Review Antwerp Metal Fest 2017 dag 1

Datum: 
zaterdag, 8 juli, 2017

Antwerp Metal Fest, gelegen in het feeëriek Bouckenborghpark in Merksem, is zowat het sympathiekste metalfestival van de lage landen. Al jaren vindt de organisatie de perfecte balans tussen aanstormend talent en gevestigde waarden. Het feit dat dan ook nog eens volop de Belgische kaart wordt getrokken, zorgt enkel voor meer sympathie. Reken daarbij dat dit nog één van de weinige betaalbare festivals is en dat er op Antwerp Metal Fest steevast een zomers microklimaat hangt en er zijn er geen redenen om niet naar Antwerpen af te zakken!

De jongens van Speed Queen hadden de eer om het festival officieel te openen. Wie denkt dat Achel enkel lekker bier heeft zit er naast, want deze Limburgse jonge honden brengen complexloze old school metal. We zagen hier en daar al mensen hun nekspieren los headbangen op de tonen van o.a. Speedqueen of Midnight Murder.

The  Scalding tapt uit een heel ander vaatje dan de vorige band. Geïnspireerd door Aborted en Hatesphere, brengen zij agressieve riffs gecombineerd met zware grunts en opzwepende drums. Zij wonnen met deze combinatie dit jaar de juryprijs van de AMF contest en  daardoor mochten zij het podium in de marquee openen.  Zanger Benny Ubachs is een charismatische frontman die het publiek meermaals aanspoort om dichter te komen en circlepits te vormen, maar het publiek heeft duidelijk last van de warmte en volgt dit verzoek maar sporadisch op.

Vlaanderen boven, want ook de derde band is van Belgische makelij en wederom een vijftal uit Limburg. Wie denkt dat alles een beetje trager gaat daar, heeft duidelijk nog niet naar Predatoria geluisterd en is er zeker nog niet naar gaan kijken. Weer krijgen we een portie deathmetal voorgeschoteld die menig toeschouwer nekpijn bezorgde. Opener Concrete Coffin beukt direct op het publiek in, alsof de loden zon dit nog niet genoeg deed. Het beuken zou niet ophouden tot de laatste noot van Kristallnacht, job well done jongens!

En nog was het vaatje deathmetal niet leeg, want om het met hun eigen woorden te zeggen, “Wij zijn Fractured Insanity en wij brengen deathmeal uit de Vlaanders!“. Het eerste wat aan deze band opviel, was alvast hun frontman, bassist en zanger, allemaal gecombineerd in één impressionante man! De Vlaanders hebben een goede grond als je mag afgaan op de verschijning van deze man! Deze jongens timmeren al noest sinds 2004 aan de weg, met als muzikaal hoogtepunt het album Man Made Hell uit 2016. Dat er vooral geput werd uit dit pareltje, mag dan ook geen wonder zijn. Opzwepend taalgebruik, zware baslijnen en diep grunts kregen het tot dan vrij makke publiek aan het bewegen, tot zelfs een wall of death toe!

We repten ons terug naar de mainstage waar het voor ons onbekende Fields Of Troy stond. We wisten niet goed waaraan ons te verwachten, maar wanneer de zanger opkwam met een t-shirt van King Hiss, konden we hem alvast niet betichten van slechte smaak! Wat het komende half uur volgde, kunnen wij enkel omschrijven als een oorgastische ervaring! Na al het loodzware materiaal dat we de laatste twee uur kregen voorgeschoteld, was deze band een welgekomen afwisseling. We hoorden invloeden van Soundgarden, Alice in Chains, Alter Bridge en wanen ons bij momenten in Seattle, tijdens de hoogdagen van de grunge muziek. Zanger Louis Soenens heeft een heerlijke stemkleur en wordt bijgestaan door 4 enthousiaste muzikanten.  Als opener werd Chapel Of Hate op de meute losgelaten en het AMF publiek lustte er duidelijk pap van, want voor de eerste keer vandaag aan de mainstage gingen de handjes vrijwillig de lucht in! Wanneer Louis een nummer opdroeg aan de vorige zanger van de band, die rustig naast ons in het publiek stond, bleek de frontman buiten een uitstekend zanger ook nog eens een empathische kerel te zijn. Wanneer de laatste tonen van Static Flow uitdeinden waren we er zeker van, dit was één van de hoogtepunten van vandaag en deze jongens hebben er, buiten ons, aardig wat fans bij! Fields of Troy won deze veldslag in Merksem!

Iedereen die dacht om vandaag geen vrouwen op het podium te zien (op dag 2 stonden met Nervosa en The Sisters of Suffacation twee all female bands geprogrammeerd), werd aangenaam verrast door Interstellar Deathroll, want niemand minder dan Peggy Meeussen, van het veel te vroeg van ons heengegane Bliksem, stond achter de microfoon.  Ze heeft haar best gedaan om zich te vermommen, met zeer opvallende make-up, maar haar opvallende borsttattoo gaf haar toch weg. De muziek van deze band is zwaar en doomig en ondanks de wat technische problemen slaagden Peggy en haar achterban erin een bezwerende indruk achter te laten in de marquee tent. Net zoals hun naam doet vermoeden, greep de muziek van Interstellar Deathroll je bij de keel, om je pas een dik halfuur later los te laten.

Het optreden van Saille zou alvast voor één iemand legendarisch worden. Zanger Dennie Grondelaers kondigde immers aan dat het zijn laatste show zou zijn met de band, zijn opvolger is trouwens ondertussen gekend, doch dit ter zijde. Het contrast tussen het zonnige weer en het donkere blackmetal-vaatje waaruit de heren tappen, kon niet groter zijn. Gewapend met hun album Gnosis, een album waar zij toch een iets andere stijl hanteren dan op hun voorganger Eldritch, bestoken zij het publiek met zware gitaren en onheilspellende vocalen. Dat tijdens dit optreden de zon het niet op een lopen zette is ons nog een raadsel! Openen deden ze met dan ook met de opener van dit nieuwe album, Benei Ha’Elohim. Als afsluiter werd een klassieker onder het stof gehaald, namelijk Haunter of the Dark. Ik hoorde iemand het optreden omschrijven als ‘lange songs van mensen met lange haren’. Nou, zo kan je het natuurlijk ook stellen! Maar toch de randopmerking dat zulke gitzwarte blackmetal toch veel beter tot zijn recht zou gekomen zijn in de tent in plaats van de zonovergoten mainstage.

Het Belgische monopoly werd bruut onderbroken door onze noorderburen: de Nederlandse band Bleeding Gods. We hebben alvast één goede reden om de band te gaan checken, namelijk hun bevallige bassiste. Maar ook hun muziek  ging er bij het publiek in als zoete koek, zware koek van het type black/deathmetal (nog maar eens). Daarom werd het een beetje meer van hetzelfde, niet slecht maar ook helemaal niet opvallend.

Goede wijn behoeft geen krans en dus behoeft de Poolse band Vader geen introductie. Op hun nieuwste album, The Empire, hoorden we toch een iets thrashier Vader en ook op AMF kwamen deze Poolse mannen eerder verrassend uit de hoek. Niet alleen muzikaal was dit optreden een opsteker, maar ook de podiumpréséance van zanger Piotr Wiwczarek kon omschreven worden als gewoonweg sympathiek. Het is duidelijk dat deze heren al meer dan 25 jaar meegaan en ze weten dan ook perfect hoe ze het publiek moeten bespelen. Toegegeven, de soms lange stiltes tussen de nummers haalde wel het tempo een beetje uit de set, maar wanneer op het einde de imperial march door de boxen schalt, zien we dan ook alleen maar blije gezichten.

Bütcher deed zijn naam alle eer aan. Met hun snedige speedmetal veranderden ze de marquee in een mum van tijd in een waar slagveld. Onze innerlijke mens begon helaas ook lelijk huis te houden, maar toen we gesterkt met een hamburger tegen het einde van de show terug aankwamen in de tent, zagen we hier en daar toch enkele lijken liggen, of dit aan de zon lag, het drankgebruik of aan Bütcher durven we eerlijk waar niet zeggen. Het zal allicht een combinatie geweest zijn waar Bütcher zeker voor iets tussen zat, want ze knalden er gewoonweg op los. We hoorden dan ook her en der achteraf van de mensen rondom ons dat dit voor hen een van de beste optredens was van de dag! Een mokerslag die helemaal zijn doel raakte.

Tijd om aan het grote drieluik van de dag te beginnen. Destruction wordt vaak in één adem genoemd met bands als Kreator of Tankard. Met hun herkenbare thrash metal zetten ze het hoofdpodium meteen in lichterlaaie. Ze openden onmiddellijk met hun klassieker Curse the Gods. Van Mad Butcher tot afsluiter Bestial Invasion, Destruction gaf het publiek waarvoor ze kwamen: klassiekers en een moshpit om u tegen te zeggen! Nog een van de (vele) hoogtepunten van deze eerste festivaldag.

Als je op de achtergrond een banner ziet van Mastosaurus, weet je hoe laat het is. De beste Belgische stonerband van het moment, King Hiss, is klaar om het podium te betreden. Dat het de eerste keer is dat deze band hier speelt is een beetje vreemd en Jan Coudron en de zijnen laten de organisatie en het publiek dan ook zien, dat zij meer dan op hun plaats staan hier. Opener La Haine was een binnenkomer van formaat, maar het was met het nummer King Hiss dat we het publiek massaal zagen genieten, er werd zowaar een metalpolonaise ingezet. Bassist Dominiek ‘Visioene’ Hoet had het zo naar zijn zin, dat hij op de balustrades klom om zo zijn baslijnen dichter bij her publiek te kunnen spelen. Over dichter bij het publiek komen, weet ook zanger Jan Coudron alles, hij sprong tijdens Killer Hand gewoon tussen het publiek. Topshow, King Hiss was duidelijk de heerser van de marqueetent (samen met Bütcher), laat daar geen twijfel over bestaan!

Hoog tijd voor de grootste naam die AMF ooit op zijn affiche heeft gezet: Sepultura! Aan de opkomst was duidelijk te merken dat deze band nog steeds populair is. De fans die hoopten op een best off, moesten helaas wel lang wachten. Sepultura bracht immers enige tijd geleden Machine Massiah uit en een derde van de set zou dan ook bestaan uit nummers van dit misschien wel beste Sepultura album in jaren. Gooi daartussen nog het instrumentale nummer Iceberg Dances en je kon bijna spreken van een valse start. Begrijpelijk dat hier en daar al mensen ontmoedigd afdropen, want naast al die nieuwe nummers die zeker niet slecht zijn zoals zonet vermeld, stonden ook de instrumenten of althans het geluid niet goed afgestemd. Het leek initieel een zeer mak optreden...

Aan de inzet van de groep zal het echter niet gelegen hebben. Zanger Derick Green trommelde regelmatig mee op zijn floortom, Andreas Kisser is nog steeds een gitaarheld en drummer Eloy Casagrande geselde zijn drumvellen en cymbalen zo hard, dat zij regelmatig dienden vervangen te worden. Maar de finale zou zo goed als alles goed maken. Eerst nog voorzichtig met Biotech is Godzilla om dan Refuse/Resist op het wachtende publiek los te laten. En of het publiek er op zat te wachten, honderden gebalde vuisten in de lucht “Refuse/Resist” en eindelijk een moshpit en crowdsurfers Sepultura waardig. Met Arise als opvolger en Rattamahata en Roots Bloody Roots als afsluiters, kunnen we gelukkig toch nog van een geslaagde show spreken. Sepulturafans zullen zeker niet teleurgesteld zijn, met zo veel nieuw werk in de set, oldschool fans, die het nieuwe album (nog) niet kennen, waren toch enigszins teleurgesteld. Wij horen gelukkig bij de eerste soort, want Machine Massiah is een TOP album!

Uniek aan dit festival is de afsluiter na de afsluiter, namelijk de Antwerp Metal Fest All Star Band. Een band die constant wisselt van bezetting, bestaand uit mensen die op AMF stonden of ooit gestaan hebben. Zij zijn eigenlijk een veredelde coverband. Zo passeerde Life of Agony, Motörhead, Nirvana, Black Sabbath, Pantera en zelfs Bloodbath de revue. Zowel King Hiss zanger Jan Coudron gaf act de presence, maar ook de Sisters of Suffocation waren al aanwezig en kwamen een nummertje meebrullen. Voor diegenen die hierna nog niet naar huis wilden, was er nog Goe vur in den Otto!

Samenvatting van de eerste dag: Antwerp Metal Fest heeft een patent op zonnig weer. België heeft nog veel onontgonnen pareltjes, luister bijvoorbeeld maar naar Fields of Troy en Interstellar Deathroll. Sepultura was de publiekstrekker, maar bracht niet helemaal wat de meute er van verwachtte. Benieuwd wat de tweede festivaldag zou geven, nog even geduld!

Foto's door Kris De Meester. Bekijk het volledige photo report hier.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!