Review Archspire, The Monolith Deathcult + support @ Cinema Aalst

Datum: 
vrijdag, 22 februari, 2019

Vijfenzeventig jaar geleden kwamen de Canadezen ons bevrijden, vanavond komen ze om te veroveren.

De tijd dat metalfans bestempeld werden als langharig werkschuw tuig ligt al even achter ons. Vandaag de dag is de doorsnee headbanger een brave huisvader (of moeder) met een vaste job, een woonlening en een stel koters die de woonst onveilig maken. Vanuit die optiek is het niet vanzelfsprekend om een avondvullend programma vol zware metalen op het einde van een werkdag te laten starten op dit onzalig vroege uur. Reeds om 18:00 werd verzamelen geblazen maar ondergetekende slaagt er niet in om die deadline te halen ondanks levensbedreigende manoeuvres op de Brusselse ring en een avondmaal dat in recordtijd wordt verorberd. Tijd om nog even met vrouw en kinderen de evaluatie van de voorbije dag te maken is er niet want de muzikale plicht roept.

Uiteindelijk storm ik een klein halfuur na aanvang De Cinema binnen om aldaar te ontdekken dat opener Unthethered heeft moeten afzeggen omwille van verkeersproblemen in Duitsland. Een geluk bij een ongeluk noemt men dat in het vakjargon. Tot mijn niet geringe verbazing is er trouwens al behoorlijk wat volk aanwezig ondanks het vroege aanvangsuur, zou er dan toch iets kloppen van dat ‘werkschuw’? Later op de avond zal de zaal zelfs uitverkopen, een niet geringe prestatie voor een affiche die toch vooral de undergroundfan bedient.

Aan Reject The Sickness om de debatten vandaag te openen en de Belgische death(core) band doet dat met verve en overtuiging. De heren stellen vandaag trouwens hun nieuwe EP voor die voor het gemak en de duidelijkheid (en ook wel omwille van enkele nieuwe bandleden)  ‘The New Chapter’ als titel kreeg. Hoewel mijn allergie voor metalcore en deathcore wijd en zijd bekend is moet ik bekennen dat ik mij best amuseer met RTS en nummers als 'Awakening' en 'Saviour' wegzetten met voornoemde verfoeilijke labels zou oneerlijk zijn. Fans van (oude) In Flames en  At The Gates ontdekken vandaag alvast een band die hen op hun wenken bedient.

Mijn enthousiasme neemt een flinke duik wanneer Human Error de planken onveilig maakt. Ik kan best een portie hondsbrutale slam verdragen en melodie is niet altijd één van de vereisten die ik aan muziek stel, maar voorwaarde is dan wel dat dat melodisch tekort wordt gecompenseerd met een strakheid die botox overbodig maakt. Zeker de eerste vijf nummers gaan alle kanten uit, ik vraag me zelfs luidop af of de vijf muzikanten überhaupt hetzelfde nummer aan het spelen zijn. Aan de inzet van zanger Luke zal het alvast niet liggen, hij babbelt frenetiek met de aanwezigen en straalt zo’n levensvreugde en plezier uit dat het welhaast niet anders kan of de vriendelijk ogende jongen heeft backstage flink aan de pijp van geurig gras gelurkt. Het bekende trucje van de dubbele vocals waarbij er eentje klinkt als een biggetje dat ontmaagd wordt door een waterbuffel en een andere ritmisch boert wordt gretig van stal gehaald maar wanneer er dan geen ritmesectie achter staat die klinkt als een metronoom verzand je al snel in een ondoordringbare brij. Een deel van het publiek lijkt er niet om te malen en smijt zich volledig, het zal dus wel aan mij liggen.

When Plagues Collide slaagt er daarna in om de wat mindere smaak door te spoelen met een optreden dat vooral gekenmerkt wordt door de bijna relaxte sfeer die de band uitstraalt. Het lijkt wel alsof de aanwezigen zijn uitgenodigd in de woonkamer van de heren en dat ze hun stinkende best doen om het hun gasten naar de zin te maken. De melodische deathcore met hier en daar een vleugje black metal klinkt als een verademing na de onsamenhangende strapatsen die we bij hun voorgangers zagen. WPC roept ook vocale bijstand in middels Luke van Human Error en een enthousiast begroette Olli van headliner Archspire. Het feestje in hun huisje mag geslaagd genoemd worden en dat enkele leden van Fleddy Melculy goedkeurend knikkend in het publiek staan is daarbij puur toevallig. De Belgische bands op de affiche vandaag laten een bijzonder goede indruk na en dat stemt de chauvinist in ons bijzonder tevreden.

De Duitse roedel Acranius mag hierop de planken doen daveren. De brutale death(core) wordt met overtuiging gebracht maar dat kan niet verhelen dat de nummers van de set toch erg inwisselbaar zijn. De opbouw van de songs is vrij gelijkaardig en je voelt de breakdowns van mijlenver afkomen. Op zich is er muzikaal weinig op aan te merken maar dit kan niet verhelen dat het na een tijdje toch behoorlijk saai begint te klinken. En saai is nu eenmaal een nefast etiket voor deathmetal.

Eerlijk is eerlijk. De hoofdreden dat ondergetekende is afgezakt naar Aalst heet The Monolith Deathcult. De flamboyante Hollanders die van (gespeelde) arrogantie en een geheel eigen interpretatie van deathmetal hun handelsmerk hebben gemaakt. Het is duidelijk dat een deel van het publiek niet goed weet wat ze van deze Noorderburen moet denken. De soms industriële ritmes (Rammstein goes death?) en samples doen vooral enkele old school grindcore fans de flink behaarde wenkbrauwen fronsen. TMDC heeft als band steeds de moeilijkste weg gevolgd, wars van trends en de verzuchtingen van de scenepolitie en ze doen dat met een vanzelfsprekendheid en zelfvertrouwen dat voor niet-ingewijden al snel het aura van onbescheidenheid krijgt. Hun set verloopt niet altijd vlekkeloos omwille van haperende intro’s en één van de zangmicro’s die uitvalt maar dankzij muzikale professionaliteit en (al dan niet foute) humor stoort niemand zich daar aan. Het is dan ook genieten van krakers als 'Kindertodeslied', 'Fist Of Stalin' en 'Dawn Of The Planet Of The Ashes'. Eigenlijk is dit een band die niet kan verliezen. Zieltjes die gewonnen worden zijn een plus maar ook bijkomende haters zijn welkom, het geeft TMDC alleen maar meer brandstof voor van ironie doordrenkte songs in de toekomst.

In het verleden had ik de naam Archspire al eens sporadisch zien opduiken maar om redenen die tot op heden onverklaard blijven was de Canadese band niet blijven plakken aan mijn brein. De stempel ‘technische deathmetal’ zal daarbij allicht niet geholpen hebben want van overdreven gitaarmasturbatie krijg ik het behoorlijk op mijn zenuwen (tenzij het om Death gaat, Death is onaantastbaar). Na vanavond zal de bandnaam echter met geen brandijzers uit mijn geheugen te wissen zijn. Ik beleef zelfs een unicum in mijn bestaan als concertganger wanneer na nauwelijks 10 seconden in de set de volledige achterste helft van de aanwezigen collectief ‘WTF!?’ uitroept. Wie denkt dat ik hierbij mijn gebruikelijke gevoel voor overdrijving als stijlfiguur gebruik: echt gebeurd!

Wat we zien en horen is dan ook vrij uitzonderlijk. De zang van Olli is volstrekt uniek te noemen. Omschrijven is bijzonder lastig maar probeer u voor te stellen dat een volleerd rapper, stijf van de speed zich waagt aan een death growl. De man spuwt zijn teksten uit aan het tempo van een machinegeweer zonder ook maar één keer te haperen. De prestatie van de man in 'Calamus Will Animate' en 'Involuntary Doppelgänger' is bovenmenselijk. Indien u er zich weinig bij kan voorstellen verwijs ik de lezer graag door naar Youtube. Opgelet: zorg dat collega’s, kinderen en kleinvee zich op een veilige afstand bevinden want ik sta niet in voor de gevolgen. Maar niet enkel de zanger lijkt zich te bedienen van een onnatuurlijke snelheid, de riffs en solo’s die de gitaristen uit hun pols schudden doen zowel mannelijke als vrouwelijke onderbroeken nat worden. En ik zweer het op het graf van mijn grootmoeder: toen de basgitarist zijn wapen bespeelde als was het een solo-instrument hoorde ik achter mij iemand klaarkomen.

Het publiek dat al heel de avond bijzonder dankbaar reageert op de verschillende bands bereikt het punt van extase en de chemie tussen groep en aanwezigen knispert als de geladen lucht vlak voor een onweer. Archspire doet nu al een gooi naar het meest memorabele concert van 2019. 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!