Review BIM Fest 2011

BIM fest was aan zijn 10de editie toe en had een affiche samengesteld die er op papier alvast schitterend uitzag. Headliner op vrijdag was Front242 maar hier konden we jammer genoeg niet bij zijn. Op zaterdag waren we er dan wel bij. Op de parking van het grootwarenhuis naast de TRIX aangekomen, waar we normaal gezien altijd parkeren bij concerten daar, werd ons gezegd dat we daar niet mochten parkeren. Het zou de winkeliers weg jagen omdat de parking dan te vol staat, of is het uit angst voor het volk dat op dit festival afkomt? Want zo gevaarlijk zagen die er toch niet uit?
Dit terzijde, het verslag van de optredens.

Definitivos mochten de spits afbijten, er was nog niet echt veel volk in de zaal. Ze spelen een beetje punk in het verlengde van bvb. The Kids om maar een voorbeeld te geven. Op RAT Rock eerder dit jaar kregen ze het publiek goed mee, hier in de TRIX lukte dat toch wat minder. Het ligt ook allemaal een beetje teveel op dezelfde lijn om de hele set te blijven boeien. Het was vooral bij het instrumentaal gedeelde op het einde van de set, de zanger had het podium reeds verlaten, dat we toch nog wat variatie te horen kregen. Conclusie, geen slecht optreden, ze bewezen eerder dit jaar dat er een publiek voor is, hier vielen ze een beetje door de mand, jammer.

Ook Portrait Bizar kreeg het publiek niet echt mee. Hun muziek kan je omschrijven als een combinatie tussen darkwave met industrial invloeden. Na 28 jaar kwamen ze hun nieuwe cd ‘A New Day‘ voorstellen. Opvallend aan Portrait Bizar is de prachtige stem van zanger Yannick Camps zonder uiteraard afbreuk te doen aan de rest van de band. Puur muzikaal vond ik dit persoonlijk heel genietbaar, ook de nieuwe songs klonken best aardig. Heel jammer dat ze het publiek niet geheel mee kregen maar ze zijn terug van weg geweest, zeker en vast!

TurnBull A.C’s waren een aangename verrassing. Ze brengen een old-school EBM set en staan met twee op het podium. Een heel bewegelijke zanger met een stem als een klok gecombineerd met harde drum-beats om het publiek op te zwepen, en ja dat publiek ging daar gretig op in. Zowaar kwam er eindelijk wat beweging in. TurnBull A.C's was alvast een eerste echte hoogtepunt van het festival.

Flesh & Fell was dan op een andere manier een aangename verrassing. De combinatie van snijdende keyboards met de geweldige stem van zangeres Laurence Castelain zorgen zowaar voor een intens sfeertje. Het was een verademing na die orkaan van geweld van TurnBull A.C's. Het combineren van EBM met een streepje synthpop, dat ons op REWIND eerder dit jaar in de Vooruit van Gent reeds kon bekoren, viel hier ook weer in de smaak. Het is vooral dus die stem van Laurence, en dat zeker bij de ingetogen momenten je diep raakt. Mooi concertje wederom van Flesh & Fell.

Section 25 had een moeilijk jaar achter de rug na de dood van hun oprichter Larry Cassidy. Zijn dochter Bethany nam de zang partijen voor haar rekening en ze deed dat betrekkelijk goed. Het was vooral haar inbreng dat het geheel een beetje opkrikte want voor de rest kwam het niet allemaal even overtuigend over. Hoe zeer ze ook hun best deden het publiek te bekoren ze slaagden er niet echt in. Jammer, want zo slecht was het nu ook niet. Alleen miste het optreden dat iets meer om boven het gemiddelde uit te steken.

En dan zowaar het hoogtepunt van de dag. Pouppee Fabrikk brachten een keiharde set old-school EBM met een reus van een zanger die zelfs tot net voor het publiek ging springen. Het publiek genoot helemaal terecht met volle teugen en sommigen gingen zelfs op het podium gaan staan. Jammer genoeg mochten ze door tijdsgebrek maar een redelijke korte set spelen, tot ongenoegen van het publiek die hen graag nog had terug gezien voor een bisronde. Schitterend optreden waar er meer hadden van mogen geweest zijn vandaag, jammer dat ze er geen ‘kers op de taart’ mochten aan toevoegen.

Severed Heads staan met twee op het podium aan een laptop en keyboard, deed me met momenten een beetje denken aan Kraftwerk maar daar houd de vergelijking ook op. Het waren vooral de beelden op de achtergrond die tot de verbeelding spraken en zorgden dat het geheel goed over kwam. Jammer genoeg gingen ze in het begin van hun set wat de mist in, hierdoor was de 'drive' er ook beetje uit, gelukkig maakte een schitterend einde veel goed. Volledig overtuigen kon het echter niet, maar had alles vanaf het begin goed gelopen gehad dan hadden we een heel ander concert gezien. Niet het hoogtepunt waar we ons wat aan hadden verwacht deze Severed Heads, jammer maar helaas.

Suicide Commando was op Shadowplay deze zomer een van DE hoogtepunten, zouden ze het deze keer nog eens over doen? Het niveau van toen haalden ze deze keer niet, het was minder ‘vuil’ en minder ‘rauw’ dan toen maar hun set zat weer bol van harde naar het strot grijpende EBM songs zoals we van hen gewoon zijn. Ook nu deed het publiek, dat duidelijk toch kwam voor de EBM gerichte bands, gretig mee. Een hoogtepunt als op Shadowplay was het niet echt, maar het was alvast een van de betere optredens van de dag.

Afsluiten deden we met Clock DVA. Volledig in het wit achter hun computers vielen ze wel op op deze dag waar 'zwart' de dressing code leek te zijn. Het was combineren van computer en synth beats met prachtige tot de verbeelding sprekende beelden zorgden voor een heel intens sfeertje. Clock DVA was wat mij betreft alvast een waardige afsluiter van deze 10de editie.

Opvallend gegeven aan BIM Fest 2011 was dat het publiek duidelijk kwam en mee deed bij de harde old School EBM bands als TurnBull AC's, Suicide Commando en vooral Pouppee Fabrikk. Daardoor mag deze editie toch weer een meer dan geslaagde editie genoemd worden. De opkomst was ook meer dan degelijk te noemen, er is nog steeds een publiek voor dat is wel duidelijk! See you next year!