Review Bloodbound + Dynazty + Manimal @ Biebob

Datum: 
donderdag, 28 maart, 2019

Op 28 maart kleurde Vosselaar voor één avond blauw-geel. In de Biebob gaven immers maar liefst drie Zweedse bands acte de presence in het kader van de Tour of the Dragon Empire die er halt hield. Om in de mood te komen hadden wij onszelf alvast een heerlijke schotel Zweedse gehaktballetjes geprepareerd en de Ikea catalogus nog eens opgevist om onze Zweedse vocabulaire een beetje te oefenen.

Omdat wij reporter zijn enkel en alleen om de pure liefde voor de muziek en daar voor de rest nooit rijk of beroemd mee zullen worden hebben wij ook nog een gewone job die ervoor zorgt dat wij die Zweedse gehaktballen op tafel kunnen zetten en die job soms ook wel behoorlijk druk kan zijn, arriveerde uw reporter pas aan de Biebob op het moment dat de eerste band, Manimal, al aan hun set begonnen waren. De zaal was op dat moment wel al aardig gevuld maar toch was er nog genoeg ruimte om rond te lopen zonder daarbij mensen op hun tenen te moeten trappen. Die bewegingsvrijheid zou ik nagenoeg heel de avond nog hebben want uitverkocht was de show zeker niet. Maar van een magere opkomst konden we nu ook weer niet spreken.

Manimal dus. Een power metal kwartet dat toch ook al 18 jaar actief is ondertussen. Opgericht in 2001 en met drie full albums op hun conto. Hun meest recente, Purgatorio, verscheen in september van vorig jaar. De drie bands die we vanavond zouden zien dragen trouwens alle drie het etiketje van power metal op hun schoolboeken maar toch brachten ze er elks hun eigen versies van die genoeg van elkaar verschilden om van een zeer gevarieerde avond te kunnen spreken. Het geluid van Manimal is meer doorspekt met groove metal en thrash elementen. Zij begonnen hun set met het nieuwe Black Plague, keerden vervolgens terug naar hun vorige album, Trapped in the Shadows (2015) met The Dark en het titelnummer, gingen vervolgens verder met ook het titelnummer van de nieuwe plaat en brachten met The Darkest Room een bezoekje aan hun gelijknamige debuutalbum uit 2009. Zanger Samuel Nyman en bassist Kenny Boufadene slaagden erin het aanwezige publiek al flink op te zwepen en hadden duidelijk een groter publiek aangekund. Gitarist Henrik Stenroos zorgde dan weer voor spetterend gitaarwerk terwijl André Holmqvist de boel tempogewijs stevig bij elkaar hield. Na Psychopomp en het nieuwe Manimalized werd afgesloten met Irresistible, ook nog eentje uit het vorige album.

De band die mij persoonlijk het meeste aanspreekt van het pakket deze avond is Dynazty. De band rond Rob Love Magnusson en Nils Molin. Deze laatste heeft trouwens een duobaan tegenwoordig want hij is onlangs ook volwaardig lid geworden van Amaranthe. In die hoedanigheid zagen we hem trouwens nog maar amper twee maanden geleden nog aan het werk in Trix, Antwerpen. Maar bij Dynazty speelt hij dus volledig de vocale hoofdrol. De man beschikt over een stemgeluid om U tegen te zeggen en kan gerust vergelijkingen doorstaan met bv David Coverdale of Steve Perry. Zijn stijl en klank lenen zich ook echt tot die klassieke hardrock en dat vermengt met het melodieuze gitaargeluid en de stevige ritmesectie zorgt voor een mooie sound. Ook hun meest recente worp, Firesign, is al uit sinds september 2018 en net zoals die van Manimal op AFM Records. Zij openden met wat ook het openingsnummer uit het nieuwe album en de eerste single daaruit is, Breathe With Me, om daarna al direct een ouwe van stal te halen, The Northern End uit Renatus (2014). Om vervolgens toch voluit de kaart van het nieuwe album te trekken met Follow Me, Firesign, The Grey en Ascension. Molin haalde alles uit zijn stem wat er uit te halen viel en Magnusson en Mikael Lavér losten elkaar beurtelings af in de solo’s of gingen even vaak in twin solo snarenduet met elkaar. Met daarbij op een gegeven moment de leuke gimmick waarin ze beiden een blikje pils opentrokken en leegdronken terwijl ze met hun andere hand zorgden dat de solo gewoon doorging. Wel even een kritisch woordje aan de organisatie, hebben jullie die mannen nu wèrkelijk Cara pils aangeboden? Seriously!?! Dat zijn Vikingen, te gast in het Bierland bij uitstek, dan ga je die toch niet … soit, we wijken af. Na de drumsolo van George Egg was het tijd voor nog één nieuw nummer, In the Arms of a Devil, waarna de back catalogue nog eens werd opengetrokken met The Smoking Gun, The Human Paradox en Titanic Mass. Het klassieke trucje van weggaan en dan toch nog eens terugkomen werd ook gespeeld met Starlight als echte afsluiter van de set.

De hoofdact van de avond, Bloodbound, maakte het feestje voor AFM Records compleet. Zij waren hier ter promotie van hun nieuwe album, Rise Of The Dragon Empire, dat amper een dikke week eerder was verschenen. Zelf heb ik het album enkel nog maar via Spotify kunnen checken en misschien heb ik het dus nog niet genoeg luisterbeurten kunnen geven om volledig tot de essentie ervan te kunnen doordringen maar op het eerste gehoor ben ik niet echt onder de indruk. Het klinkt een beetje te licht en gemaakt episch met iets te weinig diepgang in de melodieën en songstructuren. Nu, live klonken de nummers uit het nieuwe album, net zoals de rest van de set trouwens wel zeer goed. Bloodbound klinkt echt wel op hun best als ze meer heavy gaan. Misschien net omdat het album nog zo vers is lag in de setlist de nadruk toch nog net iets meer op het vorige album, War of Dragons (2017). Uit Rise kregen we drie nummers. In de eerste helft Slayer of Kings en Skyriders and Stormbringers en als voorlaatste nummer de titelsong. Draken is, oh verrassing, een wederkerend thema bij Bloodbound en de podiumaankleding stond uiteraard volledig in het teken van de nieuwe plaat. De drie snarenplukkers hadden een soort van Robin Hood achtige outfit aan waarvan ik aanneem dat die ook wel iets met draken te maken zal gehad hebben. Vocalist Patrick Johansson verscheen als een half-draak-half-mens wezen op het podium. Echt knap gedaan. Qua vocaal bereik zit deze mens ook perfect in het geluid van Bloodbound. Hij kan knap uithalen waar en wanneer het nodig blijkt te zijn. Bassist Anders Broman moest opletten dat hij de show niet stal van zijn frontman. De man heeft werkelijk elke rockpose uit het boekje goed bestudeerd en gebruikt die ook. Hij zocht regelmatig het contact op met Johansson en de interactie tussen die twee is een plezier om te zien. En eerlijk gezegd, dat is ook nodig om zijn kant van het podium wat leven te geven want ritme gitarist Henrik Olsson is een zoutpilaar eerste klas. Het publiek genoot er zichtbaar van en na het rustigere Fallen Heroes was het voor hen karaoketijd en konden ze uit volle borst meebrullen met de hymnes Moria, Metalheads Unite en Dragons Are Forever. Voor afsluiter Nosferatu kwam Het Beest zelve het podium op, streng uittorenend boven de bevende en knielende bandleden. Erover? Uiteraard, maar wie geeft er wat om.

Iets voor elven was het feestje afgelopen. De leden van alle drie de bands kwamen echter nog afgezakt tot aan de bar en gingen met veel plezier op de selfies met wie dat wou of sloegen een praatje met de fans. En dat is één van de mooiste dingen aan clubshows, de bereikbaarheid van de artiesten achteraf.

Ik zou nog willen zeggen dat ik na afloop gezwind in mijn Volvo sprong om huiswaarts te keren, echter, zo goed betaald mijn dagjob nu ook weer niet dus het werd met mijn Franse Dacia Duster. Tot de volgende keer allemaal!

Bekijk ook het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!