Review Brakrock 2019: zaterdag 3 augustus

Datum: 
zaterdag, 3 augustus, 2019

In Duffel is Brakrock Ecofest al enkele jaren goed bezig zich een plaatsje in het festivallandschap te veroveren. En dat niet alleen met muziek, vooral punkrock, maar ook met een ecologische gedachte die navolging verdient. Zo drink je uit een herbruikbare beker en eet je uit een kom die je nadien terugbezorgt om af te wassen. Zaterdag 3 augustus 2019 zakten zo'n 3.000 punkrockliefhebbers uit binnen- en buitenland naar Duffel af om er aan de boorden van de Nete te genieten van een streepje van hun geliefde muziek. Jammere zaak was wel dat co-headliners Pulley en Good Riddance vastzaten in Spanje en dus verstek moesten geven. De lokale helden van The Priceduifkes mochten ter vervanging optreden en Poison Idea schoof door van het kleinste podium naar een groter podium. GigView was aanwezig met twee vaders en hun lagere school-dochters op dit kindvriendelijk festival, want voor kinderen onder de 14 jaar was er gratis toegang.

F*cking Angry mag vandaag de Wood Stage openen. Ondanks de wat ruige naam spelen de Duitsers vrij vlotte poppunk die makkelijk weghapt zo vroeg op de dag. De frontvrouw is duidelijk opgetogen over hun aantreden op Brakrock en laat niet na dit meermaals te vermelden. Sympathiek is het allemaal wel, maar ook niet meer dan dat.

Met For I Am treedt de eerste Belgische band van vandaag in het voetlicht. Ook hier makkelijk in het gehoor liggende poppunk, maar zangeres Hanne zet wel een veel puikere prestatie neer dan haar collega van F*cking Angry. Met haar grote reeënogen ziet ze er misschien wat kwetsbaarder uit, maar wat kan deze madam zingen!

Mijn metalhart gaat wat sneller slaan wanneer Straightline de bühne mag betreden, want naast skatepunk vuren ze nu en dan ook wat snelle thrashkrakers op het publiek af. De eerste bescheiden circlepit van de dag is een feit. Wanneer de frontman zich beklaagt over aanhoudende pijn in de mond bieden toeschouwers hem spontaan wat pijnstillende middelen aan, zowel legale als illegale. De man bijt (ha!) echter door en de band verlaat triomfantelijk het podium, hier zijn vandaag nieuwe vrienden gemaakt.

Voor de River Stage wanen we ons vervolgens op een concert van de Ramones, met dat verschil dat de mannen vooraan zich Deecracks laten noemen. Met hun eenvoudige maar bijzonder efficiënte drie-akkoord-songs scheuren de Oostenrijkers door een energieke set die nauwelijks ruimte laat om te ademen. Het trio musiceert aan een snelheid die doet vermoeden dat er nog een bus moet gehaald worden vandaag. De eerste stagedivers bieden zich aan en we ontwaren rondom ons alleen lachende gezichten. Missie geslaagd.

Nu ben ikzelf niet meteen vies van enige ironie of soms zelfs cynisme en mijn onbescheidenheid is legendarisch, maar zelfs voor mij is de arrogantie waarmee The Dopamines hun publiek benaderen een brug te ver. Correctie, de arrogantie van de frontman. Nu is er niets mis mee om nu en dan te dollen met je toeschouwers en ze een steek onder water te geven, maar je moet weten wanneer de grap er af is. Het gedrag van de kerel is zo storend dat we bijna vergeten dat er nu en dan bijzonder catchy deuntjes passeren. Wanneer we later op de dag diezelfde frontman zien rondzwalpen met een zo goed als lege whiskyfles weten we meteen waar zijn goede humeur vandaan komt.

Nee, dan liever de hardcore punk van Pears. Ook bij deze frontman zijn er een paar stevige vijzen los, maar dan in de goede zin van het woord. Als een waanzinnige hotst en botst hij over het podium met een lenigheid die bewondering verdient. Als mentale steun voor hun gitarist die een blauw oog heeft opgelopen hebben alle bandleden zichzelf ook een blauw oog aangemeten en het onderlinge steekspel tussen de muzikanten verraadt een broederliefde die we graag zien bij bands. Hoogtepunt: een doorleefde versie van Victim To Be, hun zelfverklaarde Grammyhit. Pears tekent voor een eerste muzikaal hoogtepunt van de dag.

Maar het feest barst pas echt los wanneer de bende genaamd Masked Intruder de River Stage onveilig maakt. Gehuld in bivakmutsen in verschillende kleuren en met aan de eigen kleur aangepaste instrumenten en microfoons klopt het plaatje alvast visueel. Maar ook muzikaal zet de band een sterke set neer. Zelfrelativering en humor hebben de boventoon, maar niet ten koste van de songs die stuk voor stuk oorwurmen zijn, poppunk van het aanstekelijke soort. Als extra gimmick heeft men een politieagent met indrukwekkende pornosnor mee wiens enige taak erin bestaat het publiek nog verder op te jutten. De man danst, crowdsurft op een opblaasbare donut en zet meer verlegen toeschouwers aan tot meer enthousiasme. Niet dat dit nodig is want de aanwezigen gaan uit hun dak, getuige daarvan een luidkeels meegezongen Stickm Up waarbij het publiek de band overstemt. Na het optreden wordt de band letterlijk belegerd door mensen die om een selfie smeken. Het zou mij niet verwonderen dat bij een volgende passage de band een middelgrote zaal uitverkoopt.

De Floridiaanse skapunkers van Less Than Jake weten hoe ze een feestje moeten bouwen en vanaf minuut 1 kwam er een nooit aflatende moshpit op gang en ook stagediven kon naar hartelust op de River Stage. Ondersteund door trombone en saxofoon en gespeend van veel grappen en grollen, brachten zanger/gitarist Chris DeMakes en bassist/zanger Roger Lima een leuk overzicht van hun discografie, waarbij uiteraard de hitjes She's Gonna Break Soon en The Science Of Selling Yourself Short niet mochten ontbreken. Less Than Jake mag stilaan denken aan een nieuw full album en daarna een clubtour ondernemen, we zijn er dan graag opnieuw bij.

In de plek van Pulley schoof Poison Idea door van de Ruin Stage naar de River Stage. Het publiek kwam er niet massaal op af (in tegenstelling tot bij Less Than Jake en Descendents) en veel animo was er niet op de eerste rijen. Dit viel zanger Jerry A. op en hij mompelde dan ook iets dat ze hun contractuele verplichtingen gingen opvolgen. Desondanks kweet de groep zich professioneel van zijn taak en brachten deze veteranen (de groep werd opgericht in 1980) een dwarsdoorsnede van hun oeuvre. De rauwe punk/hardcore mag dan misschien niet op veel enthousiasme onthaald zijn, Poison Idea verdient respect.

De onbetwiste topper van de Brakrock-zaterdag waren Descendents. Vorig jaar stonden ze nog op Sjock, maar nu werd de River Stage in vuur en vlam gezet. Bijna dertig songs passeerden de revue in een uur tijd en ook hier was er van begin tot eind beweging in de pit en was het podium soms te klein voor de stroom aan stagedivers. Wederom vielen hierbij twee kleine meisjes op die dapper op handen gedragen werden. Zanger Milo Aukerman, gitarist Stephen Egerton, bassist Karl Alvarez en drummer Bill Stevenson genoten zichtbaar van de respons. De setlist was heel gevarieerd en bevatte voor iedereen wat wils. Persoonlijke favorieten zoals bijvoorbeeld Everything Sux en I'm The One deden me nostalgisch terugdenken aan het concert van Descendents dat ik in januari 1997 in de Brusselse Vaartkapoen zag. Meer dan twintig jaar later hebben Descendents nog niets van hun relevantie verloren.

De onfortuinlijke afzegging van zowel Pulley als Good Riddance was natuurlijk een aderlating voor Brakrock, maar toch kunnen we spreken van een geslaagde editie.

In 2020 gaat Brakrock door op vrijdag 7 en zaterdag 8 augustus. Dan met Pulley en Good Riddance?

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!