Review Brakrock 2023: zaterdag 5 augustus - Twee dagen vol punk-plezier

Na een hele week van alleen maar regen, deed dit het ergste verwachten voor het terrein van Brakrock Ecofest dat in het weekend van 4, 5 en 6 augustus plaatsvond. Maar het was een verademingen om te zien hoeveel moeite de organisatie gedaan had om dit op te lossen. Houten platen, boomschors enz... Alles werd eraan gedaan om dit probleem aan te pakken. Zo werd het geen moddereditie en kon het plezier en vertier ten volle aanvangen. Lees hier onze impressies van de tweede festivaldag.

Na een meer dan geslaagde eerste dag op Brakrock (lees hier het verslag van de eerst dag) beloofde dag twee ook weer een top line-up. Het enigste nadeel waren de weergoden die na een droge eerste dag, toch de hemelsluizen hadden opgezet. En dit zorgde al direct voor een iets mindere opkomst voor het Belgische For I Am. Ook viel het op dat door de combinatie van het koude natte weer, en misschien iets te veel pintjes de dag ervoor, het enthousiasme van het publiek wat ontbrak. Dit lag zeker niet aan de band die meer dan een strakke set speelde en er zeker de sfeer probeerde in te brengen. Ergens in de komende jaren staan ze waarschijnlijk iets later op de line-up en dan komt dit zeker in orde.

Allright, op naar The Raging Nathans op the Ruin stage, of dat dachten we toch? Maar blijkbaar had het slechte weer ook zijn invloed op de PA waardoor het tijdschema omgegooid moest worden. Dus Sidekick begon later en The Raging Nathans werden verzet naar 00:20. Maar dit mocht de sfeer niet drukken, Sidekick maakte er nog het beste van en speelde een zeer vermakelijke set waar ze gretig inspeelden op het publiek en ook maar ineens wat t-shirts uitdeelde. Tja als promo voor hun band kan dit zeker tellen. Door deze kleine vertraging moesten we de set iets vroeger verlaten. Want de Boston hardcore legends van Death Before Dishonor gingen de Wood stage bestijgen. De zanger is geen Scott vogel, maar wist toch perfect het publiek op zijn hand te krijgen. Want ook bij deze show waren meer dan genoeg stagedives aanwezig. En ik moet eerlijk zijn, dit was geen sinecure voor de mensen die de stagedivers moesten vangen. Want door de regenval was het terrein voor het podium herleid tot een schaatsbaan van modder. En daar waren bewegingen op te zien waar een Loena Hendrickx (Belgische kunstschaatster) zeker goud zou halen op de Olympische Spelen. Maar dit mocht de sfeer niet drukken, het was een strakke set met op de juiste momenten een beetje beat down! Meer moest dat niet zijn. En het was dan ook een perfecte opwarming voor de chupacabra van de Voodoo Glow Skull. Deze ska formatie uit Californië zorgde voor een zeer aanstekelijke vibe. En natuurlijk speelde de verkleding van de zanger hier perfect op in. Een luchador masker en Mexicaanse cape... het leek op een duivel in een wijwatervat die in de regen het beste van zich zelf wou geven.

En dan was het tijd voor nog een Belgische band. Janez Detd maakte zich klaar voor hun set. Het was een beetje spijtig om te zien dat ze te veel gedacht hebben aan hun image. De groen zwarte achtergrond, met een groen zwarte drum, en de groen zwarte schoenen gecombineerd met de zwarte jas met het groene kruis opgespoten. Was gewoon teveel van het goede en paste eerder bij de Bazarts of Oscars And The Wolves in de wereld. Maar goed, het was toch een aangename show om naar te luisteren en kijken. En dat is op het einde toch waar het om draait, een band die plezier heeft in wat ze doen. Mala Vida, Anti Anthem, Raise Your Fist en hun cover passeerden zoals te verwachten de revue. Maar ook werden nummers als Beaver Fever van onder het stof uitgehaald. Wat dan weer een flashback was naar 1998 toen ze pas aan hun road to punkrock stardom aan het bouwen waren.

Janez Detd had in hun set al aangekondigd wat er ons nog te wachten stond. En voor we het wisten beklom Dog Eat Dog het podium. En je moet het hun nageven, 33 jaar toeren met hits van albums uit 1994-1996, het zijn er niet veel gegeven. En de sfeer blijft zelfs na al die jaren nog top. Who’s The King, Rocky, isms enz. werden luidkeels meegebruld. En het leek met momenten wel het vlieggebied boven Zaventem maar dan met crowdsurfers. Het wordt al uitkijken naar hun nieuwe album, en de nieuwe sing a long’s.

Valt er nog veel te vertellen over het powerhouse die Teenage Bottle Rocket is? Straight to the point punkrock. Met meer dan entertainende nummers. Meer moet dat toch niet zijn? Bad Cop Bad Cop! Wat een band, wat een energie die van die bassiste knalt! Dit kwartet dames was hier om een statement te maken. En dat deden ze meer dan geslaagd, de problematiek van gender equality, het vluchtelingen debat enz., geen enkel onderwerp gingen ze uit de weg. En net zoals dag één kondigde zich weer een dilemma aan naar het vertrouwde The Toydolls, of toch maar eens de nieuwe beloftevolle band Drain ontdekken? De keuze was niet simpel dus maar gekozen voor the best of both worlds. We zullen beginnen met The Toy Dolls. Deze band gaat al mee sinds 1979 en blijft altijd goed live. Is het door hun catchy songs of hun gekleurde outfit met de kenmerkende zonnebrillen? Wie zal het zeggen want aan hun energie zal het zeker niet liggen. En met nummers als Spider In The Dressing Room, The Death Of Barry The Roofer With Vertigo weet je dat het een feestje wordt, dat een apotheose kent met Nellie The Elephant, en een publiek dat luidkeels trump,trump,trump meebrult. Al maar een geluk dat het hier niet gaat over die oranje presidentskandidaat.

Drain, wat was dat? De geruchten waren meer dan waar! Dit is de toekomst van hardcore, en dat viel al op aan de grote opkomst aan de Ruin stage. Deze band kon perfect een plaats op een van de grotere podia’s invullen. Wat een sfeer, wat een energie. Als je als fotograaf al moet gaan schuilen op het podium omdat er te veel lichaamsdelen langsvliegen of teveel mensen in je nek klimmen, dan weet je dat het goed wordt! Dit was de vibe van de hardcore shows in veel te kleine jeugdhuizen met veel te veel volk. Deze band had gerust twee uur mogen knallen. En was dan ook de ontdekking van Brakrock 2023.

De regen had zich nu volledig laten gelden, en het terrein werd ondanks alle moeite van de organisatie moeilijker begaanbaar, met meer dan genoeg glijpartijen als gevolg. Maar goed met de energie levels van Drain werd het tijd voor een paar grootheden uit New york! Het legendarische Madball was hier om te bevestigen waar ze voor staan. Een band met een geweldige atmosfeer en geweldige live reputatie. De zanger stond als een echte volksmenner frontstage in de regen het beste van zichzelf geven. Mensen die wouden crowdsurfen werden door hem het podium opgesleurd. Nummers als Demonstrating My Style, Set If Off, Hold It Down, Nuestra Familia bliezen het spreekwoordelijke dak van Brakrock. De hemelsluizen stonden tijdens deze set open. Maar bij het laatste nummer ging die kraan dicht. Doc Marten’s Stomp was een waardige afsluiter van deze set. En voor mij persoonlijk ook van deze meer dan geslaagde editie van Brakrock. In tijden van steeds duurder wordende festivals of festivals met een te uitgebreide line-up qua genres is het goed om te zien dat kleine niche festivals als Sjock en Brakrock trouw blijven aan hun concept. En ook nog enthousiast onthaald worden door het publiek! Ik kan maar afsluiten met een simpele see you next year Brakrock!

Bekijk alle foto's in het fotoverslag.