Review Channel Zero + Solitude Within + The Johari Window @ Le Jardin Creole

Datum: 
dinsdag, 27 augustus, 2019

In Dendermonde hadden ze een origineel idee. In plaats van een zomerbar gepaard te laten gaan met de gebruikelijke afgezaagde zomerbeats, besloten ze om het voor één keer eens gepaard te laten gaan met snoeiharde gitaren en beukende drums. En allemaal van Belgische makelij bovendien! Le Jardin Creole, gevestigd op de binnenplaats van een gerestaureerd stadsindustrieel gebouw zag er uit als de gemiddelde zomerbar. Een bar met veel hout en riet, kleurrijke lampionnen opgehangen en een relatief klein podium waarop je misschien hooguit een akoestisch groepje of een DJ zou verwachten. Maar niet deze avond!

Bij aankomst in Dendermonde zagen we de hele bende van Channel Zero reeds zitten. De heren hadden het café naast de Belgica Cultuurdienst blijkbaar ingepalmd als backstage ruimte en zaten op het terras te genieten van het zonnetje. Frontman Franky DSVD nam de tijd voor de mensen die hem aanspraken en ook voor mij was hij zo vriendelijk om een korte verjaardagswens in te spreken voor een kameraad van mij. Mijn maat blij en ik verlost van die stress want zo had ik ineens een origineel cadeau. Merci Franky. Maar we waren hier voor de muziek. Channel Zero stond in de grootste letters op de affiche maar er waren nog twee andere bands van de partij die elks een half uurtje de tijd kregen om het publiek op te warmen.

Als eersten waren die van The Johari Window aan de beurt. Deze Belgische metalcore band bracht iets meer dan een jaar geleden het debuutalbum Colorshifter uit en brengen het materiaal daaruit nog steeds met passie en overtuiging. Het zorgt ervoor dat de band als een eenheid klinkt en bijzonder strak klinkt ook al zagen ze er vanavond uit alsof ze recht van het strand kwamen gewandeld, (afgeknipte) shorts en instapsneakers incluis. Frontman Jens Roelant riep de reeds aanwezigen meermaals op om dichter bij het podium te komen. Er stonden echter meer fotografen in de fotopit dan mensen in de frontstage. De meest enthousiaste luisteraar was nog een kleine peuter met voor hem gigantisch grote oorbeschermers. Het zoontje van één van de gitaristen zo bleek. De gasten lieten het echter niet aan hun hart komen en gingen stevig door. Zelf ben ik van mening dat de sound van TJW net niet gevarieerd genoeg klinkt en misschien beter tot zijn recht zou komen met hier en daar een rustigere passage of zelfs wat cleane vocals. Het voortdurende hoge grunten van Roelant wordt na een tijdje toch wel wat eentonig.

Afwisseling zat er zeker in de programmatie want na de metalcore van The Johari Window was het tijd voor de symfonische metalklanken van Solitude Within. Een band met de koperharige en frêle Emmelie Arents (zang/keyboards) als bijzondere blikvanger. De band tracht steeds de platgekauwde clichés van hun genre te ontwijken en slaagt daar het grootste deel van de tijd ook bijzonder goed in. Ook hun debuutalbum Disappear (2017) is ondertussen al meer dan twee jaar uit maar de band blijft een graag geziene gast op zowel binnenlandse als buitenlandse podia. Ik blijf de nummers uit dat album nog steeds graag horen en op het nummer Fly na kregen we die vanavond ook allemaal te horen, in een iets andere volgorde uiteraard. Het duurde ook hier toch even voor het publiek mee was maar de songs van Solitude Within klonken blijkbaar toch ietwat toegankelijker dan die van hun voorgangers want de frontstage vulde zich langzaam maar zeker en ik zag heel wat hoofden en voeten op en neer gaan. Ook de muzikanten van SW zijn met het vertrouwde materiaal bijzonder goed op elkaar ingespeeld en speelden een nagenoeg foutloze set. Emmelie, die bij de eerste nummers niet al te ver van haar keyboards durfde weglopen, groeide in de set en haar expressie en sprongetjes werden gaandeweg ook groter.

En dan, de hoofdact, Channel Zero. Ooit, terecht, de drager van de titel ‘België’s grootste en beste metalband’. Zonder de band te willen afvallen moeten we anno 2017 vaststellen dat dit toch niet meer zo is. We hebben de band al op grotere podia en voor meer toeschouwers weten spelen. Véél meer zelfs. Ondanks de kwalitatief best goede albums die ze na de reünie uitbrachten blijft de band toch vooral bekend van de hits uit het midden van de jaren 90. Het merendeel van de aanwezigen leek die jaren ook bewust te hebben meegemaakt. Hey, bekijk het positief, de tweede carrière van de band duurt nu toch al langer dan de eerste en binnenkort bestaan ze officieel dertig jaar. En nog steeds maken ze mensen blij met hun muziek. Er zijn er genoeg die er enkel maar van kunnen dromen. Gehuld in massaal veel rook en het epileptische geflikker van de spots werd het podium bestormd. De eerste drie songs waren betrekkelijk nieuwe: Dark Passenger uit Kill All Kings (2014) en Ammunition en Hot Summer uit Feed ‘Em With A Brick (2011). Opmerkelijk, geen enkele track uit het meest recente Exit Humanity (2017) stond vanavond op de playlist. Op die playlist lag de nadruk, niet verwonderlijk, op Unsafe (1994) en Black Fuel (1996). Zanger Franky zit nooit om een woordje meer of minder verlegen en entertainde de massa ook tussen de nummers door met zijn grappige oneliners. “Franky, ge leutert te veel” zeggen de mensen dan volgens hem wel eens. Maar ja, wanneer er een paar keer een technisch probleem met de drums blijkt te zijn en later ook even met één van de gitaren, dan is het wel van “Franky, babbelt nog wat tegen de mensen”. Het is ook nooit goed hé Franky. Ik heb niet alle wijsheden die hij op ons losliet kunnen noteren maar op een gegeven moment maakte hij een bijzonder grappige vergelijking tussen muzikanten en playmobile ventjes. En wanneer hij de aankondiging doet voor Man on the Edge staat hij diepzinnig te wezen voor je erg in hebt. Hij blijft ook het type frontman dat iedereen in het publiek lijkt aan te kunnen spreken, zowel de fans op de eerste rij als die aan de bar. Letterlijk zelfs, want tijdens Call on Me ging Franky vrolijk op wandel over heel de binnenplaats en passeerde daarbij ook langs de toog. Vrijwel alle nummers die de fans willen horen passeerden de revue. Het begon met Suck My Energy, Repetition (een oer-Channel Zero nummer zelfs uit Stigmatized For Life uit 1993) en Bad To The Bone. Het volgende luikje bevatte Fools Parade, No More en Heroin. Waarna het tijd was voor de absolute kleppers, Call On Me, Help, Dashboard Devils, Man on the Ege en als finale afsluiter Black Fuel. Muziek in de woonwijk heeft ook een beetje zijn beperkingen, om 23:30 moest het immers volledig over en uit zijn. Wij hadden ons toch ruim anderhalf uur geamuseerd en kunnen uitleven op de ietwat nostalgische klanken van Channel Zero.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!