Review Clawfinger - de Casino

Een tijdje gelden trokken we naar het sympathiek de Casino in Sint-Niklaas om naar Clawfinger te gaan kijken. Er zijn nu twee mogelijke vragen. Wanneer u geboren bent na pakweg 1995 is de kans groot dat u gaat vragen: Wie? Wanneer u voor dit jaartal geboren bent, gaat u vragen: bestaan die nog? Op deze laatste vraag antwoorden we volmondig ja!  Meer nog, de heren komen het 25-jarig jubileum van hun klassieker Deaf Dumb Blind vieren! Wie mag Clawfinger dan wel zijn? Een Zweeds/Noorse rap-metal band, die meermaals op rock Werchter stond, toen Werchter nog een écht rockfestival was!

Alvorens we deze helden uit onze jeugdjaren aan het werk konden zien, mocht eerst ene Krissy Mathews de zaal opwarmen. Hij deed dit verre van slecht met zijn mix van rock en blues. Kers op de taart was echter wanneer hij zijn producer op het podium riep om mee een nummertje te spelen. Dit bleek niemand minder dan Bård Torstensen te zijn, de gitarist van Clawfinger. Zij vochten een gitaargevechtje uit dat me deed denken aan Dueling Banjo’s (maar dan net iets ruiger). Het signaal voor Mathews om een tandje bij te steken en naar het einde van zijn set zo de zaal toch wakker te krijgen, wat wonderwel lukte, na het ietwat slomere begin!

Maar dan Clawfinger dus. 25 jaar Deaf Dumb Blind. Het zou perfect passen binnen het AB concept back to front, want dit toch wel vrij baanbrekende album wordt van de eerste tot de laatste noot gespeeld zoals hij verscheen in 1993. Eerst wordt het traditionele deuntje van Goldfinger gespeeld (u weet wel, van de gelijknamige Bondfilm), maar Gold wordt hierin uiteraard vervangen door Claw…  Ook de backdrop van 25 jaar gelden werd vanonder het stof gevist en proper terug opgehangen, net zoals in Torhout en Werchter in 1994, waar ze samen op de affiche stonden met o.a Sepultura, Therapy? en Rage Against The Machine; dat waren nog eens tijden!

De eerste tracks Nigger en The Truth brachten heerlijke herinneringen mee alsook het besef dat de jongens het best nog wel kunnen! Om het voor hen toch interessant te houden wordt aan Don’t get me wrong een stukje The Final Countdown gebreid! Wanneer zanger Zak Tell tijdens Catch me de daad bij het woord voegt (You can't catch me, try to catch me if you can) en stagedivet, kan het publiek deze actie duidelijk smaken. Ja, we zijn misschien wat ouder geworden en de moshpit is bij momenten een pak rustiger, maar genieten doet het publiek echt wel met volle teugen! Wanneer met I don’t care het album er op zit geven ze als toemaatje het onderschatte bonustrack Get It! Maar wie dan vreesde dat het er op zou zitten, werd wel verwend met de best off die dan nog moest volgen. Biggest & The Best, Pin Me Down en Nothing going on werden luidkeels meegebruld. Tijdens Recipe of Hate duikt de drummer van Clawfinger het publiek in en mag de drummer van Krissy Mathews het nummer spelen. Ook zijn avond kon niet meer stuk! Als toetje hielden de heren nog The Price we pay en uiteraard Do what I say. De laatste stembanden werden aan gort geschreeuwd en ik zag enkel blije gezichten. Use your brain dateert van 1995 en verjaart in 2020, ik ben klaar voor nog een jubileumfeestje!