Review Coal Chamber @ Trix

Datum: 
woensdag, 3 juni, 2015

Hoe vaak komt het voor dat een groep er dertien jaar van tussenuit gaat en vervolgens er weer staat als een huis, alsof ze nooit die lange pauze ingelast hebben? Doe het Coal Chamber maar eens na, dit geschifte ensemble dat uit Los Angeles stamt en na dat hiaat van dertien jaar zowaar met de CD ‘Rivals’ een come-back van jewelste maakt. Ook live lijkt de Amerikaanse band helemaal terug van weggeweest, dat bewezen ze met hun optreden in de Trix.

Na hun uiterst succesvolle reünietour twee jaar geleden met onder andere een passage in de 013 in Tilburg en een spetterend optreden op Graspop Metal Meeting, ging het herenigde Coal Chamber opnieuw de studio in. 'Rivals' was het resultaat en dat kan zeer goed gesmaakt worden. Een nieuw album, dus ook nieuwe tours. De Verenigde Staten kregen hun deel alvast en vorige week vloog het gezelschap de Atlantische Oceaan over om hun Europese tour (zij het een kleine) te beginnen in Engeland. Daarna trokken ze samen met Soil, Diablo Blvd. en Blood Runs Deep het vasteland in. Antwerpen was een van de gelukkigen om hen te ontvangen.

Helaas liet de dertien jaar lange afwezigheid zich blijken in het bezoekersaantal. Het zag er grimmig uit bij aankomst in de Trix, er waren slechts zo'n 300 tickets in voorverkoop verkocht. De zaal was dan ook nog niet halfvol voor opener Blood Runs Deep, een beetje de vreemde eend in de bijt. Doom metal past niet echt op een Coal Chamber optreden immers. De trage nummers (hun afsluiter heette zowaar Lullaby) met een rauwe, Alice Cooper achtige stem van zanger Stefan Vida waren niet slecht en het klonk soms wel wat als Type O Negative, met diezelfde deprimerende sfeerschepping, maar veel interesse van het publiek was er niet voor dit genre op deze avond. Het viertal uit Zwitserland beschikt wel duidelijk over goede muzikale capaciteiten. Misschien vallen ze meer op in een kleinere zaal en in de juiste sfeer.

Alom bekend in ons land is natuurlijk Diablo Blvd. Zij vervingen op deze tour American Head Charge die afgezegd hadden. Ze maken er altijd een feestje van, maar zijn de mannen nog gewend om voor zo'n beperkt publiek te spelen? Hun carrière kreeg immers een ferme boost nadat ze bij Nuclear Blast hebben getekend en het album 'Follow the Deadlights' uitbrachten. Met hun eigenste Diablo Fest hebben ze deze zaal zelfs al zelf uitverkocht. Onbegrijpelijk dan ook dat er deze avond nog steeds zo weinig volk aanwezig was. Was het een slecht gekozen weekdag? Velen in examens of druk aan het werk? Wie zal het zeggen.

Maar zoals al gezegd maken Alex Agnew en zijn kompanen er steeds een feestje van. Ze begonnen knallend met Fear is for the Enemy en meteen al twee van hun grootste hits: Builders of Empires en Rise Like Lions. De band speelde technisch opnieuw heel goed en zanger Alex was ook goed bij stem en gaf de nodige dynamiek en publieksinteractie aan het optreden. Maar publiek, waarom bleven jullie gewoon maar wat staan kijken? Gemosht en gecrowdsurft moest er gedaan worden, zoals we dat bij deze band gewend zijn! Helaas, ondanks verwoede pogingen van zanger Alex, kwam het beperkte publiek niet in beweging. Wel warmden ze meerdere mensen hun nek en stembanden op. Daar zorgden andere toppers als Saint of Killers, Beyond the Veil en de krachtige afsluiter Black Heart Bleed voor. In dat opzicht wel missie geslaagd! Hun optreden was kort maar krachtig.

Aangezien er in totaal vier bands act de présence gaven op het podium van Trix, was er voor het laatste voorprogramma Soil slechts een 40 minuten durende set weggelegd. De alternative metalband uit Chicago grasduinde daarvoor uit drie albums die ze met originele zanger Ryan McCombs (die in 2004 de band verliet om dan terug te keren in 2011) opnamen, namelijk 'Scars’, ‘Redefine’ en ‘Whole’. Zo kregen we uitstekende versies te horen van bijvoorbeeld Loaded Gun, Breaking Me Down, My Own en de bescheiden hitjes Redefine en Halo. Het al iets talrijker publiek kreeg nu pas hun eerste energiestoot, de band was behoorlijk populair. Maar waarom de band opteerde om als slotnummer het melige Black Betty van de groep Ram Jam te coveren, dat mag men wel eens uitleggen…Wel zorgde het voor een grappig moment met veel sfeer en lachende gezichten in het publiek.

En dan plots... Het aantal aanwezigen in de zaal leek te verdubbelen. Waar kwamen plots al deze mensen vandaan? Doet er niet toe, Coal Chamber verdient het om voor veel publiek te spelen. Wie afwezig was, heeft iets gemist! De lichten gingen uit en de aanwezigen wachtten vol ongeduld en spanning op waarvoor ze gekomen waren, een sterke dosis groove/nu metal.

De zaal leek te ontploffen al bij de eerste noten. Coal Chamber kwam op en ging van start met topper Loco, hun allereerste single van hun allereerste album uit 1997. No time to waste dachten ze, ze gingen onmiddellijk verder met nog een andere oude topper: Big Truck. Het publiek sloeg door het dolle heen, wat een enthousiasme barstte er los, wat een energie. En daarop volgde het eerste nummer van het nieuwe album, I.O.U. Nothing. Je merkte meteen dat de nieuwe nummers perfect tussen het oude werk passen en aan activiteit werd er niet ingeboet.

De band vertoonde geen enkel teken van hun lange inactiviteit. Voor een buitenstaander kan hun muziek misschien als raar of zelfs als puur lawaai klinken, de liefhebbers van iets specialere underground muziek hadden met dit optreden iets om hun vingers van af te likken. Gitarist Meegs Rascon raasde zijn gitaarsnaren bijna aan diggelen, de knap uitgedoste bassiste Nadja Peulen paradeerde vlijtig rond terwijl ze die basgitaar van haar de hele tijd goed onder handen nam en van drummer Mikey Cox verwondert het ons dat hij geen drumvel heeft ingeslagen met zijn strak slagwerk. Ook zanger Dez Fafara (ja, diezelfde van DevilDriver) had er zin in. De vol getatoeëerde brulboei zorgde voor spektakel met zijn veelzijdige stem en met no-nonsense bindteksten.

De band ging gretig verder met allemaal old school nummers. Fiend, Rowboat, Not Living, I, Clock ... Stuk voor stuk zeer strak gebracht. Omdat ze touren om hun nieuw album te promoten, was het raar dat ze slechts twee nummers van 'Rivals' gespeeld hebben. Enkel de titeltrack kwam nog halverwege de setlist aan bod. Enerzijds jammer want bijna elk nieuw nummer is het waard om live gespeeld te worden, anderzijds fantastisch voor oude fans (hoewel sidenote, zijn er 'nieuwe' fans?) om nog eens de kans te hebben om te genieten of los te gaan op old school Coal Chamber (zoals Nadja hieronder op de foto). 

En losgaan deed het publiek. Van begin tot eind stond de moshpit, die zowat het hele middenstuk van de zaal in beslag nam, constant in beweging. Anderen hielden het bij uitgelaten headbangen of gewoon met de handen in de lucht zwaaien en bijpassende dansmoves placeren. Ja hoor, alles kon, Coal Chamber spreekt dan ook een zeer divers en alternatief publiek aan. Er werd ook uitbundig meegezongen of gebruld, met Something Told Me, Dark Days en afsluiter Sway als hoogtepunten. Over die afsluiter, Coal Chamber doet ook niet mee aan het opnieuw op een podium komen om bisnummers te spelen. No time to waste opnieuw, na een korte speech van zanger Dez zette hij de lyrics in: “the roof, the roof, the roof is on fire, we don't need no water, let the motherfucker burn, burn motherfucker, burn”. Het publiek pikte er direct op in en ging voor een laatste maal volledig uit zijn dak. The Trix was destroyed, dear readers!

Coal Chamber houdt overigens niet op. Geen hiatus van x aantal jaar deze keer, verder touren zit er zeker in! Hopelijk tot volgend jaar, Coal Chamber?

De setlist:

  • Loco
  • Big Truck
  • I.O.U. Nothing
  • Fiend
  • Rowboat
  • Something Told Me
  • Clock
  • Drove
  • Not Living
  • Dark Days
  • I
  • Rivals
  • No Home
  • Oddity
  • Sway

Het volledige fotoverslag kan je hier bekijken.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!