Review Corrosion Of Conformity @ De Casino

Op dinsdag 2 juli jl veranderde het anders zo rustieke Casino Parkje in Sint Niklaas in een vochtig moeras, compleet met alligators, copperheads, vuistgrote muskieten en andere bloedzuigers. De reden? De doortocht van de oer-stonerrockers van Corrosion of Conformity in De Casino.

En ze werden daarbij geholpen door de heren van Your Highness, die zichzelf adverteren met de slogan ‘Stoner metal from the swamps of Antwerp’. Vergezocht? Helemaal niet. Wie immers een klein beetje heeft opgelet tijdens de aardrijkskundeles weet dat grote delen van Deurne, Merksem en Ekeren op drooggelegde moerassen werden gebouwd en dat wijken met ‘broek’ of 'donk' in hun naam ook een drassig verleden hebben. Soit, tot zo ver de saaie, en misschien enkel nuttig in een quiz, weetjes. De band heeft in eigen land helaas nog niet de naam en faam die ze eigenlijk verdienen. Hopelijk komt daar in de herfst, met de lancering van het nieuwe album, verandering in. Ik ben er zeker van dat ze vanavond ook wel een aantal zieltjes zullen gewonnen hebben. Het geluid van Your Higness is hard… loeihard! We zagen een band aan het werk die er ongelooflijk veel zin in had. Zanger Ben Baert legde een overtuiging in zijn performance alsof hij heel Sint Niklaas wilde overtuigen. De rest van de band speelde ongelooflijk retestrak en lieten de vaart voor geen meter uit de set lopen. Ben kreeg nauwelijks tijd voor het formuleren van bindteksten en wanneer hij dat toch kreeg ging de boodschap een beetje verloren in de feedback van de gitaren. We kregen wel te verstaan dat ze op 11 oktober de release party voor hun nieuwe album zullen geven in de Hangar 27 in Edegem. Vanavond kregen een vrij lange (vaak krijgen openingsacts minder tijd toegewezen) set, gevuld met al enkele nummers van dat nieuwe album en oud(er) en vertrouwd werk zoals bv Desertkater, Mastofolk en Through the Eyes of the Beast.

Wat we ook konden vaststellen vanavond is dat er geen ‘toevallige’ passanten waren in De Casino. Geen al te opzichtige hipsters of mensen die maar een half nummer van de band kennen. Neen, dit waren allemaal overtuigde en doodharde Corrosion of Conformity fans. COC mogen dan ook met recht en reden ‘veteranen’ genoemd worden, een titel waar ze zich alles behalve over moeten schamen. Sinds 1982 zijn deze heren uit Raleigh, North Carolina immers al actief en de huidige bezetting is als sinds 1989 samen. De sabbatjaren tussen 2006 en 2010 bedekken we even met de mantel der liefde. En vele bands streven ernaar zonder het ooit te bereiken maar COC heeft er wel degelijk één op hun naam staan: een klassieker! Voor hen is dat Deliverance uit 1994. Een plaatje dat dit jaar 25 kaarsjes uitblaast. Officieel zijn ze nog bezig aan de No Cross, No Crown (2018) tournee maar het jubileum van Deliverance zal ongetwijfeld wel de reden zijn dat die tournee nog zo lang doorloopt. In de setlist van vanavond hoorden we trouwens geen enkel nummer uit NCNC maar wel zes uit Deliverance.

De heren lieten heel even op zich wachten maar betraden dan uiteindelijk toch, op de tonen van Mano de Mono het podium. Ze vlogen er onmiddellijk knalhard in met Seven Days, Señor Limpio en It Is That Way. Die laatste komt uit hun laatste wapenfeit voor de hiatus, In the Arms of God (2005). Bij COC draait alles om de muziek, er komt geen greintje showaspect aan te pas. De leden blijven letterlijk alle 4 in hun eigen zone en hebben genoeg aan kort, sporadisch oogcontact met elkaar om de boel gesmeerd te laten lopen. Bassist Mike Dean, die voor de komst van zanger/gitarist Pepper Keenan, toch een tijdje als frontman fungeerde, keerde zich zelfs nooit frontaal naar het publiek toe. Pas na dat trio songs kon er een eerste (wel oprecht gemeende) “Hello Belgium” af. Waarna er prompt werd verder gegaan met Heaven’s Not Overflowing.

Voor de aanvang van Albatross leverde Keenan een gevechtje met zijn gitaar en pedalen. De drie anderen moesten een korte jam inzetten als intermezzo totdat zijn technical diffulties overwonnen waren. Tijdens My Grain leek het wel alsof Reed Mullin had beslist dat zijn drumvellen er dan en daar al aan moesten, zo meppen dat de man deed. Tijdens 13 Angels werd er een beetje gas teruggenomen en mocht Dean even een korte bassolo lanceren. Waarna ze vervolgden met nog een song uit America’s Volume Dealer (2000), nl. Diablo Blvd. En voor al wie net teruggekeerd is van planeet zorg, jawel, daar hebben Alex Agnew en co dus de naam voor hun bandje vandaan. The Door, vervolgens, klonk verschroeiend hard doorheen die Orange Cabinets. Het enthousiasme ging intussen bij zowel band als publiek in stijgende lijn. Voor Vote With a Bullet liet Keenan ons weten dat dit een nummer is dat weliswaar lang geleden geschreven werd maar vandaag de dag actueler lijkt dan ooit. Ik denk dat Keenan & Co geen fans zijn van Donaldje Trump. Vervolgens gingen ze een nummer spelen dat ze naar eigen zeggen nog maar een keer of twee gespeeld hadden in de laatste x jaar. Dat bleek Born Again for the Last Time te zijn uit Wiseblood (1996), in elk geval een ouwertje dus.

Na Who’s Got the Fire weerklonken dan de woorden “Thank you, good night!”. De Belgische fans waren het hier echter nog niet mee eens en bleven luid roepen en applaudisseren. Was er nog tijd voor een encore? Natuurlijk en wat voor één, het mega stampende Wiseblood. De finale afsluiter werd er nog ééntje uit het Deliverance album, een lang uitgesponnen Clean My Wounds. Tijdens de daarin verwerkte band introduction scoorde Keenan extra bij het publiek door te refereren naar “that great beer we’ve been drinking all day. What’s it called again … Dzjoepiler” en zijn maatje, gitarist Woody Weatherman te bombarderen tot zijn Dzjoepiler buddy. En dan was het feestje finaal afgelopen. Aan de merch stand was het echt drummen. Zoals gezegd, volgens mij waren er geen zieltjes aanwezig die nog door COC gewonnen dienden te worden maar ik ben er ook zeker van dat er geen enkele COC fan teleurgesteld naar huis zal zijn gegaan vanavond.

Bekijk ook het photo report.