Review The Darkness @ De Casino - Tour ter promotie van nieuwste cd 'Easter Is Cancelled'

Datum: 
zaterdag, 22 februari, 2020

De laatste jaren heeft De Casino in Sint-Niklaas zijn plaatsje in het Belgische clubcircuit verdiend met een gevarieerde evenals een geregeld gedurfde programmatie. Dat dit hen geen windeieren legt, moge nog maar eens blijken als het concert van The Darkness ruimschoots op voorhand uitverkoopt en daarvoor een eerder ouder publiek komt opdagen, waaronder vele Franstaligen die ook vlotjes hun weg vinden naar het Waasland. En The Darkness, in 2012 nog het merkwaardige voorprogramma van Lady Gaga in het Sportpaleis, zal wel in hun nopjes geweest zijn om vaststellen dat na hun uitverkochte concerten in het verleden in onder andere de AB en Trix ook nu nog 600 mensen interesse hebben om de band van dichtbij te bewonderen tijdens deze tournee ter promotie van nieuwste cd 'Easter Is Cancelled'.

Als support act fungeerde het Australische trio DZ Deathrays (5), een band die in eigen land al met meerdere cd's een status wist op te bouwen. Echter, de luide garagerock of dance punk zoals het ook wel eens genoemd wordt down under, maakte hier niet veel indruk op de volle zaal. Meer dan een beleefdheidsapplaus zat er niet in voor dit rommelig groepje.

Het enthousiasme was des te groter in de warme zaal toen The Darkness (8) achter een gordijn de eerste akkoorden liet weergalmen. Middelpunt van de Britse band is nog altijd zanger/gitarist Justin Hawkins, die zich begeleid weet door jongere broer Dan Hawkins (gitaar), bassist/krullenbol Frankie Poullain en drummer Rufus Tiger Taylor (zoon van Queen-drummer Roger Taylor). Zowel het opvallende voorkomen (blote bast met tattoos, pornosnor, verwaaid kapsel), de Engelse tongue-in-cheek-humor, als de nog altijd onberispelijke falsetstem van Justin zogen de aandacht naar zich toe.

Gewaagde opzet van de set was om aan te vangen met alle tien songs van de nieuwe plaat 'Easter Is Cancelled' in dezelfde volgorde als de cd, waarbij de ene nieuwe song al beter in de smaak viel dan de andere. Zeker de moeite waard waren bijvoorbeeld 'Rock And Roll Deserves To Die', 'How Can I Lose Your Love', de pastiche 'Heavy Metal Lover', de ballad 'In Another Life' en het solo akoestisch gebrachte 'We Are The Guitar Men'. Daarmee was de nodige promo gemaakt voor de nieuwe schijf, wisselden de bandleden hun witte kledij voor een ander tenue en werd het tijd om het publiek te geven waarvoor het gekomen was, namelijk de hits. Intense versies van 'One Way Ticket' (nog altijd ingeleid met een koebel), 'Growing On Me' (wat een geweldig nummer), 'Love Is Only A Feeling', 'Givin' Up', 'Get Your Hands Off My Woman' (waarbij acrobaat Justin zelfs stagedivede) en uiteraard bisnummer 'I Believe In A Thing Called Love' deden allemaal terugdenken aan de glorietijd in de eerste helft van de nillies van de band uit Suffolk en brachten de toeschouwers in extase. Opmerkelijk was de cover van Radioheads 'Street Spirit (Fade Out)', een kolfje naar de hand van een falsetto zoals Justin uiteraard, waarin een stukje van The Beatles' 'While My Guitar Gently Weeps' mooi in verwerkt was.

Aan de vorm van de dag van deze geoliede rock 'n roll-machine was dus niets op te merken, met zelfs complimenten voor de stemkwaliteit van zanger Justin Hawkins, en dat zien en horen we graag terug op de komende editie van het Alcatraz-festival.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!