Review Dertig jaar Music City @ Trix - Een middag vol K*tkoppen

Vorige zaterdag kwam de hele Antwerpse underground-scene samen in Trix om het dertigjarig bestaan van Antwerp Music City te vieren. Het werd een dag vol met hoogtepunten, veel pintjes en nog meer vrienden! Alvast een review tot de vooravond!

Toen om 12u 's middags de deuren opengingen stond er al een heel hoop volk. En dat had een zeer uitstekende reden. H O N D was de band die de festiviteiten mocht openen op de barstage. Deze band, met leden van Abrahamic Liars (waarover later meer) en Caldera brengen een mengeling van beats, electro en Nederlandse teksten waar je mee in een deuk gaat liggen. Iedereen aanwezig vond het dus geweldig om tijdens 'Irene (K*tkop)' uitgescholden te worden voor een rasecht k*tkind, en die bestempeling met eer rond te dragen voor de rest van de dag. Ook grote vermelding voor de mooiste Minnie Mouse die we ooit hebben gezien, een tekst uit een nummer dat wel eens potten gaat breken. Prachtopener. 

Fans van het hardere werk moesten zich daarna begeven voor de eerste band op de clubstage. MINUS45DEGREES bestaat al sinds 1999 en brengt een aardig potje death/metalcore. Enkel jammer dat er niet zo veel volk naar stond te kijken, want het mooie weer en de nood aan sigaretten hield veel volk op het terras. Eerste keer dit jaar dat ik enkele blote buiken heb gezien, genietend van de eerste lentezon. 

Voor de beide podia was er een tapijt vastgemaakt. Zelf had ik schrik dat deze na een uurtje al vol met bier zou gevuld zijn, maar uiteindelijk bleek het toch een briljante ingeving. De moshpits, crowdsurfs en het ronduit geweldige feest werden hierdoor weerhouden van verschillende uitschuivers. En dat was bij de eerste 'headliner' van de dag al meer dan nodig. Tangled Horns lieten het niet aan hun hart komen dat ze zo vroeg op de dag moesten spelen. Integendeel. Ze speelden met evenveel passie als op hun releaseparty enkele weken daarvoor. Zanger Tim Van Der Plas stond met regelmaat tussen het publiek en was zelf één van de grootste feestbeesten aanwezig. 

Op de Clubstage was het daarna tijd voor het eerste hoogtepunt van de dag. Rehash, een band met de jongste aanwezigen op het feest die dag, brachten ons terug naar het Berlijn van eind jaren 70, begin 80, met hun Duitstalige postpunk. Denk strakke leren broeken en zwarte t-shirts die minstens drie maten te klein zijn. Ook een van de eerste keren dat de bas in Trix mij zo kon bekoren. Chapeau aan bassist en geluidsman. Zo zou dat instrument echt moeten klinken. Dit is een band die ik zelf zeker in de gaten ga blijven houden. Fans van Joy Division zouden deze dus ook zeker op hun radar moeten zetten! 

Dan was het op het podium aan de bar tijd voor enkele levende legendes, en tweede hoogtepunt van de dag. The Seatsniffers waren een van de eerste bands ooit die repeteerden in Music City en konden dus niet ontbreken op dit feest.  Hun eigen versie van Amerikaanse bluesrock blijft nu nog steeds nazinderen en bewijst waarom zij een van de beste bands in het genre zijn. Iedereen voor het podium kon zijn benen niet stilhouden en ook de band was enorm aan het genieten. Zeker een van de beste optredens van de dag. 

Ik ben zelf grote fan van het desert/doom genre, en daarom stond Hightrail hoog op het lijstje om zeker niet te missen. En zij stelden dan ook totaal niet teleur. Even werd Trix de woestenij van Arizona, even hadden we in plaats van pintjes een shot tequila vast en werden onze nekken voorgesteld aan de dreunende bassen en drums van deze band. Persoonlijk vind ik dat ze iets te onbekend zijn, maar zet ze op Desertfest 2024 en ik denk dat dit voor veel mensen het hoogtepunt zal worden!

BEAR gooide het dan weer over een totaal andere boeg. Hun hardcore heeft zeker fans binnen de scene in Antwerpen, maar ik geef toe dat ik daar niet bij hoor. Het was dan voor mij tijd om de laatste zonnestralen op te vangen met een hamburger (ook daarvoor dank, MC-crew) en een gesprek met het vierhonderdste vriendje van de dag. Ja, het was eigenlijk echt een groot familiefeest die zaterdag. Afwezigen hadden ongelijk. 

Het voorgenoemde Abrahamic Liars hadden weinig moeite om de club in te pakken. Hun zeer aanstekelijke death/black metal, gesterkt door zanger Tim De Meyer en zangeres Cin Morose, zorgde ervoor dat de tapijten voor het podium zeker hun werk voor zich hadden liggen. Deze band is eigenlijk een allegaartje van de beste muzikanten binnen het (Belgische) genre en dit lieten ze wederom merken. Ook deze band zorgde er voor dat ik zondag bijna naar de spoedarts ging om een nekbrace te gaan halen. Dit was gelukkig op die moment nog niet nodig. 

Wie er wel voor zorgde dat ik reeds een afspraak op zondag aan het inboeken was, was Carnal Desecration. Ze bewezen zich al meermaals op podia zoals dat van Catacombfest of Antwerp Metal Fest, en ook hier stonden ze zeker hun mannetje, ondanks dat ze last minute werden opgeroepen om een andere band te vervangen. Maar dat ze 'tweede keuze' waren, liet hen volledig koud. Ze speelden met een enorme passie en hun deathmetal ging door merg en been. Een perfecte afsluiter om de zon te zien onderzakken. En om een nog geweldigere avond in te leiden. Maar daarover later meer....