Review Desertfest Berlin @ Arena Berlin

Datum: 
vrijdag, 3 mei, 2019 tot zondag, 5 mei, 2019

De goden van de fuzz, desert, doom en alles daaromtrent trokken weer de deuren open van de Arena in Berlijn voor drie dagen van topmuziek. Slechts één echte teleurstelling, maar vooral veel ontdekkingen en talloze hoogtepunten zorgde ervoor dat het een prachtweekend werd. 

Laten we daarom meteen beginnen met de teleurstelling: de tweede band van het weekend, Mondo Generator,  was gewoon slecht. Al van het begin veel technische problemen, die al snel voor frustraties zorgde. Ook werd hun mengeling van punk en metal niet door iedereen gesmaakt. Ook een slechte coverversie van 'Green Machine' van Kyuss kon op weinig bijval rekenen. Gelukkig maar dat Nick Olivieri de dag erna één van de hoogtepunten werd, maar daarover later meer. 

Al bij het betreden van de Arena wist je dat het een speciaal weekend ging worden. Er werd een heuze Biergarten opgetrokken, met BBQ (Steak im Brötchen is een aanrader) en de MS Hoppetosse, de boot naast de arena, was versierd met lichtjes en je kon daar ook duidelijk een podium zien staan. Ook binnen in de Arena was er hard gewerkt, de slechte akoestiek van vorig jaar te vervangen door iets beter. Waar er vroeger twee podia waren, stonden nu alle eetkraampjes en een klein marktje, waar achter een zaaltje was opgetrokken uit gordijnen waar het enige podium stond. 

Dat podium werd magistraal geopend door The Devil and the Allmighty Blues, een rasechte heavy bluesband uit Noorwegen. Terwijl de twee gitaristen en bassist alles van zichzelf gaven, stond de zanger er naast de drums met gekruiste armen en een heuse goedkeuring er naar te kijken. Hij kwam enkel naar voren om zijn deel te zingen en gaf de muzikanten dan weer de nodige ruimte. De band kwam vooral nieuw album 'Tre' voorstellen. Deze staat sindsdien toch in het 'vaak te beluisteren' lijstje op mijn Spotify. Na het eerder genoemde Mondo Generator, werd het tijd voor het eerste echte hoogtepunt van het weekend. We bezochten de hogere sferen met de Zwitserse heren van Monkey3. Deze heavy-psych band bezorgde meermaals kippenvelmomenten en konden de dansbenen niet tegenhouden. Ik heb deze mannen al meermaals gezien en zij waren ook een van de redenen waarom ik naar Berlijn ben afgezakt. Ik was blij dat ze niet teleurstelden. Zij brachten me naar hun 'Outer Space' met hun vijfde album Sphere, waar enkele nummers uit gespeeld werden.

Na hen kwam voor mij de eerste ontdekking en tweede hoogtepunt. We werden getrakteerd op een klein uurtje Earthless, een Amerikaanse band dat geïnspireerd wordt door Duitse krautrock en Japanse heavy blues-rock, maar die vooral energetisch zit te jammen. Tijdens hun sessie werden er slechts drie nummers gespeeld, puur instrumentaal, waar het publiek met open mond stond naar te kijken. Ze worden niet voor niets 'California's loudest band' genoemd. Voor mij waren zij een nobele onbekende en daarom een grote verassing.  Deze ging dus dan ook meteen het Spotify-lijstje in. Om na zo een band op te mogen komen is voor niemand een echt cadeautje, ook als die band Witch is. Deze band van J. Mascis (Dinosaur Jr) zijn iconen in de stoner metal, maar konden jammer genoeg niet bekoren. De vorige band stroomde nog door mijn aderen en kon er maar niet uitgeknepen worden. Jammer wel, want op plaat zijn zij zeker niet slecht en ze speelden ook zeker niet slecht. Op een andere moment hadden zij het hoogtepunt van de avond geweest, dat zeker wel. 

Ik sprak al eerder over de MS Hoppetosse, de boot naast de arena. Ook daar stond een podium waar enkele optredens gegeven werden. Daar werd alles afgetrapt door Wino, de legendarische ex-frontman van Saint Vitus. Hij kwam er een akoestische set geven met enkele covers en originals, maar was jammer genoeg niet echt hoorbaar. De wind stond veel te strak en ook stonden de boxen niet luid genoeg. Ook was zijn stem erg zwak, wat voor een vreemde ervaring zorgde. Dan konden de dames van 24/7 Diva Heaven beter scoren. De wind was wat gaan liggen en hun mengeling van punkrock, grunge en hardrock kon er best wel in. De drie dames hadden hun beste broekpak aangetrokken. Erg goed was het niet, maar wel aangenaam om met een pintje op het bovendek van een schip naar te kijken. 

Binnen werd alles in gereedheid gebracht om de heren van All Them Witches te ontvangen. Ik was een klein beetje teleurgesteld in hun passage in de Casino in Sint-Niklaas twee weken ervoor, dus keek er beetje angstvallig naar uit. Gelukkig werden mijn angsten niet waargemaakt en speelden de mannen een uitstekende set. Wel exact dezelfde als in Sint-Niklaas, maar wel met meer spelplezier en schwung. Ik zal nooit hun grootste fan worden, daar spelen ze net iets te traag voor, maar voor een semi-headliner op een festival als deze kan het zeker smaken. De echte headliner van die avond was Colour Haze. Deze Duitsers bestaan 25 jaar en speelden een speciaal 'anniversary'-concert op het festival. De heren hebben een grote back-catalogue en namen daar dan ook gretig uit. Ook teasde ze een nieuw album met een nieuw nummer. Hun psychedelica speelde een beetje op het gemoed en de vermoeidheid. We hebben ze daarom niet volledig uitgezien om volledig klaar te zijn voor dag twee van het festival. 

Deze tweede dag werd geopend door de Mirror Queen, een band die old-school heavy rock speelt, beïnvloedt door Hawkwind, UFO, Blue Oyster Cult en dergelijke. Een aardig streepje muziek waar weinig slecht over te vertellen valt. Ook weinig goeds. Het voelde een beetje dertien-in-een-dozijn-achtig aan. Dit kon dus beter. Dat werd meteen na hen bewezen door de tweede ontdekking van het weekend. Lucidvox zijn vijf Russische dames die hiervoor enkel nog maar in Rusland speelden. Zij brachten een mengelmoes van folk en kraut-rock, met prachtige visuals en doeken op het podium. Zoals het een folkgroep betaamt stonden de dames rond te draaien en te dansen op hun blote voeten, terwijl hun songs door merg en been gingen. Geen idee wat ze zongen, daarvoor moet ik mijn Russisch nog wat oppoetsen, maar zij verdienen wel absoluut een plaats in mijn Spotify lijst. Dat zouden ze bij jou ook moeten. 

Terwijl we op hen zaten te wachten, passeerde er een man met een zeis. Op zich al een vreemd beeld, maar ik heb al vreemdere dingen op Desertfest gezien. Als snel werd duidelijk waarom hij daar mee rondliep. De man was namelijk de zanger van R.I.P. die de zeis als microfoonstandaard gebruikte. Deze band speelde op de boot en bewees dat doom niet altijd traag gespeeld moet worden. Met enorm veel plezier stond hij daar te dansen, terwijl er een heavy metal/doom sound uit de gitaren van zijn vrienden verscheen. Beetje vreemd, zo in het zonnetje op een boot, maar zeer genietbaar. Ook Zig Zags kon op hetzelfde gevoel rekenen. Zij spelen een mengeling van punk, stoner en metal, geplaatst in een sci-fi setting. Bijna hadden we een raket zien passeren tijdens hun set. 

Binnen was het dan weer tijd voor Hällas. Deze Zweden spelen, wat ze zelf noemen, adventure rock. Zij hadden naast capes ook synthesizers, orgeltjes en luiten mee. Dit alles zorgde voor een vreemde sound, die hun teksten over elfjes en goblins verder in de verf zette. Om eerlijk te zijn was ik geen fan, maar het was wel eventjes dollen. Dan was The Shrine wel iets leuker. Ondanks dat de zanger wat vol was van zichzelf, kon hun pure rock 'n roll zeker bekoren. Korte nummers die energetisch werden gespeeld en deden terugdenken naar de hoogdagen van Thin Lizzy, zorgden voor een dansende mensenmassa die je niet zou verwachten op dit festival. 

Na hen was het lopen naar de boot om vooraan te kunnen staan bij Nick Olivieri's Death accoustic. De man had wat goed te maken na zijn passage de dag ervoor en ik moet zeggen, het was het derde (en zelfs bijna ultieme) hoogtepunt van het festival. Hij stond alleen bovenaan de boot met achter hem de ondergaande zon. Op zijn akoestische gitaar speelde hij nummers van Kyuss, Queens of the Stone age en zijn eigen Mondo Generator. Hij genoot er zelf van en de publieksparticipatie was dan ook enorm. In de helft van de set vroeg hij ons mee op het podium te komen en vlak voor hem te zitten. Ikzelf zat op een 50 cm van hem en zag hem een zalige versie spelen van Auto-pilot en een volledig door het publiek gedragen Feel good, hit of the summer. Op het einde van de set legde hij zijn gitaar neer en vertelde ons dat hij nog een nummer a capella ging zingen. Ik verwachtte me aan iets rustigs, maar neen. Six Shooter werd met de nodige animé op het podium gebracht. Na de set nam hij ook nog ruim de tijd voor de fans en ik denk dat ik dat shotje tequila met hem nooit zal vergeten. 

Je zou daardoor bijna vergeten dat er nog andere bands moesten spelen. Naxatras is een fantastische psychedelische band uit Griekenland die tribalmuziek niet schuwt. Dit is een band dat enorm veel tourt, en met een reden. Zij staan garant voor een geweldige set en het vierde hoogtepunt van het weekend. Zeker als ze de doomsound van Black Sabbath onderlijnen met Afrikaans klinkende instrumenten weet je dat deze band bij de psychedelische toekomst horen. Ook Greenleaf stelde niet teleur. Hun powerrock was misschien vreemd op de affiche geplaatst, maar kon zeker rekenen op een grote hoop fans. Een vijftigtal minuten puur rocken kan elke mens goed doen. 

Ik zei inderdaad vreemd geplaatst omdat de band die na hen kwam ook teert op het heerlijke psychedelische geluid. Het Japanse Kikagaku Moyo verkoopt overal waar ze komen zalen uit en met een reden. Ze noemen zichzelf 'your favourite new psych band' en om eerlijk te zijn, zo is het inderdaad. Ik was meteen verkocht. Hun muziek, met elementen uit de kraut, Indische ragas en acid folk, plaatste me meteen in hogere sferen. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Je mag dus dan ook drie keer raden waar ze meteen na het weekend terecht kwamen. Inderdaad, op de Spotify-lijst. Daarom ook een vijfde hoogtepunt en (voor mij) de echte ontdekking van het weekend. Na hen moest ons gehemelte wat gespoeld worden. Daar konden bier en de heren van Fu Manchu zeker voor zorgen. Hun no-nonsense muziek paste fantastisch bij het gevoel dat iedereen op het festival had. Gitaren, vriendschap, alcohol, meer moet een mens niet hebben. Zij speelden een nog betere set dan in Leuven vorig jaar, wat toen al een geweldig hoogtepunt was. Het perfecte einde van een tweede dag festival dus. Ik kon zeer gelukkig gaan slapen. 

Na een stevig ontbijt werd het weer tijd om naar de Arena te vertrekken. Vandaag was het de hardste dag van de drie, met de heren van Black Tusk en The Skull. Jammer genoeg waren beide bands niet op hun best. Dit was vooral duidelijk bij The Skull. De zanger kon amper op zijn benen blijven staan. Was het door alcohol of drugs, geen idee. Nadien heb ik het nog aan de bassist kunnen vragen. Hji was gewoon oververmoeid. De avond ervoor stonden ze op Desertfest in London en hebben die nacht amper geslapen. Jammer, want het is een uitstekende band die garant staat voor een fantastisch doom-setje. Muzikaal was het zeker in orde, maar de zang konden we eigenlijk op onze buik schrijven. Black Tusk kon daarnaast rekenen op slechte geluidsmix. Ook pastte hun sludgy heavy metal niet bij de rest van het weekend, waar vooral de psychedelia heerste. Zeer genietbaar op een echt metalfestival, hier iets minder. 

Dan kon de melodieuze rock van Swedish Death Candy er beter in. Zij waren twee weken ervoor het voorprogramma van All Them Witches in Sint-Niklaas, dus ik wist waar me aan te verwachten. Gezellige maar tegelijkertijd ook heavy rock 'n roll met een uniek geluid. Een heerlijke opener voor deze derde en laatste dag. Deze all-female band van het weekend bewees dat ze in Australië over uitstekende genen beschikken. De vier zussen van Stonefield brachten leuke proto-psych, zonder veel tierlantijntjes. Zij konden hiervoor touren als voorprogramma van King Gizzard & the Lizard Wizard, wat duidelijk te horen was. We werden net even terug geteleporteerd naar de jaren 1970, wat zeker niet slecht is. 

Buiten was het, net als de dag ervoor, tijd voor melodische doom met de heren van Worshipper. Zij teren op een darkly epic sound die bewijst dat dergelijke muziek zeker nog niet dood is.  Na hen kwam de laatste all-female band van het weekend langs, Blackwater Holylight. Deze Amerikaanse dames spelen psychedelische rockmuziek, een soort mengeling van The Cure en Black Sabbath. Heerlijke muziek om even een BBQ-worstje te gaan halen en van het zonnetje te genieten. De optredens op de boot werden afgesloten door The Great Machine, een band uit Israël dat liet zien dat er overal in de wereld plaats is voor luide en harde muziek. Er is dus plaats voor Desertfest dicht bij de echte woestijn. 

Binnen maakten we ons gereed voor de laatste vier bands van het weekend, beginnende met Electric Citizen. Deze band heeft een klassieke line-up. Drie muzikanten en een charismatische frontvrouw. Zij was gekleed in een leren catsuit, maar dat was eigenlijk het enige positieve dat over haar gezegd kon worden. Ze zong niet erg zuiver en deed een slechte kopie van de zangeressen van Lucifer of Blues Pills, die muzikaal ook beide op een hoger niveau staan. Het was zeker niet slecht, maar echt goed kon je het ook niet noemen. Long Distance Calling stond garant voor de laatste ontdekking van het weekend. Deze Duitsers brengen atmosferische heavy rock die je even alles doet vergeten. Hun puur instrumentale muziek haalt ons even weg uit de digitale wereld en plaatst ons in het verleden waar alles nog op vinyl werd gedrukt. Ik voel me zelfs bijna schuldig dat ze nu in de Spotify-lijst staan. Ook Wovenhand verplaatste je even naar een ander tijdperk. Het voelde misschien vreemd aan om hun Indie-, country- en folkrock op dit festival te plaatsen, maar was meteen raak. Net zoals Antwerpen vorig jaar Jozef Van Wissem en zijn luit bovenhaalde, kon Wovenhand rekenen op de verassing van het festival. Het was gewoon een erg uitstekend concert dat je even deed vergeten dat je op een festival in één van de muziekhoofdsteden van Europa stond. 

Daarna was het tijd voor de ultieme headliner van het festival en één van de hoofdredenen waarom ik een ticketje kocht: OM. De ritmesectie van Sleep stelde niet teleur en bracht ons anderhalfuur in hogere sferen. Mijn botten vibreren er bijna nog van. Hun muziek nestelde zich diep van binnen en kon er niet meer uit. Zelfs tijdens de afterparty op de boot met de organisatoren van Desertfest Antwerp (toffe mannen trouwens) kon OM mijn hersenpan niet verlaten. Hiervoor luister ik naar desert rock, hiervoor luister ik naar fuzz, hiervoor luister ik naar doom. Desertfest Berlijn heeft weer een diepe indruk nagelaten en ik kan alvast niet wachten op de Antwerpse editie. Ook zien ze mij volgend jaar in Berlijn zeker terug. Fantastisch festival in een fantastische stad, wat moet je nog meer hebben? 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!