Review Echo and The Bunnymen @ AB

Een in laatste instantie uitverkochte AB deze avond met een iets ouder publiek dat vooral kwam voor een nostalgische trip naar de jaren '80. Echo & The Bunnymen kwamen namelijk hun eerste twee albums integraal voorstellen: ‘Crocodiles‘ (1980) en ‘Heaven Up Here’ (1981).

Naast deze hoofdact was er ook een voorprogramma, in de vorm van Coves. Deze band bestaande uit twee personen, waaronder een schaars geklede zangeres, had zowel visueel als muzikaal weinig om het lijf. Het oog wil ook wat en kreeg dat ook met de mooie verschijning van Beck Wood. Daar bleef het echter ook een beetje bij. De muzikale omlijsting was zeker niet slecht maar ook niets speciaals om het zo te zeggen en de stem van Beck klonk weinig overtuigend, na een paar nummers hadden we het wel gezien, al betere voorprogramma’s meegemaakt moeten we toegeven.

Ook bij Echo and the Bunnymen was het beetje afwachten wat we zouden krijgen, met hun laatste optreden op Sinnersday 2010 in gedachten. We kregen daar vooral een gevoel van ‘jukebox effect’, goeie nummers maar weinig interactie naar het publiek toe. Dat was deze keer wel even anders, Ian McCulloch was niet alleen goed bij stem, maar ook opvallend spraakzaam en heel bewegelijk. Dit alles onder een sobere belichting, maar het  mooie er aan waren de spots die gericht waren op een achtergrond die wat deed denken aan rots massieven, op zich paste dit enorm goed bij de donkere new wave/postpunk sfeer en muziek van Echo and The Bunnymen . Ian deed zijn uiterste best, op het arrogante af zelfs, om het publiek mee te krijgen en slaagde daar ook heel goed in. Vooral het eerste deel, het album  ‘Crocodiles’ overtuigde volledig. Nummers als ‘Do it clean’, ‘Rescue’ en ‘Picture on my wall’ zijn pareltjes op zich maar werden met de nodige liefde voor de songs gebracht zodat het gevreesde ‘jukebox effect’ deze keer volledig achterwege bleef. Ook het tweede deel, met het album ‘Heaven Up Here’, was een hoogvlieger al was dat vooral naar het einde toe en dankzij het subliem gebrachte ‘Promise’ en de titeltrack 'Heaven Up Here' zelf.

Het publiek riep de band terecht  terug voor een bisronde, waar ze gretig op ingingen. In die bisronde begon de arrogantie van Ian dan toch een klein beetje tegen te steken om het zo te zeggen. Vooral het nummer ‘Nothing lasts forever’, normaal gezien een heel intens en intiem moment, ging daardoor wat de mist in. Gelukkig herpakte Echo and the Bunnymen zich door een schitterende finale met ‘The Killing Moon’ en vooral ‘The Cutter’. Al bij al was dit een van de betere concerten van Echo and the Bunnymen, bijna verkeerd gelopen in de finale maar gelukkig net op tijd recht getrokken in de laatste rechte lijn… De arrogantie van Ian wordt hem bij deze vergeven.

De setlist:

•  Going Up
•  Stars Are Stars
•  Pride
•  Monkeys
•  Crocodiles
•  Rescue
•  Villiers Terrace
•  The Pictures on my Wall
•  All That Jazz
•  Happy Death Men
•  Show of Strength
•  With A Hip
•  Over The Wall
•  It Was A Pleasure
•  A Promise
•  Heaven Up Here
•  The Disease
•  All My Colours

Bis:

•  Bring On the Dancing Horses
•  Nothing Lasts Forever
•  The Killing Moon
•  The Cutter