Review EMP Persistence Tour 2017

Datum: 
zondag, 22 januari, 2017

EMP Persistence Tour is een jaarlijks wederkerend evenement dat het hardcore genre, in de brede zin van dat woord, in de kijker wil plaatsen. De tour gaat o.a. door in Duitsland, Polen tot Zwitserland. Ook ons land viel in de prijzen. Op zondag 22 januari was De Mast (Torhout) 'the place to be' voor de HC liefhebber. Op de affiche stonden dit jaar: STAB, Mizery, BURN, Down to nothing, Walls of Jericho, Municipal Waste, Agnostic Front en Suicidal Tendencies. Wij zakten naar De Mast af voor het avondprogramma, en waren toch onder de indruk van de hele ruime opkomst. Verwonderen deed het ons, met zo een line-up, echter niet. Ons verslag van een fijne HC avond, zonder meer.

Down To Nothing: Schitteren in eenvoud

De Amerikaanse 'straight edge hardcore punk' band Down To Nothing ontstonden in 2000. Met leden van o.a. Terror en Trapped Under Ice. Die ervaring in het HC wereldje, combineren ze nog steeds met een jeugdige spontaniteit, van jonge wolven in het vak die nog alles moeten bewijzen. Toen we in de zaal waren aangekomen waren de jongens van Down to Nothing het podium aan het klaar maken voor hun act. Vanaf die eerste noten, wisten we al welk vlees we in de kuip zouden krijgen.

Geen overdreven show elementen, maar gewoon de muziek voor zich laten spreken. Met daarbovenop de nodige interactie naar het publiek toe. Uiteraard halen Down To Nothing gedoodverfde clichés naar boven, echter brengen ze een portie HC vanuit het hart van dit genre. Daar hoort subtiel ook de boodschap bij, om niet op je kop te laten zitten en te vechten voor uw rechten. Of, althans, zo voelt het aan als frontman David Wood, met zijn bulderende stem, je compleet murw slaat.

Down To Nothing brengen een portie Hardcore in zijn meest pure en onversneden vormen. Waaruit we kunnen besluiten dat zij de stelling 'schitteren in eenvoud' hoog in het vaandel dragen. Van begin tot einde, van vooraan tot achteraan zagen we fans dan ook stevig uit de bol gaan. De security had enorm veel werk met crowdsurfers, menig moshpit werd ingezet. We vermoeden dat de fans de boodschap hebben begrepen. Wij in elk geval wel, dit is hardcore zoals hardcore gewoon MOET zijn!

Walls of Jericho: De vrouw, het sterke geslacht. Walls of Jericho bewijst het.

Er zijn wetenschappelijke studies gedaan, die bewijzen dat niet de man maar de vrouw het sterke geslacht is. Nu, wij hebben dat bewijs in levend lijve op het podium zien staan in De Mast te Torhout. Walls of Jericho Frontvrouw Candace hield de teugels strak in handen en liet er geen twijfel over bestaan dat ze hier een feestje zouden bouwen tot het dak er compleet af zou gaan. Hoewel de jongedame er op het eerste zicht een bedeesd meisje uitziet, ontpopt ze zich op het podium tot een bol vuur die in je gezicht open knalt. Niet enkel door haar verschroeiende stem, maar ook door haar indrukwekkende uitstraling doet ze je telkens naar adem happen.

Uiteraard laat Candace zich goed omringen. De klasse muzikanten, die met verschroeiende riffs en knallend harde drums de lat hoog leggen, drijven het tempo tot een waanzinnige hoogte, waardoor je compleet murw geslagen in de touwen terecht komt. The American Dream één van de vele songs die je een spiegel voorhouden, is een mooi voorbeeld van hoe de band strak, en zonder scrupules, de ene mokerslag na de andere uitdeelt. Het enige minpunt aan deze show van Walls of Jericho is dat de set vrij kort bleek te zijn, waardoor we wat op onze honger bleven zitten na een wervelwind die over ons heen blies. Het had gerust wat langer mogen duren die wervelstorm, dat is onze eindconclusie.

Municipal Waste: Muilperen uitdelen!

Ook Municipal Waste vertellen een boodschap. Dat zien we al aan menig tekeningen waar de huidige president een kogel door zijn eigen hoofd schiet. In elk geval zetten de heren van Municipal Waste zich af tegen de gevestigde orde. Zowel wat tekst betreft, als de manier van brengen van hun songs. I Want to kill the President is niet alleen een boodschap, de heren menen het ook wat ze zingen.  Naast de politiek gerichte boodschap, prijzen ze ook het Belgische bier aan als '' the best beer of the world''. De song Beer Pressure is dan ook een ode aan het gerstenat. 

In een razend tempo deed Municipal Waste De Mast op zijn grondvesten daveren. De lat werd dan ook enorm hoog gelegd, en het publiek reageerde dan ook met dezelfde dosis enthousiasme als de band op het podium. Ondanks de vaak ernstige, politiek boodschap, wil de band er dus vooral voor zorgen dat er een HC feestje wordt gebouwd. Ze slagen er dan ook in iedereen aan het dansen, moshen en crowdsurfen te krijgen. Het gratis bier, dat de heren over de voorste rijen spoot, zorgde er zowaar voor de menigte nog meer uit de bol zou gaan. Kortom, deze band brengt eveneens een boodschap, maar grijpen je vooral bij de strot. Muilperen uitdelen! Het is de rode draad doorheen het volledige optreden van Municipal Waste in Torhout. Tot je compleet murw geslagen, verweesd achter blijft.

Agnostic Front: Grensverleggende HC, die aan de ribben blijft kleven.

Kon het na al deze hoogtepunten nog beter? Je zou het niet denken, maar Agnostic Front verlegde grenzen binnen HC en aanverwante, die we maar zelden tegenkomen in de scene. Uiteraard hebben deze Amerikanen een indrukwekkende reputatie weten uit te bouwen. Bovendien timmeren ze al sinds medio 1982 aan de weg. Deze hoge dosis ervaring, speelt in hun voordeel. Maar dit wil niet zeggen dat Agnostic Front daardoor een routineklus afwerkt, integendeel zelfs. Beklijvende songs zoals Police Violence en For My Family gaan niet alleen door merg en been, maar blijven ook live als het ware aan de ribben kleven. My Life, My Way is een boodschap die ook nu nog steeds elke HC fan in het hart raakt, gebracht met zoveel energie dat je gewoon overslag gaat. Als klap op de vuurpijl sluit de band af met Blitzkrieg Bop. De lyrics 'Hey ho, let's go' werden van voor naar ver naar achter mee gebruld, met respect voor de song en het origineel. Maar met een eigenzinnige typische Agnostic Front twist daaraan toegevoegd.

Kortom: We merkten vooral dat Agnostic Front op zeldzaam hoog niveau hun ding blijven doen. Met bovendien een dosis spontaniteit, die we eveneens zelden tegenkomen bij bands met zoveel jaren ervaring. Laat dit nu net de reden zijn waarom Agnostic Front een band is die ook anno 2016 nog steeds staan als een huis. Niet alleen brengen ze nog steeds enorm sterke platen uit. The American Dream is Dead, hun meest recente, is daar het levende bewijs van. Ook op het podium stampen deze heren nog steeds heilige huisjes omver. Ook na meer dan dertig jaar! Het siert hen!

Suicidal Tendencies: Het showelement primeert.

Join the army” (1987), “Lights … Camera … Revolution” (1990) of “Suicidal for Life” (1994). Het zijn één voor één platen die kunnen omschreven worden als ware klassiekers binnen het zogenaamde crossover gebeuren. Zonder schroom kunnen we Suicidal Tendencies dan ook omschrijven als 'levende legendes'. Ook in 2016 brachten Suicidal Tendencies met World Gone Mad een gloednieuwe plaat uit. Naast zanger Mike Muir en gitarist Dean Pleasants is de band anno 2016 aangevuld met drummer Dave Lombardo,  gitarist Jeff Pogan Dean Pleasants bij Ra ‘Chile’ Diaz aan de bassnaren. Onder die bezetting werd de nieuwste plaat ingeblikt.

Ook Suicidal Tendencies legden de lat vanaf het prille begin enorm hoog. Ze lieten er bovendien geen gras over groeien, en razen door middel van loeiende riffs, duivelse vocalen en die snoeiharde drumsalvo's een hoge dosis adrenaline doorheen de menigte. Die, ondanks een lange dag, nog de energie vinden om een laatste keer een wild feest te laten uitbarsten. Ook deze band brengt geen routineuze set, de charismatische frontman spreekt zijn publiek voortdurend aan. Echter, daar knelt het schoentje een beetje.

Binnen de set zorgden de praatjes met het publiek er soms voor dat de drive wat uit het optreden verdween waardoor we de indruk kregen dat het showelement net iets teveel primeert, boven het brengen van een pure old school HC show. Echter liet het publiek zich dit niet aan het hart komen en genoten werd er met volle teugen.  Suicidal Tendencies bewijzen vooral dat hun status van headliner op dit bijzondere festival gebeuren niet gestolen is. Hun status van levende legendes binnen de scene, het zorgt er ook niet voor dat van enige routine sprake is. Net zoals de voorlopers op deze affiche, blijven Suicidal Tendencies eveneens een jeugdige spontaniteit aan de dag leggen. Waardoor elke kritische benadering bij voorbaat de kop wordt ingedrukt.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!