Review Epic Metal Fest

Met een veelzijdige affiche vond de eerste editie van Epic Metal Fest plaats in het Klokgebouw in Eindhoven. Dit festival, georganiseerd door de Nederlandse band Epica, was meteen een groot succes. Negen bands uit verschillende genres speelden op twee podia naar hartenlust, wat het een gevarieerde en leuke dag maakte. Lees hier het verslag.

Scar Symmetry mocht ijverig het festival openen stipt om 13:00 op de Storm Stage. Een uurtje na openingstijd stond de band overduidelijk te popelen om op te treden en iedereen welkom te heten. Het  was meteen wakker worden voor wie dat nog niet was. Deze Zweden brengen melodic death metal van topkwaliteit. Met zes studio-albums hebben ze meer dan genoeg goede nummers om een interessant optreden te geven. Wat deze band onderscheidt van anderen is het gebruik van twee zangers. Lars Palmqvist neemt de clean vocals op zich terwijl zijn brother in arms Roberth Karlsson erop los schreeuwt. Zo brengen ze niet alleen gevarieerde muziek met wisselende stemmen maar is er ook extra activiteit on stage. Het al aanwezige publiek, en dan vooral zij die al op de eerste rij post hadden gevat voor headliner Epica, keek verdeeld toe, want niet iedereen houdt van zulke zware muziek. Het publiek was dan ook verdeeld in verschillende kampen als het ware, zij die van female fronted metal houden, zij die liever het wat zwaarder hebben en natuurlijk degenen die beiden wel appreciëren.

Met Dagoba ging het er nog zwaarder aan toe. Zij speelden in de andere zaal op de Universe Stage, waarvan de deuren pas zo’n 10 minuten op voorhand opengingen. De Franse band trok een grote menigte aan die zin hadden om alvast even alles te geven en nieuwsgierigen die hen nog niet kenden. Dagoba was een ware explosie van energie. Ook zij zijn al aan hun zesde album toe waarvan ze enkele songs speelden, maar ook oudere, agressieve nummers kwamen aan bod zoals The Man You’re Not en The White Guy (Suicide). Net als Scar Symmetry waren zij support act van Epica op bepaalde tournees, het was duidelijk waarom. Een stevigere opwarmer dan Dagoba vind je niet, dit bewezen ze ook hier. Drie kwartier lang (want zelfs de kleinste bands krijgen op dit festival genoeg tijd om zichzelf te bewijzen) daverde de zaal, mede dankzij de circlepits en wall of death die er kwam.

Periphery was een ander paar mouwen. Deze progressive metal reus is heel bekend en beroemd in het genre, maar voor wie er geen kaas van heeft gegeten lijkt hun muziek en optreden heel vreemd. Het klinkt allemaal zwaar maar melodisch en progressief, hun muziek is echter helemaal niet toegankelijk. Zanger Spencer Sotelo heeft een goede stem en uitstraling en het geheel was machtig om zien op het podium, maar de band speelt heel technisch en wisselt de hele tijd van tempo en melodieën. Ze worden ook als de pioniers van het djent genre gezien. Ze hebben hun fans die ook hier aanwezig waren en het onwijs te gek vonden, maar menig toeschouwer had er na een paar nummers genoeg van en ging richting het andere podium of naar de eetzaal.

Want je, het Klokgebouw had ook een grote ruimte geopend waar de eetkramen, drankstanden en banken stonden. Wel kon je nergens even je oren laten rusten, want ook hier speelde non-stop muziek, een dj team dat de ene metalhit na de andere afspeelde. Aan eten geen gebrek, je kon kiezen uit frietjes, aziatisch, pizza of een hele reeks speciale burgers. Dat er goed verkocht werd lijkt een feit aan de wachtrijen te zien.

Na Periphery was het de beurt aan Delain. De Nederlanders waren een van de eerst bevestigde bands voor Epic Metal Fest, wat ongetwijfeld al een eerste boost gaf aan de ticketverkoop, Delain wordt immers steeds populairder. Daar is ook een goede reden voor, alles lijkt voor de band op wieltjes te lopen. Onlangs hebben ze nog een tweede gitariste toegevoegd, Merel Bechtold. Ze gingen knallend van start met Go Away en Get the Devil Out of Me, twee nummers die het enthousiasme in het publiek massaal opwekten. Van het laatste album ‘The Human Contradiction’ kregen we Army of Dolls en Stardust te horen, verder speelden ze een gevarieerde setlist maar geen nieuw nummer zoals bij hun recente clubtour. De band was opnieuw in topvorm, met een glimlachende en stralende Charlotte Wessels achter de microfoon. Het samenhorigheidsgevoel en de sfeer gingen naar een hoogtepunt met afsluiter We are the Others. Een uitstekend Delain, zoals we eigenlijk al van op voorhand konden voorspellen.

De volledige setlist:

• Go Away
• Get the Devil Out of Me
• Army of Dolls
• Stardust
• Sleepwalkers Dream
• Don’t Let Go
• Not Enough
• Mother Machine
• We are the Others

Tijd voor iets heel anders. Ook op Epic Metal Fest hoorde een streep industrial metal thuis. En met wie beter dan Fear Factory, de grootheden in dit genre. Met hen kan het echter twee kanten uit, ofwel falen ze in hun poging om een goede show neer te zetten, ofwel is het af. Dit laatste van hier het geval. Opnieuw muziek die niet voor iedereen is weggelegd, maar niemand kan zeggen dat de band geen talent heeft. Het was bovendien een heel speciale show. Fear Factory vierde immers het twintigjarig bestaan van hun ‘Demanufacture’ album, hun tweede full length studio-album dat een doorbraak was in de metalwereld. Ze speelden dit hele album van a tot z, elf nummers pure waanzin. Hun muziek fokt het publiek op, luister maar naar nummers als de sterke opener Demanufacture of het opzwepende New Breed. Het Klokgebouw leek te daveren op de dreunende muziek en de muren te scheuren door de rauwe stem van zanger Burton C. Bell. Knal er op!

De volledige setlist:

• Demanufacture
• Self Bias Resistor
• Zero Signal
• Replica
• New Breed
• Dog Day Sunrise
• Body Hammer
• Flashpoint
• H-K
• Pisschrist
• Therapy for Pain

In de andere zaal trad Moonspell op. Wie de band kent, weet dat ze zich aan een intensief en pakkend optreden kunnen verwachten. Wie hen niet kent, werd ondergedompeld in hun duistere sfeer, met of tegenzin. De Portugezen bleken ook nu in topvorm te verkeren. Moonspell combineert black en gothic metal en voegt daar hun eigen toets aan toe, aangevuld met Oosterse ingrediënten. Een combinatie die wonderwel heel goed werkt. De nadruk lag deze namiddag op het creëren van hun duistere sfeer. Dat deden ze met veel materiaal van het laatste album ‘Extinct’ zoals opener Breathe (Until We Are No More), Extinct en Malignia en de nodige klassiekers zoals Opium, Vampiria, Alma Mater en Full Moon Madness.

Om af en toe het tempo wat op te drijven kozen ze voor het machtige Night Eternal en The Last of Us. Hierbij toont zanger Fernando dat hij ook een fameus grunter is, een beest op het podium met zijn indrukwekkende verschijning, hij wisselde ook van outfits tijdens de nummers. Grote verrassing was de gastbijdrage van Anneke Van Giersbergen, onder luid applaus werd zij onthaald om Scorpion Flower mee te zingen. Het zijn momenten als deze die optredens speciaal en uniek maken. Wat een sfeer, een prachtig optreden.

We moesten nog ontwaken uit de waas waarin Moonspell ons huldde, maar niks beter daarvoor dan een portie dans- en headbangbare folk metal van Eluveitie. De Zwitsers waren co-headliner op de voorbije Europese clubtour met Epica. Ook nu moesten ze lang niet onderdoen, de zaal van de Storm Stage stond heel vol met mensen die een feestje wilden beleven. Headbangen, zingen, springen, dansen, moshen, crowdsurfen, bij Eluveitie kan het allemaal. Met King, Nil en Thousandfold maakten ze er een harde start van en gedurende het optreden vorderde, minderden ze helemaal geen vaart. Zanger Chrigel leek geen minuut stil te staan en gruntte erop los.

Eluveitie is altijd leuk om te horen en zien, het podium was druk bezet met instrumenten en decoratie waar de band tussen staat. Ze maken niet alleen gebruik van gitaren, maar ook van viool, verschillende fluiten en de befaamde hurdy-gurdy, onder handen genomen door Anna Murphy die de laatste tijd ook vocaal meer aan bod komt, iets wat alleen maar toegejuicht kan worden. Anna stond centraal in het nummer Call of the Mountain, dat ze in hun moedertaal zong. Natuurlijk kon ook de hit Tegernako niet ontbreken als ultiem folk deuntje en afsluiter Inis Monat werd ook massaal meegezongen. Het is altijd feest met Eluveitie!

Sepultura. Dertig jaar. Zo lang zijn ze al een begrip in de metalwereld en ondanks het vertrek van de Cavalera broers zijn ze nog steeds een overdonderend succes. Je kan klagen over hoe het allemaal niet meer hetzelfde is of hoe deze Sepultura niet meer ‘het echte’ is, maar wie een goed gehoor en smaak voor muziek heeft, heeft geen reden tot klagen. Alle songs, zowel oude als nieuwe, worden piekfijn gespeeld en zanger Derrick Green is een boom van een vent die vocaal helemaal niet moet onderdoen voor eerder genoemde Max Cavalera, die naar onze mening eerder een dagje ouder aan het worden is.

Nu goed, het optreden op Epic Metal Fest was ook in het teken van het dertigjarig bestaan van de band, ze touren onder dit motto Europa rond. Het optreden was echter niets speciaals in vergelijking met een normaal Sepultura optreden. Zoals altijd kwamen de grootste hits aan bod samen met wat nieuw materiaal. Zo kregen we onder andere Kairos, Propaganda, Territory, Arise, Refuse/Resist en uiteraard Roots Bloody Roots te horen. Verrassend waren eerder het nieuwe Sepultura Under My Skin, Bestial Devastation en From the Past Comes the Storms. Die laatste twee zorgden voor een ware blast from the past, thrashen maar en dat werd er ook hevig gedaan!

Iedereen maar dan ook iedereen keek uiteraard uit naar Epica. Velen hadden al een plekje ingenomen aan de Storm Stage, zij die Sepultura lieten voor wat het was. 23 maart 2013 verkocht Epica op zichzelf al het Klokgebouw uit. Reden daarvoor was de aankondiging van een grootste show die ging opgenomen worden, Retrospect. Nu stond de band hier dus opnieuw en het beloofde wederom een schitterend optreden te worden.

De intro van het laatste album ‘The Quantum Enigma’ (Originem) werd afgespeeld en al van bij het eerste nummer The Second Stone werden de pyro’s in werking gezet. De eerste rijen moeten het lekker warm gehad hebben. Ook vuurwerk ontbrak niet gedurende het optreden, wat mooie effecten gaf. Allemaal heel leuk, maar Epica heeft op zich met hun muziek meer dan genoeg te bieden. Opnieuw gaven de Nederlanders een subliem optreden van maar liefst 2 uur en 10 minuten lang, ze hebben hiermee hun eigen tijdschema niet gerespecteerd. Geen kat die daar om gaf, het betekende meer Epica.

Epica koos voor een zware setlist. De nadruk lag op de epische, grote nummers en niet zozeer op oud materiaal, al deed Cry for the Moon wat het altijd doet, namelijk iedereen laten meezingen en meeklappen. Oud of nieuw, iedereen deed mee van voor tot achter, het was opnieuw indrukwekkend om te zien hoeveel mensen Epica wist aan te trekken, al was er iets minder publiek dan bij het uitverkochte Retrospect. Gitarist/grunter Mark Jansen was zijn uitbundige zelve, de beeldschone Simone Simons was een schoolvoorbeeld van hoe een klassieke zangeres moet klinken, toetsenist Coen Janssen was opnieuw in een gekke bui en speelde samen met bassist Rob van der Loo, gitarist Isaac Delahaye en drummer Ariën ‘the beast’ van Weesenbeek de pannen van het dak. Iedereen zong en headbangde er op los met in het midden van de zaal geregeld een moshpit. Hoe kan het ook anders op nummers als Fools of Damnation, Martyr of the Free Word, The Obsessive Devotion, Victims of Contigency of Design Your Universe. Stuk voor stuk grandioze en actieve composities. Het kon ook rustig en melodisch, zo was dit een uitgesproken gelegenheid om de interlude The Fifth Guardian te spelen, je waande je even in de Kung-fu panda wereld. Het werd net zoals op het album perfect opgevolgd door Chemical Insomnia.

De bisronde die de band als headliner kon brengen ging van start met een voorwoord van Coen Janssen. Hij jutte het publiek nog wat extra op en maakte een aantal grappen vooraleer hij het begindeuntje van Sancta Terra inzette. Met Unchain Utopia en het grootse Consign to Oblivion sloot Epica hun eerste zelf georganiseerde festival af in stijl, met een vlammenzee op de tonen van de muziek. Epic Metal Fest was een success, punt andere lijn. Er leek geen enkele slechte of mindere band te zijn, de sfeer was op en top en er werd meteen bevestigd dat het voor herhaling vatbaar is. Volgend jaar opnieuw!

Bekijk ook het fotoverslag.