Review Genk On Stage 2017

Datum: 
vrijdag, 23 juni, 2017 tot zondag, 25 juni, 2017

Genk On Stage is een gratis stadsfestival dat ondertussen vijftien jaar bestaat. Ooit heel kleinschalig begonnen, zijn er ondertussen niet minder dan acht podia, verspreidt over het centrum van Genk. Nabij een café, in het park, vlak achter het stadhuis en op de fruitmarkt. Het zijn maar een paar locaties waar het fijn vertoeven was voor jong en oud. Of je nu puur kwam voor de muziek, of de totaalbeleving - zittende op één van de terrasjes in de buurt - er was altijd wel iets te beleven. Uiteraard was alle concerten zien onmogelijk. Verscheurende keuzes maken zorgde er dus helaas voor dat je net dit bepaalde optreden, waar je achteraf graag had bij geweest, hebt gemist door te kiezen voor een andere parel binnen de muziekwereld. Bovendien genoten ook wij van de atmosfeer rondom, waardoor we niet de gehele tijd met onze neus op het podium stonden. Net omdat Genk On Stage dus zoveel meer te bieden heeft dan de concerten op zich. Als klap op de vuurpijl probeerden we ook de grasduinen doorheen eerder alternatieve wegen, waardoor we - op uitzondering van enkele kleppers - de grotere acts een beetje links hebben laten liggen.

Vrijdag 23 juni: Hey Ho, Let's Go!

Onze trip doorheen alternatieve Genkse wegen start op vrijdag 23 juni, in de late avond. Met Marky Ramon's Blitzkrieg kwam de muziek van Ramones opnieuw tot leven, aan de vele t-shirts te zien, was dit voor een groot deel van het opgekomen publiek de act van de dag geworden. Meer daarover later in dit artikel. Op de fruitmarkt trad een levende legende op. André Brasseur, ondertussen ook al 77, is een meester in het bespelen van Hammondorgel. André Brasseur kreeg hiervoor enorm veel waardering in binnen- en buitenland. Pas in 2015 keerde hij terug op de bühne, toen Belpop Bonaza hem vroeg om zijn classics nog eens te spelen met zijn begeleidingsgroep. Deze bestaat uit jonge, al even talentvolle muzikanten, die de muziek van Brasseur een jeugdig injectie geven, waardoor bijvoorbeeld de marquee op Pukkelpop in vuur en vlam kwam te staan. Of hij dit kunstje zou overdoen op Genk On Stage?

Brasseur ontpopt zijn wel degelijk tot een ware entertainer, die met zachte hand zijn medemuzikanten niet alleen begeleidt maar hen aanspoort om magische klanken uit hun instrumenten te toveren. We waren dus niet alleen diep onder de indruk van de sublieme, onaards hoogstaande orgel muziek. Elk ander onderdeel - gaande van drum, gitaar, bas, sax tot trompet - bleek even belangrijk te zijn om dit concert naar een enorm hoogstaand niveau te tillen. Brasseur legde de lat dan ook heel hoog, maar er werd daardoor gelukkig geen routineklus afgewerkt. Door middel van een kwinkslag naar publiek en medemuzikanten toe, ontpopt Brasseur zich eveneens tot een ware entertainer. Helaas, een groot deel van de aanwezigen besloot van de gelegenheid gebruik te maken om er een praatcafé van te maken, waarbij de muziek een beetje op de achtergrond verdween. Echter, dat liet Brasseur, zijn band en vele aanwezigen vooraan het podium niet aan hun hart komen. Ook wij nestelden ons wat dichter bij dat podium om te genieten van dit hemelse klankenbord dat André Brasseur en zijn band ons wisten aan te bieden. Zonder meer stond hier een levende legende op het podium, die zijn tweede adem lijkt te hebben gewonnen op oudere leeftijd. Meer nog, de man heeft zichzelf - gerugsteund door jonge klasse muzikanten - als het ware heruitgevonden. Echter één opmerking, dit soort shows komt nog het best tot zijn recht in een fijne concertzaal, waar zijn toch wel intieme en magische muziek nog beter tot zijn recht zou komen.

Ondertussen was Gogol Bordello op de mainstage reeds aan hun set bezig. Dit gezelschap slaagt er reeds vele jaren in wervelende feestjes te doen ontstaan, die nog het best tot hun recht komen bij zomerse temperaturen. Net door de toch wel Zuiders aanvoelende klanken die de muzikanten naar voor brengen, wanen we ons dan ook in één van die verre landen waar de zon steeds uitbundig schijnt. Echter het meest indrukwekkende aan Gogol Bordello, is de samensmelting van uiteenlopende culturen. Metal, rap, flamengo tot reggea. Je vindt het allemaal bij Gogol Bordello. Die mengelmoes van muziekstijlen wordt gebracht door een bende muzikanten die op eenzame hoogte hun ding doen. Dit resulteert in een stomend feestje, waarop stilstaan niet enkel onmogelijk maar compleet verboden blijkt te zijn. Vanaf die eerste noten grijpt Gogol Bordello je bij de keel, en laat niet meer los tot je compleet murw geslagen in de touwen ligt. Dit is al vele jaren het geval - de band ontstond ergens eind jaren '90 - en dat is medio 2017 nog steeds zo. Het publiek ging gewillig mee in de maalstroom van beats tot aanstekelijke soundscapes, die de dansbenen voortdurend aanspraken. Gogol Bordello biedt steeds een gevarieerde set aan van zoveel uiteenlopende muziekstijlen, waardoor je als aanhoorder enkel en alleen maar kan dansen... dansen... en dansen.

Tijd voor een ander feestje. Pure old school punk, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Dat is waar Ramones altijd heeft voor gestaan. Circa dertig songs door de strot ram, binnen een tijdspanne van een uurtje of iets meer, ook dat was typisch aan Ramones. Net daar zaten we op te wachten toen Marky Ramone's Blitzkrieg het podium betraden. En dat hebben we ook voorgeschoteld gekregen. Gewoon die ene song na die andere op het publiek afvuren, na het gedoodverfde 1... 2... 3... 4, dat is wat we voorgeschoteld kregen. Sheena is a Punkrocker, Rock'n Roll High School, Pet Cemetary, I wanna be sedated... Het passeerde allemaal de revue. In ons notitieboekje schreven we ''Het leek alsof de Geest van de originele Ramones terug op het podium stonden op Genk On Stage''. Daar nemen we naderhand geen woord van terug. Uiteraard was de uitstraling van de slungelige Joey en Dee Dee, om maar twee kernleden te noemen, heel uitzonderlijk te noemen. Maar ook de muzikanten en zanger van dit collectief bleken een net zo grote vastberadenheid aan de dag te leggen, dan de originele Ramones leden. En dat siert hen. Meer nog, dit doet het concert naar een hoogstaand niveau stijgen. De songs werden allen gebracht met veel respect voor het origineel, echter werden ze eveneens nieuw leven ingeblazen. Marky zat op zijn drumstel te glunderen, en ook het publiek genoot met volle teugen van dit schouwspel. Nee, aan bindteksten doen de heren niet mee. Gewoon van begin tot pril einde de ene mokerslag na de andere uitdelen, met een portie klassiekers binnen het punk gebeuren, die anno 2017 nog steeds luidkeels worden meegebruld van vooraan tot ver naar achter. Naast Ramones songs als Blitzkrieg Bop was er ook plaats voor eigenzinnige versies van bijvoorbeeld Have you ever seen the Rain (Greedence Clearwater Revival) en What a Wonderful World (Louis Armstrong) die een punk versie meekregen. Punk is not dead! Laat dit weer eens duidelijk zijn.

Zaterdag 24 juni: Ontdekkingen en West-Vlaamse overwinningen.

Dag twee stond in het teken van ontdekkingen doen, op de verschillende alternatieve podia. We sloten die tweede dag af met enkele West-Vlaamse wervelstormen op Limburgse grond. Maar laten we teruggaan naar het begin van deze drukke festivaldag. Er was in de namiddag nog niet zoveel volk komen opdagen voor het aanbod op de Factory J stage, die we op deze zaterdag uitgebreid zouden bezoeken tot naar de avond toe. Wooly Mammoths, afkomstig uit Brussel, brengen psychedelisch aanvoelende muziek. Met de single Water Slide heeft de band alvast een song vast die op enige feedback kon rekenen op de radio. Deze band bespeelt, ondanks de heel jonge leeftijd, hun instrumenten op hoog niveau. Ook de wonderbaarlijke vocale aankleding raakt telkens een gevoelig snaar. Uiteraard voel je wel aan dat Wooly Mammoths nog net iets te weinig podiumervaring ontberen om hier een top concert neer te zetten. Echter blijkt deze Brusselse band aanstekelijke muziek te brengen, die zonder meer aan de ribben blijft kleven. Onze conclusie is dan ook: houdt Wooly Mammoths binnen het alternatieve rock gebeuren zeker in het oog, want deze jongens hebben potentieel om hoge ogen te gooien in de toekomst.

Wooly Mammoths waren trouwens niet de enige band waarbij we tot deze conclusie zouden komen op deze zaterdagnamiddag. Ook bij de Genkse formatie The Hourglass Instinct kwamen we tot deze conclusie. Dit trio brengt, zoals we lezen in de biografie, goud-eerlijke rockmuziek. De gedoodverfde ingrediënten van lekker loosgaande gitaarriffs, bruisende baslijnen en oorverdovende drumsalvo's werden inderdaad de gehele set boven gehaald. Dit is het soort rockmuziek waardoor daken er gegarandeerd afgaan. Eveneens, mits de nodige ervaring, zien we dit zelfs nog gebeuren in de nabije of verdere toekomst. The Hourglass Instinct bespelen hun instrumenten dan ook op een hoogstaand niveau en beschikken over een begenadigde zanger die met zijn stem harten breekt. Zoveel is duidelijk. De stiltes tussen de nummers door haalden een echter de drive uit het concert. En daar knelt het schoentje een beetje. Er werd net iets teveel op routine gespeeld, de weinige bindteksten in het midden gelaten. Echter, groeimogelijkheden en een gouden toekomst binnen het alternatieve rock gebeuren. Dat voorspellen we deze jonge talentvolle band zeker en vast!

Brussel was goed vertegenwoordig op de Factor J. Stage. DVKES zijn in het Brusselse ondertussen geen onbekende meer. Met leden van bands als Meuris, Psycho 44 en Statue gooide dit collectief niet alleen op plaat hoge ogen. Push Through laat een band horen die de sterke kanten van voornoemde bands samenbrengt tot een magisch geheel. Live kennen ze ondertussen ook al de klappen van de zweep. DYKES hadden dan ook de minste moeite om het publiek op Factor J. in te pakken. Niet alleen legt de band de lat instrumentaal en vocaal enorm hoog, ze doen hun uiterste best om iedereen aan het dansen te krijgen. Door het aanbieden van hoogstaande muziek, met een enorm hoge dosis spontaniteit, slagen ze daar in grote mate ook in. Brussel verovert Limburg, schreven we in ons notitieboekje. Laat het duidelijk zijn, DVKES zijn in staat niet alleen Limburg te veroveren, maar ook de rest van België uit hun handen te doen eten. Dit is zo van die pure rockmuziek, die steeds aan de ribben blijft kleven. Zoals de bands waarbij deze heren het mooie weer maakten, slaagt dit collectief er dus ook in om vonken te doen ontstaan in ons rock-'n-roll hart en dit van vele aanwezigen. Missie geslaagd!

Van snijdende gitaren en verdovende drumsalvo's over naar een portie betere rap en hip hop. Daarvoor moet je bij Zwangere Guy, ofwel Omar-G van de Brusselse hip hop formatie Stikstof zijn. Deze artiest lijkt goed op weg door te breken naar een heel ruim publiek. Zo bracht Zwangere Guy met Zwangerschapsverlof Vol 3 een heel knappe hip hop plaat uit. Hij staat op verschillende andere festivals deze zomer en bewees in Genk alvast uit het goede hout gesneden te zijn. Want laat ons eerlijk zijn - althans dat is mijn persoonlijke mening over het genre - echte hip hop is rap met een duidelijk boodschap, ontstaan uit de getto's. Jongeren die hun frustraties van zich willen afzetten, via de hip hop en rap-muziek. Ook bij Zwangere Guy hoor je duidelijk een boodschap, echter met een vette knipoog en hoge dosis humor. Vurig, snedig en pompend staat omschreven bij de biografie op de website van Genk On stage. Dat blijkt ook de kloppen. Vanaf het begin spreekt Zwangere Guy het publiek, dat trouwens in vrij grote getale is afgekomen op dit optreden, voortdurend aan. De songs worden eveneens gebracht vanuit het hart en de ziel van de hip hop, het siert hen. Bovendien zijn er bevriende acts die hun ding komen doen. Zoals de Genkse formatie Onze Zaak, die trouwens ook hebben meegewerkt aan de voornoemde plaat. Ook de vrienden van Stikstof mochten hun ding komen doen. Zo ontstond een heel gedreven hip hop/rap concert van hoog niveau waarop stilstaan onmogelijk was. De aanwezige fans genoten met volle teugen en lieten het dak - ook al was dit in open lucht - er dan ook compleet afgaan.

Van een heel ander kaliber was Jacle bow. Opgepikt tijdens De Nieuwe Lichting door Triggerfinger-drummer Mario Goossens. Deze jonge, talentvolle band bracht een heel knap debuut uit What's all the Mumble about. Een heel aanstekelijke plaat, gedreven op lekkere riffs en vocalen die niet alleen beklijven, maar waarmee een ruim publiek aan rock tot zelfs streepje blues, liefhebbers over de streep zou kunnen worden getrokken. Live blijkt Jacle Bow een pure brok energie te zijn, die op het publiek wordt afgeschoten. Niet alleen blijken deze jongens zowel instrumentaal als vocaal diepe vonken en menig harten sneller te doen slaan, nu al blijkt de frontman over een hoge dosis charisma te beschikken, waarmee grote festivalweides in vuur en vlam kunnen worden gezet. Jacle Bow moet uiteraard nog wat groeien. Maar dankzij nog meer podiumervaring, zien we deze jongens zeker doorbreken naar een heel ruim publiek aan alternatieve rock liefhebbers. Om in het oog te houden? Zeker en vast. Ons konden ze alvast overtuigen.

Bij deze zat onze ontdekkingsreis doorheen de Factor J. stages erop. Eén van de nadelen van meerdere podia, is dat je daardoor eventuele fijne ontdekkingen mist. Zo merkten we pas te laat dat Pelican Bay, een talentvolle band die we al een tijdje volgen, eerder deze dag kwamen aantreden op het podium Stationstraat. Helaas dus. We gingen wel zien naar een plaatselijk collectief. Borderline Breakdown Band. Deze band brengt, we citeren: een mix van bluegrass, traditionals en Americana. Nu, op het podium staat een band die ondertussen al enige podiumervaring heeft opgedaan, dat is vrij duidelijk te horen. De heren en dame sporen niet alleen de aanwezigen aan tot meedansen, op de heel meeslepende tot lekker catchy tonen. Bovendien beschikt Borderline Breakdown Band over een zangeres die harten sneller doet slaan. Dit is zo van die soort bluesrock die zou moeten aanzetten tot stevig uit de bol gaan. Helaas is het podium gevestigd vlakbij een café, en staan veel mensen te keuvelen bij het drinken van een frisse pint. Soms zelfs met de rug naar het podium. Echter de frontman van de band laat dit niet aan zijn hart komen. Met een frisse kwinkslag als ''dank aan tafel twee en negen voor het warm applaus'' toverde hij niet alleen een glimlach op de gezichten van velen. Bovendien leek geleidelijk aan iedereen overslag te gaan voor deze band, die de lat niet alleen hoog legde maar ook een dosis spontaniteit naar voor bracht waardoor de grootste zuurpruim prompt overslag ging.

Over naar het hoofdpodium om de avond in stijl af te sluiten. Ook al hadden we nog even getwijfeld om naar de Factor J stage weer te keren voor Kapitan Korsakov, we besloten toch maar te gaan zien naar Arno, die toch vrij veel volk op de been bracht aan de mainstage. Sinds jaar een dag is Arno altijd een eeuwige rebel gebleven, die eigenzinnig zijn eigen weg is blijven gaan. Zowel bij TC Matic als al zijn andere projecten. Op het podium resulteert dit in concerten waarbij je een wenkbrauw fronst, maar vrij snel de humor rond zijn act begrijpt. Althans, als hij er zin in heeft. En dat bleek op Genk On Stage zeker en vast het geval te zijn. Door het brengen van een mengeling van o.a. TC Matic songs en een uitgebreid aanbod uit zijn solo werk, deed hij iedereen prompt uit zijn hand eten. Naast zich laten omringen door klasse instrumentalisten, beschikt Arno over een al even bijzondere stem en uitstraling waarbij je als aanhoorder prompt overslag gaat. Bovendien straalt Arno een enorme hoge dosis charisma uit. Op Genk on Stage liet hij zich dan ook van zijn beste kant zien. Mede door vaak kwinkslagen uit te delen, zoals een flesje water aanbieden aan iemand van de veiligheid en zichzelf een glas wijn uit te gieten. Of de wolken aansporen om wat regen te laten vallen over de festivalsite. Uiteraard heeft Arno ondertussen een indrukwekkend oeuvre weten op te bouwen. Al was het maar de nog steeds lekker klinkende TC matic songs als Oh La La La , dat al vrij vroeg in de set zat, of Putain Putain dat telkens zorgde voor een dansende massa fans. Echter, was er gedurende de volledige set geen speld tussen de krijgen, we werden van het ene naar het andere hoogtepunt doorverwezen. Arno dreef het tempo, gestuwd door een heel gewillige publiek, dan maar naar een trapje hoger. Na de regulaire set kon er daardoor zelfs een bisnummer af. Waarna Arno, na een gewonnen uitmatch in Limburg, met een brede glimlach ook ons verweesd achter liet.

Eerder hadden we het al aangegeven. West-Vlaanderen zou op deze tweede festivaldag Genk veroveren. Het Zesde Metaal, de band rond Wannes Cappelle, had daar geen enkele moeite mee. Zijn teksten zijn enorm poëtisch, ook al verstaan we niet altijd waar hij het over heeft. Maar vooral weet Het Zesde Metaal perfect hoe ze een publiek moeten inpakken. We krijgen een gevarieerde set aangeboden, waar de instrumentale inbreng met o.a. strijkersarrangementen het niveau zowaar naar een nog meer ongekende hoogte opstuwen. Uiteraard is het vooral Wannes Cappelle die met de meeste pluimen gaat lopen. De man beschikt over een hoge dosis charisma en doet het Genkse publiek zonder enige moeite uit zijn hand eten. Humor en leed zijn heel dicht verbonden binnen de muziek van Het Zesde Metaal. Net zoals grote troubadours en kleinkunst artiesten, weet ook Het Zesde Metaal daardoor een uiteenlopend pallet van emoties aan te spreken. Op voorhand hadden we niets anders dan positieve dingen gehoord over Het Zesde Metaal, er is echt niets van gelogen. Deze band verlegt grenzen binnen het - laat ons maar stellen - kleinkunst gebeuren. Hoewel hen dat  een hokje duwen, deze band eigenlijk tekort doen is. Moeten we eerlijk toegeven. Voor zij die deze band aan het werk kunnen, of willen, zien op menig festival deze zomer? Een aanrader van formaat, net doordat Wannes een klasse entertainer blijkt te zijn, die zich laat omringen door muzikanten die met hun instrumenten letterlijk je hart heel diep raken. Op Genk On Stage wisten ze met hun gezapig West-Vlaams alvast ons, en de gehele mainstage compleet te overtuigen van hun kunnen.

Afsluiter Meuris XL wachtte een moeilijke taak om deze twee hoogtepunten te overtreffen. Echter, Stijn Meuris had niet de minste moeite dat niveau te bereiken. Niet alleen stelde hij een set voor boordevol songs uit zijn lange solocarrière, ook deze van projecten als Noordkaap tot Monza. Begin februari verscheen Vigilant, het nieuwe album van MEURIS. Daaruit werd voldoende gegrasduind. Het blijkt dat deze maatschappijkritische songs staan als een huis. Niet alleen hield Meuris ons een spiegel voor, met meerder kwinkslagen bezorgde hij ons zowel een krop in de keel en een glimlach op de lippen. Stijn Meuris is bovendien een gezapige verteller, hij weet perfect hoe hij het publiek uit zijn hand kan doen eten. Vanaf die eerste song werd de lat dan ook heel hoog gelegd, en dat zal niet ophouden tot het bitter einde. Openen met een klepper als Panamarenko, daarmee leg je direct de lont aan het vuur om de boel prompt te doen ontploffen. Een heel goede zet van Meuris, want daardoor was het ijs meteen gebroken en kon er niets mis meer gaan. Hits van Monza Van God Los, covers die het origineel benaderen, Arme Joe (Will Tura), pakkende songs uit zijn soloalbum... Het zat allemaal in de setlist, en werd met evenveel liefde naar voor gebracht. Stijn laat zich daarbij omringen door klasse muzikanten, maar geeft ook bevriende artiesten podiumkansen. Wannes Cappelle mocht zijn kunsten nog eens tonen bij Het komt voor in de beste Families (Noordkaap) en Mauro Pawlowski bracht een gesmaakte Beatles cover Helter Skelter. Om maar te zeggen, genoeg superlatieven om van dit concert een feestelijke afsluiter van dag twee te maken. Meuris XL bleek inderdaad een portie Meuris in kwadraat te zijn. De hits werden niet zomaar naar voor gebracht, van een routine klus was totaal geen sprake. Hier stond een band te spelen, die spelplezier uitstraalde als jonge wolven in het vak. Meuris combineert jarenlange ervaring, met speelse spontaniteit. En net dit zorgt er uiteindelijk voor dat iedereen, van vooraan tot ver naar achter compleet overslag ging. Als klap op de vuurpijl bracht Meuris na de bisronde zelfs nog een akoestische versie van Ik Hou van U (Noordkaap) gewoon tussen het publiek aan de merchandise-stand. Om maar te zeggen, na al die jaren omarmde Meuris en zijn band hun fans met enorm veel warmte en tederheid, van enig sterallure is totaal geen sprake. Integendeel. Dit getuigde van pure klasse, waarvan veel artiesten deze dagen nog kunnen van leren! Meuris bleek zonder meer een top afsluiter van een wederom geslaagde avond.

Zondag 25 juni 2017: 'Ga voor Kunst'

De laatste dag van Genk On Stage staat in het teken van de kindernamiddag, die doorgaat op Factor J. Onder de noemer 'kids on stage' traden Baba Yega, Ketnet Musical: Unidamu en DJ Jorn aan. Omstreeks 14u was er geen doorkomen meer aan en werd de mensen gevraagd om eventueel een glimp te proberen opvangen vanaf de trappen van het stadhuis. Wij vermoeden dat kinderen, mama's en papa's een schitterende namiddag hebben meegemaakt. Echter besloten wij naar de Fruit Stage af te zakken, om te genieten van een heel bijzonder project. Onder de noemer Ga Voor Kunst brachten verschillende ensembleformaties van de pop- en jazzafdeling van de Genkse Academie 'Ga voor Kunst' gesmaakte optredens die ons hoopvol doen uitzien naar de toekomst. Elk van de ensembles probeerde, naast het brengen van wonderbaarlijke mooie muziekstukken, daarbij het publiek te laten meezingen en tot dansen aan te zetten. Wat ondanks alle inspanningen helaas niet zo goed lukte. De gelegenheid werd door de meeste aanwezigen benut om te keuvelen tussen pot en pint met de muziek als achtergrond. De verschillende ensembles lieten dit echter niet aan hun hart komen. De leerlingen van het Academie gaven telkens opnieuw het beste van zichzelf. Was dit nu met een portie stevige rockmuziek, pure pop of lekker meeslepende jazzklanken, er was geen speld tussen te krijgen. De perfectie werd telkens opnieuw benaderd, maar vooral zagen we dus jonge tot minder jonge talentvolle muzikanten en vocalisten aan het werk die op hoog niveau stonden te soleren. Meer informatie over Ga Voor Kunst vinden jullie ook op hun website: https://www.academiegenk.be/mwd/.

Omstreeks 16u was de drukte aan de Factor J. stage blijkbaar over. Echter stonden nog vele fans te wachten op een plaatselijk talent. Wietse, een jonge singer-songwriter uit Genk stond helemaal alleen op het podium met als enige wapen zijn gitaar en warme stem. Ondanks het feit dat hij zo eenzaam op dat podium stond, kon hij zonder moeite het publiek compleet bekoren. Wietse beschikt over een stem en uitstraling die harten breekt en zielen doet bloeden. Dat bleek al heel gauw. Niet alleen bezorgde hij de aanhoorder een krop in de keel, hij wist door het brengen van melancholische songs menig meisjes hart sneller te doen slaan. Weemoedigheid, breekbaarheid en gedrevenheid zijn de sleutelwoorden binnen de set. Waardoor Wietse op zijn eentje een goed gevulde Factor J. compleet uit zijn hand kon doen eten. Gezien zijn jonge leeftijd, en het feit dat deze jongeman nog maar aan het begin staat van zijn carrière, ziet de toekomst na dit magisch mooi concert er rooskleurig uit. Om in het oog te houden, deze enorm talentvolle singer-songwriter en hartenbreker bij uitstek.

In Genk zorgt het rap collectief Onze Zaak niet alleen voor een frisse wind door het hip hop landschap, blijkbaar nemen ze in hun kielzog getalenteerde artiesten mee die ze bovendien podiumkansen willen geven. Neem nu het duo Chaz & Djalu. Wij dachten dat we ondertussen alles al hadden gezien binnen het genre, maar deze jonge talentvolle wolven in het vak, bewijzen dat het eindpunt nog niet is bereikt. Naast zelf een knappe set naar voor te brengen, mogen menig bevriende rap artiesten mee op het podium, waardoor een wervelend hip hop feest ontstaat dat we nog zelden hebben meegemaakt. Echter, het meest bijzondere, Chaz & Djalu zijn een duo dat rap brengt vanuit de ziel van deze muziekstijl. Niet alleen vertellen ze een boodschap - zo laat de frontman weten dat hij een familieman is en vraagt het publiek zijn moeder te feliciteren voor haar verjaardag, wat het publiek prompt doet - Chaz & Djalu blijken ook grenzen te verleggen binnen het hip hop en rap gebeuren waardoor de toekomst van deze muziekstijl in ons land er plots heel rooskleurig uitziet. Na de ontdekking van Zwangere Guy op vrijdag, zijn ook Chaz & Djalu een band te ontdekken waard.

Op het andere podium van Factor J. maakte Nico Kennes, een getalenteerde muzikant die van vele markten thuis is, zich op om met zijn band Barely Autumn nog meer harten te veroveren. Helaas was de opkomst voor deze Brusselse artiest vrij pover, de afwezigen hadden echter totaal ongelijk. Barely Autumn brengt breekbare, melancholische muziek in verlengde van artiesten als Eels - zo lezen we in de biografie. Nu, bij het aanhoren van de warme en hartverscheurende stem van Nico, hoorden we inderdaad veel van deze voornoemde artiest terug. Het lijkt bovendien alsof Nico zijn persoonlijke verhaal vertelde aan het publiek, waardoor we prompt een traan wegpinkten en een krop in de keel kregen. Telkens opnieuw. Nico liet zich bovendien omringen door muzikanten die deze breekbare songs tot een ongekende hoogte voortstuwen. Waardoor we als het ware onder hypnose werden gebracht en naar een heel andere dimensie verdwenen. Losing Ground, de voorbode van de binnenkort uitkomende debuut, was maar één van de vele songs die bewezen dat we hier te maken met een heel bijzonder talentvolle band. Barely Autumn brengt songs die telkens opnieuw enorm gevoelige snaren weten te raken. Net zoals een artiest en band als Eels dat ook kunnen, doet Nico en zijn kompanen dit op een heel bijzondere, uitzonderlijk magische wijze. Dat het publiek het wat liet afweten is bijzonder jammer, maar zij die dit concert meemaakten genoten ingetogen van dit wonderbaarlijk mooie schouwspel. Ook wij waren diep onder de indruk en zien nu al uit naar het komende debuut en meer wonderbaarlijke concerten in de nabije toekomst.

Omdat we op voorhand reeds hadden besloten de alternatieve kant van Genk On Stage zoveel mogelijk te bezoeken dit weekend, zakten we nog maar eens af naar Stationstraat. Mental Circus is een band bestaande uit wel heel alternatief gekleedde muzikanten, en dan hebben we het nog niet over de zangeres. Ze brachten een typische 'female voices metal' set, echter getooid in exotische kledij die wat deed denken aan de stranden van Hawaï. Wat dan weer zorgde voor een vrij duistere vocale en instrumentale aankleding, gedrenkt in een bad van zelfrelativering. Naast een potje gitaar spelen, en vocaal enorm uithalen, was er ook plaats voor lichtjes provoceren - door bijvoorbeeld de aanhoorders aan te zetten tot het opsteken van een middenvinger naar de rotte kant van de wereld, waaraan we heel graag deelnamen. Ook werd er uit een groot glas water gedronken, dat prompt rood kleurde als bloed. Om maar te zeggen, Mental Circus is niet zomaar een female voice metal collectief, ze combineren het typische uit die muziekstijl, met een hoge dosis humor. De band moet echter nog duidelijk werken op vele vlakken, zoals de stem van de zangeres en sterkere nummers. Ze mogen immers niet vergeten dat show lang niet alles is.

Genk On Stage is veel meer dan het festival zelf, dus besloten we een Grieks restaurant te bezoeken, nuttigden daar een heel lekkere maaltijd, om de laatste avond van het festival feestelijk af te sluiten met enerzijds Stan Van Samang die op een overvolle mainstage zorgde voor een sfeervolle stemming. Stan en zijn band weten perfect hoe een publiek te bespelen en zorgden ervoor dat het dak er compleet afging van begin tot einde. Na dit wervelende feestje besloten we nog eens af te zakken naar de Stationstraat, voor Among the Saints. Deze band brengt het soort folk punk, in het verlengde van artiesten als Flogging Molly en The Pogues. Hierbij werd gebruik gemaakt van o.a. doedelzak en viool, naast gitaar en drum. Among The Saints zorgden voor een wervelend folk feestje, waarop stilstaan onmogelijk bleek te zijn. Meer dan een uur lang legden ze de lat enorm hoog en brachten een stomende set naar voor die door iedere aanwezige - waaronder wij - enorm werd gesmaakt.

Twee al even wervelende feestjes, om Genk On Stage in stijl af te sluiten? Een betere kers op de taart voor deze editie 2017 konden we niet wensen. Mogen we echter deze kleine kanttekening plaatsen, een uniform systeem van drankjetons of betalingsmiddelen zou wel aan te raden zijn. Het zorgde vaak voor enige verwarring, omdat dit bij elk van de andere podia anders geregeld bleek te zijn. Voor de rest hoort u ons niet klagen. We zien nu al uit naar de volgende editie van dit uiterst gezellige stadsfestival, waar zowel rock, pop, jazz als punk liefhebber tot families met of zonder kinderen voortdurend aan hun trekken komen. Tot volgend jaar!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!