Review Godspeed You! Black Emperor @ Koninklijk Circus

Datum: 
woensdag, 29 april, 2015

Het Koninklijk Circus werd tijdens Les Nuits Botanique voor een avond in zijn oorspronkelijke eer herstelt. Godspeed You!Black Emperor concerteerde niet, ze bracht met een bij wijlen sacrale totaalbeleving de grandeur terug die koningen, hoogwaardigheidsbekleders en notabelen meer dan honderd jaar geleden naar deze zaal lokten.

Postrock drummer Jim White (Dirty Three) zorgde als eerste voor een verbazingwekkend moment. Hij bracht de Kretenzische luitspeler George Xylouris mee om als Xylouris White een soms ondoordringbaar kluwen van geluidsgolven de zaal in te sturen. White veranderde sneller van drumsticks en ritme dan wij konden knipperen met de ogen, terwijl de luit eindeloos beelden van kleine dorpjes in Kreta met schapen en mythische gebouwen leek op te roepen. Ondanks het onmiskenbaar talent van beiden heren konden ze zelden de soundtrack van een Kretenzisch promofilmpje doorbreken; Wat met de falende economie in Griekenland mogelijks net de bedoeling was? Slechts op het moment dat de snelheid enorm de hoogte in ging kon de drum het zeer typische geluid van de luit compenseren of overheersen en reikte de draagwijdte voor even verder dan feta en olijven. De gezangen van Xylouris ten spijt, kwaliteit kan soms ook gewoon saai of oninteressant zijn.

Eigenschappen die deze avond bezwaarlijk konden toegeschreven worden aan Godspeed You!Black Emperor (GY!BE). Canadese postrockers die louter instrumentaal al meermaals wisten te overrompelen. Deze heren en dame verstaan namelijk de kunst van de minutieuze opbouw, zowel van een nummer als van een concert. Opener Hope Drone start wanneer de lichten in de zaal slechts half dimmen en nog niemand op het podium staat. Vage geluiden komen over het publiek, waarna de band druppelsgewijs en zijn tijd nemend het podium betreedt onder een dreigend vioolgeluid. De eerste cimbaalslag is het teken voor de rest – bestaande uit 4 gitaristen, een bassist, een drummer en een percusionist – om vrij meteen een symfonische geluidsmuur te metselen. Zelfs met deze zware en groteske sound overvalt ons het idee om languit te gaan liggen, onze ogen gesloten en gedachten dwalend naar waar deze klanken ons ook mogen leiden. Muziek die door zijn totale troosteloosheid enkel nog hoop kan opwekken, waarna bij het openen van de ogen “Hope” effectief te lezen valt op de sobere visuals. In een totale toestand van ontreddering keer je immers terug naar je meest kleine en nietige zelf. GY!BE weet met een gitzwarte schoonheid je gemoed te bepalen, bijna hersenspoelend zorgen ze ervoor dat de toehoorder zich reddeloos voelt. Om vanuit die positie opnieuw te kunnen beginnen, de propere lei die naar de sterren moet leiden. Traagheid wordt hierbij maximaal ingezet als voorwaarde om tot diepgang te komen. Het besef dat het nemen van tijd en ruimte essentieel is om tot reflectie te komen, om de waarde van de dingen een objectieve plaats te kunnen geven. In een maatschappij waarin de snelheid van verandering nimmer hoger lag, de bewuste keuze maken om heel secuur en geleidelijk (muzikale) grenzen te verleggen, is een advies dat deze Canadezen u met plezier cadeau doen.

Na één nummer is het ons reeds duidelijk, dit is geen concert maar een muzikale trance die het publiek in vervoering brengt, evenwel ze verleidt tot een bewustwording van het eigen innerlijke zijn. Een introspectie die doet stilstaan bij de vragen: “wie ben ik?” en “wat heb ik?”. GY!BE streeft dan ook niet naar hoogtepunten, slechts naar creëren van een beleving die zo diep gaat dat deze terugwerping mogelijk wordt. Dat dit gepaard kan en wellicht moet gaan met een zeer zwaar geluid bewijst Mladic. Ook wie de betekenis van de titel niet kon plaatsen, voelde aan dat de thematiek tragisch en massief is. Een nummer dat in ons hoofd beelden van schrijnende nood en oorlogsgebieden aan elkaar koppelt en toch nooit kleurloos is. Dat het Koninklijk Circus ooit door Duitsland werd gebruikt om krijgsgevangen in onder te brengen, kan als een soort tragische speling van het lot gezien worden. Veel zwaarder dan dit zal muziek nooit worden, zowel thematisch als qua sound. Evenwel maakt een gevoel van dankbaarheid zich van ons meester. Erkentelijk voor wat we zijn en hebben, terwijl de beelden die ondertussen achter de band afspelen, net als de muziek, geen duidelijkheid of oplossing geven. Ze zetten beiden louter aan tot diepere gedachten en de mogelijkheid om deze te exploreren.

Na de dorte komt de bloei, na de val de mogelijkheid om recht te veren en over voldoende voeding te beschikken om de nieuwe lente tegemoet te treden. Vanuit een verloren positie groter en met meer vastberadenheid uit de hoek te komen, resoluut om je doel te bereiken. Het mag duidelijk zijn dat deze set een verhaal met zich meebrengt of in ons geval oproept. GY!BE tergt de ziel, zaait onrust en verderf om hem daarna met chirurgische precisie te helen en sterker te maken dan ooit tevoren. Het integraal spelen van hun laatste album ‘Asunder, Sweet And Other Distress voltooit dit concept op uitmuntende wijze. Het is de laatste horde in het proces waarbij je als mens genadeloos wordt onderuit gehaald, wezenloos wordt achtergelaten en finaal een geopende poort vindt die een positieve wedergeboorte toelaat. Waarbij slechts één gedachte kan duiden hoe wij de zaal verlieten: dit was een ware triomftocht voor mens en muziek.  

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!