Review Graspop Metal Meeting 2015: donderdag 18 juni

Het waren opnieuw hoogdagen voor hard rockers en metalheads. Graspop Metal Meeting was aan zijn twintigste editie toe en trakteerde zijn festivalgangers op een indrukwekkende affiche. Vier dagen vol scheurende gitaarriffs, double bass drums, zeemzoete stemmen en kreten uit de hel stonden ons opnieuw te wachten.

Graspop Metal Meeting opende de deuren met een drukte van jewelste. Naar goede gewoonte werden de drie klassieke festivaldagen voorafgegaan door een namiddag en avond metal op de metalplaza, het voorste gedeelte van het festivalterrein waarop de metaldome en de Jupiler stage staan. Het is een goede manier om alle kampeerders van entertainment te voorzien en dit waren er ook dit jaar al heel veel. De ticketcontrole kreeg een gigantische wachtrij te verduren die steeds maar groeide en groeide.

Net als vorig jaar stonden deze dag enkele Belgische bands in de kijker, samen met de winnaars van de Red Bull Bedroom Jam wedstrijd, alsook nieuw dit jaar: coverbands van de iconische metalbands Dio, Pantera, Iron Maiden en Metallica. Voor deze gelegenheid was ook de marquee geopend op het festivalterrein, waardoor de oppervlakte van het terrein wat groter was om aan de drukte tegemoet te komen. Maar met de voorgenoemde drukte, zullen de eerste bands slechts enkel de vroeg toegekomen kampeerders gezien hebben.

​Een van deze bands was Oceans Of Sadness, die (even) terug van weggeweest zijn. Veel lokaler kan een band niet worden, de Desselse zonen hebben al meermaals op Graspop gestaan maar medio 2011 hingen ze hun gitaren aan de wilgen. Speciaal voor de twintigste editie van Graspop waren ze weer even terug en gaven ze een optreden op de Jupiler stage. Zich bedienend van het lokale dialect wist zanger Tijs Vanneste meteen het publiek op zijn hand te krijgen en klaar te stomen voor een dik half uur durende nostalgietrip. Oceans Of Sadness zal met zijn eigenzinnige interpretatie van metal wel steeds evenveel haters als liefhebbers hebben maar voor kenners van de binnenlandse scène was het een feest van herkenning. Meest opmerkelijke moment: een crowdsurfende tiener werd ruimschoots in de bloemetjes gezet vanwege zijn inzet tijdens het concert.

Het Antwerpse Bliksem is een ander paar mouwen. Hier geen gezwollen zang of complexe songstructuren maar rechttoe rechtaan beukende thrashriffs. Met het nieuwe album ‘Gruesome Masterpiece’ achter de kogelgordels is men klaar om een volgende stap in de evolutie te zetten en afgaande op hun prestatie op de Jupiler stage zou hen wel eens een mooie toekomst kunnen te wachten staan. Zangeres Peggy krijst zich een eindweegs door de hyperactieve songs en de twee Franse metalheads aan onze linkerzijde zijn bijzonder onder de indruk dat het hier een vaderlandse band betreft. Al blijken ze wel iets meer moeite te hebben met de uitspraak van de bandnaam: ça alors!

DioLegacy mocht de marquee ontmaagden met hun muzikale hulde aan de overleden Ronny James Dio en deed dat met verve. Het is zeker voor de zanger geen sinecure om in de voetstappen te treden van wat iedereen beschouwd als de beste metalzanger aller tijden maar de man zette een puike prestatie neer. Er werd geput uit de solocarrière van de kleine man met de grote stem maar ook zijn passages in Rainbow (Man On The Silver Mountain) en Black Sabbath (Heaven And Hell) werden niet vergeten. Het publiek lustte er wel pap van en ‘whoohood’ enthousiast de klassieke riffs mee. Je kan van tributebands denken wat je wil maar ze zorgen er in ieder geval voor dat de herinnering aan klassieke songs zoals Holy Diver of Rainbow In The Dark levend worden gehouden en wie kan daar nu tegen zijn?

Daarna volgde The Art of Pantera, eigenlijk een beetje een uit de hand gelopen grap van de band Godscum. Eenmalig zouden zij een tribute brengen aan Pantera en vooral aan de veel te vroeg van ons heengegane Dimebag Darrel. Ondertussen zijn zij uitgegroeid tot één van de beste Pantera tribute bands ter wereld! Met Marcel Coenen in hun rangen, hebben de heren een gitarist om u tegen te zeggen, maar vooral de vocalen van Steven Tolkamp waren deze avond impressionant. Hoe technisch perfect Coenen ook de partijen van Dimebag speelt, de ‘vuile’ klank van Pantera kan hij helaas nooit echt evenaren, doch dit is slechts een detail. Het werd een zware set, die fantastisch gestart werd met Cowboys From Hell, waarbij de meeste nummers massaal door de marquee werden meegezongen. Hoogtepunt was ongetwijfeld het Uber Anthem Walk, wat mij betreft hoort iemand die dit niet kent niet thuis op dit festival, doch aan de toeschouwers in de tent te horen, was er niemand die niet meezong. Oorverdovend was het en zelfs hartverwarmend, Dimebag zal het ongetwijfeld gehoord hebben, waar hij ook is!

Hierna was het tijd voor een portie klassieke heavy metal. Up the Irons is een Nederlandse Iron Maiden coverband. Zanger Bruce Dickinson imiteren is geen makkelijke klus, maar Jos Severens slaagde hier goed in. Niet alleen de grote hits maar ook oudere klassiekers werden gespeeld: The Number of the Beast, The Trooper, Run to the Hills, 22 Acasia Avenue, Fear of the Dark, Seventh Son of a Seventh Son, Iron Maiden, … Alles was erop en eraan, zelfs een grote Eddie die het podium op kwam. Ook de vele gitaarsolo’s eigen aan Iron Maiden werden niet verwaarloosd. De sfeer was optimaal met meezingende mensen overal, genietend van deze klassiekers.

Present Danger was de laatste band die deze avond mocht afsluiten. Metallica boeken op Graspop is tot op heden nog niet gelukt, maar om de sfeer en tunes van een Metallica optreden toch tot in Dessel te krijgen, moest Present Danger hun best doen om dit te verwezenlijken. Eerlijk gezegd, missie geslaagd. Luidkeels werd er meegezongen met de nummers uit de oude doos. De band is stil blijven staan bij het thrash metal gedeelte van Metallica en dat kon op Graspop wel gesmaakt worden. Enter Sandman, Master of Puppets, Creeping Death, Seek & Destroy, … Eigenlijk was de klassieker One het enige softere nummer. Er werd geheadbangd van voor tot achter, meegezongen en intens gemosht en gecrowdsurft… En dit was nog maar de inleiding op drie dagen Graspop Metal Meeting.

Wie er toch nog niet genoeg van had, was welkom in de metaldome voor een metal dj party. De sfeer zat er alvast goed in!

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy en Nik Delcroix.

Lees de review van vrijdag, zaterdag en zondag.