Review Graspop Metal Meeting 2015: vrijdag 19 juni

Datum: 
vrijdag, 19 juni, 2015

Het waren opnieuw hoogdagen voor hard rockers en metalheads. Graspop Metal Meeting was aan zijn twintigste editie toe en trakteerde zijn festivalgangers op een indrukwekkende affiche. Nog drie dagen vol scheurende gitaarriffs, double bass drums, zeemzoete stemmen en kreten uit de hel stonden ons opnieuw te wachten.

King Hiss - metaldome

De dag begon met als allereerste band het Belgische King Hiss. Door de Graspop kwaal van dit jaar (het eindeloze aanschuiven aan de ingang), slaagden we er niet in om op tijd in de Metaldome te geraken om King Hiss deze dag te horen openen. Drie nummers verder in de set slaagden we er gelukkig wel in. King Hiss had geen last van het vroege uur en blijkbaar hadden ook aardig wat toeschouwers de moeite genomen om de slangenkoningen te komen aanmoedigen. Terecht zo bleek, want zanger Coudron en zijn slangenleger speelden een snoeiharde en oerdegelijke set. Coudron heeft bij momenten dezelfde spastische bewegingen van wijlen Joe Cocker maar muzikaal is er toch een wereld van verschil. Met hun brutale mix van stoner, rock en metal, wonnen ze aardig wat zieltjes hier op Graspop. De videoclip van La Haine werd al meer dan 500 keer bekeken en bewees live waarom. Ook Vigilante bracht de eerste rijen aan het bewegen. Eindigen deden de heren een beetje verrassend met het oudere werk (Word Made Flesh en Future Ex). Onze verwachtingen voor King Hiss op Graspop waren hoog en zoals verwacht trapten zij het festival af in stijl.

The Dead Daisies - main stage 2

Op de main stage 2 mochten The Dead Daisies openen. Daar werd het publiek getrakteerd op good old hard rock. De band bestaat nog maar sinds 2012 maar heeft al twee albums gemaakt. Ze zijn support van Kiss op hun Europese tournee en dus ook Graspop stond voor hen op het programma. Van een grote massa volk was nog geen sprake, maar muziekliefhebbers van het vroege uur pikten hen graag mee. Onmiddellijk viel op dat zowel geluid als licht aan de main stages heel goed zat. Voor een keer stond de muziek nog niet te luid (het was zelfs doenbaar zonder oordoppen).

Der Weg Einer Freiheit - marquee

De marquee opener was Der Weg Einer Freiheit. Laten we meteen duidelijk zijn; iedereen die om welke reden dan ook Der Weg Einer Freiheit niet gezien heeft (te vroeg, te extreem, te Duits, …) heeft één van de beste optredens van Graspop 2015 gemist. De band maakt zijn reputatie van jonge belofte der Teutoonse extreme metalen meer dan waar. De eigenzinnige melodische black metal weet ondanks het vroege uur de marquee onder te dompelen in een onwezenlijk sfeertje.

De mengeling van extremiteit en epiek is niet nieuw binnen het pikzwarte deel van de metalgemeenschap maar live is de combinatie niet altijd een geslaagd huwelijk. Der Weg Einer Freiheit liet echter zien dat het verre van onmogelijk is. Liefhebbers van het oude werk van Alcest of het gehypte Deafheaven hebben er in elk geval een goudhaantje bij. Repulsion, Lichtmensch en Der Stille Fluss zijn in ieder geval songs die aan de ribben blijven plakken.

H.E.A.T. - main stage 1

De Zweden van H.E.A.T. hadden de eer om op vrijdag als eersten de main stage 1 te betreden en hun hard rock in het straatje van Europe te berde te brengen. Zanger Erik Grönwall etaleerde zijn aanstekelijk enthousiasme van begin tot eind en je vroeg je af hoe de beste man erin slaagde om te zingen zonder een noot te missen terwijl hij van links naar rechts rende en ook nog eens de eerste rijen van het publiek opzocht, faut le faire. Dat hij meermaals over de eerste rij kwam hangen en zelfs in het publiek sprong en daar al rondwandelend zong, was welgekomen vermits de podiumopstelling die er al stond voor Kiss zo groot en hoog was dat het voor de eerste rijen moeilijk was om goed te zien. Het was alsof je naar een muur stond te kijken, de artiesten stonden gewoon te ver naar achter en mochten niet het voorste platform van Kiss betreden zo bleek. In de 40 minuten speeltijd die H.E.A.T. toebedeeld kreeg, lag de nadruk vooral op de twee meest recente CD’s, ‘Adress The Nation’ en ‘Tearing Down The Walls’, en zodoende won H.E.A.T. de nodige zieltjes, die bij een volgende zaaltournee van de band hopelijk terug van de partij zijn.

Avatarium - metaldome 

Over naar de metaldome, waar Avatarium optrad. Leif Edling is geen onbekende op Graspop. Vorig jaar stond hij er nog met Candlemass maar dit jaar bracht hij de oogverblindende zangeres Jennie-Ann Smith mee. De band Avatarium bestaat al sinds eind 2013, maar door Edlings drukke leven, komen zij maar zelden aan optreden toe. Jammer want hun versie van doom metal klinkt door de mooie stem van Smith en het occasioneel gebruik van akoestische gitaren toch net iets frisser dan bij andere bands. Hoogtepunt in de set was Pandora’s Egg, waar de band zich helemaal liet gaan en waar Jennie-Ann Smith ook liet zien dat zij over de nodige dance moves te beschikken. Leuk optreden al is ons oordeel al dan niet beïnvloed door een zeer interessante frontvrouw!

Butcher Babies - main stage 2

Tijd voor een nieuwkomer op de main stage 2. De Butcher Babies, wat een naam kan je denken. Deze Amerikaanse metalband wordt gekenmerkt door de twee frontvrouwen Heidi Shepherd en Carla Harvey. Zij nemen beiden screams en grunts op zich en… het uitzicht. Beide zangeressen zijn ‘goed voorzien’ zoals in de volksmond wordt gezegd. Hier op Graspop waren ze nog goed aangekleed, foto’s op het internet tonen soms anders.

Het was een zwaar optreden van begin tot eind. Er werd geput uit het debuutalbum ‘Goliath’ en er werd ook een nieuw nummer gespeeld van het nieuwe album ‘Take it like a Man’ dat binnenkort uitkomt. Zo vroeg op de dag werden de eerste moshpits in gang geschoten en kwamen de crowdsurfers naar voor, ongeacht het ‘verbod’ dat er heerste. Dit op commando van de roodharige Heidi, die altijd het woord en de publieksinteractie op zich nam. Crowdsurfers werden beloond op een high five toen ze vooraan het podium stond. Net als bij H.E.A.T. kwamen de twee dames ook meermaals over de eerste rij hangen. Wie nog niet goed wakker was, was dat nu wel.

Aborted - marquee

Was de marquee bij Der Weg Einer Freiheit maar matig gevuld, bij Aborted kwamen de death metalfans uit alle hoeken en gaten gekropen om de spieren voor een eerste keer los te gooien. De huidige line-up van Aborted is de meest solide tot nog toe en dat is aan alles te merken. De bandleden zijn, ook dankzij het uitgebreide touren, perfect op elkaar ingespeeld en er kon zelfs wat met elkaar gedold worden op het podium. Die uitgelaten sfeer onder de muzikanten zorgde ervoor dat dit weliswaar niet het strakste optreden ooit van Aborted was maar het is ook als toeschouwer aangenaam wanneer je een band ziet die zelf ook met volle teugen geniet van een optreden. De jolige bui had ook zo zijn effect op de bindteksten van vocalist Sven die vlot overschakelde van het Engels naar het Nederlands en het West-Vlaams.

Met Meticulous Invagination opende men de debatten, meteen met één van de publieksfavorieten en op de eerste rijen ging men al meteen loos. Er werd ook ruimschoots geput uit het meest recente (en lichtjes geniale) album ‘The Necrotic Manifesto’ waarvan onder andere het titelnummer, Cenobites en de-überkraker-in-wording Coffin Upon Coffin ten beste werden gegeven. Met The Saw And The Carnage Done kwam er een einde aan een oerdegelijke, zij het niet legendarische, death metalshow.

In Hearts Wake - Jupiler stage

De eerste band die vrijdag de Jupiler Stage zou doen daveren komt helemaal uit Australië en hield daarmee voor de tweede keer halt in ons klein Belgenlandje. Momenteel zijn ze op hun eerste headlining tournee door Europa, we hebben het natuurlijk over In Hearts Wake.

Het publiek had niet veel moeite met het vroege uur vermits headbangende hoofden en enkele enthousiastelingen vooraan meteen inpikten op de muziek. Frontman Jake Taylor kwam behoorlijk professioneel en ervaren over waardoor de sfeer meteen goed zat en het publiek opvallend weinig aanmoediging nodig had. Slechts één nummer van ‘Divination’ kwam aan bod: Survival (The Chariot), de rest van de setlist omvatte nummers van de laatste 2 albums. Hierbij gaf Jake nog een woordje uitleg; het eerste album ‘Earthwalker’ is vrouwelijk en gaat over Moeder Aarde, terwijl ‘Skydancer’ met zijn mannelijke onderwerpen daar tegenover staat en over Vader Hemel gaat. Vooral nummers van ‘Earthwalker’ waren populair, wellicht omdat het album vorig jaar uitkwam en ‘Skydancer’ pas 2 maanden oud is. Zo werd er stevig gemosht op Sacred, Gravity, Divine, Healer en uiteraard het gelijknamige nummer Earthwalker. In Hearts Wake speelde slechts 40 minuten, maar die tijd werd nuttig besteed want er werden best veel nummers gespeeld voor zulke korte set. Van ‘Skydancer’ kon het publiek genieten van het gelijknamige nummer dat werd opgenomen samen met Jonathan Vigil van The Ghost Inside. Tenslotte werden nog Badlands, Breakaway, Wildfire en Insomnia gespeeld.

Jammer genoeg kwamen de toppertjes Traveller (The Fool) en Wildflower niet aan bod, nummers waar meerdere fans naar uitkeken. Gelukkig kondigde de band aan in oktober terug te keren met Asking Alexandria, fingers crossed en tot dan mannen!

Thunder - main stage 1

De oude rotten van Thunder (gemiddelde leeftijd 53 jaar) genieten vooral in thuisland Groot-Brittannië een onaantastbare status, maar zijn ook in onze contreien graag gezien. 45 minuten is natuurlijk te kort voor een classic hard rock band die reeds 10 CD’s op zijn conto heeft, maar dat weerhield zanger Danny Bowes en kornuiten er niet van om zowel hun meest recente CD ‘Wonder Days’ onder de aandacht te brengen als dat ze teruggrepen naar bijvoorbeeld hun allereerste CD ‘Backstreet Symphony’. Wanneer kunnen we deze gentlemen nog eens in de Biebob zien voor een volledige headlineset?

Asking Alexandria - main stage 2

 Nadat Thunder main stage 1 wist te bekoren, kwamen op main stage 2 de ‘mannen’ van Asking Alexandria op het podium. Nuja, deze jongemannen kwamen uit het mooie Engeland en dat had je ook wel meteen door aan het mooie accent. Ze treden op met een nieuwe zanger, namelijk Denis Stoff. Hij is de vervanger van de vroegere zanger Danny Worsnop. Danny wou meer tijd maken voor zijn project We Are Harlot, een band die een veel rustigere sound maakt dan Asking Alexandria. We Are Harlot mocht op de Jupiler stage ook zijn beste voorzetten op Graspop. Laten we zeggen dat Danny ervan genoot.

Maar toch, Denis is nog maar een straaltje jongheid en geloof me, hij moet nog veel leren. Asking Alexandria zag het publiek en smeet zich helemaal los, net zoals de gillende meisjes die op de eerste rijen stonden. Typisch aan de muziek en sfeer van Asking Alexandria is dat deze meisjes er zijn, met alle kleuren van de regenboog in hun haren, die hopeloos schreeuwen naar deze jongemannen en alle teksten meezingen alsof ze nooit iets anders hebben gehoord. Achter deze blijvende fans heb je dan de oudere generatie en de mensen die iets hebben van ‘fuck it, ik wil het gewoon eens horen’. Helemaal achteraan heb je die mensen die niet durven toe te geven dat ze toch stiekem van Asking Alexandria houden, of de mensen die echt niets van deze band willen weten en even na een pauze snakken op het festival. Dat is Asking Alexandria en hun menigte. Op Graspop was dit niet minder. Denis en co. kwamen meteen op in volle snelheid en sprongen een gat in de duisternis. Met een duidelijke elektronische sfeer had de band de menigte in de ban, die al meteen begon bij hun song Welcome. Iedereen was een beetje dol toen Denis zowel de hogere als de lagere tonen door de microfoon schreeuwde, zoals bij de single Closure. Niet elke toon was standvast en dit was echt duidelijk te merken. Op sommige momenten was het zelfs vals. Misschien was het voor de zanger ook wel erg moeilijk; een vervanger zijn is niet altijd even min.

Bij Breathless vroeg Denis al meteen om een wall of death op deze bijzondere middag. Het is alsof de zanger zich een beetje rechttrok, maar zijn lagere tonen en screams zijn toch niet één van de helderste die we gehoord hebben. Zijn valse tonen wou hij maskeren met zijn diepe grunts, maar helaas werkte dit toch niet. Dit was zeker te merken bij het nummer To The Stage. En daarna werd het maar duidelijker dat Denis de hoge noten echt niet meer aan kon. Bij de song I Won’t Give In was het duidelijk dat het playback was. Een recording die ze gewoon lieten afdraaien. In het midden van de song ging hij nog eens proberen te zingen/screamen, maar het is duidelijk dat zijn stem het niet aan kon. Het publiek was er ook niet o pgesteld, de die-hard fans van het eerste uur natuurlijk wel. Jammer, want instrumentaal was deze set echt goed. De band had een duidelijke mooie samenwerking van gitaarlijnen, electronica, drumtechnieken en baslijnen. Daarnaast is de mooie interactie naar het publiek toe toch altijd een mooie bijblijver.

Verder kwamen uiteindelijk nog Run Free, Not The American Average, A Prophecy en natuurlijk de ‘OH MY GOD’-single, namelijke The Final Episode (Let’s Change The Channel) aan bod. Asking Alexandria sloot af met valse tonen en daar hebben we het dan ook mee gezegd. Jammer genoeg zullen ze voor hun volgende optreden toch nog meer moeten oefenen.

Sigh - marquee

En dan nu tijd voor het rariteitenkabinet. Het Japanse Sigh stond voor het eerst op Graspop in de marquee en wie hun optreden gezien heeft zal dat allicht niet zo snel vergeten. Zangeres Mikkanibal staat bijzonder schaars gekleed wulps te wezen op het podium waardoor het merendeel van het openingsnummer aan mijn gehoor voorbij ging wegens overbelasting van andere lichaamsfuncties. Al helemaal als ze even later ook nog eens bijzonder ondeugend staat te prutsen met haar saxofoon. Deze band gaat al bijzonder lang mee. Het was de legendarische Euronymous (Mayhem rip) die hen indertijd tekende tijdens die woelige dagen toen black metal Noorwegen letterlijk in vuur en vlam zette. Toen reeds was de band een vreemde eend in de bijt en in de loop der geschiedenis is hun geluid enkel maar meer opgeschoven richting avantgarde. Bizarre keyboardriedeltjes, keelzang en de sporadische tussenkomst van een saxofoon maken dat Sigh niet het meest verteerbare geluid heeft maar toch wisten ze heel wat nieuwe zieltjes te winnen. Bezoekers die per ongeluk in de marquee verzeilden, bleven daar hangen en links en rechts hoorde je goedkeurend gemompel van mensen die –afgaand op hun bandshirts- niet meteen thuis zijn in black metal. Maar Sigh draait minstens evenveel rond show als rond muziek. Er werd een altaar opgesteld, bijbels vlogen in brand, vuurbekers werden uitgewisseld en het halfnaakte lijf van Mikkanibal werd tijdens Inked In Blood overgoten met bloed. Het showelement maakte van het optreden een aangename rit maar persoonlijk had ik muzikaal net iets meer van deze band verwacht. Een halve teleurstelling laten we zeggen.

Epica - main stage 1

Voor het eerst op de main stage mochten we vervolgens Epica verwelkomen. Deze Nederlandse symfonische metalband, vooral bekend dankzij de stralende roodharige Simone Simons, heeft al zes keer eerder op Graspop gespeeld maar dit steeds in een tent. In 2004 stonden ze er voor het eerst, met hun allereerste album ‘The Phantom Agony’ wisten ze toen al te overtuigen. Het was zo’n succes dat ze het jaar erna opnieuw mochten optreden. Sindsdien is de band tweejaarlijks op Graspop te zien, zo ook dit jaar.

Nu stond het optreden grotendeels in het teken van het vorig jaar verschenen album ‘The Quantum Enigma’. Een groot publiek stond hen voor de main stage 1 op te wachten. Na de intro Originem van dit nieuwe album, schoten ze onmiddellijk in actie met The Second Stone, een knaller van een openingsnummer. Simone kwam onder luid geroep het podium op en zong opnieuw als een nachtegaal. Zo gingen ze verder met The Essence of Silence en vele andere nieuwe songs. Echter, lag het nu aan het geluid of werden er her en der wat foutjes gespeeld gedurende het optreden? Soms leken bepaalde klanken niet te passen binnen de nummers. Gelukkig trok niemand zich daar iets van aan, Epica speelde de ene zware song na de andere en dat kon het publiek wel smaken, al was er toch weinig activiteit gezien de totale massa. 

De band echter leek in topvorm en waren actief genoeg. Ze lieten het niet na ook de monstersong The Obsessive Devotion te spelen. Spektakel verzekerd met de muzikanten die van links naar rechts liepen, alsook toetsenist Coen Janssen met zijn draagbaar keyboard. Vuur schoot ook meermaals de lucht in, bij afsluiter Consign to Oblivion als hoogtepunt. Machtig om een gruntende Mark Jansen tussen de vlammenwerpers te zien. Tot op Graspop 2017?

Set Things Right - Jupiler stage

Er moest een mooie vervanger voor het zieke en afgezegde Northlane gevonden worden. Niemand minder dan de Antwerpenaren van Set Things Right mochten op de Jupiler stage staan in hun plaats. Deze melodic metalcore band mocht al op Groezrock 2015 het podium op, maar nu ook al op Graspop.

Deze Antwerpenaren kwamen met de ludieke paarse en blauwe lichttechnieken op het podium en sprongen van de ene naar de andere kant. Duidelijk was dat deze Antwerpenaren er enorm veel zin in hadden en hun publiek was ook mee. En er stond toch best wel veel volk bij de Jupiler stage. Het was duidelijke dat Set Things Right al veel harten had veroverd, maar waarom? Dat werd mij toch wel snel duidelijk. Deze band heeft het: de performance, de zang, de screams, de helderheid en vooral het mooie tempo, ritme en lyrics. Daarnaast waren er overal duidelijke violent dancers en moshers te vinden die van de knallende sfeer van Set Things Right duidelijk genoten. De band had er duidelijk zin in! De stem van de zanger Roger is een duidelijke spits in deze melodic metalcore.

Roger en co. brachten enkele nummers zoals H.S.A.N. en Dear Erica, waar de duidelijke lijnen prachtig zijn weergegeven. De interactie tussen instrumenten en de stem van Roger is zo prachtig dat je echt volledig wil los gaan op deze muziek. Muzikaal is deze muziek echt een extreem genot. De muziek heeft iets, iets wat je niet meer loslaat en waardoor je echt kippenvel krijgt. Om dan nog maar niet te spreken van de befaamde breakdowns met de nodige screams van Roger, heerlijk! Dankjewel Set Things Right voor jullie mooie performance. We hopen dat jullie in de toekomst nog meer van deze performances kunnen geven.

Life of Agony - main stage 2

Twee vaststellingen. Eén: Mina Caputo is een veel aangenamer persoon dan Keith Caputo. Sinds de geslachtsverandering is de frontvrouw ook mentaal een nieuw mens geworden en de spelvreugde en liefde spatten van haar af waardoor een concert van Life Of Agony niet langer een soort schaamteloos voyeurisme van iemands ontluikende depressie is. Twee: net die levenslust maken dat de impact van een aantal songs wat minder groot is geworden. Waar Keith zich vroeger snikkend en steunend door een nummer als This Time vocht, het publiek daarmee bij de ballen vastpakkend, is het nu allemaal wat frisser en leuker. Maar daardoor is de impact ook beperkter. Maar een kniesoor die hierom maalt want al vanaf opener River Runs Red genoot het publiek met volle teugen. De sfeer was zo uitgelaten dat zelfs een rolstoelgebruiker zich waagde aan een potje crowdsurfen. De man bereikte de frontstage en werd daar meteen opgewacht door Mina die hem uitgebreid knuffelde. Het leverde unieke en zelfs ontroerende beelden op. Daarna had ze duidelijk de smaak te pakken en ook de volgende twee nummers lang bleef ze ter hoogte van de afsluiting paraderen, links en rechts enthousiaste fans tegen het lijf drukkend. Muzikaal is het zeker niet de beste prestatie die Life Of Agony ooit heeft neergezet, maar naar interactie met het publiek toe was het ongezien. Mede daardoor vloog de tijd voorbij en wanneer Underground als laatste nummer werd aangekondigd, was ik niet de enige die ongelovig naar zijn uurwerk staarde.

Sarke - metaldome

In een bijzonder leeg ogende metaldome stond Sarke van jetje te geven. Wie deze band wilde checken omwille van zijn legendarische zanger was er aan voor de moeite. Nocturno Culto (Darkthrone) is wegens gezondheidsredenen thuis gebleven en zijn plaats achter de microfoon werd ingenomen door de veel minder bekende Christian Broholt. Muzikaal was het ook al geen hoogvlieger; de vrij klassieke black metal met een sporadische rock ’n roll riff ging al snel vervelen en songtitels als The Drunken Priest bulken nu ook niet meteen van de originaliteit. Het is tekenend wanneer de meeste publieksreactie wordt losgeweekt met een cover, in dit geval Dethroned Emperor van Celtic Frost. Een leuke band voor een klein undergroundfestivalletje maar voor Graspop toch een maatje te klein. Wel prominent aanwezig in het publiek was God Seed en ex-Gorgoroth vocalist Ghaal die opmerkelijk vriendelijk is in tegenstelling tot zijn reputatie als norse beer. Zo gebeurde er toch nog iets memorabels tijdens dit concert.

Cavalera Conspiracy - main stage 1

Max Cavalera is een graag gezien gast op Graspop. Of het nu met Cavalera Conspiracy of met Soulfly is, hij slaagt er altijd in een deftig feestje te bouwen. Deze zomer tourt hij met zijn broer Igor, waar hij sinds enkele jaren terug een goede band mee heeft. Gewapend met hun sterke en zware album 'Pandemonium', schuimen ze de festivals af. Helaas kregen we maar één track te horen uit dit album, namelijk Babylonian Pandemonium. Dit doet de vraag rijzen of zij dit snelle en brutale album live wel aankunnen? Maar niet getreurd, want voor de rest hoor je ons niet klagen over de setlist. Buiten de bekende Sepultura tracks Roots en Refuse/Resist, werd er vooral teruggegrepen naar het verleden, naar albums waar de broertjes samen nog op hebben gespeeld. Zo passeerden in een medley, zowat tracks uit de eerste drie Sepultura albums (Beneath the remains, Dead Embryonic, Troops of Doom). Ook het hobbyclubje dat de Cavalera’s meer dan 20 jaar geleden oprichtte, Nailbomb, leverde een song (Sum of your Achievements). Met Orgasmatron, gooiden ze er zelfs een Motörhead cover tussen. Puike set, waar het grote publiek stevig mee verrast werd!

Body Count - main stage 2

Op Body Count zat aan de opkomst blijkbaar de helft van Graspop te wachten. Ondanks het feit dat slechts twee originele leden het overleefd hebben, blijft Body Count een instituut. De jongere generatie kent hem misschien vooral van de tv serie Special Victims unit, maar zanger Ice-T is zoveel meer! Hij is één van de godfathers van rap music en één van de eerste die rap en rock durfde mixen. In 1990 richtte hij het legendarische Body Count op. Ernie C is er nog bij, maar in tegenstelling tot vroeger spelen de heren zonder maskers! Ze kwamen er nog wel mee op, maar al snel gooiden ze ze af. Het begin van het optreden had nog wel te kampen met geluidsproblemen, zo duurde het tot het derde nummer (Masters of Revenge) eer Ice T’s stem er eindelijk goed doorkwam. Net op tijd om te melden dat hij zijn zoon bijhad als backing, kwestie van de familietraditie voort te zetten! De nadruk van de playlist lag uiteraard bij het debuutalbum, dat bijna integraal in de set is verwerkt. Ice T is cool as ever en de band heeft nog niets aan intensiteit ingeboet. Wanneer ook nog eens Disorder van het sublieme cross over album 'Judgement Night' werd gespeeld, ging het dak er helemaal af. Ice T en zijn Body Count kwam, zag en zette de boel op stelten, Hollywood style! Toch even de setlist meegeven:

  • Body Count's in the House
  • Body M/F Count
  • Masters of Revenge
  • Bowels of the Devil
  • Necessary Evil
  • Manslaughter
  • Drive By
  • Voodoo
  • There Goes the Neighborhood
  • Body Count
  • KKK Bitch
  • Disorder
  • Talk Shit, Get Shot
  • Cop Killer 

Marduk - marquee

De Panzer Division Marduk was ook op Graspop aanwezig. Zij speelden in de marquee gelijktijdig met Body Count. Dit wetende is het logisch dat de marquee niet zo goed gevuld was. Marduk toverde de marquee om in een waar hellegat. Het zwartgeblakerde gras voor de tent en de verkoolde planken vloer was dan ook enkel uitnodigend voor de rasechte black metal fans (enige beeldspraak is op zijn plaats). Met meer dan 10 studioalbums achter hun naam waarvan het laatste Frontschwein is dat eerder dit jaar uit kwam, dienen ze zich niet meer te bewijzen. Deze Zweden (ja, geen Noren voor een keer) raasden van begin tot eind goed door. Hels kabaal dat allemaal op hetzelfde lijkt voor de ene metalhead, kunst en een uitlaatklep voor de ander. Rauw en hard was het, one does not need to say more!

Slash feat. Myles Kennedy and The Conspirators - main stage 1

Een andere legende speelde na Body Count op de main stage: Slash. Hij had zanger Myles Kennedy en de muzikanten onder de noemer The Conspirators bij zich. Samen maakten ze er een waar rockspektakel van. Wie Slash hoort, denkt ook aan Guns 'n Roses. Hier werden enkele nummers van gespeeld (en knap gezongen door Myles) zoals You could be Mine, Sweet Child O Mine en afsluiter Paradise City. Maar Slash heeft ook soloalbums geschreven waarvan hij enkele nummers live bracht. Ook zijn tijd bij Velvet Revolver werd niet vergeten, de 'cover' Slither werd gespeeld. Slash featuring Myles Kennedy and The Conspirators was onder het avondzonnetje leuk vertier. Zijn gitaarsolo's waren om van te smullen, maar de hele band werd niet vergeten, iedereen werd even voorgesteld.

In Flames - main stage 2

Hierna volgde de Zweedse metalmachine In Flames. Hun vorige Graspop passage blijft nog steeds bij wegens de massale crowdsurfers, die non-stop leken te komen. Anders Friden en de muzikanten kwamen het podium op en deden iets ongezien: starten met Only For The Weak. Jump jump jump, weerklonk het en dat deed het publiek ook. Friden babbelt regelmatig tussen de nummers en ook nu was dat niet anders. Zo herinnerde ook hij zich hun vorig Graspop optreden met de crowdsurfers. Hij vertelde dat slecht één ander optreden op een festival meer crowdsurfers had en dat dit record nu moest verbroken worden. Of dit effectief is gelukt is niet geweten, maar in elk geval hebben velen zijn oproep beantwoord.

In Flames speelde vooral moderne nummers, maar oldie Bullet Ride kwam er toch even tussen. Gelukkig was de bijdrage van het laatste, minder goed ontvangen album '...' beperkt, waardoor er ruimte was om de grootste hits te spelen. Zo kwamen onder andere Alias, Where the Dead Ships Dwell, Deliver Us, Cloud Connected, Drifter, The Quiet Place, The Mirror's Truth en uiteraard Take This Life aan bod. Dit laatste kondigde Friden aan als zijnde een Kiss riff rip-off, geschreven op drie minuten tijd. Vreemde man soms. Hij zou na dit optreden zijn snelste douche ooit nemen om naar Kiss te kijken. Vreemd genoeg sloten ze af met een rustiger nummer, My Sweet Shadow. Het optreden leek hiermee niet ten einde, maar dat was het wel degelijk. Het publiek moest zowaar nog even nazinderen van de intensiteit die hen overkwam.

My Dying Bride - marquee

Geen enkele andere band speelde meer op Graspop dan deze Britse doomband. Maar liefst 9 keer tekenden ze present in Dessel en afgaande op hun prestatie vandaag zal het zeker niet de laatste keer geweest zijn. De Angelsaksen verrasten met hun setlist en startten de debatten met Your River, een nummer dat zelden live wordt gebracht maar meteen de toon zette voor een meeslepend concert. Bij een concert van My Dying Bride is het steeds zwart of wit. Ofwel slaagt men er in om je vanaf de eerste tonen direct mee te sleuren in hun duistere wereld ofwel pakt het totaal geen verf en verveel je je steendood.Vandaag was het duidelijk dat men het publiek onmiddellijk bij de ballen had en niet van plan is ze los te laten. Interactie met het publiek is nooit hun sterkste kant geweest maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door bezielde uitvoeringen van The Songless Bird en A Kiss To Remember. Ondergetekende had dan ook moeite om zich los te rukken uit 'the zone' omdat de plicht en Samael riepen in de metaldome.

Samael - metaldome

De twintigste editie van Graspop kende nog enkele fijne verrassingen. Eén daarvan was het Zwitserse Samael dat een integrale uitvoering bracht van hun album 'Ceremony Of Opposites'. Opvallend was de gretigheid waarmee de band hun songs het publiek in slingerde. Er werd nauwelijks tijd voorzien voor bindteksten of interactie met het publiek. Vanaf Black Trip schoot men uit de startblokken voor een nerveuze en opgefokte set van industrial black metal die nauwelijks een adempauze inlaste. Samael stond opvallend strak te spelen waardoor de songs compacter en efficiënter klonken dan op het voornoemde album. Crown en Flagellation waren daardoor live ware uppercuts terwijl ze thuis via de stereo nogal veilig klinken. De band raasde zo ongenadig door het album dat er zelfs nog tijd was voor twee extra nummers: The Truth Is Marching On en My Saviour, maar door de militante aanpak van de set valt het nauwelijks op dat dit nummers uit andere albums zijn. Qua strakheid duidelijk één van de winnaars deze editie, zelfs een natte spandex moet hiernaast de duimen leggen.

Ihsahn - metaldome

Nocturno Culto kregen we vandaag niet te zien maar een ander prominent lid van de Noorse black metal scène tekende wel present. Ihsahn stond met zijn gelijknamige band op het podium om hun complexe en tegendraadse songs over de wachtende fans uit te storten. Net door de complexiteit van de nummers steunde de band deels op wat elektronisch aangestuurde frivoliteiten en wanneer Frozen Lakes Of Mars halfweg was, gaf de computer de geest. De frontman was duidelijk uit zijn hum maar het publiek bleef hem enthousiast aanvuren tot het euvel uiteindelijk toch hersteld is. Men zette het nummer gewoon opnieuw van aan het begin in en het applaus en gejuich na afloop van het nummer deed opnieuw een bescheiden glimlach op het gezicht van de Noor verschijnen.

Zeer tegen ieders verwachting en ook tegen de gewoonte in, beloonde Ihsahn het publiek even later met een nummer van dat ander bandje waar hij indertijd zo’n hoge ogen gooide: Emperor. Thus Spake The Nightspirit werd met bijzonder veel gevoel de metaldome in geslingerd en menig Emperorfan voelde een klein steekje in zijn zwarte hart.

Omwille van de technische problemen en soms nodeloos uitgesponnen nummers geen hoogvlieger maar wel een absoluut genietbaar concert om de nacht mee te verwelkomen.

Kiss - main stage 1

Wie naar Kiss ging zien, wist waar hij zich aan kon verwachten, een show van de bovenste plank. Kiss kwam met pyrotechnics waar Rammstein nog een puntje aan kan zuigen, alsook lasers, vuurwerk en beweegbare podia waar Joey Jordison jaloers op zou zijn! Het was echt een totaalspektakel. Ok, soms wordt het gebruikt om het muzikale een beetje te verdoezelen (zo worden de hoge noten in I was made for loving you al in geen jaren nog gehaald), maar veel werd goedgemaakt met het enthousiasme waar de heren mee op het podium stonden. Zelfs na meer dan 40(!) jaar optreden, rocken de heren sommige jongere bands nog van het podium. Tijdens Lick it up smoggelden de heren er zelfs een stukje The Who in (Won’t get fooled again), kwestie van het voor hen ook nog steeds uitdagend te maken. Wanneer Gene – The Demon – Simmons even naar de nok van het podium vloog, kon er van hem zelfs een welgemeende “godverdoeme” af, alvorens hij daar God of Thunder inzette! Alle grote hits passeerden de revue en de drie allergrootse werden als toemaatje gehouden. Menig festivalganger zat hier duidelijk op te wachten, Kiss mocht dan ook niet ontbreken op deze jubileum editie, zij bewezen zelf waarom! De setlist:

  • Detroit Rock City
  • Deuce
  • Psycho Circus
  • Creatures of the Night
  • I Love It Loud
  • War Machine
  • Do You Love Me
  • Hell or Hallelujah
  • Calling Dr. Love
  • Lick It Up
  • God of Thunder
  • Cold Gin
  • Love Gun
  • Black Diamond
  • Shout It Out Loud
  • I Was Made for Lovin' You
  • Rock and Roll All Nite Play Video

Marilyn Manson - main stage 2

Van de godfathers van de glamrock naar één van de godfathers van shockrock, het is maar een kleine stap! Bij Marilyn Manson weet je echter nooit. Nog niet zo lang gelden hield hij het in de Lotto Arena na 45 minuten voor bekeken. Het was dus een beetje bang afwachten naar de gemoedstoestand van Brian Hugh Warner, want dat staat er officieel op zijn paspoort. Maar we hadden geluk, Manson had er best wel zin in en besteedde zelfs vrij veel aandacht aan zijn bindteksten, iets wat we voor zijn doen niet gewoon zijn. Hij leek goed gezind. Hoewel zijn beleving wel ooit beter geweest is, zijn optreden bleef goed overeind, mede door een setlist die was opgebouwd uit alle hits. We vreesden een beetje een leegloop na Kiss, maar dit was helemaal niet het geval, menig curieuze metalfan kwam nog naar het optreden kijken en zij werden niet teleurgesteld. mOBSCENE, Rock is Dead, The Dope Show en uiteraard de Eurytmics cover Sweet Dreams, allen passeerde de revue! En zo konden we met een goed gevoel de eerste (voor sommige tweede) Graspop nacht in! De setlist:

  • Deep Six
  • Disposable Teens
  • mOBSCENE
  • No Reflection
  • Third Day of a Seven Day Binge
  • Sweet Dreams (Are Made of This)
  • Angel With the Scabbed Wings
  • Tourniquet
  • Rock Is Dead
  • The Dope Show
  • Lunchbox
  • Antichrist Superstar
  • Personal Jesus
  • The Beautiful People

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy, Nik, Jacqueline, Rick en DemiMuffin.

Lees de review van donderdagzaterdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!