Review Graspop Metal Meeting 2015: zondag 21 juni

Datum: 
zondag, 21 juni, 2015

De laatste dag van Graspop Metal Meeting... Heel wat mensen beginnen de vermoeidheid al te voelen, maar laten zich niet kennen. Ook dit jaar stond er immers nog een daverende affiche op het programma.

Op de camping ontwaakten de mensen onder een regenachtige hemel. Niet meteen om goedgehumeurd van te worden, maar een blik op het tijdschema zou snel een -zij het vermoeide- lach op het gezicht toveren. Na het moeten trotseren van enkele zware regenbuien, kwam de zon erdoor op het moment dat de eerste bands begonnen te spelen. Alvast een goed teken!

Den Saakaldte - marquee

Er viel flink wat black metal te ontdekken op deze editie van Graspop, van 'gouwe ouwen Marduk' en Cradle Of Filth tot jonge honden zoals Der Weg Einer Freiheit. Den Saakaldte werd destijds aangekondigd als een Noorse ‘supergroep’ met leden die hun sporen hadden verdient bij Shining, 1349 en Dodheimsgrad. Op basis van hun prestatie vandaag was het echter maar de vraag in hoeverre ze de titel supergroep verdienen.

De Noren stonden een beetje rommelig (en verveeld?) te musiceren en hun nummers ontbraken variatie en bezieling om lang te kunnen boeien. Het was vooral erg klassieke black metal zoals die groot werd begin jaren 90. Black metalpuristen wisten dit ongetwijfeld te appreciëren maar afgaande op de bijzonder matige –en naarmate het concert vorderde verder slinkende- opkomst was die groep bezoekers duidelijk in de minderheid. Bij Din Siste Dag gaven we hen aanvankelijk nog het voordeel van de twijfel maar bij de bloedloze uitvoering van La Vinteren Vare Evig (laat de winter eeuwig duren) dook er een 'laat dit snel voorbij gaan' gevoel op.

Battle Beast - metaldome

Vroeg op de dag begon ook Battle Beast, een Finse heavy metalband. Ze hebben ons land al regelmatig bezocht als support act en nu konden ze zich eens solo op dit festival presenteren. Battle Beast stond garant voor een actief heavy metal feest. Zangeres Noora Louhimo is een ferme brok die je liever niet pissed off krijgt. Ze zong met een rauwe heavy metal stem die perfect bij de band past. Nummers als Black Ninja en Iron Hand illustreerden dit perfect, wat een stem! Wie heavy metal zegt, zegt ook gitaarsolo's. Ook die ontbraken bij Battle Beast niet. Maar het ging ook even zachter en zelfs richting pop uit met Touch in the Night. Het blijft een vreemd nummer, maar ergens wel catchy. Gelukkig lieten ze dit snel achter zich en speelden ze nog Enter the Metal World en Out of Control.

The Charm The Fury - Jupiler stage

Voor de eerste keer werd The Charm The Fury op Graspop verwelkomt. Deze band uit Amsterdam mocht op de Jupiler Stage spelen. Ze hebben al gespeeld op enkele andere grote festivals en zalen zoals Groezrock, Damage Festival, Summerblast, Download, Fortarock, … 

Een half uur voor het optreden hadden de fans zich al voor het podium verzameld en erna bleef er volk bijkomen. Het optreden startte met de intro track The Unveiling dat op het album 'A Shade of My Former Self' terug te vinden is. Het publiek klapte en schreeuwde toen ze dit herkenden en op dat moment kwamen de bandleden het podium op. Al vanaf het eerste nummer zette het publiek zich achter de band. Na de intro schreeuwden de fans al mee met Testament. De band was kennelijk verrast door de opkomst en het enthousiasme van het publiek maar we konden zien dat ze het geweldig vonden. Van het tweede nummer dat gespeeld bracht men in 2014 een videoclip uit, nu konden we meebrullen, Colorblind. Caroline (de zangeres) gaf ook aan dat dit een van haar lievelingsnummers is. Ook van dit nummer kende het publiek de lyrics en deze werden ook luidkeels meegezongen. Na wat interactie met het publiek werd The Enemy gespeeld. Tijdens dit nummer zagen we de eerste moshpits verschijnen in het publiek. Een van de beste nummers van deze band is zonder twijfel A Shade Of My Former Self. Ook hier werd er lustig gemosht en iedereen die niet moshte zong mee of was aan het headbangen. Tussenin hoorden we nog een geweldige gitaarsolo van Rolf, zagen we een wall of death, nog enkele moshpits en fans riepen bemoedigende dingen naar de band tussen de songs in. Het voorlaatste nummer van deze geweldige setlist was Virtue Of Leadership. Dit nummer kwam al in 2012 uit en is een nummer waar de band nog steeds trots op is en dit nummer was ook een van de lievelingsnummers van het publiek. Afsluiten in stijl is iets wat we van deze band gewoon zijn. Voor het laatste nummer kwam Caroline van het podium af, ging over de hekken hangen, startte met het zingen van Carte Blanche en duwde de microfoon in het publiek waardoor we de kans hadden om samen met haar de intro te zingen, iets wat voor de fans een geweldig moment was en het klonk verrassend goed. Hierna stapte ze terug het podium op waar het nummer afgewerkt werd.

Deze band was voor velen de revelatie van Graspop en na zo een geweldig optreden is het meer dan waarschijnlijk dat we deze band terug zullen zien op Graspop en andere grote festivals.

Winterfylleth - marquee

Ijskoude en gevarieerde black metal uitgevoerd door groepsleden die eruit zien alsof ze net niet de laatste selectie hebben gehaald bij die zoektocht naar een nieuwe boysband, dat is Winterfylleth. Hun sonische hulde aan het verleden en de natuur van hun geliefde Groot-Brittannië zorgde voor een geladen atmosfeertje in de marquee, dat in schril contrast met de stralende zon die deze laatste festivaldag overgoot.

Dankzij de epiek en dramatiek van de songs wist Winterfylleth ook een deel van het publiek te boeien dat anders in een bocht om black metal heenloopt. Met geslaagde uitvoeringen van Forsaken In Stone, Whisper Of The Elements en Defending The Realm hield de band de toeschouwers stevig in zijn greep. Wanneer we na afloop van het concert de marquee uitliepen en de weide betraden, voelde het dan ook alsof we ons losrukten uit een andere wereld.

Evil Invaders - metaldome

Wat kon er op dit vroege uur toch aan de hand zijn in de metaldome? De tent puilde uit en de temperatuur was er broeierig heet. De aanleiding voor deze kleine volkstoeloop was zowaar een Belgische band: Evil Invaders stond op het punt hun speed/thrash metal genadeloos de tent in te knallen en bijzonder veel mensen voelden er wel iets voor om die recht in hun smoel te krijgen.

Een hoeveelheid rook waarbij menige NAVO-oefening verbleekt en een aantal rode spots vormden het perfecte decor om de grijnzende tronie van zanger/gitarist Joe te omlijsten. Met Fast, Loud ’n Rude schoot de band vol uit de startblokken en de circlepit zou vanaf dat moment enkel nog stilstaan omdat neerstortende crowdsurfers de weg versperden.

Opvallend veel fans gehuld in Evil Invaders shirts hosten zich richting een hartaanval en genoten volop van nummers als Driving Fast, Pulses Of Pleasure en Victim Of Sacrifice als waren het oeroude klassiekers. Met Fabulous Disaster werd ook Exodus de nodige eer bewezen.

Wie tijdens de soundcheck de oren gespitst hield had het al kunnen weten maar op het einde had men nog een verrassing in petto. Gitarist Sam die eerder dit jaar de band verliet om familiale redenen betrad het podium en werd als een verloren zoon onthaald. Met vier snarenplukkers werd zo een bevlogen uitvoering van Master Of Illusion ten beste gegeven. Alweer een puike prestatie van een Belgische band op deze Graspop Metal Meeting, respect!

Tremonti - main stage 1

Gelijktijdig speelde Tremonti op de main stage 1. Tremonti is de band van niemand minder dan Mark Tremonti, de gitarist van ex-Creed en Alter Bridge. Verder bestaat de band uit rhythm gitarist Eric Friedman, drummer Garrett Whitlock en bassist Wolfgang Van Halen (ja, de bassist bij de band Van Halen). Mark neemt naast lead gitaar ook de vocals op zich, bij Alter Bridge mag hij dan wel backing vocal zijn, zijn stem komt niet tekort om ook volledig de zang op zich te nemen. Ze hebben net een nieuwe plaat uit genaamd 'Cauterize' die ze aan het publiek konden voorstellen. Tremonti speelde stevige rock die ten zeerste gesmaakt werd. Hopelijk krijgen we hen binnenkort in een zaal te zien.

Sylosis - marquee

Hierna kon men voor een portie melodic death metal terecht in de marquee bij Sylosis. Van wat we zagen, was er deftig wat volk verzameld om hen te zien. Circlepits waren gaande op de zware maar melodische tonen van deze Britse band. Hun melodic death/thrash metal liet met de loodzware gitaarakkoorden en bonkende drums de tent daveren. Zanger Josh Middleton was goed bij stem en kreeg het publiek goed mee. Openen deden ze met de technische death metal van Dormant Heart. Het ging er ook wat sneller aan toe met de snelle thrash metal riffs van bijvoorbeeld Servitude of Altered States of Consciousness. Snel of zwaar, het maakte voor het opgedaagde publiek niet uit, zij gingen in de moshpit flink tekeer of genoten vooraan en aan de zijkanten van de muziek die op je oren inbeukte. Met het al even loodzware Empyreal sloten ze af.

Motionless In White - Jupiler stage

Gelijktijdig met hen speelde Motionless In White. Razend populair zijn ze geworden, het Amerikaanse Motionless In White. Fans van het eerste uur hadden op voorhand al plaatsgenomen aan de Jupiler stage, maar de band lokte ook veel nieuwsgierigen. De band heeft immers al een imago gecreëerd. Met hun gothic look (lange zwarte jassen, corpsepaint en make-up) willen ze ook hun performance en uitzicht in de verf zetten. Muzikaal is het moeilijk om een genre op hen te plakken. Ze combineren metalcore en industrial met electro, ze zijn vrij uniek. Er was zeker ook op Graspop een publiek te vinden, maar in een donkere zaal zou er zoveel meer sfeer geweest zijn. De makkers passen immers niet zo goed in de zon. Songs als Reincarnate, Abigail en Devil’s Night lieten de fans in extase en de rest van het publiek keek geamuseerd toe hoe de band duistere gitaarriffs met keyboard en elektronica combineerden. De band bedankte ook de andere bands die op Graspop speelden en benadrukte Dani Filth met zijn Devilment die na hen speelden en Cradle of Filth. Even een kijkje gaan nemen in de ernaast liggende dome was de boodschap!

Devilment - metaldome

Dani Filth zou later op de avond nog aan de bak komen met zijn hoofdband Cradle Of Filth, maar deze namiddag stond hij ook zijn dramatische zelf te wezen met Devilment. Alhoewel je niet om het kenmerkende stemgeluid van Dani heen kan, is Devilment toch een volstrekt andere band dan Cradle Of Filth. Weliswaar omarmen ze ook het horrorconcept maar in plaats van bombastische black metal richt Devilment zich meer op traditionele metal met nadruk op de riffs, een flinke dosis groove en hier en daar bijna poppy keyboardriedeltjes.

Voor degenen die hen niet kenden was de eerste live kennismaking met de band zeker geen onaangename ervaring, zo nu en dan kon men zelfs een glimlach op het gezicht toveren, wie voelt zijn mondhoeken immers niet krullen met een songtitel als Even Your Blood Group Rejects Me? Tijdens Mother Kali mocht de obligate schaars geklede dame wat tegen de frontman aanschurken om de theatraliteit van het geheel nog wat extra in de verf te zetten. Devilment is zeker niet ‘the next big thing’ maar ze bezorgden wel een erg aangename afleiding voor de boze buitenwereld. Ook Mr. Filth maakte de bedanking naar Motionless In White toe alsook de andere bands die op Graspop speelden.

Ensiferum - marquee

Het werd de hoogste tijd dat de Graspoporganisatie de vlaggenschepen van de folk metal verkastte naar het hoofdpodium. Eerder deed Korpiklaani al een gooi naar het wereldrecord ‘aantal mensen in één tent’ en bij Ensiferum was er nauwelijks meer zuurstofoverschot. Folk metal is en blijft –tot spijt van wie het benijdt- immens populair en het aantal bezitters van oestrogeen in het publiek lag ook een stuk hoger dan bij bands uit pakweg thrash of death metal.

Ensiferum is binnen dat wereldje wel altijd één van de hardere bands gebleven, de black metalinvloeden worden niet volledig weggemoffeld achter fluitjes en trekzak. Reeds vanaf de eerste tonen ging het dak eraf en stond het publiek tot ver achter de geluidstafel mee te springen en te klappen op de aanstekelijke songs, bij Lai Lai Hei waren er zelfs momenten waarbij we de band nauwelijks hoorden door het uitzinnige rumoer rondom ons. Van de hele set beklijfde het perfect uitgevoerde Warrior Without A War het meest.

Met Two Of Spades sloot men de feestelijke set af al volgde er nog een klein toetje op de feestvreugde. Net zoals bij Twisted Sister twee jaar geleden vroeg een man zijn vriendin op het podium ten huwelijk. Tot ieders opluchting antwoordde de dame in kwestie positief. We hebben het ooit anders gezien (Biohazard, Amsterdam, ergens in de late jaren 90, maar dat is weer een geheel ander verhaal).

Black Stone Cherry - main stage 1

Uit Kentucky in de USA komt niet alleen Kentucky Fried Chicken, maar ook Black Stone Cherry. Deze hardwerkende band heeft inmiddels al vier CD’s uitgebracht en daarvan kregen we een mooie dwarsdoorsnede gepresenteerd. Met als openers Rain Wizard, Blind Man en Me And Mary Jane zat de sfeer er direct goed in en de groep genoot zichtbaar van de publieksreactie. Zanger/gitarist Chris Robertson, gitarist Ben Wells, bassist Jon Lawhon en drummer John Fred Young hielden de vaart erin en lieten de toeschouwers ook nog genieten van onder meer Maybe Someday, White Trash Millionaire, Blame It On The Boom Boom en Lonely Train. Met dit sympathieke optreden deed Black Stone Cherry niet alleen aan klantenbinding, maar zullen ze bij een volgende passage nog meer fans zien toestromen en dat verdienen ze ook.

Papa Roach - main stage 2

Een band waar ook velen naar uitkeken was Papa Roach. Ze hebben een grote fanbase die gaat van jonge piepkuikens tot veteranen van hoofdzakelijk 20-30 jaar. Allemaal waren ze aan de main stage verzameld om een feestje te bouwen. Met  een vreemde intro begonnen ze er aan, gevolgd door de nieuwste single Face Everything And Rise (F.E.A.R.) die al uitbundig meegezongen werd. Het publiek moest meespringen en meedoen en ging op in de gekte die ontstond. Het voorste publiek werd op elkaar gedrukt, wie ruimte en friste wou opzoeken, moest naar achter of kon in de circlepit ontsnappen. Die ging vanaf het tweede nummer wild tekeer. En dat allemaal onder een ondertussen gloeiend hete zon.

Het begin van het optreden was intens te noemen. Ze speelden het ene ruige nummer na het andere, voer voor zowel de old school fans als de nieuwe. Between Angels and Insects als tweede nummer? Allright! Where Did The Angels Go met zijn te gekke gitaarriffs? Super! Dan volgde de vraag van zanger Jacoby Shaddix of er old school Papa Roach fans aanwezig waren. Aan het luid geroep te horen was dat het geval, al is het twijfelachtig of 20-jarige jonkies echt als old school fan kunnen bestempeld worden en niet gewoon meeroepen omwille van de sfeer. Blood Brothers en Broken Home volgden, het debuutalbum ‘Infest’ leek te herleven en de sfeer barstte los.

Het tweede deel van de setlist had echter minder energie. Enkele recente nummers als Falling Apart, Kick in the Teeth en Warriors hadden niet dezelfde impact. Gelukkig voegde Papa Roach er nog enkele echte hits aan toe zoals Getting Away With Murder, Scars en natuurlijk Last Resort. Met …To Be Loved eindigden ze een dubbelzijdig optreden. Het is lang niet de eerste maal dat Papa Roach op Graspop staat, maar deze keer leek het minder goed dan voorheen. Zij die er toen bij waren, kunnen dit alleen maar beamen.

SepticFlesh - marquee

Financieel mag Griekenland dan wel aan de grond zitten, het land is onder ingewijden al langer bekend als een trouw leverancier van extreme metal. Necromantia, Rotting Christ, Naer Mataron, … Allemaal bands die hun eigenzinnige bijdrage hebben geleverd aan de duistere zijde van ons geliefde genre. Vandaag stond een andere exponent van het Helleense hellegeluid op het podium: SepticFlesh. Frontman Seth Siro Anton was gekleed in een bijzonder oncomfortabel ogende kruising tussen een duikerspak en een tractorband maar het weerhield hem er niet van zijn rauw gerasp met vuur te brengen. De band wil ook visueel aantonen wat het publiek kan verwachten, zijnde oerdegelijke black/death metal.

Hun optreden eerder dit jaar in de Biebob (toen samen met Moonspell) deed al vermoeden dat het ook nu weer een fantastisch optreden zou worden. De atmosferiche black/death metal kwam ook in de grote marquee bijzonder goed uit de verf en men bewees daarmee dat je symfonische elementen aan je muziek kan toevoegen zonder te vervallen in overdreven bombast of commerciële uitverkoop (ja, ik heb het tegen jullie Dimmu Borgir!). Het zwarte zieltje werd in de watten gelegd met duistere hymnes als Communion, Order Of Dracul, Pyramid God en The Vampire Of Nazareth. Met Prometheus sloten de Grieken hun set op een hoogtepunt af. Deze band verdiende beter dan een halfgevulde marquee want ze gaven een performance om u tegen te zeggen!

Airbourne  - main stage 1

Wie Airbourne op de affiche ziet staan, weet waaraan hij zich mag verwachten. Een frontman met een hoog entertainmentgehalte die oerdegelijke Australische rock brengt, die veel weg heeft van het aan adhd lijdende neefje van AC/DC. Vroeger werden ze misschien respectvol als een AC/DC rip off bestempeld, maar die naam zijn ze al lang ontgroeid. Airbourne is zelf al een publiekstrekker (ze verkochten Trix bijna uit in het midden van een examenweek) en Joel O'Keeffe rent nog steeds op en af, alsof hij het Duracellkonijn zelf is. En als hij te moe is om te klimmen, springen of lopen, kruipt hij wel in de nek van een securitykerel om zijn solo verder te zetten. Als je wil weten hoe je een blikje bier moet opendoen in stijl, ga dan nog maar eens kijken naar Airbourne. Het merendeel van de gespeelde songs kwam uiteraard uit het album 'Runnin’ Wild'. De heren zouden trouwens volop bezig zijn aan een opvolger van 'Black Dog Barking', volgend jaar terug naar Dessel met onder de arm een nieuw album?

Lamb of God - main stage 2

Lamb of God mocht hierna de boel in vuur en vlam zetten. Een band die niet meer voorgesteld moet worden en recent vaak in de media kwam doordat zanger Randy Blythe beschuldigd werd voor moord omdat hij een persoon van het podium zou geduwd hebben met verwondingen en de dood tot gevolgd. Blythe is echter vrijgesproken en de opluchting is allicht nog steeds in hem te horen. Wat een brulboei is Blythe, maar ook muzikaal staat Lamb of God steeds garant voor kwaliteit. Zo ook hun optreden hier op Graspop. Van begin tot eind was het een zwaar optreden, met een constante moshpit en crowdsurfers alom. Hoogtepunt bij Lamb of God blijft altijd het nummer Redneck.

Amorphis - marquee

Een aantal bands kozen op deze jubileumeditie voor integrale uitvoeringen van albums die een speciaal plaatsje innemen in hun discografie. Samael en Korn deden het eerder al en nu was het aan Amorphis om op hun beurt hun klassieke album ‘Tales From The Thousand Lakes’ uit 1994 ten gehore te brengen.

Vanaf de herkenbare tonen van Into Hiding waren we vertrokken voor een hartverwarmende nostalgietrip met als te verwachten hoogtepunten het duo Black Winter Day en Drowned Maid. De driekwart gevulde marquee was heel enthousiast en de sfeer droeg bij tot deze oude nummers. Met Magic & Mayhem zat het volledige album er op maar er volgde nog een bijzonder smakelijk dessert onder de vorm van Vulgar Necrolatry (Abhorrence cover) en het onvermijdelijke My Kantele uit het ‘Elegy’ album. Het was juichen geblazen voor dit bijzonder sterk Amorphis!

Motörhead - main stage 1

Toen Motörhead in 1994 op Graspop speelde (toen nog geen Metal Meeting), hoorde je her en der fluisteren dat het misschien één van Lemmy”s laatste optredens zou zijn en dat hij het niet meer lang zou trekken. We zijn nu meer dan 20 jaar later en Lemmy heeft die mensen lik op stuk gegeven. Vandaag zou deze stelling echter wel eens accurater kunnen zijn, want Lemmy was vandaag nog slechts een schim van de charismatische frontman die hij ooit was, hij oogde mager en vermoeid. Bindteksten waren onverstaanbaar gemompel en liet hij eerder over aan Phil – Wizzö- Campbell. “We are Motörhead and we play rock and roll”, opende Lemmy nog wel zelf zoals altijd! De nummers klonken dan niet meer zo snedig als vroeger en hebben misschien een beetje aan snelheid ingeboet, maar de Ace of Spades zal voor altijd een anthem blijven over generaties heen … Zo zal Motörhead voor altijd blijven bestaan en wie weet staan ze er volgend jaar gewoon terug, je mag altijd blijven hopen, niet?

Children of Bodom - marquee

Wat hierna kwam moet een dilemma geweest zijn voor velen. Children of Bodom, Within Temptation en Dragonforce speelden samen op verschillende podia. Children of Bodom stonden in de marquee. De Finse iconen stonden al enkele keren op Graspop en de fans mochten deze band eindelijk weer verwelkomen. Dat deze band veel bekijks had konden we al enkele uren voor het optreden concluderen. Deze band had een van de langste rijen aan de signeerstand, als je een plaatsje aan het podium wou veroveren moest je dus al vroeg in de marquee aanwezig zijn.

Toen de band opkwam daverde de marquee op zijn grondvesten. Openen deed de band met het legendarische nummer Are You Dead Yet. Wat opviel was de nieuwe gitarist. Nadat de band aankondigde dat Roope Latvala vertrok zocht men een nieuwe gitarist. Ze wouden een betrouwbaar iemand die dicht bij de band stond, zo viel de keuze op Antti Wirman, de jongere broer van de keyboard speler Janne Wirman. Antti is tevens ook de gitarist van Janne’s band Warmen. Tot en met begin augustus zal Antti voor Children Of Bodom spelen en dan gaat men kiezen of men verder gaat met hem of dat men een zoektocht naar een nieuwe gitarist gaat beginnen.

Al direct vanaf het eerste nummer viel Antti op een goede manier op, zijn speelstijl past bij de band en alles werd vlekkeloos gespeeld. Als tweede nummer van de setlist koos men voor een ouder nummer genaamd Sixpounder. Dit zorgde al voor de eerste moshpits en de eerste crowdsurfers. Tegen de tijd dat dit nummer gedaan was stond de marquee al goed gevuld en was het dringen om binnen te kunnen. Een van de publieksfavorieten was zonder twijfel Needled 24/7 en Alexi en Janne zochten mekaar op om samen wat solo’s te spelen tijdens dit nummer. Alexi vroeg op een bepaald moment aan het publiek of ze de nieuwe gitarist kenden want hijzelf zei ludiek dat hij hem niet kende en dan zei hij dat hij zeer tevreden was van deze jonge knaap ("who the fuck is this guy? I don't know him. But at least he plays good"). 

We hoorden dat soms het keyboard wegviel en als we dan naar Janne keken dan zagen we dat hij zijn gsm nam om dan het publiek te filmen of om wat op het podium rond te lopen om de andere bandleden te filmen. Tijdens Scream For Silence besloot Janne om samen met Jaska wat drumstokken heen en weer te gooien. Even later wou Janne opnieuw filmen maar deed zijn gsm moeilijk wat een grappig tafereel opleverde. Hij sloeg er enkele keren op en ergerde zich aan de gsm. Hate Crew Deathroll is het nummer waar het publiek op wachtte, dit is het nummer voor de fans waar ze op kunnen meebrullen en moshen. Alexi was dan ook zeer blij met het enthousiasme van het publiek. Tijdens het nummer viel de muziek even stil en vroeg Alexi "can I get some cowbell", waarna Jaska enkele keren op de koebel klopte, waarna Alexi blij antwoordde met een thank you waarna de muziek verder ging. Na Lake Bodom verliet de band even het podium maar het publiek kon dit niet echt hebben en bleef roepen voor meer. Na enkele minuten kwam de band terug om af te sluiten met Downfall.

Na het optreden wacht men normaal altijd even met het opzetten van muziek maar onmiddellijk nadat de band drumstokken en plectrums uitgooiden, werd het nummer You Gotta Fight For Your Right To Party van The Beastie Boys opgezet waarop de band zelf nog wat meezong alvorens het podium te verlaten. De tracklist van de band was zeer goed gekozen en maakte veel indruk op het publiek. Het zijn de kleine interacties onderling en met het publiek die de optredens van deze band zo geweldig maken. Zo speelde Janne af en toe wat keyboard stukken alvorens het nummer in te zetten. Children Of Bodom op Graspop 2015, een optreden om niet snel te vergeten!

Within Temptation - main stage 2

Wie het minder goed deden, waren Within Temptation. Terwijl de marquee uitpuilde van het volk, kon je nog makkelijk tot op de witte vloer voor de main stage lopen en je zelfs daar rustig neerzetten mocht het optreden je niet boeien. Fans waren natuurlijk heel uitgelaten om hun favoriete band opnieuw aan het werk te zien en horen, maar voor velen was het gewoon overduidelijk een tussendoortje. Het ene Within Temptation optreden is praktisch altijd hetzelfde als het vorige, maar gelukkig kregen we voor Graspop enkele unieke nummers. Zo viel vooral de akoestische versie van Sinéad op (betwistbaar of dit hier wel op zijn plaats was, maar het was in elk geval eens iets anders). De sympathieke zangeres Sharon Den Adel was goed bij stem en praatte vlot tussen de nummers door, bijna volledig in het Nederlands, wat ook wel iets had.

De band speelde enkele nummers van hun laatste album ‘Hydra’ zoals opener Paradise (What About Us?), het poppy Dangerous, And We Run (gelukkig zonder rapper Xzibit, stel je voor, op Graspop) en Covered By Roses. Verder veel nummers van het voorgaande album ‘The Unforgiving’ zoals In the Middle of the Night, Faster, Fire and Ice en Iron en pas op het einde van het optreden slechts twee oude hits, zijnde Mother Earth en Ice Queen. Al wie op die goeie oude nummers zat te wachten, moest dus heel het optreden tot het einde uitzitten.

Scorpions - main stage 1

Sedert 2009 zijn de Scorpions bezig aan een neverending afscheidstournee, die hun hic et nunc in 2015 in staat stelt te touren onder het mom van hun 50ste verjaardag als band. Zit daar nog volk op te wachten? Toch wel zo bleek, toch wel. 

Met al die decennia ervaring weten de Scorpions heus wel hoe ze een gelikte show moeten brengen en het publiek momenten van vervoering te bezorgen. In plaats van de Duitsers af te kraken op minpunten zoals bijvoorbeeld weinig beweeglijkheid, matig samengestelde medley’s en saaie instrumentale intermezzo’s, sommen we liever enkele van die mooie ogenblikken op. Degelijke versies van oudjes zoals The Zoo, Coast To Coast, Big City Nights en Blackout deden de nostalgici opfleuren, terwijl de grote hits Wind Of Change en Still Loving You (eerste bisnummer) voor een collectief zwijmelmoment zorgden. Slotakkoord Rock You Like A Hurricane deed dan weer iedereen naar de luchtgitaar grijpen. 

Als we dan toch een kanttekening moeten maken bij dit optreden van de Scorpions, dan is het: geniet nu maar van dat pensioen heren Schenker, Meine, Jabs en co, het is nu eindelijk mooi geweest met die blijvend voortdurende afscheidstour.

Cradle of Filth - marquee

Wie niet naar het gekweel van Scorpions wou luisteren, kon terecht in de marquee. De afsluiter van de marquee was een controversiële band waar je ofwel voor ofwel tegen bent: Cradle of Filth. Voor of tegen, het staat niet ter discussie dat de Britse extreme metalband dé afsluiter was voor deze metaltempel, de ware kers op de taart na al een fantastisch optreden van Children of Bodom. Cradle of Filth kan soms wisselvallig zijn, dit dankzij de stem en présence van Dani Filth, maar ze maakten hier duidelijk waarom ze tot de top in de metalwereld behoren. Het was een waanzinnig optreden van begin tot eind en nog een hoogtepunt van Graspop dit jaar.

De band startte sterk na de intro At the Gates of Midian met Cthulhu Dawn, ging tot in het extreem met Summer Dying Fast en Born in a Burial Gown en speelde verder niet alleen grote hits zoals Nymphetamine (Fix), Honey and Sulfer, Her Ghost in the Fog en From the Cradle to Enslave, maar ook een nieuw nummer van hun album ‘Hammer of the Witches’ dat nog moet uitkomen, Right Wing of the Garden Triptych. Dit nummer horende, staat ons nog wel wat te wachten met dat nieuwe album!

De credits voor dit optreden gaan niet alleen naar Dani Filth, maar ook naar Lindsay Schoolcraft, de duistere bosnimf die ook de vrouwelijke vocalen en teksten op haar neemt, wat op luid geroep en applaus kon rekenen bij de creepy intro van Cruelty Brought Thee Orchids. Een aangrijpend optreden is wat Cradle of Filth bracht, het blijven iconen in de metalwereld.

Faith No More - main stage 2

Een blik op het podium en je waande je zowaar op het bloemencorso in Loenhout! Niets was minder waar. Graspop koos dit jaar voor een atypische afsluiter, maar aan de toeschouwers te zien had niemand daar boodschap aan. Faith No More heeft zijn pluimen ruim verdiend om hier te mogen afsluiten en deed dit met verve. Zanger Mike Patton was zijn grappige en sympathieke zelve. Waar zowat zwart de gangbare kleur is op Graspop, staken de heren zichzelf in het wit, kwestie van het contrast nog groter te maken? Patton zette de wei in vuur en vlam door te openen met Motherfucker van hun nieuwe album 'Sol Invictus', de klemtoon lag duidelijk op deze nieuwe, voortreffelijke langspeler, maar ook uit 'Angel Dust' werden aardig wat nummers ten berde gebracht (zoals Land of Sunshine, Caffeine, Midlife Crisis en Everything's Ruined), alsook de grootste hits zoals Epic, Easy en ​Superhero. Patton slaagde er zelfs in, net zoals Slipknot de dag voordien, een halve wei te laten gaan zitten. Tijdens Easy zagen we her en der aanstekers en gsm lichtjes en enkele koppeltjes waagden zich zelfs aan een slowtje, ook dat leek me een unicum voor Graspop. Een memorabele afsluiter van een memorabele jubileumeditie!

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy, Nik, Rick en 666Jeroen.

Lees de review van donderdagvrijdag en zaterdag.

Tags: 
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!