Review Graspop Metal Meeting 2022 dag 1: donderdag 16 juni - 25-jarig bestaan goed afgetrapt met opkomend talent, oude rotten en (nieuwe) vaste waarden

Wat heeft iedereen er na maar liefst twee jaar uitstel naar uitgekeken, de 25e verjaardagseditie van Graspop Metal Meeting. Een officiële en volwaardige vierdaagse stond er op de planning, van uitstel kwam geen afstel en ondanks een bewogen jaar vol met cancels en vervangingen op de affiche, werd het een spetterende, feestelijke editie. Met Iron Maiden en Volbeat op donderdag, Within Temptation en Scorpions op vrijdag, Judas Priest en Korn op zaterdag en Deftones en Sabaton op zondag als headliners werd er enerzijds gesteund op oude rotten en vaste waarden en anderzijds gedacht aan de toekomst. Op deze eerste, extra festivaldag ter ere van het 25-jarig bestaan kregen we alvast een gevarieerde line-up voorgeschoteld, met Iron Maiden en Volbeat on top of the bill.

Met een extra, volwaardige festivaldag vierde Graspop Metal Meeting hun 25-jarig bestaan. Wegens de coronapandemie heeft iedereen inclusief de organisatie er twee jaar op moeten wachten, maar van uitstel komt geen afstel. Het was voor niemand een makkelijke periode en al zeker niet voor de muziek- en breder gezien de cultuursector. De blijvende onzekerheid zorgde er doorheen die twee jaar voor dat de line-up meerdere malen wijzigde. Zo verloor het festival toch wel een klepper als Aerosmith om maar een voorbeeld te geven. Gelukkig bleven voor deze eerste dag Iron Maiden en Volbeat wel op de affiche prijken. Het bordje uitverkocht werd enkele weken voor aanvang uitgehangen, maar wie op Ticketswap nog een ticket probeerde te scoren had hier absoluut geen enkele moeite mee en kon zelfs een koopje doen, er was zelfs sprake van een overaanbod met niet genoeg vraag. Ongetwijfeld het gevolg van twee jaar onzekerheid, line-up wisselingen en mogelijks ook het tropische weer dat voorspeld werd. Iedereen aanwezig of niet, op Graspop blijft het gewoon gezellig vertoeven onder een enorm vriendschappelijke sfeer en heerst er niet die overdreven drukte die je op sommige andere festivals wel kan ervaren.

De volwaardige vier dagen was zeker niet de enige nieuwigheid. Het hele terrein werd herdacht en verplaatst naar een nieuwe locatie (lees: een aantal weiden verder, waar voorheen de Boneyard camping gesitueerd was). Niet alleen voor nieuwkomers was het dus een verkenningstocht of even wennen. Opvallend was dat je eens binnen voorbij de ingang je een kant moest kiezen: links naar de main stages en de Marquee of rechts naar de Metal Dome, Jupiler Stage en ander entertainment dat het festival biedt, zoals het reuzenrad en de Ducks of t(h)rash. Het zorgde voor constante passage voorbij de in- en uitgang, gelukkig breed genoeg zodat je nooit een te druk gevoel had. Verder leek deze nieuwe indeling goed te werken, alles kon vlot teruggevonden en bereikt worden en er waren enkele nieuwigheden zoals de Graspop Metal Moose bar en ook de decoratie op de weide alsook bv. de Metal Dome waren mooi ingericht. Of de nieuwe ligging er een oorzaak van is of niet, op deze donderdag was er wel sprake van een waar verkeersinfarct. Het leek alsof slechts twee toegelaten wegen al het verkeer naar de parkings moest leiden, die voor het eerst overigens betalend waren. Dit schrok de automobilisten niet af: kampeerders, dagjesmensen, Metal Town, pers en VIP, iedereen heeft wel file gehad. Misschien moet hier toch nog eens naar gekeken worden want alles zat strop tot in de namiddag.

Wat ook irritant was het hele weekend lang, was dat de programmatieboekjes, app en website de South Stage programmatie aan de linkerkant zetten en de North Stage programmatie er rechts naast, terwijl de main stages op het terrein net andersom stonden: North links, South rechts. Meer dan eens vergisten we ons in onze gedachten vooraf van kant. Men zegge trouwens dat de podia naamswijziging een gevolg is van bands die niet op een 'main stage 2' willen spelen. Misschien volgende keer de stages West en East benoemen of op z'n minst de wissel op de schema's maken? Dat zou het veel duidelijker maken.

Positieve en negatieve punten dus voor deze eerste festivaldag en nieuwe indeling, maar waar het natuurlijk om gaat is de muziek. Graspop Metal Meeting is een groots metalfestival dat zijn gelijke niet kent met enig ander metal-getint festival in België. Alle lof voor de programmators, de organisatie en de vele vrijwilligers die er een spetterend weekend van maken voor de bezoekers.

Misthyrming - Marquee

De koperen ploert genaamd de zon was er vandaag al vroeg bij en geselde reeds de hoofden en lijven van de bezoekers die nog even hun weg zochten op het vernieuwde festivalterrein. Overal ging de temperatuur crescendo. Overal, behalve in de Marquee. Reden was het Graspopdebuut van de Ijslandse roedel genaamd Misthyrming. Hun ijskoude en atmosferische black metal katapulteerde je met een rotvaart naar mistige eilanden waar het leven hard en de muziek nog harder is. Het is op zich verrassend dat een band die zich vooral in de besloten kringen van de underground beweegt mocht aantreden op het immer groeiende Graspop. Ondergetekende juicht dat alvast toe, het ontdekken van nieuwe bands is immers één van den meest bevredigende ervaringen op festivals. Gekleed alsof ze net bezweet en bebloed van de met lavastof bedekte flanken van de Eyljafjallajökul zijn gerold, ontmaagde het collectief uit het noorden op indrukwekkende wijze de Marquee. De feilloos uitgevoerde songs die heen en weer botsten, tussen razende agressie en verheffende epiek sloegen ondanks het vroege uur al behoorlijk aan en wanneer de laatste tonen van Island, Steingelda Krummaskud weerklonken, kon de band tevreden huiswaarts keren, wetende dat ze weer veel nieuwe zieltjes gewonnen hebben.

While She Sleeps - North Stage

Van de allereerste band in de Marquee naar de allereerste groep aan de main stages. Zoals al vermeld hernoemd naar North en South Stage. Een van de laatste metalshows die plaats vond in Brussel voor het corona-slot erop ging, was While She Sleeps. Die show was er één die kon tellen en dus moest Graspop openen vanaf de North Stage ook wel lukken. Een juiste zet van de organisatie bleek al snel. Geen doorsnee metalcore maar Britse muzikanten die een podium weten te bestormen en ook slim genoeg zijn om de variatiemeter op hoog te zetten en het publiek vanaf minuut één deel te maken van de show. You Are all You Need en You Are We tot leven gebracht. interactie is het sleutelwoord! Frontman Lawrence Taylor gaf zichzelf helemaal over aan de fans, letterlijk en figuurlijk. Een beetje overschatting wel als hij aanmaande om het crowdsurfrecord op Graspop te breken (In Flames 2015 – 1272 man in dikke 50 min) maar hoofdrekenen staat niet op de GMM-to-do-lijst van de aanwezigen en dus voelde het wel als een echte topprestatie. Wie er op het vroege uur al bij was, trok met een brede glimlach richting biertoog. Silence Speaks! Geslaagd in elk opzicht.

Vltimas - Marquee

Terug die Marquee in! Onder de bezielde leiding van de inmiddels semi-legendarische metalverteraan David Vincent maakte het “all-star death metalproject” Vltimas vandaag daar zijn Graspopdebuut. We waren indertijd behoorlijk te spreken over het eerste album Something Wicked Marches In en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. De band opende trouwens met het titelnummer van hun debuut en vanaf de eerste tonen zat het geluid goed. De ervaren muzikanten rondom ome David waren op geen fout te betrappen en zelf was de man zeer goed bij stem. Niets stond dus een geweldig optreden in de weg zou je denken. En toch, er ontbrak iets. We kunnen er de vinger niet opleggen maar ondanks het vakmanschap dat uit elke porie van elk bandlid op het podium spoot, ontbrak er dat ene magische element dat van een zeer degelijk optreden een fantastisch optreden moet maken. Het is behoorlijk lastig om onder woorden te brengen maar iedere ervaren concertganger weet ongetwijfeld wat we bedoelen. Tijdens Monolilith voelen we even dat er toch een vleugje magie zat aan te komen maar ook dat zakte weer weg en uiteindelijk waren we niet geheel ontevreden wanneer de band met Marching On het laatste nummer aankondigde.

Battle Beast - South Stage

Terug naar die main stages dan maar. De band die als eerste tijdens de 25e editie van Graspop op de South stage mocht spelen was niemand minder dan Battle Beast. De Finse metalband die een stevige portie heavy metal en power metal brengt was ondertussen al voor de derde keer op Graspop te gast. Uiteraard kregen we songs van het laatste album (Circus of Doom) te horen, de gelijknamige track was zelfs het openingsnummer. Hierna volgde Straight To The Heart, wat luidkeels meegebruld werd. Er werd tussendoor een korte babbel gemaakt maar Battle Beast gaf tempo aangezien ze maar 45 minuten hadden om ons te entertainen (inderdaad, te weinig naar onze goesting). Geen flashy lichteffecten of speciale elementen tijdens de show, in plaats hiervan werd er gefocust op de muziek. Na Master of Illusion en King For A Day verlieten de Battle Beast leden onder luid applaus het podium.

Beartooth - North Stage

Beartooth betrad als tweede band het podium van de North stage. Caleb Shomo draagt steevast een bandana op het podium en deze keer had die echt zijn nut als zweetband niet gemist, onder een loden zon (en dit was nog maar een voorproefje voor de temperaturen zaterdag) begon Beartooth aan zijn set. Snel bleek dat het nog niet warm genoeg was en er altijd nog wel wat bij kan, de heren van Beartooth vonden het namelijk nog kunnen om stevige vuurpartijen af te schieten die zelfs tot vele meters in de menigte aanvoelden alsof er iemand doodleuk met een brander voor je gezicht stond te zwaaien. Beartooth, heel populair in eigen land, is stilaan Europa echt aan het overwinnen en dat bleek hier nog maar eens. Stonden ze in 2019 nog op de Jupiler Stage, dan hebben ze hun verhuis naar de main stage wel alle eer aangedaan, ondanks de hitte stond het lekker vol voor de North Stage en al bij het eerste nummer vormden zich mosh- en circlepits. In totaal brachten ze elf nummers waaronder vier uit hun laatste album Below, aangevuld met nu al klassiekers als In Between en Hated. afsluiten deden ze doordrenkt van het zweet met The Last Riff. 

Flotsam and Jetsam - Marquee

Voor het eerst op Graspop en dat voor een legendarische trashmetalband ontstaan mid jaren tachtig… De volhouder wint (geldt zowel voor band als fans)! Doomsday For The Deceiver (1986) en No Place for Disgrace (1988) zijn absolute mijlpalen en horen in de verzameling van elke rechtgeaarde metalfan. In die periode viste trouwens Metallica in de F&J vijver om er bassist Jason Newsted uit te halen. Ook anno 2022 blijft Flotsam and Jetsam relevant. Check gewoon even hun laatste 2-3 wapenfeiten. De band had er deze namiddag in de Marquee zichtbaar zin in en smeet zich voor de volle 100%. Dat kon jammer genoeg niet gezegd worden van het geluid. Slappe kost, de (vermoedelijk) geweldige uithalen van zanger Eric A.K. Knutson waren haast onhoorbaar en de gitaren leverden slag in een modderbrij. Zonde om geweldige mokerslagen als Hammerhead, I Live You Die en het recente Burn The Sky zo te horen en zien verzuipen. Gelukkig konden we tijdens de epische afsluiter No Place for Disgrace als fan nog iets rechtzetten in de luidkeels meegezongen refreinen. More beer dan maar, zoals de band zelf ook al aangaf.

lalma - Metal Dome

Arsenal is een pure Werchter band. Gekend en geliefd bij het grote publiek, ze spelen een mix van pop, hip-hop en wereldmuziek en hebben een hoop geweldige muzikanten in hun midden. Nu één van de leden van die band, de zanger zelfs, John Roan, heeft een grote voorliefde voor extreme metal en samen met enkele leden van STAKE vormde hij de band lalma. Een eclectische mix van black metal, met de cleane zang van Roan, dezelfde die hij bij Arsenal gebruikt, zorgde voor een erg aangename ervaring in de Metal Dome op donderdagnamiddag. Dit was een band dat deze vreemde mix niet schuwde en voor een zeer goede show zorgde, waar de zang zelfs soms door merg en been ging. Naast dezelfde zang als bij Arsenal, waren ook de dansmoves van Roan aanwezig, wat het geheel een bevreemde ervaring gaf, maar wel een die er goed inging. Dit was zeker één van de betere ontdekking van het weekend. Aanrader om hen op een toekomstig festival te kijken.

Creeper - Jupiler Stage

We namen ook een kijkje voor de eerste keer dit weekend aan de Jupiler Stage, die zich om een hoekje in een inham als het ware bevond, een pleintje op zich, de food corner en Metal Dome passerend. Daar speelde het Britse Creeper, die met hun zeemzoete rock (of mogen we de noemer pop punk in de mond nemen?) de harten hier in Dessel moest veroveren. In eigen land zijn ze zeer populair en hopelijk hebben ze met deze Europese tournee hetzelfde effect overzee. Van hun hardcore en punk invloeden bij hun ontstaan vroeger blijft niet veel meer over, wat het vijftal nu naar buiten brengt is een mix van rock, emo en een licht vleugje softe punk (tegenwoordig te categoriseren als pop punk?). Zanger Will Gould is een waar podiumentertainer met prima stem (maar hoger moet hij zeker niet gaan live, was te merken) en betrok het aanwezige publiek (zij het karig, je kon makkelijk nog tot aan de PA in het midden wandelen) in het moment. De backing vocals van toetseniste Hannah Greenwood zijn zeker een meerwaarde, terwijl de gitaristen puike melodieën en solo's uit hun gitaar toverden. Met typische meezingmomenten, rockend heen en weer wiegen op de wei en tussendoor een rockballade kon je even lekker genieten en ontspannen tussen al dat zwaarder gitaargeweld op de andere podia. We onthouden Cyanide, Midnight en Annabelle als topsongs.

Tremonti - South Stage

Tijd voor rock van een harder kaliber met Tremonti. Deze band is het geesteskind van Mark Tremonti, gitarist van ex-Creed en Alter Bridge. Hij speelt niet alleen gitaar (van de hoogste klasse, laat daar geen twijfel over bestaan), hij schrijft ook de teksten en muziek en neemt de zang voor zijn rekening. Dat hij in vervlogen tijden bij Creed heeft gespeeld en ook gitaar speelt en backing vocals op zich neemt bij Alter Bridge is wel ook te merken in de sound van Tremonti, het klinkt met momenten heel Alter Bridge, maar heeft misschien een iets rauwer kantje. Mark is een prima zanger op zichzelf en staat hier ruimschoots in de schijnwerpers. De band presenteerde hun laatste album Marching In Time (uitgekomen tijdens de pandemie in 2021) waar we menig song van te horen kregen. Het optreden ging daarmee van start, met Thrown Further en If Not For You van dit album en toont een volwassen Tremonti die de rauwe gitaarsound niet schuwt. Ook de uitstekende titletrack kregen we te horen, naast andere kleppers als Catching Fire en Wish You Well. Snelle, snedige nummers werder afgewisseld met tragere, maar altijd kregen we (lang) uitgesponnen en melodische gitaarpartijen te horen. Stevige rock die ten zeerste gesmaakt werd.

Celeste - Metal Dome

Frankrijk blijkt de laatste jaren een steeds grotere producent van indrukwekkende bands die zich wijden aan de ruigere zijde van het spectrum. Celeste timmert al een behoorlijke tijd aan de weg maar nu vindt men mondjesmaat de weg naar een ruimer publiek. Verrassend genoeg traden de Fransen niet aan in hun gebruikelijke podiumoutfit van zwarte kappen en rode lampen maar dat doet achteraf gezien niet de minste afbreuk aan de gitzwarte sfeer van melancholie en zielenpijn. Hun van sludge doortrokken black metal heeft als hoofdthema de liefde, maar dan de duistere zijde van liefde. De sfeer werd verder opgedreven door het gericht inzetten van visuals. Tijdens Le Cœur Noir Charbon werd bijvoorbeeld de bijhorende clip geprojecteerd. Nu is die clip al behoorlijk verontrustend als je hem thuis op klein scherm bekijkt maar op de grote schermen van de Metal Dome kwam het miniverhaal over een gewelddadige relatie flink binnen. Gelukkig scheen buiten het zonnetje zodat we na de doortocht van Celeste relatief snel van ons kippenvel verlost waren.

Mastodon - North Stage

Mastodon bracht hun technische heavy metal naar een zonovergoten North Stage en deden dat met verve. Alhoewel de stem van drummer Bran Dallor niet altijd meeging, was zijn drumspel wel erg on point. Net als de rest van de band trouwens. Vooral bassist Troy Sanders had er enorm veel zin in. Hij stond met een enorm plezier zijn bas te bespelen. Zijn 'stage' bij Thin Lizzy had hem duidelijk echt goed gedaan. De set zelf bestond niet uit de grootste hits uit hun repertoire, maar dat zorgde net voor een set die spatte van technisch vernuft. En dat siert de band ook. Ze hebben geen hits nodig om een geweldige set neer te zetten. Misschien had de muziek daardoor niet iedereen mee, want het publiek reageerde maar lauwtjes op wat er aan het gebeuren was, tot een beukend Blood and Thunder het einde aankondigde. Ik denk ook dat veel mensen blij waren dat de band niet te vroeg geprogrammeerd stond, want de visuals konden een menig dronken (of andere geestverruimende middelen gebruikende) mens naar een andere dimensie te verplaatsen. Wij hebben er in ieder geval enorm van genoten en kijken er enorm naar uit om deze band nog eens in een zaal te zien. Stelt nooit teleur!

Death To All - Marquee

De soundtrack (of mixtape als je wil) van velen hun puberteit bestond voor een behoorlijk stuk uit songs van Death en dan schuilt het risico om de hoek dat de melancholie en jeugdherinneringen een objectieve beoordeling van een optreden in de weg staan. Maar afgaande op het enthousiasme dat zich rondom ons ontplooide, moet er toch iets bijzonders aan de hand geweest zijn in de Marquee. De behoorlijk ingewikkelde songstructuren leken moeiteloos uit de instrumenten van de muzikanten te vloeien en hun loepzuivere spel maakte nog maar eens duidelijk wat een genie Chuck Schuldiner was. Niet voor niets werd Death vaak vergeleken met een jazz band die toevallig de deathmetal was ingerold. Het was intens genieten van genreklassiekers als Suicide Machine, The Philosopher, Zombie Ritual en Spirit Crusher en elke song werd luidkeels meegebruld door het steeds extatischer wordende publiek. De tijd vloog voorbij en veel te snel klonken de overbekende begintonen van Pull The Plug, het signaal dat Death To All het einde van de set bereikte. Hadden we hier vandaag de band van de dag aan het werk gezien?

Powerwolf - South Stage

Tijd voor power metal! Met een band die steeds hoger en hoger op de affiches verschijnt: Powerwolf. We mochten nog niets zien van de podiumaankleding tot de band van start ging, alles was verborgen achter een groot doek. Met Fire and Forgive gaven ze het startschot, het doek viel pas naar beneden bij de eerste knallen van het vuurwerk tijdens dit nummer. Direct een knaller om mee te starten dus. Zanger Attila Dorn was extreem goed bij stem. De hele band was blij terug te zijn, iets wat we bij vele bands hoorden feitelijk. Attila sprak tussen elk nummer het publiek aan en nodigde hen uit mee deel te worden in hun 'holy heavy metal mass' voordat ze Army Of The Night inzetten. Andere knallers van formaat waren Amen & Attack waarbij Attila vlammenwerpers aan z'n beide armen had, Demons Are A Girl's Best Friend en Sanctified With Dynamite. Ludiek hoe ze met het publiek spelen, de ene kant werd gedoopt als de mensen van toetsenist (en Duracell konijn) Falk Maria Schlegel en de andere kant was Attila's groep. Beide kanten moesten om de beurt om het luidst hun naam roepen, het was een voorbereiding op 'hoo ha', Werewolves of Armenia  Ze hadden het publiek goed mee, een massa die in de handen klapt, we waren bijna vergeten hoe dat eruit zag. Wat wel opviel was dat Powerwolf slecht één nummer van hun in 2021 uitgekomen nieuw album Call Of The Wild speelde (Blood For Blood (Faoladh)), of we hebben iets gemist. Enigszins raar als je na twee jaar lockdown een nieuw album te promoten hebt. Wij klagen echter niet, integendeel, geef ons maar een set vol met grote hits met afsluiter We Drink Your Blood als kers op de taart!

Dropkick Murphys - North Stage

Van de talloze keren dat we Dropkick Murphys aan het werk zagen, herinneren we ook die keer in de Brielpoort Deinze januari 2013 omdat zanger Al Barr toen ziek was en er noodgedwongen opgetreden werd met bassist Ken Casey als leadzanger. En anno 2022 onder een zakkende zon op Graspop deed zich een déjà vu voor, want opnieuw was Al Barr afwezig (wegens beroerte van zijn moeder) en was het Ken Casey die alle zangpartijen op zich nam. Jammer genoeg was die keer in Deinze niet bepaald het beste concert dat we al van de Murphys zagen en ook nu op Graspop werd de rauwe stem en de présence als frontman van Al Barr node gemist. Er werd nog stevig afgetrapt met het uitermate aanstekelijke The Boys Are Back, maar de rest van de set verzoop in middelmatigheid. Daar konden zelfs de slotsongs Rose Tattoo en I’m Shipping Up To Boston niets meer aan veranderen, het kalf was al verdronken. De keuze om geen songs te brengen van de succesvolle en kwalitatief sterke albums ‘The Gang’s All Here’, ‘Sing Loud, Sing Proud!’, ‘Blackout’ en ‘Going Out In Style’ was een verklaring aan de ene hand. En als daar dan maar liefst vijf songs tegenover staan van het zwakke laatste album ‘Turn Up That Dial’ aan de andere hand, dan verklaart dat de povere performance. Dat Al Barr maar snel terugkeert en dat de band zich eens beraadt om hun setlist grondig te herzien.

STAKE - Marquee

Tegelijkertijd speelde STAKE de Marquee plat. Een korte zin om te illustreren hoe goed deze Belgen wel niet waren. STAKE hebben we dit en vorig jaar (en de jaren daarvoor als Steak Number Eight) al zo vaak gezien in kleine zaalshows en af en toe ook hier op Graspop, maar dit optreden verpletterde alle voorgaande, of zo voelde dat op dat moment aan. Bij het betreden van de Marquee hadden we nog onze twijfels of dit wat zou worden, er was zeer weinig volk en je kon zomaar tot bijna vooraan wandelen. Gelukkig moeten de tonen van Devolution en opvolger Catatonic Dreams de mensenmassa gelokt hebben. De sfeer van STAKE's bedwelmende muziek zat er onmiddellijk in. Zanger Brent was oprecht gelukkig hier te staan en deed alle bindteksten gewoon in het Nederlands. Grote hit The Sea Is Dying werd al als derde nummer gespeeld, als ode aan een zekere Bart die overleden was. Iedereen moest roepen voor Bart. Na dat trage, logge nummer werd het opnieuw tijd om het tempo en de sensatie de hoogte in te schieten met Doped Up Salvations en Return of the Kolomon. Brent schreeuwde het uit en de andere gasten speelden erop los. Het publiek was in vervoering, schreeuwde mee en de moshpit stond gewoonweg niet stil. Zowaar nog meer intensiteit bij Dickhead. De jongemannen zijn ook bezig aan een nieuwe plaat en daarvan speelden ze de pas uitgebrachte single f*ck My Anxiety, dat een meer experimentele sound laat horen. We kregen gewoonweg geen rust, Critical Method en Careless waren goed voor nog een stevig potje headbangen en met een spontane wall of death die gevormd werd en met Everybody Knows werd afgesloten, al luid zingend met het refrein. Everybody knows... that STAKE is magnificent. Zanger Brent ging zelfs nog even in het publiek. We stonden met verstomheid geslagen daar in de Marquee. Wat was er net voor een wervelwind gepasseerd? Zo onwijs goed!!!

High On Fire - Metal Dome

High On Fire begon iets later en konden we ook meepikken. Matt Pike is een held. Meer of minder valt er over die man niet te vertellen. Naast het meesterschap dat hij neerzet in Sleep, komt hij met zijn eigen band High On Fire soms nog in hogere atmosferen. En dat was te merken in de Metal Dome. Sinds hij de drank heeft afgezworen is hij ettelijke kilo’s vermagerd, ondanks dat het buikje er nog steeds is, bezweert hij in bloot bovenlijf zijn gitaar in een mix van stoner en thrash. En samen met de andere bandleden produceert hij decibels die zelfs zelden door andere bands bereikt worden. Het werd een show die een greep deed uit het volledige oeuvre, gaande van het begin tot laatste album Electric Messiah. Iedereen dat deze band miste om goed te staan voor Iron Maiden heeft iets gemist. Zelfs de leden van Mastodon, die elkaar jaren geleden leerden kennen tijdens een show van High on Fire zagen dat het goed was. Graag nog meer dan dat!

Iron Maiden - South Stage

Lees het verslag van headliner Iron Maiden hier.

Suicidal Tendencies - Jupiler Stage

Suicidal Tendencies is de headliner op Graspops "skate stage" van dag één. Zoek niet naar de eeuwige bandana van Mike Muir, want tegenwoordig is het een baseballpet. Zoek ook niet naar drummer Dave Navarro en ook niet naar bassist Roberto "Ra" Díaz. Deze laatste kan je later bewonderen bij Korn, de eerste is op tournee met de Misfits en Mr. Bungle. Zij worden vervangen door respectievelijk Tye Trujillo (jawel, de 17-jarige zoon van ex-ST bassist en huidig Metallica bassist Robert Trujillo) en drummer Brandon Pertzborn, die zijn strepen verdiende bij o.a. Black Flag, Doyle, Limp Bizkit en Corey Taylor. Maar een van de weinige constante van de band is en blijft toch Mike Muir. Cyco Miko is en blijft Suicidal Tendencies en dat zal iedereen geweten hebben.

Ware het niet door de mensen van Slapshot (die voor hen op de Jupiler Stage speelden, maar we door de vele overlap niet hebben kunnen zien), hadden de heren van 'ST' zelfs geen instrumenten gehad … foutje bij de luchtvaartmaatschappij! Opener You Can't Bring Me Down knalde er in als een bom. Het publiek ging als een razende tekeer. Maar in plaats van ons bij de keel te blijven grijpen, vond Muir het nodig om eindeloos te palaberen tussen de nummers door en zelfs tijdens de nummers door. Van politieke statements enerzijds, tot skateverhalen anderzijds. Gelukkig speelde de band zelf wel zeer strak en ook War inside my Head was snedig. How will I laugh… werd serieus ingekort en overschaduwd door (alweer) Muir talk! Tijdens afsluiter Pledge Your Allegiance, nodigde Muir iedereen op het podium uit. Het was een wonder dat het podium het niet begaf onder zo veel enthousiastelingen. Er stond zowaar bijna meer volk op het podium dan in de moshpit! Al bij al toch een gemiste kans, want ST had zonder al de tussentijdse zever makkelijk drie of vier nummers meer kunnen spelen. Want muzikaal staan ze echt nog wel als een huis!

Baroness - Metal Dome

Headliner deze avond in de Metal Dome was dan weer Baroness. Toen we afzakten naar de Metal Dome, hadden we geen gedacht in wat een geweldige show we terecht gingen komen. We kenden Baroness al van ervoor, en hadden hen enkele jaren geleden ook al met verve de Metal Dome zien afsluiten, maar we waren niet voorbereid op wat John Baizley en de zijnen hier gingen neerzetten. Dit is een band die jaarlijks blijft doorgroeien. Sinds hun ontstaan in 2003 hebben zij bijna altijd geweldige albums op de markt gebracht. Deze albums werden niet altijd door het grote publiek onthaald, maar de liefhebber wist deze toch altijd goed te vinden. En het was ook daarom dat zanger Baizley met een enorme dankbaarheid het publiek te woord stond tijdens de set. Je zag en voelde de emotie van zijn gezicht en in zijn muziek druipen. Vooral hoogtepunt Shock Me zette de Metal Dome in vuur en vlam en zorgde voor een hoogtepunt voor we ons richting Mercyful Fate konden begeven.

Volbeat - North Stage

Lees het verslag van headliner Volbeat hier.

Mercyful Fate - Marquee

Lees het verslag van Marquee afsluiter Mercyful Fate hier.