Review Graspop Metal Meeting 2022 dag 3: zaterdag 18 juni - Al puffend muziek ontdekken
Wat heeft iedereen er na maar liefst twee jaar uitstel naar uitgekeken, de 25e verjaardagseditie van Graspop Metal Meeting. Een officiële en volwaardige vierdaagse stond er op de planning, van uitstel kwam geen afstel en ondanks een bewogen jaar vol met cancels en vervangingen op de affiche, werd het een spetterende, feestelijke editie. Met Iron Maiden en Volbeat op donderdag, Within Temptation en Scorpions op vrijdag, Judas Priest en Korn op zaterdag en Deftones en Sabaton op zondag als headliners werd er enerzijds gesteund op oude rotten en vaste waarden en anderzijds gedacht aan de toekomst. Op de tweede festivaldag werd gekozen voor beiden: de oude rotten van Judas Priest die al meermaals headliner waren op het festival en Korn die eindelijk hier in België de headlinerpositie verkregen, met groot succes.
Deze derde festivaldag beloofde de meest vermoeiende te worden. Er werd een tropische 34 graden voorspeld en dat was niet onderschat. Het hele weekend al was gratis drinkwater ter beschikking gesteld aan de toiletten en bij het bestellen van een flesje (water, cola, fanta, ...) kreeg je de dop zowaar mee, een unicum. Zeker vandaag was dit noodzaak, maar we kijken op dat (zoals op menig buitenlands festival gebeurt in zulke omstandigheden) de brandweer (of zelfs organisatie) niet met de waterslang over het publiek spuit voor verkoeling, of dat zonnecrème niet werd uitgedeeld op het terrein en aan de front rows (je kon dit enkel verkrijgen aan een kiosk opzij van de ingang). Wel hulde aan de eerstehulppost, we zagen geregeld de draagberrie voorbij komen om een oververhit (of ladderzat, of combinatie) persoon af te voeren. Al puffend en met hoofddeksel op gingen we muziek ontdekken!
killthelogo - Metal Dome
Onze dag ving aan met de Vlamingen van killthelogo, rond de millenniumwissel actief als .calibre, speelden met een kristalhelder geluid voor weinig volk. Met hun variant op Rage Against The Machine was weinig mis, maar als je weinig interactie onderhoudt met de aanwezigen, dan krijg je ook weinig reactie uit het publiek.
Kontrust - North Stage
Majestica en Imminence hebben we helaas nipt gemist, maar naast killthelogo zagen we ook nog Kontrust nog aan het werk. Het was geen sprookje, waarbij roodkapje (of eerder roodvlechtje) op het podium stond, noch een Tiroller artiest. Wel Kontrust. Het Oostenrijke in lederhosen geklede gezelschap met roodharige Poolse zangeres kan je heel moeilijk beschrijven. Het klink als een verzameling van heel wat stijlen door elkaar. Het is misschien een mix van nü metal, pop, dance en tribal invloeden. Dansen geblazen dus, en dat was ook effectief het eerste nummer, Dance. De vreemde eend in de bijt en al zeker als opener op de North Stage, ze wisten er wel een feestje van te maken. We onthouden vooral songs als Hey DJ! (met de tekst “Don’t play me a punk song!”) en afsluiter Bomba.
Tribulation - Marquee
Het Zweedse Tribulation mag dan al op de website van GMM gedefinieerd worden als deathmetalband en de uitstraling hebben van een black metal-combo, muzikaal tappen ze toch vooral uit een vaatje gevuld met vrij klassieke metal met een zware laag gothiek. De Marquee was matig gevuld wanneer de beschilderde heren het podium betraden maar dankzij een glashelder geluid en een quasi perfecte uitvoering bleef zo goed als elke aanwezige aandachtig de set volgen. De band heeft een uitstekende live reputatie en ook vandaag stelden ze niet teleur. Tijdens Melancholia leek het publiek eindelijk te ontdooien en ontstond er iets wat we interactie zouden durven noemen. De eindspurt werd met Strange Gateways Beckon en Lacrimosa succesvol ingezet. Wie de band al eerder kende mag tevreden terugblikken op een prima optreden, zij die de band voor de eerste keer ontdekken zijn vanaf vandaag bekeerd. Een prima optreden van een band die we ongetwijfeld nog gaan terugzien op dit festival.
Michael Schenker - South Stage
De 67-jarige Duitse gitaarvirtuoos (zie ook Scorpions en UFO) beleeft de laatste jaren zijn derde jeugd, met een nieuwe incarnatie van zijn Michael Schenker Group. Onder meer de toevoeging van klassezanger Ronnie Romero (zie ook onder andere Lords Of Black, Ritchie Blackmore’s Rainbow en Vandenberg) heeft geleid tot uitstekende nieuwe albums en ook live beleeft de man met het onafscheidelijke mutsje op zijn hoofd en de alomtegenwoordige witte flying V-gitaar hoogdagen. Op Graspop was het wel enkel weggelegd voor de moedigen, want omstreeks 14:00 was het amper uit te houden onder de felle stralen van de koperen ploert. De setlist bevatte enkele tracks van zijn twee recentste albums ‘Immortal’ en ‘Universal’, alsook meerdere songs van de beginperiode van The Michael Schenker Group. Uiteraard was er ook plaats voor drie krakers van UFO, namelijk Doctor Doctor, Lights Out en Rock Bottom. Wanneer komt Michael Schenker eindelijk eens voor een zaalconcert naar ons Belgenlandje?
Massive Wagons - Metal Dome
Massive Wagons was voor ons, ondanks het feit dat ze al tien jaar bezig zijn, een grote onbekende. Wij lazen dat dit muziek was met ballen en de band hun naam was gaan halen bij de bijnaam van een lokale barmeid. Wij waren dus op z'n minst geïntrigeerd. We werden ook niet teleurgesteld. Melodieuze rockmuziek, zonder compromissen met catchy riffs. Meer moet dat op een zaterdagmiddag niet zijn. De snippet die gespeeld werd van Twisted Sister, We’re Not Gonna Take It, werd dan ook massaal door de tent meegezongen. Ook Fuck The Haters is een nummer dat bleef hangen alsook het sappige oerbritse taalgebruik van de sympathiek en jolig gekleede frontman Baz Mills. Opnieuw één van de ontdekkingen deze Graspop editie.
Blues Pills - North Stage
Wat een geluk heeft Blues Pills met Elin Larsson als frontvrouw. Nee, dan hebben we het niet over uiterlijk (al kon dit vandaag wel tellen, met haar kanariegele vestje en kort, wit shortje) maar wel over de performance. Van de eerste moment dat ze het podium opstapte tot het laatste had ze het publiek mee. Ook al zong ze er wel eens naast en had de band ook soms moeite om hun Louisiana Rock correct te spelen, het werd meteen vergeven door het enthousiasme dat Larsson naar voren kon brengen. Al van het eerste moment van het concert, met High Class Woman (en dat is Larsson met verve), gaf de band ons onder een broeierige zon van 34 graden regelmatig kippenvel. Hoogtepunt voor het publiek vooraan was ongetwijfeld het moment dat Larsson besloot om te gaan crowdsurfen. Ze waren misschien wel misplaatst daar op het hoofdpodium, ze zouden net iets beter klinken in een kleinere tent, maar het was toch een optreden om in te kaderen, fouten en al meegerekend!
Dying Fetus - Marquee
De temperatuur op ons horloge geeft 44 graden aan, de lucht heeft de consistentie van warme stroop en het zweet druipt niet maar stroomt letterlijk van de half ontblootte lijven rondom ons. Ondanks die extreme omstandigheden was Dying Fetus niet van plan het massaal opgedaagde publiek enige rust te gunnen. Integendeel! De Amerikanen leken erop gebrand om het wereldrecord ‘strakheid’ een flink stuk scherper te stellen. Al vanaf het eerste nummer was het geluid loeihard en retestrak, wat onmiddellijk beloond werd met een ruige pit. Die menselijke vleesmolen bereikte, bijna letterlijk, een kookpunt wanneer One Shot, One Kill op de doorweekte massa werd losgelaten. De tol die de beruchte antislip-platen eiste was bijzonder hoog, als een ware kaasschaaf verwijderden ze ongenadig huid en haar bij de ongelukkigen die tijdens het uitzinnig moshen even door de zwaartekracht (of een getatoeëerde Duitser van pakweg 200 kg) richting vloer werden gestuurd. Geschramd en bebloed zette iedereen echter onverstoord het dansen voort, opgefokt door de adrenaline die door de aders spoot. De schuldigen voor deze waanzin musiceerden echter stoïcijns voort en zowel gouwe ouwe krakers als Grotesque Impalement als het relatief nieuwe Wrong One To Fuck With zorgden enkel voor een nog verhoogde intensiteit. Kill Your Mother, Rape Your Dog zette een dik uitroepteken achter de set, net op tijd, want een bisnummer zou misschien fataal geweest zijn voor de compleet uitgeputte en sufgebeukte fans op de eerste rijen. Qua intensiteit ongetwijfeld één van de strafste dingen die we deze vierdaagse zagen.
Boston Manor - Jupiler Stage
We gingen ook een blik werpen bij Boston Manor, maar het kon ons helaas niet echt boeien. Lag het aan de loden hitte, we weten het niet. Maar met alle respect noemen wij het puberale mainstream poppunk die bij momenten deed denken aan een goedkope Linkin Park. Een publiek is er zeker voor, maar wij hielden het dan ook bekeken na vier nummertjes. Op weg naar muziek die ons meer kon bekoren.
Europe - North Stage
Europe kenden we uiteraard wel. Niet gedacht, maar wat waren wij aangenaam verrast door hen. We verwachtten uitgebluste glamrock genre Bon Jovi, maar we kregen een gevarieerde rockshow met een zeer goed bij stem zijnde Joey Tempest. Uiteraard staat de show bol van nostalgische gevoelens, maar wie dacht dat Rock the Night enkel gekend was bij veertig- vijftigjarigen kwam van een kale reis thuis. Ook ballade Carrie kon de wei verwarmen (al was het vooral de zon die dit deed), net als Superstitiuous, waar No Woman No Cry ook even de revue passeerde. Maar iedereen zat toch te wachten op die ene überklassieker, The Final Countdown. Het is toch een beleving om dit nummer live nog eens te kunnen aanschouwen. Er was niemand voor de main stage die niet de drang voelde om mee te zingen! Gelukkig was het nog niet de Final Countdown van de dag, maar wel een memorabel momentje.
Decapitated - Marquee
Tijd voor nog meer loeiharde metal in de Marquee. Alsof het nog niet warm genoeg was hier, stond Decapitated op het podium met hun rechttoe rechtaan deathmetal. Beuken en mokerslagen uitdelen dus, rauw en hard. De Poolse band vloog er direct in, retestrak en loeihard. Zanger Rafał "Rasta" Piotrowski klinkt als een moordmachine op zich, met zijn bulderende grunt. Maar was het de loden hitte buiten én binnen in de tent of zat de beukende muziek van Decapitated er voor iets tussen, na zo’n vijf-zes nummers werd het optreden plots stilgelegd. Rasta deelde ons mee dat hij de boodschap kreeg dat de tent of het podium onstabiel was, dat er iets niet in orde was. De hele Marquee werd zowaar geëvacueerd! Iedereen moest naar buiten, een lint werd gespannen zodat niemand binnen mocht en de aanwezige crew ging in beraad. Gelukkig hadden ze snel door dat de mensen op z’n minst schaduw nodig hadden (iets wat amper te vinden was op het open terrein zelf) en de Marquee werd dan toch voor de helft geopend. De echte reden weten we tot heden nog steeds niet, maar er ging de ronde dat eerst de dakconstructie niet meer goed zat, dan weer dat de lichten bovenaan losgekomen waren. Het euvel werd gelukkig mooi op tijd opgelost (wat die oplossing ook was) en de volgende bands konden met minimale vertraging hun optreden aanvangen. Decapitated, die mochten van de organisatie nog na Opeth laat in de nacht opnieuw een volledige set spelen!
Eisbrecher - North Stage
Eisbrecher heeft al eens eerder op Graspop gestaan, als een van de openers van de main stages (2018-2019?). Wat was dat toen een feestje, grotendeels te danken aan hun sympathieke en charismatische frontman. Bij Eisbrecher kan je spontaan aan bv. Rammstein denken. Ze behoren dan ook tot de 'Neue Deutsche Härte' (samen met bands als Oomph!, Megaherz en Knorkator) en zijn waanzinnig populair in hun thuisland Duitsland, maar elders moet dit z'n grote doorbraak nog kennen. Met hun oeuvre zijn we niet vertrouwd, maar we denken nummers als Verrückt, Nein Danke, This is Deutsch en Was ist hier los gehoord te hebben op basis van de tekst. Die kan je namelijk na een keer het refrein te horen makkelijk meezingen, en dat werd gretig gedaan, ook al scheen "die verdammde sonne so hard op uns". Niet alleen de met momenten stevige, dan weer dansbare industrial metal die ze brachten, ook de bindteksten van zanger Alexx Wesselsky waren amusant. Daar stond hij onder die brandende zon met hemd en rode das, hij grapte dat hij zou strippen maar het bleef bij de das. Hij toonde ook een sticker van Woodstock met de boodschap peace, love, music... Waar het in de wereld over moet gaan. Hij haalde ook een mondharmonica boven en grapte dat hij na al die tijd nog steeds niet wist hoe die te bespelen. Het was een goeie intro voor This is Deutsch, dat electronisch begint (we menen dat electrodeuntje echt van ergens anders te kennen). Mensen gingen spontaan aan het dansen en meezingen, terwijl Alexx het podium afging om de eerste rijen uitgebreid de handen te gaan schudden. "This is Deutsch! Kommt dass sehen in Trix nächstes Jahr!"
Fleddy Melculy - Jupiler Stage
Wat een zegetocht was de passage van Fleddy Melculy, hun derde aantreden op Graspop. De titel van de song Feestje In Uw Huisje werd bewaarheid in een volle Metal Dome waar het dak eraf ging. De goed samengestelde setlist bood van elk Fleddy-album wel wat (bijvoorbeeld Geen Vlees Wel Vis, Brood, Apu Van De Nightshop en Pinker van het debuut ‘Helgië’; Ik Ben Kwaad en Varken van de plaat ‘De Kerk Van Melculy’, Fuck Uw Vrienden en Stop! van de schijf ‘Sabbath Fleddy Sabbath’; Freddie en Niks van het meest recente album ‘…And Just Niks For All’ en zelfs de nieuwe single Geen Tijd Voor Spijt passeerde de revue. Deze is trouwens de voorbode van een nieuw album dat waarschijnlijk in de eerste helft van 2023 gereleaset zal worden. We gaan niet zeuren dat bijvoorbeeld publieksfavoriet Voor Altijd Jong eens niet gespeeld werd, want de mannen uit de Brusselse Rand kregen slechts 45 minuten speeltijd. Afsluiter van hun set was de song waarmee het allemaal begon, T-shirt Van Metallica, en zanger Jeroen droeg trouwens een knappe nieuwe t-shirt van Fleddy Melculy waarvan het logo verdacht veel leek op Metallica, check it out. Vele enthousiastelingen in het publiek zullen de tent gelukzalig verlaten hebben met een natbezweet t-shirt (al dan niet van Metallica ;-)) en blauw plekken van de hevige moshpit. De dankbare groep trok op het einde van het concert traditiegetrouw een foto van hun met het publiek en deze zal een mooie herinnering blijven. Volgende keer verwachten we Fleddy Melculy op de Main Stage.
Foreigner - South Stage
Foreigner kwam en overwon, zo simpel is het. Ze brachten praktisch elke hit uit hun repertoire, met een vroeg hoogtepunt met Cold as Ice. En wat een held is frontman Mick Jones. Hij gaf niet alleen ruimte aan al zijn bandleden om zich te tonen, wat leidde tot fraaie solo’s, alhoewel die van drummer Chris Frazier dat net iets te lang duurde, maar dacht ook aan het publiek dat bakte onder de hete zon. Hij liet resems waterflesjes op het podium brengen en gooide deze gretig in het publiek. "Think about your health and drink a lot of water, people". En toen kwam het moment waar iedereen op aan het wachten was. I want to know what Love is is een klassieker die door iedereen gekend is, en door iedereen kan meegezongen worden, hoe vals of hoe goed ook. En dat werd ook door iedereen gedaan. Echt iedereen, van vooraan (zelfs de security kon het niet laten) tot helemaal achteraan, iedereen zong mee, vol overgave. Er zullen zo momenten zijn die je altijd zullen bijblijven, en dat was er zo een.
Ihsahn - Marquee
Getuige het aantal Emperor t-shirts dat zich richting Marquee spoedden, leeft er blijkbaar bij sommigen de stille hoop dat Ihsahn vandaag een nummer van de legendarische band zou ten berde brengen. Ondertussen heeft het muzikale genie uit het Hoge Noorden echter voldoende sterk eigen materiaal verzamelt om niet te moeten teren op het verleden. Tegen het einde van de set zou hij weliswaar de Maiden klassieker Wrathchild het publiek in slingeren maar dan zo kunstig bewerkt dat het origineel er bij dreigt te verbleken. Waar Emperor er vroeger als geen enkele andere band er in wist te slagen agressie te koppelen aan melodie, sfeer en grootsheid, is bij Ihsahn het aandeel agressie nog flink teruggeschroefd. Maar dat maakt de muziek verre van makkelijk behapbaar en al zeker niet minder duister. Een nummer als Frozen Lakes On Mars is van een schoonheid die het hart door een klauw van ijs laat omklemmen, simpelweg prachtig en gruwelijk tegelijkertijd. Zelfs wie minder verwantschap voelt met black metal kon niet ontkennen dat wat Ihsahn bracht van een esthetisch en muzikaal bijzonder hoog niveau was. We voelden dan ook een diepe spijt als de frontman aankondigde dat de set richting einde snelde. Met een verwijzing naar de hoge temperaturen verhaalde de frontman naar de liefde voor zijn koude noorden en met de dubbelslag My Heart Is North en Telemark nam hij ons een laatste keer mee op reis naar zijn thuisland.
Walls Of Jericho - Jupiler Stage
Het publiek was ook massaal afgezakt naar de Jupiler Stage voor Walls Of Jericho. Een band die zelden teleur stelt en dat ook vandaag niet deed ondanks de brandende zon. Wat een wervelwind, wat zeggen we, met deze hitte een vuurstorm. Candace Kucsulain raasde over het podium met de zon pal in haar gezicht, maar noch dat, noch de zengende hitte leek haar te deren. Al moest ze wel regelmatig (water) bijtanken. De ene song werd nog furieuzer gebracht dan de andere en ook de band was in grootse doen. Haar passie werkte aanstekelijk, want Candace vond dat de security mensen best wat meer werk konden gebruiken. Hier werd dan ook massaal gehoor aan gegeven en golf na golf van crowdsurfers volgde elkaar op. Wij begaven ons niet in de moshpit, maar tonnen respect voor wat de mensen voor het podium aan energie gaven. Het was prachtig deze wisselwerking tussen band en publiek te zien en hoe ze elkaar voedden! Wie hier niet bij was, heeft alleszins één van de hoogtepunten van de dag gemist!
Ugly Kid Joe - Metal Dome
Een vorige keer stond Ugly Kid Joe nog op de Main Stage, maar nu kwamen ze beter tot hun recht in een tent, een propvolle tent zelfs. En na Fleddy Melculy had men daar nog zin in een voortzetting van het feestje. Zanger en publieksmenner Whitfield Crane had geen enkel probleem om de toeschouwers naar zijn pijpen te doen dansen. Dikke ambiance tot en met. Songs zoals Neighbor, Cats In The Cradle, Everything About You en als slotsong de furieuze Motörhead-cover Ace Of Spades werden massaal meegebruld. Ook de tracks van de EP ‘Stairway To Hell’ vielen in goede aarde. De fans mogen zich al verheugen in een gloednieuw album dat in oktober 2022 het licht zal zien en hopelijk zal leiden tot een nieuwe clubtour.
Shinedown - North Stage
De tijd voor de grote Amerikaanse bands op de North Stage was aangebroken. Waar vandaag op de South Stage alle oude knarren speelden (wees eerlijk: Europe, Foreigner, Michael Schenker, Saxon, Judas Priest? Enkel Scorpions, Whitesnake en Deep Purple ontbraken nog, maar die speelden op andere dagen), stond de North Stage in het teken van jonge, dynamische bands met een hoog doorgroeipotentieel. Shinedown was hier zeker een voorbeeld van. Als we Shinedown zelf moeten omschrijven, dan is dat als typisch Amerikaans. Arena-rock die in de VS daadwerkelijk arena's vult. Ook overzee beginnen organisatoren hun waarde in te zien. Hun rockmuziek bestaat uit catchy melodieën en stevige gitaren met her en der een rasechte rockballad ertussen, zoals Get Up dat we te horen kregen ongeveer halverwege de set. Dat aan elkaar geweven door frontman Brent Smith, die het publiek uit zijn hand doet eten. Grote hits waren Cut The Chord en Second Chance maar feitelijk hebben zowat al de songs die we gehoord hebben dat potentieel. Zoals we al zeiden, we kunnen ons heel goed voorstellen dat dit in de VS arena's vol krijgt. Met hit Sound Of Madness werd afgesloten. Na de paar Europese festivals waar ze nog spelen en een VS en Canada tournee, komen ze dit najaar terug naar Europa. Kom dat zien op 7 november in de AB!
Down - Marquee
In de Marquee begon Down door technische problemen een beetje te laat aan zijn set. Het duurde ook eventjes voor ze er echt doorkwamen, want deze (geluids)problemen bleven de eerste twee nummers even schemeren en werkte duidelijk op het gemoed van de band. Maar eens alles op zijn plooi viel, kregen we een magistraal Down te zien. U weet wel, enkel jaren geleden zaten ze nog op het strafbankje en mochten ze niet komen na wat nare uitspraken van Phil Anselmo. Maar dat ligt allemaal in het verleden. Vinnie Paul en Dimebag Darrell kregen zelfs een gepast eerbetoon dat uiteraard op massale bijval kon rekenen. Wie hoopte een stukje Pantera te horen was er echter aan voor de moeite. In 1995 kwam namelijk Nola uit en vlak voor corona wilden de heren dit graag in de verf zetten. Dat kwamen ze vandaag dan maar met verve doen.
Met het charisma van Anselmo, kan je al de podia van Graspop tegelijkertijd vullen, wat een fenomenale frontman! Hij was goed geluimd en dat scheelt toch een slok op een borrel! Down voerde de ene song na de andere op en het publiek lustte er duidelijk pap van. Afsluiters Stone the Crow en Bury me in Smoke werden massaal meegezongen door de broeierige Marquee. Waren het de resten van de moerassen in New Orleans die de band nog meedroeg, die we proefden in de lucht, of was het gewoon de zilte geur van een moegestreden moshpit... Wij weten alleen dat Anselmo nog even een regeltje Stairway to Heaven kwam zingen met het publiek, om het dan moe maar voldaan achter te laten. Nog zo één van de beste optredens van het weekend!
Saxon - South Stage
Eindelijk kreeg Saxon een plaats op de affiche dat het verdiende. Waar ze vorige keer nog om half vijf mocht spelen, is acht uur een veel betere plaats. En Saxon heeft deze plaats ook absoluut verdiend, want hoe goed speelden zij? Met een erg goed spelende band, de goede humor van zanger Biff Byford, die trouwens nog altijd enorm goed bij stem is, en een resem hits die allen enorm meezingbaar waren, hebben zij een set neergezet die bij de beste hoorde die we reeds van de band gezien hebben, en we hebben ze al veel gezien. Misschien zijn we dan ook een beetje biased, maar we houden van die band. Je weet wat je van hen kan verwachten, en dat leveren ze dan ook met verve af. Vooral hekkensluiter Princess of the Night werd luidkeels meegezongen en aangevraagd nummer Crusader kon ook het publiek enorm bekoren. Eigenlijk een perfecte voorbereiding op wat er na hen op hetzelfde podium kwam te staan.
Five Finger Death Punch - North Stage
Amerikaanse sensatie nummer twee: Five Finger Death Punch. De band heeft al hun portie drama meegemaakt (volledig aan zichzelf te danken) maar anno 2022 lijkt alles terug goed te zitten. Zanger Ivan Moody is clean en voelt zich opnieuw lekker in z'n vel. Vorige keer hier op Graspop werd de zang nog gedaan door een invaller, Tommy Vext. Een heel vette show toen, dus de verwachtingen lagen opnieuw hoog. Aan de opgekomen menigte aan de North Stage (en aan de South Stage kant) zag je dat dit een populaire band wordt. Hoe kan dat ook anders, met de mokerslagen die ze uitdeelden? Vanaf het begin al met Inside Out, Trouble en Wash it All Away ging het er al hevig aan toe. De uptempo songs hakten erop los. Moody leek precies een toerist, met z'n hoedje en rode overall. Je zag zichtbaar dat hij zich goed voelt, hij had ook veel interactie met het publiek en kon een brede glimlach nooit lang verbergen. Na Jeckyll And Hyde, tijdens Sham Pain riep Moody op tot nog meer crowdsurfen en zo gezegd, zo gedaan. Het stopte sindsdien niet meer met crowdsurfers en de security zal hun handen letterlijk vol gehad hebben. Ivan Moody verwees ook naar wat wij eerder hier omschreven, er is een nieuwe lichting uitstekende, Amerikaanse bands op komst. Zoals Shinedown en Korn bijvoorbeeld, aldus Moody, daar waren volgens hem de twee andere beste zangers op dit festival. Maar hij zou niet onderdoen voor hen en hij vroeg eerst vriendelijk of alles goed ging met de security, waarop de band Burn MF inzette. Je raadt het al, een snel, snedig nummer inclusief een drumsolo van Charlie Engen en met een heus meezingmoment. Brent Smith van Shinedown en Jonathan Davis van Korn zouden opkijken. We missen wel de charismatische gitarist Jason Hook, die er in 2020 uitstapte en vervangen is door Andy James.
Nog meer hoogtepunten met Coming Down waar een heel groot deel van het publiek meezong, het energieke Lift Me Up en Under And Over It, waar de baseball bat terug op het podium verscheen in de handen van Moody. Hij gaf die trouwens na het nummer aan een kindje in het publiek, die blij was dit te ontvangen, maar (gelukkig) geen idee had wat ermee te doen. In schril contrast hiermee stond het moment dat Moody besefte dat hij in Europa gerust woorden als 'dick' luidop mag zeggen, iets dat in de VS not done is. Hij maakte hier gretig gebruik van, tot zijn eigen jolijt (boys will be boys, right?). Er werd afgesloten het schitterende The Bleeding maar net ervoor was er een moment van samenhorigheid. We zijn allemaal één publiek, ongeacht achtergrond of nationaliteit. Ivan vroeg aan iedereen om de handen te schudden van de mensen naast je (of een vuistje geven, gezien corona toch nog?), dit werd opgevolgd tot ver achteraan! Een ding is zeker: als de band zo verder doet, hebben we een nieuwe Graspop headliner voor jaren te komen.
Myles Kennedy And Company - Metal Dome
Je zou bijna vergeten dat er op dat moment ook de gebruikelijk overlapping is. In de Metal Dome speelde ook een grote meneer, namelijk Myles Kennedy (en in de Marquee feitelijk zeker en vast ook, Devin Townsend, maar een mens kan zich niet eens in twee splitsen, laat staan in drie). Naast zijn hoofdband Alter Bridge en zijn vocale bijdragen bij Slash heeft Myles Kennedy ook een solocarrière waarin hij al twee studioalbums maakte. Onder de noemer Myles Kennedy And Company (die compagnie bestaande uit bassist Tim Tournier (bas) en drummer Zia Uddin) treedt hij nu op. Hij presenteerde hier op Graspop zijn nieuw solomateriaal, van het recent uitgekomen album The Idles Of March. Wie dus Alter Bridge klassiekers verwachtte, was eraan voor de moeite. We menen wel een song van The Mayfield Four (Myles vorige band) te herkennen, alsook een Slash & The Conspirators nummer, dat Myles zelfs solo bracht. Het was wel de ideale gelegenheid om te zien en horen dat Myles op zichzelf ook een muzikale duizendpoot is. Een uiterst entertainend optreden.
Judas Priest - South Stage
Lees het verslag van headliner Judas Priest hier.
Opeth - Marquee
Afsluiter in de Marquee was Opeth. Door omstandigheden zou Decapitated nogmaals spelen na hen, dus als echter afsluiter, maar soit. We gaan niet nogmaals het muzikale parcours van Opeth uit de doeken doen. Of heel kort: vroeger straffe extreme metal met überzware grunts waar we maar niet genoeg van kregen, nu progressieve metal met clean vocals. En niemand die Mikael Åkerfeldt ervan kan overtuigen die grunts terug te brengen, zo'n zonde, een verlies voor de metalwereld zelfs. Zonder poespas opende Opeth met een recent nummer van In Cauda Venenum dat heel bluesy klonk. Het is Opeth's nieuw ingeslagen weg, zoals al gezegd zijn grunts in hun nieuw materiaal niet meer te bespeuren. Maar live gelukkig wel, met Ghosts Of Perdition als kroon op de taart. We worden instant happy als we dit nummer en de daarbij horende grunt van Mikael horen. Echter viel ons op dat we zijn grunts tijdens dit nummer al veel beter geweten hebben, of was er iets met het geluid mis? Het leek aan diepte te ontbreken. Grunts of niet, Åkerfeldt blijft een vocaal fenomeen. Hij is ook een eerste klas standup comedian. Zijn droge humor (bv. "weinig pop, veel gras") is een genoegen om te aanhoren. Hij maakte ook een verwijzing naar Priest die op het andere podium hun routine aan het opvoeren waren. "Wij hebben ook Breaking The Laws en Turbo Lovers". Hij bracht ons een trip in de tijd naar Blackwater Park met The Drapery Falls. En zo ging dit het hele optreden lang, progressieve, bluesy nummers wisselden af met oudere songs, met tussendoor een kort, droog mopje. Hoewel de nummers wel heel traag op gang leken te komen, zijn het stuk voor stuk topmuzikanten, hoe ze die lange nummers na elkaar kunnen blijven spelen, je moet het maar kunnen, en onthouden.
Korn - North Stage
Lees het verslag van headliner Korn hier.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!