Review Graspop Metal Meeting 2023 dag 2: vrijdag 16 juni - In de hemel, hel of walhalla

Het Belgische Walhalla van de hardrock en zware metalen opende afgelopen weekend opnieuw z’n poorten. Graspop Metal Meeting gaat opnieuw vier volle dagen door, een trend die verder gezet wordt na hun 25-jarig jubileum vorig jaar. 

Met Ghost en Guns N’ Roses op donderdag, Gojira en Machine Head op vrijdag, Parkway Drive en Slipknot op zaterdag en Mötley Crüe en Def Leppard op zondag werd er enerzijds gerekend op oude rotten in het vak en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes gemaakt voor headliners van de toekomst. Op deze tweede festivaldag stonden Gojira en Machine Head vooropgesteld als headliners/afsluiters van de main stages. Gojira wordt al lang geopperd als potentieel headliner materiaal en Machine Head gaat al zo lang mee dat ze dit - met dit exclusief festivaloptreden in jaren nota bene - meer dan verdienen. Dat wordt spektakel verzekerd! 

Fatal Move – Jupiler Stage

Onze dag begon echter op z’n Antwerps! 's Ochtends zijn we niet op ons best, maar wanneer onze favoriete Merksemse band Fatal Move de Jupiler Stage opent, staan wij graag wat vroeger op! Fatal Move is één van de hardst werkende hardcore bands van Antwepren en omstreken en was één van de laatste toevoeging aan de affiche van Graspop. Zij kregen de eer om op vrijdag de Jupiler Stage al af te breken, voor er nog maar een band heeft opgestaan! Zij deden dit dan ook met verve, want ondanks het vroege uur, bestormden deze Antwerpenaren het podium als een meute losgeslagen buffels! Klassieke opener Redefine sloeg in als een bom! Ondertussen hebben aardig wat mensen de weg gevonden naar de Jupiler Stage, lang geleden dat er zo vroeg al zo veel volk stond?  De energie spatte van het podium en meer en meer mensen kwamen nieuwsgierig kijken en dat werkte aanstekelijk! Het duurde dan ook niet lang of de eerste noemenswaardige circle pit van de dag was een feit. Daar hebben we gisteren veel langer op moeten wachten! Nieuwe track Groove deed het meer dan behoorlijk en Ziggy zong alsof zijn leven ervan afhing. We vermoeden dat deze jongens aardig wat zieltjes hebben gewonnen en dat dit niet hun laatste passage op Graspop zal zijn!

Thundermother – South Stage

Thundermother, een Zweeds all-female hardrock viertal dat weet hoe ze echt hard moeten rocken, kreeg na hun eerste passage in 2018 in de Dome nu hun plek op de main stage. Als vroege opener op de South Stage hadden ze toch al best veel kijklustigen op de been gekregen. Openen deden ze gelijk met hun grootste hit Driving in Style en dat bleek een schot in de roos om iedereen die nog niet wakker genoeg was hun aandacht erbij te krijgen. Dat de dames dan ook echt plezier hadden op het podium bleek nog toen Linnéa tijdens de gitaarsolo in Watch Out likkend tussen de vingers van Filippa mee gitaar probeerde te spelen, jaja Linnéa, watch out toch maar. In 2022 brachten ze hun nieuwste album ‘Black and Gold’ uit en daaruit lieten ze vier nummers horen aan het GMM publiek van de in totaal negen nummers die ze zouden brengen, deze gemixt met hun tot nu toe grotere hits maakte dit een zeer aangenaam ock 'n roll optreden om je vrijdagse festivaldag mee te starten.

Pro-Pain – North Stage

De Jongens van Pro Pain hebben al vele watertjes doorzwommen, maar laten we eerlijk zijn, Pro-Pain is Gary Meskil! Onze favoriete, vooral in België residerende, bierliefhebber! Waar Pro-Pain de laatste jaren vooral kleiner podiums aandoet, is het op Graspop dit jaar anders! Meskil pende dan ook enkel hardcore klassiekers bij elkaar, die gekend zijn door zowel jong als oud! Ondanks het vroege uur hadden toch al aardig wat mensen de weg gevonden naar de North Stage. Jammer dat ze voor deze set geopteerd hebben om in zowat elk nummer een (te lange) gitaarsolo te verwerken, dat haalde de schwung er wel wat uit! Dit is de eerste keer dat ons dit zo opvalt! Ook de keuze van de nummers valt wat tegen. Geen Sucks to be you of Johnny Black! Op afsluiter Make War Not Love zien we wel plotseling Maarten van Powerstroke een keeltje meebrullen en zo kreeg dit optreden nog een extra Belgisch tintje!

Fever 333 – South Stage

Wie Fever 333 enkele jaren geleden nog aan het werk zag op de Jupiler Stage, wist wat er aan te komen zat! Een zanger die tekeer gaat op het podium als een Duracelkonijn dat net een krat Red Bull achterover heeft geslagen. Wij keken wel vreemd op, toen we zagen dat enkel zanger Butler overbleef van de originele bezetting. Het trio is ondertussen uitgegroeid tot een kwartet. Daar waren wij niet rauwig om, want op de bas speelt de ravissante April Kae. We hebben nog nooit zo graag een basgitaar of een monitor willen zijn! Zij berijdt beiden alsof ze Johnny Depp himself zijn, nooit vulgair, altijd sexy en elegant, een streling voor het oog en oor! De band bestormde het podium in witte pakjes, maar die bleven door de warmte niet lang aan! Vergelijkingen met RATM zijn nooit ver weg. Niet alleen muzikaal, maar dat heeft ook met de politieke overtuiging van Butler te maken. Zo laat hij geen moment onbenut om zijn “power to the people” of “black lives matter” statement duidelijk te maken. Muzikaal teren zij uiteraard nog op hun tot hier toe enige studioalbum ‘Strength in Numb333rs’ en hun debuut eepeetje ‘Made an America’! Verrassend was de Blur cover Song 2, die de hele wei eventjes in lichterlaaie zette! Butler is een sensatie, begaf zich in de moshpit, ging crowdsurfen, verscheurde tot jolijt van heel wat dames zijn wit marcelleke en haalde halsbrekende toeren uit! Zo beklom hij o.a. tot slot de PA en Skydeck toren langs buiten! Entertainment van het hoogste niveau, dat helaas deze keer net iets minder spontaan overkwam dan bij hun laatste passage. Maar het kon onze pret alvast niet drukken!

Asking Alexandria – North Stage

Het zou moeilijk worden voor Asking Alexandria om aan voorgaand energiek optreden van Fever 333 te tippen. Het is dan wel een licht ander genre, maar toch. Het optreden van de Britten is veel melodischer. Intens maar dan op een andere manier. Met hun ‘emocore’ als we het zo mogen omschrijven trokken ze toch heel wat volk naar de andere kant van het main stage terrein. Voor fans van weleer kon het plezier niet op en er zullen zeker nieuwe zieltjes aangetrokken zijn. Het zijn niet langer de jonge snotters van weleer, maar ondertussen ervaren muzikanten. De clean zang en grunts van Danny Worsnop, alsook die van backing vocalist en gitarist Ben Bruce klinken nog even goed en hoewel er een groot verschil is in sound tussen oud en nieuw werk, weet beiden te overtuigen. De focus lag echter wel op de nieuwere songs, een soort Asking Alexandria 2.0. Nieuwste single Dark Void lijkt het zware van vroeger en modernere rock-sound van nu te combineren, alvorens af te sluiten met het hypermoderne Alone In A Room. Hoe Worsnop dat trouwens uithield onder zijn zwarte hoody met kap op bijna een heel optreden lang onder deze warmte is ons trouwens een raadsel.

Heidevolk - Marquee

Heidevolk heeft waarschijnlijk al meer zangers en gitaristen versleten dan Axl Rose bandleden in Guns N’ Roses! Van de founding fathers blijft gewoon niemand meer over, om maar te zegen dat Heidevolker zijn, niet voor eeuwig is! Het nieuwe album Wederkeer is misschien ook wel letterlijk te nemen dan. Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp dat een band gebruik moet maken van festivals om hun nieuwe album te promoten, maar persoonlijk vind ik dat Heidevolk hier net iets te ver is in gegaan. De helft van de set bestaat namelijk uit nieuwe nummers. Wij hebben helaas nog geen tijd gehad om deze een doorgedreven luisterbeurt te geven. Maar niet getreurd, want de hardcore heidenen die vooraan hadden plaatsgenomen, hadden dit duidelijk wel gedaan! Het siert deze jongens ook dat zij als één van de weinige bands met Nederlandstalige (of andere Vlaamse) roots het publiek toespreken in het Nederlands! Om zich daarvoor wel in het Engels bij de rest te excuseren! De violiste die live enkele nummers opluistert, is nog zoiets dat wij appreciëren. Geen gedoe met op band ingespeelde instrumenten en achtergrondzangeressen!  Wij zaten echter vooral te wachten op die heerlijk normaal cover Vulgaris Magistralis!  We moesten even wachten, maar uiteindelijk kwamen ze wel, en na afsluiter Nehalennia krijgt dit optreden een ruime voldoende! 

Airbourne – South Stage

Terug naar de main stages. De O’Keeffe broertjes doen al jaren wat ze zingen: rocken! Niks meer, niks minder! De prijs van meest complexloze rockoptreden gaat dan ook steevast mee naar deze Australiërs! Vanaf opener Ready To Rock tot afsluiter Runnin’ Wild, Joel O’Keefe duwt het gaspedaal in en laat het niet meer los, full throttle all the way! Eigenlijk kunnen we het daarbij laten want een optreden van Airbourne moet je hebben meegemaakt! Bierblikjes vliegen in het rond, worden op zijn voorhoofd platgeslagen, er is in al die jaren niets veranderd aan het concept. De vergelijkingen met AC/DC zijn nooit ver weg, maar geef deze jongens toch aub iets meer krediet, zij zijn ondertussen veel meer dan dat! Halverwege de set oefenden de fans van Amon Amarth alvast hun roeiskills voor later op de dag en ook de eerste sit in van het festival werd een feit. Niets aan te merken op deze passage!

Landmvrks – Jupiler Stage

Het uit Marseille afkomstige Landmvrks mag voor de eerste keer op GMM de Jupiler Stage betreden. Er was een gigantische opkomst voor de Franse metalcore outfit die een hoge reputatie hebben qua live performance. Ze openden met Lost In A wave dat insloeg als een bom! Frontman Flo liet zijn grunts en cleans uitbundig los op het publiek, waarbij de eerste moshpit niet lang uitbleef. Één ding was duidelijk: Landmvrks wilde een memorabele indruk nalaten op hun eerste keer Graspop. Bij de tweede track Rainfall kregen we al een enorme circle pit die voor de nodige afkoeling zorgde.  Flo zweepte het publiek op om te crowdsurfen tijdens Death. Dit resulteerde in een stormvloed aan crowdsurfers waarbij de security massaal moest uitrukken en gedurende de rest van de set het vuur aan de schenen werd gelegd! Bij Visage kon iedereen eventjes bekomen van de rap intro dat omsloeg in een grunt festijn dat de moshpits terug op gang bracht. Bij Tired Of It All zong het publiek de intro luidkeels mee terwijl iedereen in het rond sprong met een glimlach op het gezicht. Het hoogtepunt was toch tijdens Self Made Black Hole waarbij we in een dubbele wall of death terechtkwamen met een moshpit als kern die omsloeg in een gigantische mosh festijn. Een crowdsurfer werd zelfs gebruikt als stormram, wat een hilarisch tafereel was. Deze momenten kan je toch enkel beleven op Graspop. Eindigen deden ze met het sfeernummer Fantasy dat een knuffelpit in gang zette. Landmvrks liet een zinderde indruk na die smaakt naar meer!

Hatebreed – North Stage

"This is the sound of the lost, the beaten and broken"... vrij zeker dat we ons op het einde van dit optreden ook echt zo zouden voelen, beaten and broken. Als Hatebreed opent met To The Threshold weet je dat het op z’n zachts gezegd hard gaat gaan, As Diehard as they come!. Metallic hardcore op zijn best en Jamey Jasta die met z’n weergaloze stem als een oerknal de menigte nog verder weet op te jutten, verrassend is het al lang niet meer maar steengoed is het altijd. Met nummers als Looking down the barrel of today - In ashes they shall reap en Destroy everything weet je ook zonder dat je erbij bent hoe groot en hard de moshpits tijdens dit optreden waren. Na I will be heard en vijfenveertig minuten meebrullen en moshen met Hatebreed, snakten we dan ook naar een beker of twee van dat gerstenat dat overal in overvloed verkrijgbaar was. "We survived another Hatebreed pit!"

Palaye Royale – Jupiler Stage

Een vreemde eend in de bijt was Palaye Royale. Een band uit Canada gevormd door zowaar drie broers: Remington, Sebastian en Emerson Kropp. Ken je My Chemical Romance nog? Zoek dan niet verder, Palaye Royale kan je in datzelfde rijtje zetten. Emo-rock als het ware, clean vocals afgewisseld met screams en luide gitaren. Dat dit geen spek voor de bek van iedereen kan zijn is een feit, en net daarom namen we ook hier aan de Jupiler Stage een kijkje. Toen we na de start van de show toekwamen, zagen we enkele crowdsurfers en opvallend: grote ballen in het publiek ingegooid door de crew van de band. We kregen leuke rocksongs te horen als No Love In L.A. en Fever Dream. Xander De Rycke zag ongetwijfeld dat het goed was, maar dit zou eerder op Rock Werchter passen.

Behemoth – South Stage

Terug naar de main stages, waar Behemoth toch vrij vroeg op de dag hun opwachting maakte. We pleitten al langer om van Behemoth een potentiële co-headliner te maken (als Ihsahn met z’n Emperor dat kan en ook Gojira, dan ook zeker Behemoth)! De blackened deathmetal van Behemoth in klaarlichte dag is feitelijk niet opperbest, maar ze bewezen ons bv. op Alcatraz al eens ondanks daglicht één van de beste acts te zijn! Zowel de muziek als de vele pyro’s en rookeffecten krijgen dan wel extra punch in het donker, maar Behemoth kwam om te doen wat ze altijd doen: als een pletwals over hun publiek heengaan. Een uur lang vuurden Nergal en co de ene song na de andere op het publiek af, het tempo daarvan bijna even daverend als de muziek zelf. Ora Pro Nobis Lucifer opende de debatten en al snel kwam een volgende kraker als Conquer All. Blow Your Trumpets Gabriel was nog zo’n hoogtepunt dat ons bijblijft, enkele nieuwere nummers ertussen die soms ietswat anders maar daarom niet slecht klinken en ultieme afsluiter Chant For Eschaton, dat raasde als een tornado. We schrikken ervan dat Behemoth niet spontaan een orkaan wist op te roepen of de hellepoort onder Dessel heeft geopend.

Amon Amarth – North Stage

Dat het vandaag een zware dag zou worden was nu niet meer te ontkennen. Het was warmer dan gisteren en eindelijk ging de brandende zon wat onder. Komt dan net na Behemoth ook Amon Amarth op een main stage, wat voor een tweede keer op een rij massa’s pyro’s met zich meebracht. Het vernevelingssysteem aan de zijkant van de main bracht gelukkig af en toe verfrissing… voor zij die aan de zijkant vooraan stonden. De vikingen van Amon Amarth hadden een ferm stage-decor met zich meegebracht, grote standbeelden aan de zijkanten en het drumstel in een gigantische vikinghelm. Ze gingen van start met de eerste kraker Guardians Of Asgaard. Ze brachten een mooie mix van nieuwe en oude songs. Frontman Johan Hegg bespeelde het publiek. Of we klaar waren voor ‘battle’? Zeker wel, daar kwam the Great Heathen Army. Andere showelementen waren een man verkleed als Loki die met zanger Johan een duel aanging tijdens Deceiver Of The Gods, een groot deel van het publiek dat spontaan ging zitten en begon te roeien bij Put Your Back Into The Oar (en een ander deel dat dit klaarblijkelijk belachelijk vond) en verder lieten ze de muziek voor zich spreken met bv. The Way Of Vikings en First Kill. Shield Wall en Raise Your Horns deden het broedergevoel tot een hoogtepunt rijzen. Afgesloten werd er met het snelle Twilight Of The God. Voor ons is er geen twijfel: ook Amon Amarth is klaar om een toekomstige headliner te worden voor onze Belgische metalfestivals.

Delain - Marquee

Onder andere Delain en Ice Nine Kills hadden de malchance om hiermee samen geprogrammeerd te staan, al kan dat voor zovele overlappingen gezegd worden. We namen nog een kijkje in de Marquee voor het hernieuwde Delain, want we waren uiterst benieuwd wat dat zou geven zonder zangeres Charlotte Wessels en feitelijk alle andere bandleden, want enkel toetsenist en bandbezieler Martijn Westerholt schiet nog over. Het project Delain werd echter levend gehouden door hem en hij lijfde nieuwe leden in: Ronald Landa en Sander Zoer (originele Delain leden), de Italiaan Ludovico Cioffi op bas en Diana Leah achter de microfoon. Van hun nieuw album Dark Waters werden enkele nummers gespeeld die goed klonken, aangevuld met Your Body Is A Battleground, Don’t Let Go enkele Delain classics als The Gathering en Mother Machine. Geen April Rain of We Are The Others in deze set, maar we lieten het niet aan ons hart komen. De Marquee bleek een uitstekende plek te zijn voor dit optreden en de sfeer zat er vooraan goed in (ondanks weinig volk in de tent), grote rode ballen werden het publiek ingegooid ter entertainment. Zangeres Diana heeft een goede stem maar mist nog een beetje ‘de pit’ die Charlotte erin bracht. Al bij al een zeer goed optreden en ook een welgekomen afwisseling van al dat loeihard muzikaal geweld!

Disturbed – South Stage

Het was al druk bij bv. Airbourne en Amon Amarth, maar Disturbed deed de weide voor een eerste keer vandaag goed vollopen. De laatste keer dat we de Amerikanen zagen was ook hier op Graspop in 2016. We herinneren ons nog de fantastisch gezongen cover The Sound Of Silence en de lange speech van frontman David Draiman over mentaal welzijn. Wie had gehoopt dat deze keer Disturbed van begin tot eind met hun vele energieke songs de weide zou platspelen, kwam opnieuw bedrogen uit. Met bv. Stupify, Ten Thousand Fists en Prayer kregen we een extreem goede start van een optreden dat zeker tot een van de hoogtepunten kan gerekend worden. Net zoals vorige passage werd ook het subliem gezongen The Sound Of Silence gebracht maar nog enkele songs ervoor, bij A Reason To Fight, sprak de frontman opnieuw met een emotionele speech het publiek toe. Verslaving en depressie, demonen in je hoofd en gedachten van zelfdoding, dat omvatte de boodschap van Draiman, die zelf on stage zijn emoties de loop liet gaan en begon te huilen. Ook hij kampte met zelfmoordgedachten (net als Keith Flint van The Prodigy en Chester Bennington van Linkin Park) maar stak iedereen die ook zo met zichzelf zou worstelen een hart onder de riem, drijf de demonen eruit, jullie staan er niet alleen voor. Groot gejuich en applaus steeg op uit het publiek als steunbetuiging en als respect, maar terug op naar muziek graag. Met Indestructable, The Light en afsluiter Down With the Sickness zat dit bewogen Disturbed optreden er op. Hadden wij overigens geluk, want de dag erna annuleerde Disturbed hun optreden op Pinkpop omwille van stemproblemen van Draiman!

VV – Metal Dome

Vlak hierna ging in de Metal Dome VV van start, en dat trok ook heel wat volk. Niet verwonderlijk als je weet dat VV staat voor Ville Valo, de zanger achter de ‘love metal’ band HIM. Niet alleen heeft deze Finse man een soloplaat genaamd ‘Neon Noir’ uitgebracht, hij is ook volledig clean en ziet er beter uit dan ooit, én klinkt ook beter dan ooit bij HIM. Naast enkele eigen songs waren de mensen toch vooral komen opdagen om de vele HIM hits van weleer nog eens live te horen. We werden niet teleurgesteld: songs als Poison Girl, Right Here In My Arms, Join Me In Death, … deden het publiek smelten. Xander De Rycke, grote fan van de man zijn werk, liet zelfs live op Graspop Metal Meeting een heartagram (logo van HIM) tattoo zetten, getekend door Ville Valo zelf en met een unieke twist voor de comedian, het werd een Xandergram. En of hij daar nu trots op is.

Watain – Marquee

We passeerden gaande weg ook de Marquee en daar stond black metalband Watain het beste van zichzelf te geven. Watain is een band die de muziek voor zich laat spreken. Ook hier spraken de brandende toortsen en pyro’s boekdelen, het ging er daar wild aan toe op het rauwe gegrom en dito muziek. 

Gojira – North Stage

Lees het verslag van Gojira hier.

Machine Head – South Stage

Lees het verslag van headliner Machine Head hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.