Review Graspop Metal Meeting 2023 dag 3: zaterdag 17 juni - Dessel daverde nog nooit zo hard

Het Belgische Walhalla van de hardrock en zware metalen opende afgelopen weekend opnieuw z’n poorten. Graspop Metal Meeting gaat opnieuw vier volle dagen door, een trend die verder gezet wordt na hun 25-jarig jubileum vorig jaar. 

Met Ghost en Guns N’ Roses op donderdag, Gojira en Machine Head op vrijdag, Parkway Drive en Slipknot op zaterdag en Mötley Crüe en Def Leppard op zondag werd er enerzijds gerekend op oude rotten in het vak en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes gemaakt voor headliners van de toekomst. Op deze derde festivaldag kregen we Parkway Drive dus als co-headliner voorgeschoteld en dat werd al snel duidelijk waarom. Slipknot was nog de kers op de zwartgeblakerde taart als afsluiter, die de hele weide letterlijk deed op en neer springen.

Vended - North Stage

Maar ook het prille begin van de dag mocht niet gemist worden. Op de North Stage stond Vended geprogrammeerd. Moest het je niks zeggen, deze band uit Iowa is opgericht door Griffin Taylor en Simon Crahan. Gaat er al een belletje rinkelen? Correct, zonen van leden van die andere, grotere band uit Iowa die helemaal bovenaan de affiche stond vandaag. Feitelijk kregen we al een mini-Slipknot voorproefje zo vroeg op de dag. De energie van deze jonge snaken is fenomenaal, ze geven duidelijk alles om er een heftig optreden van te maken. Superveel volk was er nog niet, maar dat belette het opgedaagde publiek niet om de eerste pits en crowdsurfers van de dag op te leveren. Griffin wou de ‘vuilste pit’ ooit zien. Zelden kregen we zo een sterke opener op de main stages te zien! Ze hebben nog maar net hun debuutalbum uitgebracht dus de muziek moeten we nog wat leren kennen, maar tegen volgend jaar (hint hint, Graspop?) komt dat zeker goed!

Uiteraard moet de innerlijke mens ook versterkt worden. Het cashless systeem verliep ondertussen zonder problemen en bij elke 'tankbeurt' lieten de barmedewerkers steeds keurig zien hoeveel skullies er nog op je bandje of kaart stonden. Wat ons echter het hele weekend lang stoorde, waren de getallen na de komma... Een frietje voor 1,9 skullies? Een burger 2,2? Miniloempia's voor 2 skullies maar 0,30 skullies voor saus erbij? Bah! Ga zo maar door, het was iets dat gewoonweg vroeg om op een gegeven moment bij te laden en achteraf de terugbetaling van een resterend bedrag aan te vragen, tegen een servicekost natuurlijk. De tijden zijn duurder geworden, dat voelt iedereen in zijn of haar portemonnee, maar deze maffe prijsstijgingen nog boven een ticket van net geen 300 euro? Toch lijkt de bezoeker dit te blijven pikken, want het was alweer een volledig uitverkochte editie en de drankstanden macheerden er niet minder om zo leek ons.

Skindred – North Stage

Wat krijg je als je Wales, ragga, metalcore, reggea en hip-hop in een blender gooit?  Juist, een zootje ongeregeld dat Skindred heet! Op Donington vervingen ze nog Five Finger Death Punch als headliner. Om maar te zeggen dat deze band over het (kleine) water, best wel wat teweeg kan brengen! Ze doen hun best om ook het Desselse publiek te overtuigen van hun kunnen. Toegegeven, in 2018 lukte het iets beter in de Metal Dome, maar Webbe bleef sleuren en het publiek opjutten! Met een Jump medley (van Halen en House of Pain), lijkt het publiek toch in de stemming te komen! Wanneer daarna Kill the Power wordt gespeeld, zien we her en der toch wat beweging! Tegen het einde veranderde Webb de volledige wei in één grote ventilator door iedereen Lac-de-connemara-gewijs met zijn/haar t-shirt boven het hoofd te zwaaien! Leuk zicht, leuke set!

I, Prevail – South Stage

Het uit Detroit afkomstige I, Prevail die in een mum van tijd zich mocht kronen tot één van de hotste metalcore acts van het moment. Waaronder hun recentste album Trauma zeker geen windeieren heeft gelegd. Begin dit jaar hebben ze een toen volledig uitverkochte Trix op stelten gezet! Dus we waren benieuwd hoe ze het op GMM zouden doen. Opener Bow Down bracht het feestje op gang met de nodige moshers. De hoogtepunten waren de cover van SOAD met Chop Suey dat brute moshpits op gang bracht en Judgement Day dat als intro Raining Blood had en voor een enorme circle pit zorgde. Desondanks dat ze een sterke set hadden neergezet moeten we toch zeggen dat het tijdens Trix net een tikkeltje meer was dan wat we vandaag hadden gezien. Frontman Brian kampte toch doorheen de set met stemproblemen maar het beperkte zich tot een minimum want Eric compenseerde dit dan weer tijdens de stevigere momenten. I, Prevail kon hun volledige potentie jammer genoeg niet benutten maar zelfs niet op volle sterkte konden ze nog wedijveren met bands als Skindred en Code Orange. Het publiek was enthousiast en daar draait het eigenlijk allemaal om!

The Ghost Inside – North Stage

The Ghost Inside is een unieke groep die een intense band heeft met hun fans door hun songteksten die fans over heel de wereld helpen hun obstakels te overwinnen en om nooit op te geven. Ze brengen ode aan de outcasts van de maatschappij. Daarbij is deze band een enorm voorbeeld op doorzettingsvermogen na een tragisch ongeluk op een vroege morgen op november in 2015 waarbij twee buschauffeurs om het leven kwamen, en waarbij de band maanden moesten revalideren waaronder de drummer zijn been verloor. Vier jaar later keerde ze terug, “triumph over tragedy”, dat is het motto van de band sindsdien. Deze doorzetters openden hun set met Engine 45 dat als een donderslag op heldere hemel insloeg op de North Stage! Het publiek opende al één van de grootste moshpits van de dag. Bij Pressure Point kwam een gigantische circle pit op gang die omsloeg in een two step festijn terwijl de rest van het publiek mee riep op de lyrics. Het werd ook even emotioneel toen de band begon over hun tragisch ongeluk en het verlies van het been van de drummer. Waarbij ze hun set eindigden met het nummer Aftermath dat voor de nodige tranen zorgde in het publiek. The Ghost Inside bracht een intense en emotionele set die velen zal bijblijven, but the beat goes on...

Cyclone - Marquee

Vandaag is zo'n dag dat we wat meer van de Jupiler Stage en de Metal Dome zullen zien. Maar eerst ook nog even naar de Marquee. Hoe raar is het dat de Belgische thrash-godfathers van Cyclone nog nooit op Graspop stonden. Ik vermoed een speling van het lot, maar dit euvel wordt dit jaar rechtgezet in de Marquee, en hoe! Aardig wat mensen hadden de weg gevonden naar de Marquee om dit Belgische vijftal met originele frontman Gevels en gitarist van het eerste uur Daamen bezig te zien. Niets verraadde dat Gevels al meer dan een halve eeuw oud is. Zo goed bij stem is hij, we hebben helaas dit weekend anders gehoord! Klassiekers Take Thy Breath en I Am the Plague werden zowaar aangevuld met een nieuw nummer, Nothing Is Real. Maar wees maar zeker, dit was zeer “real” en ijzersterk! Thrash zonder franjes, waar de nadruk gewoon lekker op de muziek ligt, zo hebben wij het graag.

Danko Jones – Jupiler Stage

Danko Jones stond enkele jaren geleden nog te pronken op het hoofdpodium. Dit jaar moest hij het stellen met een plaatsje op de Jupiler Stage. Hij liet deze degradatie ook fijntjes een paar keer vallen tijdens zijn set. Het blijft raar want ondanks dat de Jupiler Stage serieus werd uitgebreid, leek ze te klein voor dit Canadese trio! Maar Danko zal zijn slaap er niet over laten, in september komt er een nieuw album uit, en het was hun eerste festivaloptreden van 2023. Een uitstekend moment om het Desselse publiek te gebruiken als proefkonijn, dus opende hij alvast met de vooruitgeschoven single Guess Who’s Back! Gevolgd door het eveneens spiksplinternieuwe Good Times! Het publiek lustte er wel pap van! Danko is de meester van gevatte bindteksten, laat fotografen opnieuw een foto nemen, bewierrookt het publiek wanneer ze zijn naam scanderen, we zouden haast vergeten dat deze band steengoede rock ‘n roll brengt! Jammer dat Code of The Rode, Rock Shit Hot of We Sweat Blood de set niet haalden. Dat krijg je wanneer je maar 45 minuten krijgt. Danko solliciteerde openlijk om huisband te worden van GMM en wat ons betreft is dat geen enkel probleem, maar dan toch graag op de main stage! 

Halestorm – South Stage

Halestorm, de band rond frontvrouw Lzzy Hale en haar broer Arejay, was terug van de partij. De populariteit van Halestorm groeit jaar na jaar, album na album. Waar is de tijd dat we hen nog zagen in het kleine Biebob, met sterke rocksongs en die geweldige powerstem van Lzzy. Daar is gelukkig nog niets aan veranderd! Ze verdienden hun plaats in de late namiddag op de South Stage, waar een hele menigte present tekende. Maar even de aandacht vestigen op de aankondiging voor Halestorm door de twee Graspop presentators. Een trouwe GMM medewerker (de naam ontsnapt ons) was recent overleden, zijn familie kreeg een ware steunbetuiging dankzij deze oproep. Lzzy kwam een paar minuten later al schreeuwend solo het podium op. De handen uit het publiek gingen de hoogte in. “I miss the Misery” zong ze luidkeels, en vanaf deze eerste kreten waren we al bezorgd of haar stem dit wel zou blijven aankunnen. De vrouw kan een stukje zingen, maar lijkt met de kracht die ze hier achter steekt steeds te forceren. Om maar te zeggen dat daar stevige power achter zit! Ze geeft ons echter lik op stuk, want zelfs na een heel optreden lijkt Lzzy hier geen last van te hebben. Ondertussen tovert broer Arejay, voor de gelegenheid uitgedost in een bolletjeskostuum, de ene drumpartij na de andere uit z’n mouw. Ook hij kreeg de schijnwerpers op zich met een drumsolo, waarbij hij zijn normale drumstokken inwisselde voor een gigantisch paar. Ook Lzzy kreeg nog een paar keer een zangsolo, bij in- en outro’s van songs. Met I Miss The Misery, Love Bites (But So Do I) en I Get Off werd er goed gestart. Bij Familiar Taste Of Poison kwam ze het podium op met rozen, die ze in het publiek gooide. Hopelijk zonder doornen, ach, het is Graspop, moet kunnen. Zoals ze zelf zei: “this is her church”… and we are her people.

In Flames - North Stage

Met In Flames stond nog zo’n klepper op het podium. We schrikken van hun tijdslot, deze Zweden hebben enkele jaren geleden nog een main stage afgesloten. Er leek echter ironisch genoeg nu meer volk te zijn dan toen. We gaan eerlijk zijn: dit optreden is moeilijk om te beschrijven. Waarom? Omdat we meer achter ons dienden te kijken dan naar het podium en te luisteren welke nummers gespeeld werden, wegens de massale crowdsurfers die steeds maar in verschillende stromingen over of naast onze hoofden passeerden. Zanger Anders Friden heeft de gewoonte om op Graspop hun recordaantal crowdsurfers steeds maar te verbeteren. Wij gokken dat ze daar wederom in geslaagd zijn. Maar nog voor al dit, nog voor de eerste noot moest gespeeld worden en de bandleden een voor een opkwamen, riep de drummer al op om een wall of death te vormen. Om je maar een beeld te geven hoe wild het er een heel optreden lang aan toe ging, van begin tot eind. Zowel oude als nieuwe fans werden in de watten gelegd met de songkeuzes. Je had Behind Space, Cloud Connected en natuurlijk Only For The Weak als oude krakers, maar ook veel nieuwer werk zoals Everything’s Gone, Foregone, I Am Above en afsluiter Take This Life. Een optreden dat een ware actieve belevenis was.

Code Orange - Jupiler Stage

Code Orange kwam ongeveer tien jaar geleden uit met hun debuutalbum. Hun brutale mix van metal en punk deed ons alvast iets, maar daar lopen de meningen een beetje van uiteen. De ene vond het geniaal, de ander wilden na één nummer gaan lopen! Wij behoorden tot het tweede, we begaven ons na twee nummers naar de tribunes achteraan en vonden het vooral een grote chaosboel! Wanneer Jami Morgan op het einde afkomt met: “This is the New Reality” kunnen wij alleen maar hopen dat dit niet overal het geval is. Deze hardcoreband gebruikt zo veel verschillende invloeden dat het voor ons een beetje té was! 

Legion Of The Damned - Marquee

We namen ondertussen ook nog even een kijkje in de Marquee, waar het Nederlandse Legion Of The Damned aan het optreden was. We zijn ze de laatste jaren een beetje uit het oog verloren, maar deze klasse thrashers hebben een nieuw album uit genaamd The Poison Chalice. Een LOTD optreden is altijd goed. We hoorden een mix van nieuwe en oude songs waar feitelijk weinig verschil tussen te horen is. Toch gingen de oude krakers als Son Of The Jackal, Undead Stillborn en Bleed For Me er in als zoete koek. De Marquee mocht zeker voller gestaan hebben voor deze sympathieke Nederlanders, maar ook wij repten ons uiteindelijk naar de South stage.

Architects – South Stage

Tijdens Legion Of The Damned was namelijk ook tijd voor de Britse metalcore act Architects, volgens velen de bedenkers van de orginele BLEGH. Deze heren hebben liefst tien albums achter de rug. Ze begonnen met no nonsense metalcore die door de jaren geëvolueerd is in de sound die we nu op de dag kennen. Helaas hebben ze op 2016 gitarist Tom verloren die een dappere strijd voerde tegen huidkanker. Waarmee ze in 2017 een hommage brachten met hun album Holy Hell die toch tot één van de sterkste platen behoord die ze hebben uitgebracht tot nu. Hun recentste album The Classic Symptoms Of Broken Spirit werd gesmaakt door zowel de diehard fans als een nieuwe generatie. Nu staan ze voor een vijfde keer op Graspop en dit keer op de South Stage. De Britten lieten hun thee niet koud worden en vlogen er meteen stevig in met Nihilist waar frontman Sam duidelijk liet horen dat ze nog steeds stevige metalcore tot de man kunnen brengen. Dit resulteerde in stevige moshpits en headbangers. Vervolgens volgde de ene meezinger na de andere met ondere andere Tear Gas en Deep Fake. De verrassing was echter dat dit keer halverwege Doomsday werd gespeeld, want Architects heeft de gewoonte om met deze track af te sluiten. Dit was nog niet de grootste verrassing want op Impermanence kwam Winston van Parkway Drive als verrassingsact! Dit resulteerde in een hartelijk onthaal van het publiek. Er onstond een turbulente circle pit met de nodige crowdsurfers onder het gebrul van Winston. Eindigen deden ze met Animal waarmee frontman Sam zich nog voor een laatste keer van zijn beste kant liet zien. Architects bracht een set bruisend van de energie en waar de vonken van afsprongen met als genadeklap Winston van Parkway Drive die heel de South Stage deed daveren op zijn grondvesten.

Soen – Metal Dome

We kunnen moeilijk zeggen dat Soen de Metal Dome in lichterlaaie zette ondertussen ook, maar dat bedoelen we allerminst negatief. Neen, de hitte die zich langzaam opbouwde tijdens hun set werd er uiteindelijk een van het meest verschroeiende type en dat is volgens mij zelfs nog gevaarlijker dan een plots opduikende vuurbal. Zelfs de anders zo beheerste en serene muzikanten van Soen lieten zich toch mee opjutten door het enthousiasme van het GMM publiek. Al van bij de openers, Monarch en Deceiver hadden ze de tent mee. Wie zegt dat Soen ‘moeilijke’ muziek maakt heeft duidelijk nog niet goed geluisterd. De band is nog steeds op tournee ter promotie van hun jongste album Imperial, maar het was het vorige album Lotus dat de meeste songs op de setlist vertegenwoordigde. Wat heerlijk toch dat ook Savia, een song uit hun debuutalbum langs mocht komen. De band kondigde aan dat we op 1 september hun nieuwe album Memorial mogen verwachten maar een nummer daaruit kregen we nog niet te horen. Wel sloten ze af met Lascivious en het wondermooie Lotus, waarna we buiten in het zonnetje wat verkoeling konden gaan zoeken.

The Chats - Jupiler Stage

Op aanraden van een collega (dankjewel Dirk) gingen we naar The Chats kijken en daar hebben we geen seconde spijt van gehad. The Chats heet de band wel degelijk en niet zoals de backdrop zegt, “Get Fucked”. Dat verwijst dan weer naar hun jongste album, vertelt men mij! Wat een wervelwind zijn deze jonge punkhonden. Niet lullen, gewoon opkomen en spelen! Wij raakte de tel kwijt, maar zijn er zeker van dat er meer dan twintig (!) verschillende tracks de revue passeerden en dat op amper 50 minuten! Na vijf tracks nam zanger Eamon Sandwith voor het eerst het woord. Dat was om te klagen over de hoge prijs van sigaretten in Australië om dan vrolijk een nummertje in te zetten over jawel, de prijs van sigaretten! Want een verfrissing dit optreden, voor ons alvast dé ontdekking van de dag! Voor wie het gemist heeft, op zondag 12 november komen The Chats naar Antwerpen en dat in het voorprogramma van Queens Of The Stone Age in het sportpaleis! Wij zullen er alvast op tijd bij zijn!

Dark Angel - Marquee

Onze aaneenrijging van bands en stages bracht ons ook terug in de Marquee voor Dark Angel. Loeihard ging het er aan toe van begin tot eind, zo geloven we. Hun old school extreme metal van vroeger (van in 1985 zelfs mensen!) is nog nog steeds levend anno 2023. Alhoewel er nog geen halfvolle marquee gevuld was, ramde de hele band er niet minder om. Het opgedaagde publiek smaakte het wel, allemaal die oude songs, want nieuw werk is er niet meer gekomen sinds 1991. Zanger Ron dook op het einde even naar de eerste rij toe om tot groot jolijt van de old school fans daar een partijtje te zingen en verbroederen. Een degelijk optreden, niet meer en niet minder!

Rancid - North Stage

Dit bracht ons tot slot terug naar de main stages. Op de North Stage waren de punkrockers van Rancid het beste van zichzelf aan het geven. De punkrock van Rancid, die z’n hoogtij eind de jaren negentig kende, was een zeer welgekomen afwisseling! Hun muziek klonk happy en fris, in tegendeel tot de soms loeiharde mokerslagen die we eerder vandaag al geïncasseerd hebben. Heel wat volk had zich hier verzameld, zeker naar het einde toe waar we getuige waren van een supercombo Time Bomb en Ruby Soho. Het is niet alles om als punkband op Graspop Metal Meeting te moeten spelen, maar Rancid slaagde hier ten zeerste in. Hierna zouden we haast niet meer van de main stages wijken. Met het machtige Pantera, energieke Parkway Drive en overheersende Slipknot waren we na de verfrissende tunes van Rancid opnieuw klaar om muzikaal te beuken.

Pantera - South Stage

Lees het verslag van Pantera hier.

Parkway Drive - North Stage

Lees het verslag van co-headliner Parkway Drive hier.

Life Of Agony - Jupiler Stage

We namen ook een kijkje aan de Jupiler Stage. Toen we aankwamen gaf deze een desolate indruk! Logisch want net hiervoor stond met Pantera een ander 90’s grootheid op een ander podium en het populaire Parkway Drive zou ook gaan beginnen! Fans van deze geweldige ninties, moesten zich reppen om tijdig een andere grootheid bezig te zien. Gelukkig begon Life Of Agony strategisch vijf minuutjes later aan hun set. In een mum van tijd was het dan ook terug gezellig druk aan het “pintjes podium”. Life Of Agony hebben we ondertussen al zo veel gezien en toch blijft deze band ons bekoren. Akkoord, ze teren al jaren op dat ene sublieme album, River Runs Red, maar dit album is zo bovenaards goed, dat het ons geen moer kan schelen! En ook nu was het niet anders! Het album werd van voor naar achter gespeeld om dan aangevuld te worden met o.a. Weeds en Lost at 22! De sfeer zat goed zowel op als voor het podium. Op het podium dolde de band met elkaar, voor het podium werd er gecrowdsurft en gemosht dat het een lieve lust is. Tijdens Through and Through begaf Mina zich, zoals gewoonlijk, in het publiek om haar dankbaarheid uit te spreken. Zij was uitermate goed gezind en dat merk je! De laatste restje energie werden vakkundig uit ons geperst. Het reservelampje pinkt als we ons klaar maken om naar de main stage te gaan, dus even bijtanken onderweg met een gevulde tank Slipknot te gaan aanschouwen!

Slipknot - South Stage

Lees het verslag van headliner Slipknot hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.