Review Graspop Metal Meeting 2024: donderdag 20 juni - Glansvolle start op modderig terrein

Graspop Metal Meeting 2024 is er eentje om te herinneren. Niet alleen voor de affiche maar ook omwille van de weersomstandigheden. Regen en modder teisterden de aanvang van het Desselse festival maar zonneschijn en de eerste zomerse temperaturen triomfeerden op het einde. Bezoekers getuigden van doorzetting en werden beloond met opnieuw een geweldig metalfestijn.

Met Alice Cooper en Tool op donderdag, Judas Priest en Five Finger Death Punch op vrijdag, Avenged Sevenfold en Bring Me The Horizon op zaterdag en Scorpions en Machine Head op zondag werd er enerzijds gerekend op gevestigde waarden in het vak en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes gemaakt voor jonge headliners. Op deze eerste festivaldag best wel wat power metal en metalcore om mee te starten, terwijl we op het einde van de dag  eerst een nog kwieke zeventiger voor ogen kregen omringd door geweldige muzikanten, gevolgd door de ondertussen haast een legende te noemen: het progressieve maar donkere Tool.

Als de Noorse goden een festival zouden bezoeken, dan is Graspop Metal Meeting de plek bij uitstek. Voor de 2024 editie werden Freyr en Njord gestuurd als afgezanten die op voorhand wel al een pre-party hielden, Thor lieten ze gelukkig nog thuis. We verwijzen natuurlijk naar de regenval die de eerste twee dagen van het festival teisterde en heel wat plannen in de war stuurde. Nog voor aanvang waren de parkings niet in een staat om bezoekers te ontvangen en werd een noodplan in werking gezet: parkeren in de straten, shuttle bussen (vanuit Mol en Dessel centrum) en een warme oproep aan de bewoners van Dessel om solidair te zijn en de Graspop bezoekers te ondersteunen voor parking en kampeermogelijkheid. Ook werd de StuBru pre-party op camping Boneyard op woensdagavond afgelast, wat ertoe leidde dat er heel veel volk was op donderdagvoormiddag.

Onderweg naar de Desselse weide leidden lichtborden bezoekers weg van het festivalcentrum en richting Dessel, waar ingelegde shuttle bussen massaal op en af reden. Sommige parkings lagen er inderdaad heel zompig bij, niet aan te raden dus. Hierdoor bleef verkeershinder voor een groot deel beperkt, we zijn benieuwd of andere festivals later deze zomer hier evengoed in zullen slagen indien nodig. Eens aangekomen op het festivalterrein zelf viel onmiddellijk op hoe groen het gras nog was. Weliswaar zijn er veel witte vloerplaten bijgelegd in vergelijking met andere jaren, maar voorlopig zagen de omstandigheden er dus nog goed uit. Slechts twee buien in de namiddag waren een spelbreker voor de openluchtpodia, maar verder was het fijn vertoeven op de weide.

Nieuw dit jaar was het beker- en afvalsysteem. Net als zovele buitenlandse festivals introduceerde Graspop eindelijk het ‘pand’: met een munt die je kreeg aan de ingang, kon je een eerste consumptie kopen (opnieuw cashless, dat deze keer geen enkel probleem vormde in tegenstelling tot de introductie ervan vorig jaar). Eens leeg, wissel je jouw lege beker of flesje aan de bar in voor je een nieuw drankje krijgt (zoniet: bijbetalen). Dit hield de weide een pak properder, nu nog iets vinden op de vele lege pakjes friet, pizzaplateaus of pastadozen. 

Hoofdzaak van een festival: de muziek! Aan bands geen gebrek, verspreid over vijf podia een heuse selectie van zware gitaren (en soms al eens iets exotischer) van ’s middags 12 uur tot ’s nachts 1 uur. Heel veel volk op de been met een massa laat op de avond bij Tool. Maar vooraleer we daarop verder ingaan…

Solence – South Stage

Solence mocht de main stages openen. Meteen werd met deze Zweden aangetoond dat Graspop niet enkel en alleen meer de klassieke metalgenres programmeerd en een verjongingskuur inzet (meer daarover later met bv. acts als Pendulum). Solence brengt immers een soort alternative ‘electro-rock’, dus tot zover de klassieke metalgenres. Een heel moderne start van deze editie, muzikaal best te pruimen en al heel wat sfeer onder de aanwezigen, waaronder heel wat jonge gezichten. Uptempo strofes worden afgewisseld met catchy refreinen, zanger Markus Videsäter kweet zich goed van zijn taak als dynamieke frontman. Maar te vroeg op de dag om bij te blijven.

Night Verses – Metal Dome

Ook in de Metal Dome van hetzelfde laken een broek. Night Verses bracht haast volledig instrumentale alternative metal naar de dome. Lijkt ook een vreemde eend in de bijt te zijn, maar deze Amerikanen zijn hier vooral beland omdat ze mee zijn als support act op de tournee van Tool, een soort ‘package’ dus, te nemen of te laten. Zo zijn er natuurlijk heel wat bands, die erbij op de affiche moeten komen als deel van de komst van grotere bands. Echter doet al dit er niet toe, want Night Verses blonk uit met hun complexe muziek en bijpassende visuals, ze creëerden een sfeer die voor de vroege vogels mooi meegenomen was, een goede start in de Metal Dome!

Brothers Of Metal – Marquee

De vikings in Brothers Of Metal mochten op donderdag de spits dan weer afbijten in de Marquee. Met hun achten stonden ze paraat om de tent op z'n kop te zetten en dat deden ze ook! Met een strakke setlist van negen nummers, een mooie mix van hun twee eerste albums, konden ze het publiek zeker en vast bekoren. Absolute topnummers die werden mee gescandeerd waren Yggdrasil en Njord. Ook brachten de Zweden één van hun losstaande singles The Other Son of Odin. Brothers of Metal stonden dit jaar voor de eerste keer op het festival en Graspop mag zich zelfs al gaan afvragen waar ze de band in de toekomst zullen programmeren. De Marquee was in elk geval niet groot genoeg voor de grote menigte fans die was komen opdagen.

Dominum – North Stage

Meer power metal op de North Stage. Dominum bracht hun debuutalbum ‘Hey Living People’ uit eind december 2023 en stond nu voor de eerste keer op Graspop Metal Meeting. Niet slecht voor een piepjonge band! De Duitse band met Dr. Dead en zijn zombies speelden als eerste band op de North Stage na de setlist die Solence bracht op de South Stage. Dominum had eerder dit jaar al wat ervaring opgedaan tijdens hun tournee met Peyton Parrish en je merkte dat ze strak hun setlist wilden brengen. Naast hun eigen nummers waarvan Frankenstein en We All Taste The Same toch echte meezingers zijn, hadden ze ook een mooi uitgevoerde cover van Scorpions voor ons in petto, namelijk het nummer Rock You Like A Hurricane. Verrassend genoeg brachten ze ook heel enthousiast het nummer Bad Guy van Billie Eilish en deden dat uitstekend. Het zal voor de band en hun fans alvast een zeer positieve ervaring geweest zijn op Graspop!

Erra – Jupiler Stage

De Jupiler Stage staat erom bekend: straffe acts in het hard- en metalcore genre die veel publieksactiviteit teweeg brengt. Een betere bevestiging hiervan kon niet met Erra, die deze stage mochten openen. Hun metalcore heeft een progressief kantje en dat werd zeker gesmaakt. Zoals verwacht hier werden de eerste moshpits op gang getrapt en ook later steeg het aantal crowdsurfers in de lucht, dat belooft voor later op de dag. De front-stage security werd ook alvast gedoopt!

Bleed From Within – Jupiler Stage

Ze speelden nog maar als tweede band op de Jupiler Stage maar toch was er al heel wat volk daar ter plekke. Reden daarvoor: Bleed From Within. Blijkbaar waren wij niet de enige fans want het plein voor de Jupiler Stage stond stampvol en het begon bovendien net op dat moment opnieuw te regenen. Dat was dus zoeken naar een goed plekje én onze regenjas. Wat meer aan de zijkant hadden we toch nog een redelijk goed zicht op het podium. Het GMM publiek lust de metalcorepap van BFW duidelijk want de regen hield de crowdsurfers allesbehalve tegen. En die surfers en moshers kregen met beukende riffs en knallende drums precies wat ze nodig hadden. Misschien dat zowel band als publiek tijdens de eerste twee songs nog wat zoekende waren maar vanaf Levitate zat alles goed en kon het feestje blijven knallen. De nadruk lag natuurlijk op de jongste twee albums, Shrine (2022) en Fracture (2020) maar we kregen ook de meest recente single Hands of Sin voorgeschoteld. En afsluiten deden ze met het wervelende The End of All We Know. Geslaagd optreden dus.

Alien Weaponry – Metal Dome 

Op deze eerste dag in de Metal Dome stond om 14:50 Het Nieuw-Zeelandse trio Alien Weaponry gepland. Wij hadden een ‘Hellmut Lotti goes Metal’ gevoel toen we aankwamen aan de Dome. Er was al bijna geen doorkomen aan en dat al zo vroeg. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat de Metaldome te klein zou blijken voor de geplande band. Al snel werd duidelijk dat AW in form was. Met hun energieke mix van metal en maori invloeden zijn de vergelijkingen van Roots van Sepultura nooit ver weg. Het plezier spatte van het podium en het duurde dan ook niet lang voor wij tijdens Kai Whatu een eerste moshpit zagen. Het was hun eerste passage op GMM en ze genoten er met volle teugen van, hopelijk een voorbode van een lange reeks Graspop optredens. Toch één van de ontdekkingen van dit jaar!

Amaranthe – North Stage

Anderzijds begaven we ons ook nog eens naar de main stages, waar Amaranthe voor vertier zorgde. Het is al de vierde keer dat deze band met drie(!) vocalisten op Graspop staat en telkens schuiven ze hogerop. Vaste waarden doorheen de jaren zijn gitarist Olof Mörck, bassist Johan Andreassen, drummer Morten Løwe Sørensen en zangeres Elize Ryd. Nieuwe gezichten zijn clean vocal Nils Molin en de zoveelste grunter Mikael Sehlin. Niet alleen de bezetting kent veranderingen, na 7 studio-albums ook de songs die live gespeeld worden. We vinden het oprecht jammer dat er slechts een paar oude nummers gespeeld werden, zijnde The Nexus en Amaranthine, wat dan nog een ballade is (onnodig op een festival, de hele dynamiek werd uit het optreden gehaald), verder voor meer dan de helft songs uit de laatste 2 albums. En hoewel Digital World, Damnation Flame, The Catalyst en Archangel stevig gas geven en alles strak gespeeld werd en Elize en Nils de pannen van het dak zongen aangevuld door de screams van Mikael, missen we die oude, herkenbare meezingers. De dansbare ‘electro’ metal die de band brengt is sowieso niet voor iedereen op de Graspop weide bestemd, maar toch was er heel wat volk op de been aan de North Stage met een kern van fans die zich volledig uitleefden, ondanks de eerste regenbui deze namiddag.

STAKE – South Stage

Na deze opgewekte, poppy metal, aan de andere kant een heel andere vibe. De West-Vlamingen van STAKE hebben iets te vieren. Ze bestaan dit jaar 20 jaar (met heel wat jaren onder de naam Steak Number Eight) en gaan dat tweemaal uitgebreid vieren in Kortrijk op 1 en 2 november. Enige tijd na die aankondigingen kwam ook het bericht dat ze afscheid nemen van gitarist Cis Deman. De band had geen enkele festivalplannen deze zomer, maar beseften dat dit ook de laatste kans is om nog een festivalshow met Cis te spelen. Ze gingen naarstig op zoek naar een plaats op een line-up en Graspop antwoordde: STAKE voor het eerst op de main stage. Hoewel we STAKE veel liever in een donkere zaal of tent zien, was dit optreden in openlucht toch ook een topper. Met The Sea Is Dying werd onmiddellijk eender welke twijfel weggenomen, ook op main stage komt de sfeer en muziek over. Catatonic Dreams en Gravity Giants deed de temperatuur de hoogte ingaan en band en publiek gingen hard tekeer. Mokerslag van jewelste was nog Dickhead naar het einde toe.

Asinhell – Marquee 

De schare Volbeat fans die verzamelden voor het podium van de Marquee, kwamen van een kale reis thuis, want Volbeat-frontman Michael Poulsen beperkt zich bij Asinhell tot het spelen van de rythm gitaar. Hij cijfert zich probleemloos weg voor frontbrulboei Marc Grewe. Geen rockabilly dus, maar met snoeiharde old school deathmetal wordt er hier uit een heel ander vaatje getapt. Menig Volbeat fan schrok zich een hoedje en liep met betraande ogen en bloedende oren de tent uit.  Met maar één album op de teller is het logisch dat zij vooral daaruit puren, maar met pareltjes als Desert of Doom en Impii Hora, is dat geen enkel probleem.  De invloeden van o.a. Autopsy zijn echter nooit veraf en zo smokkelen ze tegen het einde van de set ook Ridden with Disease in een potpourietje. Gezellig bloedrood sfeertje met een band die speelde als een geroutineerde sloophamer.

Doro – North Stage

Opnieuw naar de andere kant voor Doro. Mevrouw Pesch is een icoon, daar kan je niet om heen. De metal queen brengt al sinds de jaren 80 met verschillende muzikanten (eerst met Warlock, dan solo) rasechte heavy metal. Het is enigszins raar dat ze dan nog maar vijf keer eerder op Graspop staat. De queen is ook net 60 geworden en pakte de weide nog steeds in als vroeger, bewonderenswaardig. Blijven ons bij: Für Immer, Raise Your Fist In The Air, de Judas Priest cover Breaking The Law en afsluiter en tevens meezinger All We Are. De metal queen staat er nog steeds!

Textures – Marquee

We pikten ook nog een stukje van Textures mee die in de Marquee speelden. De Tilburgse progressive metalband hield er in 2014 mee op, net toen ze Phenotype, het eerste deel van hun duo-album, uit hadden gebracht (Genotype kwam hierna nooit uit). Plots uit het niets eerder dit jaar maakte de band een comeback, met een strak optreden op Graspop als gevolg. Het klonk soms heerlijk chaotisch door de vele invloeden en tempowisselingen, wat was het goed om die Textures nummers als Messengers, Timeless en Singularity terug live te horen. Ofwel is er goed gerepeteerd, ofwel zijn ze het gewoonweg nooit verleerd.

Kerry King – South Stage

Kerry King is één van de vele artiesten die dit jaar “solo” op Graspop staan (zie ook o.a. Corey Taylor en Bruce Dickinson). Dit optreden Slayer 2.0 noemen zou een beetje kort door de bocht zijn, want solo nummers als Where I Reign en Schrapnel zijn echt wel goeie nummers. Maar laten we eerlijk zijn, met ex-Slayer drummer Paul Bostaph staat hier toch de helft van Slayer op het podium. Tel daar nog bij dat Zanger Mark Osegueda (Death Angel) écht soms té hard zijn best doet om te klinken als Tom Araya en je hebt soms echt wel het gevoel dat je naar “net niet” bent aan het kijken. Het was dan ook niet meer dan normaal dat het publiek massaal uit zijn dak ging wanneer eindelijk Raining Blood door de boxen knalt!  Leuk optreden en King zet het podium meermaals letterlijk in vuur en vlam, maar we hopen toch massaal dat hij volgend jaar er terug staat met de enige echte goden van de Amerikaanse thrash metal!

Babymetal – North Stage

Je hebt zo van die artiesten waar je ofwel voor ofwel tegen bent, er lijkt geen middenweg. De eerste band op Graspop die in deze categorie valt is ongetwijfeld Babymetal. Het Japanse fenomeen verkoopt wereldwijd (en vooral in Azië) arena’s uit. Eind vorig jaar verkochten ze hier in België nog makkelijk de Ancienne Belgique uit, dus groeipotentieel is er bij ons nog steeds. Het optreden op Graspop trok veel volk aan, zowel fans als nieuwsgierigen. Of die nieuwsgierigen overtuigd zijn is nog maar de vraag. Als fan doe je mee met eender welk nummer de band op je afvuurt, maar als nieuwkomer sta je er misschien met veel vraagtekens. Muzikaal is Babymetal eigenlijk vrij zwaar en gevarieerd. Soms weerklinken deathmetal melodieën en radicale breakdowns, dan lijkt het alsof Dragonforce hun power metal aan de man brengen. Nagel aan de doodskist van velen helaas is de zang. De drie schattige Japanse meisjes dansen erop los terwijl ze met hoge stemmetjes zingen. Je kan ertegen of net niet. Verder moet gezegd worden dat dit een pure geoliede machine is, elke noot, bindtekst en danspasje is van a tot z vastgelegd. Toch was er veel sfeer hier aan de North Stage, want technisch gezien was dit zeker een goed optreden. Met de introsong Babymetal Death kwamen de bandleden op en werden de eerste danspasjes gelanceerd. Wat een workout elke keer voor de jongedames. Ook Pa Pa Ya!! sloeg aan en bij Brand New Day kreeg de band het gezelschap van gitaristen Tim Henson en Scott LePage van Polyphia. Voor het eerst dat wij weten kregen ook de individuele muzikanten een solomoment en ook Karate hakte er sterk op in. Aan interactie ook geen gebrek, frontvrouw Su-Metal vroeg meermaals om circle pits en een grote wall of death (wat ten zeerste gehoor kreeg) en het publiek moest ook even gaan zitten om dan als een dolle massa recht te springen (dit was dan weer helemaal niet geslaagd en eerder komisch), en ook de lichtjes van de gsm moesten de hoogte in maar dit was vrij nutteloos op klaarlichte dag. Maar de grote climax was te vinden bij het nummer Ratatata, de song samen opgenomen met Electric Callboy die op de grote videowand te zien waren en helaas niet live. Iedereen vooraan de North Stage leek te staan dansen, met her en der vertwijfelende gezichten. Afsluiters Gimme Chocolate!! en Road Of Resistance sloten dit (voor sommigen bizar) metalfeestje af.

Kvelertak - Marquee

Om de avond goed in te zetten, had de organisatie er niets beters op gevonden om de Noren van Kvelertak op de planken van de Marquee te plaatsen. Deze heren brengen een moderne heavy metal sound die uiterst dansbaar is en vol energie zit. En dat had het publiek geweten. Er stond geen persoon stil. De ondergrond van de tent moet dit gevoeld hebben en kraakte onder de duizenden voeten die op en neer sprongen. Maar ook de planken van het podium zelf hadden een rustigere avond verwacht. Nadat frontman Ivar Nikolaisen de band had voorgesteld en zei: “we came all the way from Norway and we came to destroy!”, klom hij al van het podium en stond hij al op de steigers. Maar toen hij weer op dat podium stond, kon hij amper stilstaan. Ik denk dat hij op dat kleine uurtje gemakkelijk aan zijn 10.000 stappen was geraakt. En toch bleef hij vol energie de zowel Engelse als Noorse teksten aan elkaar rijgen. Maar zonder muziek willen deze woorden uiteraard weinig zeggen. En gelukkig heb je daarvoor een hoop rasmuzikanten bij elkaar in deze band. De drummer sloeg haast zijn vellen kapot, en de drie (!) gitaristen waren hun uiterste best aan het doen om het publiek mee te krijgen in hun riffs, En slaagden daar wonderwel in. Ja, het was daar een gigantisch feestje in de Marquee. Een uistekende voorbode voor wat er nog zou komen! 

Ne Obliviscaris – Metal Dome

Door het wegvallen van Hanabie. was het in de vooravond héél stilletjes in de Metal Dome. Dat gaf ons dan weer de gelegenheid om rustig een plekje centraal vooraan uit te kiezen voor één van onze favoriete Australische bands. Neen, niet Parkway Drive, wel Ne Obliviscaris. Een band waarvoor zelfs een metalfan uit Brazilië (met een tattoo van het bandlogo op de arm) de weg naar Dessel had gevonden. En hij zal het zich de kostelijke reis niet beklagen vermoed ik. Ne Obliviscaris overdonderde de Metal Dome met hun progressieve mix van deathmetal, black metal en gypsy folk. Hun vaste grunter Xenoyr is nog steeds niet helemaal hersteld dus wordt de band nog steeds bijgestaan door James Dorton (van Black Crown Initiate). Ne Obliviscaris staat erom bekend niet op een minuutje meer of minder te kijken als het op hun songs aankomt, dus in de set van 50 minuten hadden ze tijd voor maar 4 nummers. De eerste twee waren het sublieme Equus en het al minstens even mooie Suspyre uit hun jongste album Exul. Dat werd gevolgd door het pareltje uit Citadel (2014), Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes en de standaard afsluiter And Plague Flowers The Kaleidoscope. Wel grappig om frontman Tim dat nummer te horen aankondigen met “I know we’ve still got 12 minutes left but this is already our last song for today where others bands still have to play 3 to 4 songs at that point!”. De gasten genoten duidelijk van de tjokvolle en enthousiaste Metal Dome en speelden strak en professioneel als altijd maar met zichtbaar veel plezier. James ging na afloop van de set ook nog eens handjeschudden met nagenoeg de hele eerst rij. Ne Obliviscaris was alvast nog een hoogtepunt van deze eerste dag.

Megadeth – South Stage

Wanneer The Sick, the Dying… and the Dead door de boxen knalt weten we dat Mustaine en zijn (nieuwe) bende ongeregeldheden weer eens op het podium staat. De man overwon een tijdje geleden keelkanker, maar vocaal is hij ondertussen terug in topconditie! Voor drummer Dirk Verbeuren is het een thuismatch en onze landgenoot drumt dan ook de spieren uit zijn lijf! Zo krijgen we ook het tour debuut van Take No prisoners. Helaas geen The Mechanix, maar dat kan de pret niet bederven. Tornado of Souls wordt opgedragen aan het snertweer en tijdens We’ll Be Back, mag Vic Rattlehead zelfs mee op het podium. Mustaine is verrassend goed gezind. Het lijkt alsof hij zelfs wat “softer” geworden is, zou het? Zo stuurde hij ons veilig naar huis ("Drive safe guys”) na het geweldige drieluik Symphony of Destruction, Peace Sells en Holy Wars!

††† (Crosses) - Marquee

Om het dan eens over een totaal andere boeg te gooien, konden de fans van dark wave hun hartjes gaan luchten bij de heren van Crosses. En ik ben zeker niet de eerste dat toegeeft: dit is niet voor iedereen. En dat bleek ook aan de opkomst in de tent. Deze was niet bijster gevuld. Dit kon zijn omdat nonkel Dave nog op het hoofdpodium over de piped piper aan het zingen was, of gewoon omdat dit een niche genre is. Geen idee. Ikzelf ben in ieder geval wel grote fan. De twee leden van de band stonden op het podium met slechts twee keyboards, een gitaar en een grote lichtmuur om te bewijzen wat ze konden. En dat deden ze met verve. Al van opener Goodnight wisten de aanwezigen dat het iets speciaals ging worden. Zanger Chino Moreno (u weet wel, die van Deftones) stond de longen uit zijn lijf te roepen en liep het podium op en neer. De gothic in mij (ja, ik had mijn zwarte nagellak aan) kon zijn hartje luchten aan een set vol diepe beats en new wave-sounds die de duisternis in de tent bracht. Het minimale lichtspel achter de heren bracht dit nog meer naar voor en zorgde ook voor een lust voor de ogen... zolang mijn haar er niet bleef voor hangen. Ik stond ter plaatse wat te trippelen, zoals de gothics uit South Park. De man naast me, ogen zwart van de oogschaduw, gaf deze enorm de kost, terwijl zijn oren een prachtige set hoorde.

Alice Cooper – North Stage

Lees het verslag van Alice Cooper hier.

All Them Witches – Metal Dome

Om de Metal Dome in stijl af te sluiten, werd er een rasechte Nashville band op het podium geplaatst. All Them Witches brengen een soort psychedelische blues-rock die in je vel kruipt en er pas na de set met veel moeite uit geraakt. De set was vaak rustig, waar we ons verplaatste naar de moerassen van Louisiana, rum in de hand en genietend van de ondergaande zon. Maar toch kon de band goed uithalen. Zeker als je songs als Enemy of my Enemy in je repertoire hebt steken. De tent stond bomvol om deze Amerikanen aan het werk te zien en we zagen dat het goed was. Vooral als zanger/bassist Charles Parker Michaels Jr. de magische woorden “Cut me up, primitive, I’ll die like a slave, Riding on the wings of that Jesus Snake” uit, weet je dat er een pracht van een dansbaar nummer zit aan te komen. Het was een uur waarin het graag vertoeven was in de Metal Dome. Na al het gitaargeweld van deze dag, bewees deze band dat je een gitaar ook kan gebruiken om je publiek te verplaatsen in tijd en ruimte. Je had geen shrooms nodig om de psychedelica over je te laten komen en je op de prairie los te laten. Wat kan muziek toch geweldig zijn soms. Nu waren zijn mijn leren cowboylaarzen, ik moet wat paarden naar de stal brengen!

Tool – South Stage

Lees het verslag van Tool hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.

Lees ook het verslag van vrijdag, zaterdag en zondag.