Review Graspop Metal Meeting 2024: zondag 23 juni - Zo veelzijdig als maar kan

Graspop Metal Meeting 2024 is er eentje om te herinneren. Niet alleen voor de affiche maar ook omwille van de weersomstandigheden. Regen en modder teisterden de aanvang van het Desselse festival maar zonneschijn en de eerste zomerse temperaturen triomfeerden op het einde. Bezoekers getuigden van doorzetting en werden beloond met opnieuw een geweldig metalfestijn.

Met Alice Cooper en Tool op donderdag, Judas Priest en Five Finger Death Punch op vrijdag, Avenged Sevenfold en Bring Me The Horizon op zaterdag en Scorpions en Machine Head op zondag werd er enerzijds gerekend op gevestigde waarden in het vak en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes gemaakt voor jonge headliners. De laatste festivaldag was er zeker een bij uitstek voor de oudjes, met bv. Deep Purple maar ook Scorpions die hun zowat tiende jaar van hun afscheidstournee vierden (pun intended). Gelukkig was er ook nog zware metal zoals op de voorgaande dagen met bv. Atreyu, The Black Dahlia Murder en Slaughter To Prevail en ook Machine Head om het festival in ware metalstijl af te sluiten, net als vorig jaar.

Opnieuw een prachtige zomerdag in het land voor deze laatste festivaldag. Zowaar konden de laarzen en poncho’s achterwege gelaten worden en het gras was voor het grootste deel aan het opdrogen. Toch slaat de vermoeidheid op deze vierde dag bij sommigen toe, maar wij laten ons alvast niet kennen. Op naar de laatste 13 uur(!) zware gitaren!

Wargasm – Marquee

Nadat onze fotograaf enkele weken geleden foto’s van Wargasm had doorgestuurd, waren we geprikkeld en nieuwsgierig om naar hun optreden te gaan kijken en luisteren. Op zondagochtend stonden we vroeg in de Marquee om deze Britse elektronische punk sensatie te ervaren. De energie spatte van het podium af. Sam Matlock en Milkie Way Way (ja, dat is echt de on-stage naam) zijn opvallende verschijningen en wisselden af tussen gitaar, bas, zang en andere rollen. De instrumenten werden frequent gewisseld. Helaas ging dit op een gegeven moment serieus mis: percussionist/gitarist/dj Adam Crilly kreeg per ongeluk de gitaar van Matlock in zijn gezicht, met een gapende wond tot gevolg. Ondanks dit incident bleef Crilly onvermoeibaar, bloedend rondspringen. Enkele nummers later kwam een vriendelijke medewerker van het Rode Kruis zijn hoofd toch maar verbinden. Pure rock 'n roll! Wargasm speelde ondertussen rustig verder, zonder zich verder te bekommeren om de arme dj, ze spelen dan ook  “angry songs for sad people”, zoals ze het zelf omschreven. Als een echte windhoos was het, de interactie tussen Sam en Milkie is aanstekelijk, maar vooral door opzwepende, agressieve tracks, zoals Pyro Pyro” Tijdens DRILDO ontstond zelfs een reusachtige moshpit. Het Graspop publiek was vroeg wakker en voor degenen die dat nog niet waren, was dit een serieuze wake-up call! Toch gemist? Herkansing op de Lokerse Feesten op dinsdag 6 augustus!

Zulu – Jupiler Stage

Zulu hierna was voor ons een onbekende band, maar wat waren we blij dat we waren afgezakt naar het Jupiler-podium. Deze Amerikaanse hardcore band uit Los Angeles bracht een mix van traditionele hardcore-elementen en invloeden uit funk, jazz, hiphop en zelfs soul. Hun energieke optreden op de Jupiler Stage was enorm aanstekelijk voor zowel de jonge als de iets oudere Graspop fans. Voor de eerste keer dit weekend kregen we een politieke boodschap te horen (de Palestijnse vlag was zeer aanwezig op het podium, later tijdens The Last Internationale echter opnieuw). We zagen zelfs een heuse sit-in voor peace and love. Maar vergis je niet: de nummers en teksten van Zulu zijn net iets anders. Music to Driveby en 52 Fatal Strikes zijn allesbehalve vredig en rustig! Tussen de nummers door werden heerlijke samples gespeeld die in schril contrast stonden met de tracks zelf, maar verrassend genoeg niet de vaart uit de show haalden. Zulu trakteerde het vroege Graspop publiek op een gevarieerde en energieke show. We hopen deze jongens snel nog eens aan het werk te zien!

The Last Internationale – South Stage

We zouden liegen als we zouden zeggen dat we ongevoelig zijn aan vrouwelijk schoon. Vrouwelijke podium présences zijn op een festival als GMM toch nog jammerlijk genoeg in de minderheid. En als zo’n mooie dame dan nog eens geweldig goed kan zingen en zich zo energetisch over een podium beweegt als Delila Paz van The Last Internationale heeft zo’n band al helemaal een streepje voor. Voor de rest bestaat TLI nog uit Edgey Pires, die er met zijn zwarte lokken, leather jacket en sunburst ’59 Gibson LP uitziet als een neefje van Slash (en hij kan ook een stevig stukske gitaar spelen) en ex-Rage Against The Machine drummer Brad Wilk. Dat Wilk deze band enkele jaren geleden vervoegde is niet verwonderlijk als je weet dat TLI bijzonder sociaal-kritische teksten schrijven voor hun ‘heavy-rock-doorspekt-met-soul’ songs. Delili grapte dat ze daardoor verbannen zouden zijn in hun thuisland en dat Europa nu hun thuis is. Dat rocken toonden ze aan door de South Stage wakker te schudden met een schroeiende versie van de MC5 klassieker Kick Out The Jams. Tijdens het bijzonder soulvolle Soul on Fire (met Paz aan de piano) sprong ze de frontstage in om ons op te roepen te blijven vechten voor democratie en tegen dictators. Uit de Stratocaster waarvoor Pires zijn LP omruilde tijdens Hard Times werd een magistrale solo genepen (werkelijk). Een band die echt klaar is om hier meer potten te breken. Die zien we nog terug!

Skynd – Metal Dome

Fans van electro, zware metalen en true crime konden hun hartje luchten bij Skynd. En uiteraard weet iedereen hier dat er vooral op een backtrack wordt gezongen, dat er geplaybacked wordt, maar laat dat de pret niet drukken. Eerst hadden we schrik dat dit podium veel te groot zou zijn. Drummer en bassist stonden veel te ver uit elkaar en ook Skynd zelf stond pal in het midden, maar moest wel zeker vijf meter wandelen na elk nummer om van haar water te drinken. Maar het werkte anders wonderwel. Het werd een set van alle hits. We hoorden, onder meer, het verhaal van Richard Ramirez (een seriemoordenaar uit LA), Elsie Lam (die enkele weken dood in een watertoren lag) en Tyler Hadley (een 17-jarige die zijn ouders de kop had ingeslagen en dan doodleuk een houseparty organiseerde met de lijken nog in de slaapkamer). Elk nummer had zijn eigen mix van broeierige metal, harde beats en, als het live was, gezang dat door merg en been ging. Hoogtepunt was wel het nummer Columbine, dat het verhaal van deze schoolshooting verteld. Heel het publiek zong ondanks die lugubere achtergrond luidkeels ‘Rataatatatatata’ mee. Tiens, hadden we dat dit weekend al niet een paar keer gehad. Toegegeven dat wel de beste versie van die woorden zijn. Skynd is absoluut niet voor iedereen. Maar het is wel iets dat je gezien moet hebben, een ware belevenis. En dat konden de vele fans die aanwezig waren met veel plezier aanschouwen.

Atreyu - North Stage

Er zijn bands die heavy as fuck zijn en je hebt evengoed irritant commerciële bands. Slechts weinig bands kunnen de twee categorieën zo perfect combineren als Atreyu. Met hun meest heavy songs geven ze kletsen om onze oren, als ze de poppy toer op gaan is het irritant next level. En ook vandaag gaven ze ons het beste hun twee werelden. Aan hun inzet geen gebrek echter. Met een luid “What’s happening, Grapop” schudde Brandon Saller de laatste prut uit onze ogen. Drowning was een goede opener. Het vroege uur en het warme zonnetje hielden de metalheads niet tegen om al massaal te crowdsurfen en circle pits te maken. Tijdens het gigantisch hevige Battle Drums liet Saller van alle circle pits één gigantisch brede circle maken waar hij zelf doodleuk middenin post vatte. Maar om zo’n geweldig nummer dan te laten volgen door het tenenkrullende Falling Down, dat kan enkel Atreyu.

Dream State – Metal Dome

Een band in het verlengde van het eerdere Future Palace, is Dream State. Niet uit Duitsland maar uit het Verenigd Koninkrijk, Wales. Post-metal/hardcore voor de tweede keer in de Metaldome na het vreemde tussendoortje van Skynd. Misschien hadden Extreme op de main stage en Crystal Lake in de Marquee zo’n succes, want veel volk was hier helaas niet te vinden en dat is jammer. Dream State heeft top-singles uitgebracht en kon die eindelijk aan het Belgische publiek komen voorstellen. Hun tournee als support van I, Prevail ging immers niet door na uitstel door de coronajaren. Anyway, sinds die tijd is er ook wel heel wat veranderd. Een frontvrouw vervangen is altijd riskant, maar Jessie Powell werd met open armen door de fans ontvangen. Het is dan ook een ware power-vrouw, een dynamo die volledig opgewonden was en al spinnend heel het podium verkende, tot zelfs zingen op de barrière gevolgd door een korte crowdsurf en weer het podium op. Dit zou een topoptreden geweest kunnen zijn, maar helaas leek de muziek ook hier door de dome te galmen mogelijks door gebrek aan publiek (om te schetsen, je kon makkelijk tot bij de voorste rijen wandelen of rustig aan de PA gaan hangen, enkel even oppassen voor die occasionele moshpit of de opgeroepen wall of death). De sterke singles White Lies, Taunt Me en afsluiter Primrose deden de publieksactiviteit tot het max haalbare stijgen en dat op zich is een verdienste. Komt dat zien op hun eigen show in de AB Club op 3 november!

Make Them Suffer – Jupiler Stage

Nog een deftig metalcore bandje op de Jupiler stage om de laatste dag van Graspop door te brengen. Zelf heb ik deze band ook maar een paar weken voor Graspop ontdekt op Spotify (thank god) want live kwamen ze zeker niks te kort. Wat voor mij een leuke verassing was, en daaraan zie je hoeveel ik er al naar had geluisterd (niet), was dat er een vrouw mee op het podium stond. Alex Reade doet samen met Sean de vocals. Enkel neemt zij er ook nog eens het keyboard bij wat zeker voor een leuke touch zorgt in hun muziek. De sfeer zat er zeker in, zelf heb ik zo goed als heel het optreden zitten headbangen en een of andere mislukte poging gedaan om de ‘two-step’ eens uit te proberen (iemand die hier een tutorial voor heeft?). Als je van bands zoals Fit For A King of Paleface Swiss houdt is deze band zeker de moeite om eens te beluisteren.

Ihsahn – Marquee

Ihsahn - part 1 of 2. Want de legendarische zanger van Emperor stond vandaag niet één maar twee keer op het podium van de Marquee. Een keer met zijn soloproject en een keer met Emperor. En spoileralert voor de review van Emperor, het was twee keer overweldigend, geweldig en een lust voor de oren. Het solo-project van Ihsahn is ook doordrenkt van de black metal, maar heeft een grote prog-kant. En dat werkte wonderwel. De Marquee was jammer genoeg slechts half gevuld, maar de aanwezigen genoten wel van een show waar Ishahn zelf ook enorm van genoot. Je kon het zo van zijn gezicht lezen. En dat zorgde ook voor een geweldige sfeer in het publiek, dat met een zere nek de tent verliet als de show gedaan was. En dat plezier kwam niet alleen van de zanger/gitarist, maar ook van de aanwezige muzikanten, die stuk voor stuk wisten wat ze aan het doen waren. Het was absoluut geen Emperor-light show, maar een show die op zichzelf stond, een show die twee genres perfect met elkaar mengt, een nog hardere Opeth met momenten. En daar paste het gegrunt van Ihsahn dan ook perfect bij. De zanger was zich duidelijk al aan het voorbereiden op de show die avond, en ik denk dat er liters kamillethee moeten hebben klaargestaan, want dit hou je geen twee uur vol. Reken daar fantastische prog-solo's bij en je had een show om in te kaderen.

Rival Sons – South Stage

Om de southern flare dat Black Stone Cherry al had getoond (enkel het begin van hun show gezien helaas door de zoveelste overlapping) verder te zetten, had de organisatie er niet beter op gevonden om het geweldige Rival Sons op het podium te plaatsen. De vijf heren van de band stonden strak in het pak op de South Stage, dat ondertussen al toch bijna sauna-temperaturen moest bereikt hebben. Maar dat kon deze band niet deren. Deze band, zelf uit Long Beach Californië, bracht de woestijn rond Nevada en het Nashville van Elvis naar de Desselse wei. Hun hardrock is gebaseerd op een geweldige groove, waar soms ook een tederheid uit te halen valt. Maar laat dat niet aan je hart komen. Deze band kwam, zag en overwon iedereen met hun hardrock. Er werd menig bier gedronken, er werd gedanst en we waren in een bar in het midden van de Californische woestijn. De geur van bier en zonnecrème ging over iedereen heen en iedereen had er enorm veel plezier in. Zelfs de fans die al klaar stonden voor Corey Taylor of Body Count konden niet ontkennen dat deze band er een geweldige show van maakte. Hoogtepunten waren absoluut Do your worst, een nummer dat klinkt als The Black Keys on steroids en afsluiter Secret, dat de dansbenen tot aan de volgende band nog stevig in de ban hield. Een perfecte band om een zonnige middag in Dessel te mee te maken.

Malevolence – Jupiler Stage

Het Britse Malevolence stond voor de eerste keer op Graspop, en dat zullen de mensen die aanwezig waren bij de Jupiler Stage geweten hebben. Ze braken vakkundig de wei af met hun allesbehalve alledaagse mix van punk, deathmetal en hardcore. Gewapend met drie studioalbums was het duidelijk dat de nadruk lag op het album Malicious Intent. Maar dat zal het publiek worst wezen, want de moshpit voor het podium was ruig en brutaal. Het zette Alex Taylor aan om zelf nog harder en furieuzer zijn lyrics door de microfoon te spuwen. Het optreden werd zelfs even stilgelegd om een moshende fan af te voeren! Malevolence is geen show voor doetjes, en dat zullen ze geweten hebben. Gelukkig stonden wij veilig achteraan!

Ereb Altor - Marquee

Ereb Altor spelen viking metal maar hun lyrics gaan niet constant over mede zuipen en Thor en Valhalla. De meerderheid van de leden spelen naast deze band ook nog in Isole. Kwatongen durven ook wel eens beweren dat Ereb Altor eigenlijk een afkooksel is van Bathory en het feit dat de tweede helft van hun set uit Bathory covers bestond zal die kwatongen enkel maar voeden. Zelf liggen we daar niet zo van wakker, er zijn immers slechtere bands om te verafgoden. Ze begonnen eraan met de religieuze percussie en keelklanken van I Have The Sky. Zoals gezegd snijden Ereb Altor ook alternatieve thema’s aan in hun teksten, kleine geschiedenislessen als het ware. Zo gaat Queen of All Seas over een man die in de 17e eeuw door de Zweedse kerk ter dood veroordeeld werd wegens het hebben van een liefdesaffaire met een fantasy creature… rare jongens, die Zweden. Ze brachten op 21 juni een nieuwe single uit, Midvinter, maar die zat vandaag niet in de set. Te nieuw misschien? Wel werden we nog getrakteerd op de heerlijk epische klanken van With Fire in my Heart … en … With Blood on My Hand. Waarna het dus tijd was voor de Bathory covers. Die waren allesbehalve mis. En ook al hebben ze enkele jaren geleden dan een Bathory tribute album uitgebracht, toch beschikt een band als Ereb Altor volgens ons over genoeg sterk eigen materiaal om een setlist mee te vullen en hadden de covers tot één of max twee beperkt mogen blijven. Het heeft het plezier om deze band eindelijk eens live aan het werk te kunnen zien echter absoluut niet beschadigd.

Body Count feat. Ice-T – North Stage

Wie op zondag om zes uur nog steeds niet goed genoeg wakker was, moest op de North stage zijn waar rap-icoon Ice-T ft Body Count hun opwachting maakte. “GRASPOP BODY COUNT IS IN THE HOUSE !! “ en dat zouden we geweten hebben, Ice-T mag dan al 66 jaar zijn, zijn energie is er nog steeds niet minder op geworden. Een vette mix van hiphop, punk en thrash, een cover van Slayer waar zelfs Kerry King bij denkt “DAMN”! Uitspraken over mannen en pussy’s om dan Manslaughter in te zetten. Wie Ice-T een beetje kent weet dat hij geen blad voor de mond neemt en zijn entourage vaak moet denken, “Ice shut up!”. Buiten dit alles zagen we ook de familieman achter Ice-T waarbij zijn zoon Tracy zijn portie aandacht kreeg en zelfs zijn jonge dochter Chanel met een paar woorden iedereen op haar hand kreeg. Met aflsuiters Cop Killer en Born Dead ging de energie helemaal over de rooie en mocht Chanel nog eens opdraven om met een mic drop een einde aan de set te maken.

Corey Taylor - South Stage

Slipknot én Stone Sour frontman Corey Taylor stond voor de eerste keer solo op Graspop om zijn solowerk te presenteren samen met zijn uitgekozen klassemuzikanten. Hij heeft met dit soloproject dat simpelweg zijn naam draagt de volledige vrijheid over de muziek die hij wil brengen. Wie dus gedacht had vele Slipknot en Stone Sour songs te horen was er aan voor de moeite, want op een paar na bracht hij feitelijk een relatief softe set met eigen solomateriaal, ondanks dat dit Graspop was. Het was tevens de eerste vertoning hiervan op Belgische bodem, eind vorig jaar deed hij dat wel al in de 013 te Tilburg. Dat solomateriaal is eerder rock te benoemen en met momenten vrij emotioneel, de overgrote meerderheid stond er bij en keek er naar. Tot Before I Forget werd gespeeld, boem, sfeer er in. Dit werd gevolgd door iets dat hem elk optreden lijkt te achtervolgen, een hilarische Spongebob Squarepants medley. Met toppers Through Glass en Duality nog een laatste kopstoot van Taylor (die overigens heel wat emo speeches tussendoor gaf, iets toch wel typisch Amerikaans) en zo zat het er op.

Deep Purple – North Stage

Lees het verslag van Deep Purple hier.

Slaughter To Prevail – Jupiler Stage

EIN-DE-LIJK! Na zo lang wachten konden we ‘vollenbak’ genieten van het Russische Slaughter To Prevail. Een paar maanden geleden stonden ze nog in de Kavka in Antwerpen (lees onze review hier). De verwachtingen waren dan ook zeer hoog van deze band. Na dat brutale optreden van toen keken we er enorm naar uit om zanger Alex ‘The Terrible’ opnieuw aan het werk te zien. And boy, did he not disappoint at all. Ondanks een vermoeide paar dagen Graspop hebben we ons na de eerste seconde toch direct in de moshpit gewaagd. De sfeer zat er direct boenk op en de sound was denken we de luidste van heel het festival, maar laten we eerlijk zijn, zo hoort dat bij deze mannen. Alex heeft niet eens een micro nodig want deze man kan godverdomme brullen zeg, wat hij ook eens demonstreerde. De show is een paar keer stilgelegd omdat er een gewonde was, en ondanks dat Alex er heel ruig en ‘gevaarlijk’ uitziet is er achteraf een filmpje terug te vinden waarin hij een van de gewonden mee helpt dragen in de ambulance en doet hij zelfs een oproep deze persoon te vinden zodat hij zijn masker kan afgeven. Dus as usual in de metalscene, stoer vanbuiten, klein hartje vanbinnen. Ze eindigden hun show met een cover van Du Hast van Rammstein en daarmee zat het er op.

Scorpions - South Stage

Lees het verslag van Scorpions hier.

Emperor - Marquee

Ihsahn - part 2 of 2. En wat een deel. Emperor, een van de grondleggers van de Noorse black metal, liet al van noot één weten waarom dat zij zo een aanzien genieten. Ishahn zelf, nog steeds 'on a high' van zijn set van deze namiddag en nog steeds zonder frivool corpse paint want dat is allemaal niet nodig om trve te zijn, stond nog met dezelfde glimlach de zwaarste grunts uit zijn keel te halen, een glimlach dat ook haaks staat op de donkere teksten die de band brengt (als je je beste Noors erbij haalt), maar ook een glimlach die de amper gevulde Marquee in een extase bracht. Een extase, alsof we in een natuurlijk warm bad zitten, gezeten in de donkerste bossen in het uitgestrekte Noorwegen. En ook hier was het duidelijk dat Ihsahn niet alleen was. Tweede viool werd vooral opgenomen door toetsenist Einar Solberg, die ook zelfs een nummer op zichzelf mocht “zingen”. En de band wordt uiteraard ook gedragen door hoofdgitarist Samoth, die er als een echte viking op het podium stond. Maar uiteraard een viking met een klein hartje, want de aanwezigen in het publiek droeg de band op handen. Zeker als grootste hit I am the Black Wizards naar boven kwam, kon het plezier van de fans niet meer op. Zij zagen een Emperor die klaar is om nog verder te gaan, een band die al meer dan dertig jaar aan het beitelen is aan een groot black metal imperium, een band die een bomvolle tent verdient. Het is uiteraard eerder een niche-genre, iets dat de gemiddelde GMM-ganger niet altijd kan pruimen, maar geef ze een kans. Je zal het je absoluut niet beklagen. Zeker niet als ze blijven spelen zoals ze dat nu doen. Eigenlijk een perfect einde van vier dagen gitaargeweld, vier dagen vol wisselend weer, maar ook wisselende concerten. Bedankt Emperor, hopelijk tot snel.

Machine Head - North Stage

Lees het verslag van Machine Head hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.

Lees ook het verslag van donderdag, vrijdag en zaterdag.