Review Graspop Metal Meeting: donderdag 21 juni 2018

Datum: 
donderdag, 21 juni, 2018

Graspop Metal Meeting goes XL. Dat was het meest opmerkelijke én meest besproken feit van het Desselse rock- en metalfestival nog lang voor de start. De komst van Guns N’ Roses leidde tot een extra festivaldag, waardoor de inleidende eerste avond op donderdag een volwaardige festivaldag werd. Met een grandioze affiche met bovenaan de headliners Guns N’ Roses, Iron Maiden, Parkway Drive, Volbeat, Marilyn Manson en Ozzy Osbourne was Graspop lang op voorhand volledig uitverkocht, alle formules zijnde combi, het nieuwe combi XL, dagtickets en alle types vip. Het zou dus druk worden, vooral op donderdag wanneer de poorten tot de Desselse weiden open gingen.

We voorspelden een immense drukte, helaas was het nog erger dan gedacht. Massaal zakten mensen met een dagticket of combi XL ticket in de voormiddag af naar Dessel om daar urenlang aan te schuiven voor het toegangsbandje en nog dubbel zo erg was het om de camping te betreden, ondanks de extra ingang. Mensen die pas tegen de middag of later kwamen, waren een vogel voor de kat. Zij hebben zo goed als een halve festivaldag gemist door de immense wachtrijen, hoewel er van rijen ondertussen geen sprake meer was, een opgehoopte massa is beter geformuleerd. Op de camping was tegen de avond zelfs geen plaats meer, de organisatie besloot om wegels tussen de tenten te verwijderen voor extra plekken. Vrijdag zijn extra kampeerterreinen gezocht om ook de nog toe te komen gewone combiticketbezoekers van plaats te voorzien. We hebben geen organisatorisch inzicht bij Graspop, maar dit kon toch berekend en grotendeels voorkomen worden? Hopelijk volgend jaar beter.

Follow The Cipher - Jupiler Stage

Wie toch op tijd op het festivalterrein aanwezig was, kon Follow The Cipher als eerste band aan het werk zien op de openlucht Jupiler Stage. Follow The Cipher, het nieuwe paradepaardje bij platenlabel Nuclear Blast, heeft nog maar pas een debuutalbum uit, maar mocht Graspop op gang trappen, een prachtige kans voor de band om te tonen wie ze zijn en wat ze waard zijn. Wie kan je misschien denken? Een kleine voorstelling: het Zweedse Follow The Cipher is opgericht door Ken Kängstrom. Kängström is geen onbekende in de Scandinavische power metal scene. Hij hielp onder andere bij het schrijven en producen van verschillende welgekende Sabaton songs. Zijn creativiteit kende echter geen grenzen en daarom richtte hij Follow The Cipher op, die dit jaar hun self-titled debuutalbum uitbrachten. Dat hele album zit vol energieke power metal, met heftige drumbeats en snelle gitaarriffs met een elektronische toets van de synthesizers/keyboards die veelvuldig gebruikt worden. De tekst wordt gezongen door Linda Grahn, haar stem past goed in het power metal geheel. Ze wordt ondersteund door gitarist Viktor Carlsson die zowel clean zingt als grunt. Naast hun eigen nummers zoals Valkyria en Winterfall brachten ze ook de Sabaton cover Carolus Rex midden in de set, die op veel enthousiasme kon rekenen. Pas hierna was de sfeer echt gezet en werden ook de eigen nummers warm onthaald, een energiek optreden met twee dames die elk een ijzeren vleugen aan hun rug hadden gebonden ter decoratie. Een goeie start van Graspop.

Signs Of Algorithm - Metal Dome

De Belgische band Signs Of Algorithm mocht de Metal Dome als eerste veroveren. Stipt op tijd aan de tent van de Metal Dome werden we geraakt door een Belgische band die zich introduceerde met een sterk intro nummer. Toch hoorden we ook enkele mindere punten. Lag het aan het geluid van Graspop of waren deze jongemannen zenuwachtig om op Graspop op te treden? Uiteindelijk viel het op dat het geluid in het voorste gareel niet zo sterk was, noch in het midden of bij het achterste publiek. Ondanks het stevige deathcore en metalcore publiek dat aanwezig was, was er in het begin geen sprake van circlepits. Dit veranderde letterlijk na een aantal nummers waar we ook een sterke performance van de zanger en co. tevoorschijn zagen komen. Wat een rukwind sloeg er ineens in de Metal Dome! Deze mannen sloegen als een bom in met hun wervelwind aan breakdowns, screams en opgepompte hardcore. Hoe harder je je hoofd knalde, hoe harder de muzikale stoten werden. De breakdowns waren de ideale manier om op deze vroege namiddag de jonge metalheads in hun eerste hoogtepunt te schieten. Een ideaal voorprogramma voor diegene die de wilde en waanzinnige kant van metalcore, hardcore en deathcore wilden horen.

Cancer Bats - Jupiler Stage

Recht uit Canada komen Cancer Bats. De band combineert hardcore met punkinvloeden en een vleug southern rock die goed hoorbaar is, wat resulteert in een orkaan van geluid. De plaza van de Jupiler Stage was de ideale plek om hen hun ding te laten doen. Opener Gatekeeper toonde meteen het agressieve aspect van de band aan, iets wat geapprecieerd werd door het publiek, de fans zongen alvast uit volle borst mee: “gatekeeper”! Andere songs als R.A.T.S. en Hail Destroyer ging er ook als zoete koek in, wat resulteerde in een aantal crowdsurfers, moshpits en natuurlijk veel geheadbang. Net als Signs Of Algorithm een actief optreden.

The Pink Slips - Main Stage 1

Vertelden we trouwens al dat enkel de Jupiler Stage en Metal Dome bereikbaar waren? Het grote deel van het festivalterrein (met de Main Stages en Marquee) was nog afgezet om een of andere reden. Die ging pas open iets voor de eerste band daar: The Pink Slips. Ongetwijfeld een positie op de Main Stage veroverd doordat frontvrouw Grave (Grace in het echte leven) de dochter is van Guns N’ Roses bassist Duff McKagan. Lekkere hardrock is wat de band brengt. Mejuffrouw Grave maakte goed gebruik van de catwalk die vandaag was geïnstalleerd om dichter tot bij het publiek te komen en daar ver van haar band verwijderd te staan zingen op zwoele wijze. Leuk, maar zeker niets speciaal. Hun muziek bleef niet lang bij, zeker met zoveel andere bands op het festival.

Moments - Metal Dome

Met Moments stond de eerste Belgische band in de Metal Dome. Die was ondertussen al aardig gevuld en daar maakte de band goed gebruik van. Ze waren heel enthousiast om zoveel publiek te zien en straalden dat ook uit, de energie die ze hadden reflecteerden ze naar het publiek toe. Moments, die we hebben zien opgroeien van een jonge band met amateuristische fouten, tot een Moments waar we nu een buiging voor maken. Een absolute topper voor de Belgische generatie in het melodic hardcore genre. Eens dat deze mannen het podium van de Metal Dome betraden sloegen de vlammen meteen in. Deze band is ontzettend veranderd in zeven jaar tijd en dit in een zeer positieve manier. We zagen hier vijf mannen die werkelijk weet hadden van welk soort genre, welk soort performance en welke soort magie ze uitstraalden naar hun publiek. De onwijs sterke vocalen van de zanger Dries mogen we wel toch in de kijker zetten. De hoge en lage vocalen die deze jongeman produceert was een waardig iets om te aanschouwen. Maar laten we ook zeggen dat de backing vocals een waardig genoegen zijn en een absolute meerwaarde geven aan deze band. Het past perfect in het plaatje, samen met de drummer en de rest van deze band die samen een gepassioneerd stel waren. Werkelijk, Moments heeft het podium van de Metal Dome helemaal in vuur en vlam gezet. Gepassioneerde jongemannen die met nummers als What If, Our Fault, Our Failures en House Of Habits de vlammen in de pijp sloegen. De ene moshpit na de andere circlepit, de breakdowns waar er harde wall of deaths waren, de headbangers en de violent dancers, enz. Met het nummer The Voiceless raakte Moments de gevoelige snaren van de jarenlange fans van het eerste moment, waardoor dit een zeer sterk en emotioneel moment werd voor zowel de band als het publiek. Graspop had met deze Belgische band opnieuw succes en laten we eerlijk zijn, zo’n mooi en emotioneel geladen performance had niemand verwacht. Met afsluiter The Architect ging het publiek verspreid over de gehele Metal Dome nog een laatste keer uit de bol.

Doro Pesch - The Voice Of Warlock - Main Stage 2

Wie mocht daar de Main Stage 2 openen op deze eerste dag? Doro Pesch, die we al vaker dan we op onze twee handen kunnen tellen live aan het werk hebben gezien, en al evenveel keren heeft Doro nog nooit teleurgesteld. Op basis van haar legacy in de metal geschiedenis alleen al zou zij zeker een hogere plaats op de affiche verdienen dan die van opener. Wij lieten het niet aan ons hart komen en fris en monter als we waren stonden we dus klaar aan de rechterkant van dat grote podium. Bij de aanvang van de set kon je nog vlotjes doorheen de eerste rijen weven. Gelukkig werd die luxe kleiner naargelang het optreden vorderde. We hebben Doro al heel vaak tijdens een festivalset zieltjes weten te overtuigen en dat was hier niet anders. Zij is ook het soort artieste waarvan de mensen meer nummers kennen dan ze eerst zelf gedacht zullen hebben. Met haar gekende enthousiasme bestormde La Pesch en haar (allemaal mannelijke) bandleden het podium. 54 is ze ondertussen maar qua looks kan je er zo al tien jaar aftrekken. Later deze zomer verschijnt haar nieuw album pas dus kon ze zich vandaag concentreren op een krachtige set met enkele van haar meest memorabele (oudere) nummers. Openers Touch of Evil en I Rule the Ruins toonden meteen aan dat het serieus was. En zo bleven Doro en de mannen nog een tijdje stevig doorrocken. Met het rustige Für Immer werd bewezen dat ook met een ballade het publiek geboeid en begeesterd kan blijven luisteren. Met het zeer leuke Metal Tango werd de boel nadien weer op gang getrokken en All We Are was een meezing moment voor het op dat monent toch al een dikke 20 rijen bijeengestroomde publiek. Maar waarom moest dat "The Voice of Warlock" er eigenlijk expliciet bij? Zowat elke zichzelf respecterende metalhead kent Doro toch... Niet?

Bury Tomorrow - Jupiler Stage

Twee jaar geleden speelden de Britten van Bury Tomorrow al op Graspop op de Jupiler Stage en dat deden ze nu gewoon opnieuw. Het werd vorige keer zodanig gesmaakt dat de organisatie niet zal getwijfeld hebben hen opnieuw te boeken. De band zelf was ook in zijn nopjes en verwees naar hun voorgaande passage. Ze wouden dit nog beter doen dan vorige keer. Missie waarschijnlijk geslaagd, dankzij hun melodische metalcore bleven de circlepits niet lang uit en zanger Daniel Winter-Bates riep op tot een wall of death die tot volledig aan de PA moest gaan. Zover kwam het niet, maar we gaan niet zeuren, het was een knallend optreden van begin tot einde. Daniel echter had er geen genoegen mee, hij vond die eerste circlepit maar een ‘baby circlepit’ dus dat moest beter. Zo gezegd, zo gedaan. Vaak werd de liefde tussen bands en hun publiek in de belangstelling gezet. Zo moest iedereen de persoon naast zich vastnemen om dan samen te springen als teken van broederschap. Ook hier volgde het publiek keurig Daniel’s oproep. De band brengt op 13 juli hun nieuw album Black Flame uit, met dat titelnummer sloten ze hun optreden af.

Black Stone Cherry - Main Stage 1

Back to basics op Main Stage 1 met Black Stone Cherry. De hardrockband uit Kentucky combineert alle klassieke elementen van het genre tot een sound waarbij je onmogelijk stil kan blijven staan. De heren waren nog geen minuut op het podium toen de sfeer er al helemaal inzat. Openen deden ze met Blame it on the Boom Boom dat al direct vrolijk meegebruld werd. De volgende song verklaarde ongetwijfeld de kledingkeuze van Ben Wells die een eervolle vermelding verdient. Met zijn met roze geborduurde vest en rood sjaaltje paste hij helemaal in White Trash Millionair. Halverwege de set waande je je even op Reggae Geel met een fantastische cover van Stir It Up, de perfecte inleiding tot Me and Mary Jane. De kelen van het publiek kregen geen rust want hierna was het tijd voor In My Blood. Eindigen deden ze met Family Tree. De heren hadden duidelijk zin in deze show, bruisten van energie en enthousiasme en brachten dit naadloos over op het publiek dat bij elk nummer meedeinde en zong. Wie na deze, overigens muzikaal ook zeer sterke set, nog niet fysiek en vocaal opgewarmd was, was ergens anders.

Toxic Shock - Metal Dome

In lang vervlogen tijden kon je op Graspop een resem Belgische bands aan het werk zien maar de laatste jaren is het aandeel aan vaderlands metaal behoorlijk afgenomen. Gelukkig kon de chauvinistische metalhead toch nog enkele keren zijn of haar hartje ophalen in de Metal Dome. Met Toxic Shock stond het betere Antwerpse crossover werk op de planken. De mix van oude Metallica met een ferme scheut Suicidal Tendencies klinkt op plaat behoorlijk indrukwekkend en ook de keren dat we hen voor hun passage op GMM live aan het werk zagen zijn ons bijgebleven. Niet in het minst omdat ze met frontman Wally een zanger in de gelederen hebben die letterlijk lijf en leden riskeert. De brave man maakte ook nu weer levensgevaarlijke salto’s, beklom tentpalen en dook met ware doodsverachting van de geluidsinstallatie. Behoorlijk entertainend allemaal maar dit kan niet verhelen dat Toxic Shock muzikaal toch niet helemaal wist te overtuigen deze dag. Aan enthousiasme en inzet geen gebrek en de trouwe fans lieten het niet aan hun hart komen maar echt beklijven deed het allemaal niet, daarvoor werd er net iets te rommelig gespeeld. Ongetwijfeld hebben de zenuwen en de indrukwekkende setting er wel iets mee te maken maar we hebben de band al beter in vorm geweten en daar kan zelfs een instant klassieker als Great Great Gift niets aan veranderen. Hulde in elk geval voor de gretigheid en geestdrift van de band die ongetwijfeld beter tot zijn recht komt in een zweterige club ergens ten lande.

Iced Earth - Main Stage 2

Het zou gaan knallen op Main Stage 2. Iced Earth trad er aan en die staan altijd garant voor stevige power metal. Vorig jaar stonden ze op Alcatraz om daar hun nieuw album Incorruptible voor te stellen en dat deden ze nog eens over hier op Graspop. Opener Great Heathen Army, Seven Headed Whore en Black Flag vertegenwoordigden dit album, waarin zanger Stu Block soms tot in het extreme zijn keelgat openstelt om ijzige kreten te produceren. Hoe hoog kan een man zingen? Het ging eerst wel even niet goed bij de start, want Stu’s microfoon kwam niet door de muziek heen, maar dat euvel werd snel verholpen. Natuurlijk werden oude classics als Burning Times en The Hunter niet vergeten. Het publiek kon smullen van schelle screams van Stu Block en grandioze gitaarsolo’s van oprichter Jon Schaffer en co.

Fleddy Melculy - Jupiler Stage

Deels tijdens Iced Earth’s tijdslot trad Fleddy Melculy op de Jupiler Stage op. Ondertussen weet het Belgenland al wat het van Fleddy en kornuiten kan verwachten. Sex, drugs and rock ’n roll, maar dan in het plat Vlaams. Ook zij speelden al twee jaar geleden eens op Graspop. Net zoals toen werd het een waar feestjeDe Jupiler Stage plaza stond afgeladen vol en was eigenlijk te klein. We zagen onder andere nog geschifte songs als Ik Ben Kwaad en 668 met gekke toestanden als een ‘wall of duck’, waarbij het publiek in twee helften werd gesplitst zoals bij een wall of death, maar dan zich moesten bukken en als een eend rondlopen. Uiteraard kon hun instant hit T-Shirt Van Metallica niet ontbreken. Enthousiasme alom!

Jonathan Davis - Main Stage 1

Jonathan Davis, de zanger van Korn, kwam met zijn solo-project naar de Belgische weide van Graspop. Een prachtige witte achtergrond werd omhoog getrokken met de initialen van J.D. in elkaar geweven. Een heel andere stijl dan die we van Jonathan Davis gewend zijn met zijn drukke achtergronden bij Korn. Toen de cello, eveneens de viool en de synthesizer op het podium werden geplaatst, werd het publiek toch benieuwd naar het optreden. Eén voor één kwamen de bandleden op het podium, met natuurlijk de in het zwarte geklede Jonathan Davis.

Met het intro nummer Underneath My Skin zette Jonathan Davis meteen zijn performance neer. Een nieuwere versie van Korn, waar de drummer die ook bij Korn oorspronkelijk speelt een grote rol speelde, net zoals de violist die eveneens de backing vocals verzorgde. Dit was een ontzettend waardig genoegen om naar te kijken. Speel maar eens viool en zing samen de vocalen met de main zanger, dat is niet gemakkelijk! Met het nummer Underneath The Skin werd duidelijk dat Jonathan Davis nog steeds in een andere dimensie circuleert op het podium, een soort trance waar deze emotionele, hartbrekende zanger verkeerd als hij zijn nummers brengt naar het publiek. Het mooie aan het optreden van Jonathan Davis is dat hij zijn bandleden allemaal de kans geeft om ook hun eigen instrument in de kijker te plaatsen zonder dat hij zijn vocalen ontleent. Zo merkten we de passie voor muziek van deze bandleden sterk op. Met het opeenvolgende nummer Everyone hoorde je toch weer sterk de gepassioneerde beinvloeding van Korn, maar laten we ook eerlijk zijn, Korn zou Korn niet zijn zonder Jonathan Davis. Everyone is een mix van nü-metal en rock. Het nummer Forsaken is een erg donkere song waar Jonathan Davis zijn gehele emotionaliteit naar boven bracht. Zijn dansjes tussendoor gaven een weergave van zijn passie voor muziek. Dit is nog maar een understatement. Tusendoor snakte hij naar lucht via een zuurstofmasker die hij op de achtergrond hield. Toen het nummer Final Days naar voor kwam, werd de sitar in het middelpunt geplaatst. Hier zagen we Jonathan op een heel diverse manier, waar de muzikanten een zeer sterke centrale rol hadden. Final Days was een van de hoogtepunten van de set door de variatie aan instrumenten.

Toen kwam een onverwachte moment voor elke fan van Jonathan Davis. Elke fan kent Slept So Long als één van de nummers van de soundtrack van de film Queen Of The Damned. Voor velen een song die nog nooit live is gehoord. Door de variatie van verschillende instrumenten te gebruiken werd deze plaat een hallucinerend hoogtepunt in de set. En als we nog niet genoeg hadden met het nummer Slept So Long, maakte het nummer System wel de hele set af. System komt ook van diezelfde filmsoundtrack van de film, maar is indertijd in samenzang met overleden zanger Chester Bennington van Linkin Park tot een geheel gekomen. Dit was één van de meest waardige vertoningen die Jonathan Davis aan het publiek kon geven. Twee nummers die Jonathan Davis in werkelijkheid zelden heeft gebracht. Naarmate de set vorderde zagen we nog het sterke nummer Walk On By voorbij komen, waar we weer een up to tempo song van Jonathan Davis en co. kregen, alsook het nummer What It Is naar een einde toe. Eén van de mooiste momenten van Jonthan Davis waar zijn emoties naar voor komen met zijn ogen toe knijpend, zoals we hem kennen. Uiteindelijk merkten we ook op dat de hele set een rode draad was voor het echte en persoonlijke verhaal rondom Jonathan Davis. De performance met deze uitzonderlijke bandleden was misschien niet het hoogtepunt van Graspop, maar zorgde wel voor een geslaagd en subliem optreden en inzicht in het karakter van Jonathan Davis.

Dool - Metal Dome

We pikten nog een stukje van het Rotterdamse Dool (uitgesproken als ‘dool’ en niet op z’n Engels ‘doel’, leuk feitje dat we dit weekend te weten kwamen) mee, zij traden ondertussen op in de Metal Dome. De stonerrock met boegbeeld Ryanne Van Dorst is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar dat spreekt niet tegen dat Dool een rijzende ster is in het muziekgebeuren. Leuk weetje, Dool is ontstaan na het ophouden van The Devils Blood. Ze hebben slechts één plaat uit genaamd Here Now, There Then en daarmee toeren ze al iets meer dan een jaar. Aan kwaliteit zit het zeer goed bij Dool, ware klasbakken zijn het die weten wat ze doen. Dat zie je ook on stage dat het geen groentjes meer zijn, Ryanne bespeelt het publiek alsof dat het eenvoudigste is in deze wereld, terwijl ze op zwoele manier zingt en de andere muzikanten voor de dromerige melodieën zorgen.

Ghost - Main Stage 2

Graspop is de jaarlijkse hoogmis van de metal in België en wie nood had aan het wat spirituele begeleiding was donderdag op Main Stage 2 aan het juiste adres. Tijd voor een satanische mis met Ghost. Dit was meteen ook het debuut voor die nieuwe frontman (of het nieuwe alter ego van Tobias Forge, het is maar hoe je het wil bekijken) Cardinal Copia die het levenslicht zag naar aanleiding van het nieuwe album Prequelle. De opener van het concert was dan ook dezelfde als die van het album: Ashes gevolgd door Rats. Het massaal verzamelde publiek kon zich daarbij de vraag stellen of het volume van de vocals verloren was gegaan bij de switch van alter ego. Rats was amper verstaanbaar en bij momenten op het randje van vals, gelukkig hadden de fans al goed geblokt en zongen ze ook zonder bruikbaar voorbeeld van de kardinaal mee.

Ook Absolution was nog een beetje zoeken maar eens aangekomen bij Ritual stonden de bassen weer wat zachter waardoor de bekende stem eindelijk terug boven kwam drijven (dat probleem met de bassen is trouwens iets dat wel meer bands parten speelde) en ook de toonvastheid was teruggevonden, we zullen het op de zenuwen steken. Uiteraard geen Ghost zonder stichtende bindteksten. In zijn alom gekende stijl werd het publiek van het ene topnummer naar het andere geleid. Een volledig plein zo vrolijk de naam van de duivel laten reciteren; het is weinigen gegeven maar met Year Zero slaagde Ghost er opnieuw in. Het enthousiasme waarop ook de nieuwe nummers onthaald werden doet vermoeden dat de populariteit van de band, terecht, enkel toegenomen is. Om af te sluiten kreeg het publiek nog Monstrance Clock ter compensatie van het feit dat het onmogelijk was om iedereen even goed te verwennen (if we could’ve, we would’ve, dixit Cardinal Copia of hij daar teleurgesteld over was viel moeilijk van zijn gezicht af te lezen).

Afgezien van de ietwat slordige start zat alles in deze set waar het moest zitten. Ook het vermelden waard is de uitbreiding van de band. In een interview liet Forge onlangs vallen dat hij eindelijk verlost is van de door hem gehate backing tracks dankzij live backing vocals. Ongetwijfeld een meerwaarde voor de band live die nu ook kan genieten van een lichte female touch en een beetje meer swung op het podium. En Satan zag dat het goed was.

Madball - Jupiler Stage

Ondertussen aan de Jupiler Stage speelde zich een heel ander tafereel af. De New York hardcoreband Madball is een legende voor de streetstyle van de hardcore punk. Het was dan ook mooi om te zien hoe iedereen naar deze band toestroomde. Zoveel mensen voor deze band aan het werk te zien, van jong tot oud en van klein naar groot. Toen zanger Freddy op het podium kwam en meteen zijn vuisten zette op zijn eigen muziek, barstte de bom op de Jupiler Stage los De jonge en oude generatie sloegen hun handen in elkaar en hebben de gehele set zich van hun beste kant laten zien. Met het nummer Hardcore Lives en Set It Off dat gezongen werd door onze Madball favorieten, was het podium, het speelveld en de hekken bijna te klein voor dit sterke up-tempo nummer. Van voor tot achter en van links tot rechts waren de violent dancers te sterk om in bedwang te worden genomen. Het ging er erg hard aan toe, en dat is nog een understatement. Schoenen, petten en ledematen vlogen door het rond. De performance van zanger Freddy en co. was erg strak en sterk in karakter. Genoeg pits om de moves te laten zien, maar als de band zich ook vermaakt en er van geniet, is een performance pas echt geslaagd. De breakdowns, de pits en het violent dancen was een moment van geluk. Stagediving en crowdsurfing, waarom mag dit alweer niet op Graspop? Dit ontbrak er anders niet aan. Op en top hardcore met een aantal nieuwe nummers van hun nieuwe cd For The Cause. Andere hoogtepunten waren nummers als Born Strong, Infiltrate The System en natuurlijk afsluiter Hardcore Still Lives. Freddy, we know it for sure, hardcore will always live!

Guns N' Roses - Main Stage 1

Zoals al vermeld, de reden waarom GMM dit jaar een volwaardige festivaldag extra aan de affiche toevoegde was natuurlijk door de komst van Guns N’ Roses. Wanneer je als organisator de kans krijgt om zo’n kanjer van een band te strikken moet je niet twijfelen, ook al betekent het dat je wat flexibel moet zijn met je schema. GnR is en blijft een band met een reputatie natuurlijk. Appetite for Destruction is en blijft nog steeds een van de beste debuutalbums uit de muziekgeschiedenis en gold destijds als een verschroeiende schop onder de kont van het voor de rest in slaap gevallen metal wereldje. De toernees in de jaren daarop waren op z’n zachts gezegd legendarisch te noemen omwille van het onwereldse drank- en drugsmisbruik van de bandleden en het volledig ontspoorde ego van de heer W. Axl Rose (naar verluidt had zelfs de W na verloop van tijd een eigen tourbus, roadies en groupies maar dat hebben wij ook alleen maar van horen zeggen). De reputatie blijft ook enigszins behouden want ondanks al het geruzie en verwensingen die de leden elkaar na de split naar het hoofd slingerden gebeurde enkele jaren geleden dan toch wat volgens hen ‘not in this lifetime’ ging gebeuren, nl. een reünietournee. Alhoewel, de heren Slash en Duffy zijn al wel meer dan één keer gereanimeerd moeten worden na één of andere overdosis, dus je kan je ook afvragen aan de hoeveelste lifetime deze heren eigenlijk al bezig zijn. Intussen zijn de rebellen van destijds brave huisvaders geworden en zijn ze allemaal zo goed en zo kwaad als mogelijk afgekickt van drank en drugs. Net daardoor ogen ze tegenwoordig bijzonder scherp, slagen ze erin om op tijd te beginnen en spelen ze 3.5 uur (drie uur en een half lieve mensen!). Om maar te zeggen, Guns N’ Roses heeft nog steeds miljoenen fans rondlopen wereldwijd en staat dus steevast garant voor een massa volk in uw festvaltuin.

Guns N' Roses hoofdact op deze donderdag dus en geloof ons, voor de Main Stage 1 was er geen vierkante centimeter meer beschikbaar, iedereen wilde een glimp van de rockgoden kunnen opvangen. Al vanaf de eerst openingsnoot zat het er al boenk op met It’s So Easy en Mr. Brownstone. Slash draagt al dertig jaar lang dezelfde outfit op een podium en zag deze avond niet als reden om daar verandering in te brengen. Axl Rose bestormde het podium als een soort van kruising tussen een overjaarse cowboy/grunger/biker of hoe je het ook wilt noemen. Wat bij hem wel is gebleven is die vurige blik met een ondeugende glans in zijn ogen. Wat, zoals in de loop van de avond zou blijken, wel verdwenen is, is zijn rocker-dan-rock zangstem. De eerste twintig minuten leek er nog niet direct een vuiltje aan de lucht, na Chinese Democracy spoot de band er een volledig ontkende versie van Welcome To The Jungle uit die werkelijk iedereen van zijn/haar sokken blies. Nog maar eens een bewijs wat voor een machtige nummers deze band in amper drie volwaardige studioalbums aan de mensheid geschonken heeft. Estranged was daar nog zo’n zalig voorbeeld van. Vanaf dan ging het met de vocale prestaties van Mr. Rose echter van kwaad naar erger. Zijn pogingen tot hoge uithalen deden pijn aan de oren en wanneer hij later in de set nog ging gaan croonen (This I Love en Wichita Lineman) krulden onze tenen bijna tot achter de oren. Dixit mijn GigView collega die naast mij stond: "Dat was zelfs nog niet in de buurt van juist". Met steeds meer regelmaat zagen we hem op het einde van de songs van het podium verdwijnen, meer dan waarschijnlijk om even aan de zuurstof te gaan hangen en wie weet ook wel zijn neus te poederen. Of om van outfit te verwisselen want om de haverklap verscheen hij weer op het podium met een ander vestje, sjaalte, hoed of shirtje.

Het is misschien niet echt uitgesproken zo maar meer dan ooit is het eigenlijk Slash die de man bij GnR is tegenwoordig. Bij elke afwezigheid van Rose en soms zelfs als die er nog bijstond eiste hij de hoofdspot op met zijn spetterende gitaarspel. Ook de andere bandleden, oudgedienden Duff McKagen en Dizzy Reed maar ook nieuwe leden John Fortus (gitaar), Frank Ferrer (drums) en Melissa Reese (toetsen en backing-maar-vaker-ook-reddende vocals) verkeerden in topvorm. Tot twee maal toe gaf Slash een volledig nummer op gitaar ten berge, de medley Olé Olé/Johnny B. Good en natuurlijk Speak Softly Love (Love Theme From The Godfather). Duffy mocht dan weer de lead vocals verzorgen op de Misfits cover Attitude. Tijdens de set hoorden we ook een aantal nummers uit Chinese Democracy voorbijkomen, een album waarop de andere originele GnR leden niet eens meespeelden. Alsof Axl wist welke toegeving de anderen hiermee deden, gunde hij hen ook een aantal nummers uit hun post Guns leven. Zo hoorden we Slither van Velvet Revolver voorbijkomen. En werd er een eerbetoon aan Chris Cornell getoond middels de Soundgarden song Black Hole Sun. Er waren nog andere covers, de obligatoire Live and Let Die en Knockin’ On Heavens Door maar bijvoorbeeld ook Pink Floyd’s Wish You Were Here en The Seeker van The Who. Dat alles zorgde ervoor dat Guns N’ Roses die drieëneenhalf uur die we op voorhand op het schema zag staan en waarvan iedereen zich afvroeg of dit misschien geen drukfout was toch volspeelde en dat op een manier een hoofdact waardig. We onthouden dat het geheel muzikaal stond als een huis maar dat Axl toch heel wat van zijn vocale pluimen verloren heeft en blijkbaar op heel wat goodwill kan rekenen van zijn fans en bandleden.

Heilung - Metal Dome

Dit jaar konden we op het gebied van diversiteit niet klagen. Een mooi voorbeeld hiervan is het Deense collectief Heilung, waar mensen die de kreten van Axl niet meer konden aanhoren soelaas bij vonden. De mystieke sfeer die Heilung oproept is niet voor iedereen weggelegd dus was het ook afwachten hoeveel volk voor deze band naar de Metal Dome zou afzakken. Het bleek al snel dat er zeer veel nieuwsgierigen waren en dat kan ook niet anders als je alleen al keek naar de opstelling op het podium. Er waren zeer veel rare attributen die als instrument dienden. Zo werden er stokken en houten planken gebruikt maar er werd ook gebruik gemaakt van botten die ze tegen elkaar sloegen. Instrumenten als gitaren of een bas waren niet te bespeuren. We kunnen de set van Heilung het best samenvatten als een grote ceremonie met af en toe wat rustmomenten. Er kwamen geregeld figuranten het podium op die ook niet bang waren om het publiek in te gaan. We hebben geen idee wat er gezongen werd maar dat deerde ons zelfs niet. De vocalen waren zeer belangrijk om het totaalplaatje te doen kloppen. Op visueel gebied konden we zeker niet klagen, buiten de figuranten waren de kostuums en de verschillende “instrumenten” geweldig om te zien. Dit is een band waar je voor moet open staan en wij konden hun muziek alvast appreciëren.

Kataklysm - Metal Dome

Kataklysm had de eer om de Metal Dome deze eerste dag af te sluiten en dat deden ze voor een zo goed als nokvolle tent (velen hadden het wel gehad met Guns N' Roses zo bleek). We kunnen gerust zeggen dat ze in hun opzet geslaagd zijn. Hoewel, dit is te licht uitgedrukt, Kataklysm vernietigde de dome! Als een pletwals rolde de Canadese deathmetalband over het publiek heen. Ze lanceerden zonder veel randanimo de ene knaller na de andere de tent in. De bulderende stem van Fabrizio Iacono spoorde het publiek alleen maar meer aan om volledig uit hun dak te gaan. Hier zaten op dit moment de echte metalheads, niet aan de Main Stage. Fabrizio deed de oproep om de security bezig te laten houden met crowdsurfers: “come to me, more bodies!” weerklonk het. Aan zijn oproep werd gehoord gegeven. Kataklysm staat bekend om hun loeiharde songs, ook nu bonkten de blastbeast aan een sneltempo van 200 km/u doorheen je hoofd. Songs als 10 Seconds From The End, As I Slither, Crippled & Broken en vooral Thy Serpents Tongue spreken boekdelen. Kataklysm veroverde met hun overweldigend optreden de hele Metal Dome.

Foto's door Graspop Metal Meeting.

Lees ook de reports van vrijdagzaterdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!