Review Graspop Metal Meeting: zaterdag 17 juni 2017

Datum: 
zaterdag, 17 juni, 2017

Een nieuwe editie van Graspop Metal Meeting, metalfans vanuit heel Europa en zelfs daarbuiten kijken er jaarlijks naar uit. 2017 beloofde een tot nu toe unieke editie te worden, te wijten aan headliner Rammstein die voor het eerst op Belgisch grootste metalfestival zou spelen. Ook de tweede volledige festivaldag had heel wat moois en vooral 'luids' in petto.

Wat onmiddellijk opviel de hele dag door was het verschil in volk op de weide in vergelijking met de eerste dag toen Rammstein het festival deed uitverkopen. Headliners Deep Purple en In Flames konden dit uiteraard niet evenaren, maar het was wel gezellig druk op het festival, onder een half bewolke, half zonnige dag. Meer moet dat eigenlijk niet zijn, op naar goede muziek!

Avatar - Main Stage 2

Eerste keer Graspop Metal meeting en al direct op mainstage 2 mogen openen, weer maar eens een bewijs dat de Zweden van Avatar aan de top staan als het op metal aankomt. Avatar mocht op zaterdag dus van start gaan en wat een performance brachten ze! De show, de outfits, de muziek, het hele plaatje klopte gewoon en de fans waren er verzot op. Ze openden met Hail the Apocalypse, titeltrack van hun album dat uitkwam in 2014. ook brachten ze New Land van hun laatste album uit Feathers & Flesh. Hun meest gekende songs als The Eagle has landed en Smells like a Freakshow mochten natuurlijk ook niet ontbreken. Nummer na nummer werd het publiek wilder en het gejuich luider. Ze hebben een duidelijke muzikale voetafdruk gelaten in ons klein landje dat velen niet al te gauw zullen vergeten.

Axel Rudi Pell - Main Stage 1

Axel Rudi Pell mocht de Main Stage 1 op gang trekken. De oude rotten gaan al zolang mee maar hebben nog niets van hun charme ingeboet. Geen 'metal for the masses' maar voor de liefhebbers van klassieke hardrock en heavy metal. Sloot je even je ogen, dan zou je haast geloven dat Ronnie James Dio daar op het podium stond. Het is misschien wat ver doorgetrokken maar het schept een beeld van zanger Johnny Gioeli. Ster van het optreden was natuurlijk de heer Axel Rudi Pell himself. Lang tijd om hun klassiekers te brengen hadden ze niet, dus het bleef bij een beperkt optreden voor de geïnteresseerden.

DevilDriver - Main Stage 2

Aan DevilDriver om het publiek gek te maken, en dat deden ze naar goede gewoonte goed! Dez Fafara en zijn kompanen kregen van de organisatie de taak om Graspop deze dag wakker te schudden. Hoe kan je anders hun vroege slot verklaren? Wij snappen het anders niet, hoe een band die de marquee al meermaals deed ontploffen met circlepits tot rond de 4 pilaren, nu plots zo vroeg geprogrammeerd stond. Ja, de pits waren heftig maar niet vergeleken met voorgaande Graspoppassages. Muzikaal speelde de band een mix van nieuwe nummers en oude hits. Wat een sfeer bij nummers als I Could Care Less, Before the Hangman's Noose, Grinfucked en ook Clouds Over California. Meet The Wretched maakte er een intens einde aan.

Rhapsody - Main Stage 1

Toen bekend werd dat Rhapsody naar Graspop kwam was de eerste reactie die opkwam “welke?”. Wat namelijk ooit begon als Rhapsody is ondertussen gesplitst in Luca Turilli's Rhapsody (ook wel gewoon nog Rhapsody genoemd en uiteraard met gitarist Luca Turilli) en Rhapsody of Fire met toetsenist Alex Staropoli en zanger Fabio Lione. Die laatste kondigde eind vorig jaar aan te zullen stoppen bij de band even later volgde ook drummer Alex Holzwarth. Die vertrekken hebben blijkbaar het één en ander in gang gezet want er kwam een reünietour genaamd “20th anniversary farewell tour”. Wat we dus te zien krijgen op Graspop is de originele Rhapsody minus Alex Staropoli. Kan iedereen nog volgen?

De Italianen leek het alleszins niet te deren want ze komen met een brede glimlach het podium opgestroomd. Ervoor heeft zich, voor dit uur van de dag, een aanzienlijke massa publiek verzameld en de Rhapsody shirts waren goed vertegenwoordigd. Lione begint enthousiast maar niet helemaal zuiver aan Emerald Sword. Gelukkig herpakt hij zich halverwege het nummer en kan het publiek ook nog een refrein overnemen. Technische problemen tijdens Wisdom of Kings (de samples vielen weg) konden de sfeer niet verpesten en de heren bleven vol enthousiasme doorrazen. Wanneer voor Dawn of Victory er opnieuw technische problemen opduiken wil Lione het oplossen door het publiek dan maar a capella te laten zingen. Dat is er, jammer genoeg, niet van gekomen wegens een snelle reparatie. Het werd wel een memorabel nummer door de schitterende emotionele uitvoering, iets wat duidelijk ook oversloeg op het publiek. Zelden een band gezien die zo’n aanstekelijke gelukzaligheid uitstraalt tijdens hun show. Met Lamento Eroico werd een rustpunt ingebouwd waarin Lione het volledige bereik van zijn stem kon tentoonspreiden. Kippenvel bij zonneschijn. Er had gerust nog een half uurtje bij gemogen want deze band was echt een genot om bezig te zien; de onderlinge interactie, Turilli die niet kan stil staan, elk bandlid dat staat mee te zingen ook al staan ze niet aan een microfoon en de fantastische stem van Lione die je omver blaast. Mochten ze nu ook nog eens al hun muzikanten meegebracht hebben in plaats van een sample dan was het perfect geweest.

Architects - Main Stage 2

De jonge generatie keek enorm uit naar Architects. Hun laatste album All Our Gods Have Abandoned Us is een brok agressie die daar tegenoverstaand ook heel veel emotie bevat en klinkt heerlijk op cd, de songs raken je. Live komen deze emoties iets minder over, maar het werd wel staalhard. De helft van de nummers kwam uit dat laatste album en dat vond helemaal niemand erg. De band stuurde steeds aan op actie en beoordeelde dat met een score op tien, om uiteindelijk te gaan voor een 10/10 op het einde. Zo werd het publiek steeds opgejut en actiever met moshpits, crowdsurfers en walls of death. Architects zelf zouden we een 8 geven. Ze speelden strak en zanger Sam Carter schreeuwde zijn frustraties uit. De fans zullen de aan huidkanker overleden gitarist Tom Searle zeker missen, maar Architects razen verder om hem te eren.

Danko Jones - Main Stage 1

We kregen met Danko Jones een gezonde portie hardrock en rock ’n roll voorgeschoteld. Dit was zonder twijfel een optreden dat je gezien moest hebben. Danko maakte constant grapjes en kon ons voorzien van droge humor. Vooral het nieuwe album, wild Cat, werd in de verf gezet. Hij verwees hierbij dan ook trots naar de banner op het podium waar de albumcover op te zien was. Daarmee schoot hij ook uit de startblokken, met I Gotta Rock. Tophits zoals First Date, Hull Of Regret, Do You Wanna Rock en Had Enough deden de fans meebrullen en zorgde ervoor dat het publiek genoot van het optreden, maar ook de nieuwe nummers zijn ware hits, You Are My Woman en My Little RNR. Danko en band raasden door de setlist en werkten maar liefst een dertiental nummers af. Het was niet de eerste keer dat we Danko op Graspop te zien kregen en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Danko grapte geregeld over het feit dat men hem nogal bescheiden noemt maar dat kunnen we sterk in twijfel trekken. Danko Jones en zijn band zorgde voor de rustigere en luchtigere muziek en was zonder twijfel een van de meest rustige bands die we op Graspop te zien kregen. Het was een goed idee van de organisatie om deze band opnieuw te boeken!

Code Orange - Jupiler Stage

Code Orange. Één van de meest spraakmakende hardcore/metal beïnvloedende bands van de laatste jaren en toch ook wel één van de meest aparte bands. Deze Amerikaanse band uit Pittsburgh hadden twee jaar geleden nog een afspraak met Graspop. Hoe ze toen nog een moeilijke indruk achterlieten, werd vandaag de kers op de taart gezet met een sterkmakende set die natuurlijk op smaak was gebracht. Code Orange, je moet er toch maar voor zijn. Vier mannen, één vrouw. Een drummer die eveneens de zanger is, een keyboardspeler die ook zijn verfijnde screams aan ons ontleent, de twee kale/kortharige onderdelen van deze band en dan het vrouwelijke element dat Code Orange laat experimenteren. Forever was de intro. Dit sloeg in als een bom op het publiek. De meeste moshpits gebeurden op de fantasierijke breakdowns die Code Orange ons voorschotelde. Een ontelbaar aantal grandioze verfijnde akkoorden achter elkaar, gevolgd met Kill The Creator. Het headbangen kon doorgaan en de onderbrekende en expressionele distortion bij hun muzikale set zorgde voor die verfijning in het hardcore/metal genre. My World en I Am King zorgden voor welvelstormen bij de Jupiler Stage, zodoende mochten we ook EHBO zien voorbij gaan. En dan de afsluiter van formaat, met The Mud, waar de meest onvoorstelbare en opgepompte breakdowns waren. Code Orange zorgde voor zeer grote verfijning in hun set, maar ook daarnaast voor de talrijke beïnvloedbare elementen van hardcore. Misschien was er weinig interactie, maar deze set zorgde voor de nodige spanning op de Jupiler Stage. Code Orange Forever.

Max & Iggor Cavalera Return To Roots - Main Stage 2

Max en Iggor Cavalera, wie kent de gebroeders nu niet. Terwijl in de jaren ’90 grunge werd gelanceerd en nü-metal stilaan opkwam, was er echter ook Sepultura. De Brazilianen brachten de klassieker Roots uit, een plaat die legendarisch is in de wereld van de metal. Maar toen ging het mis, het werd de laatste plaat waar zanger Max Cavalera bij Sepultura aan meewerkte. Ook broer Iggor (drummer) gaf jaren later verstek waardoor Sepultura zonder de broers verder ging. Heden ten dage hebben ze nog steeds succes, maar ook Max en Iggor bleven niet bij de pakken zitten. Beiden hebben er ondertussen talloze projecten opzitten en Soulfly van Max is ondertussen ook een gekende waarde geworden. De broers maakten het na jaren van discussie toch weer goed met elkaar waarop Cavalera Conspiracy ontstond. Nu brengen de Cavalera’s echter nog iets anders: samen op tournee onder de noemer ‘Return To Roots’. Ze hebben al een aantal zaaloptredens erop zitten met het integraal brengen van Roots en nu was ook Graspop aan de beurt.

Gitarist Marc Rizzo en bassist Tony Campos stonden hen bij op het podium. Oude bekenden, want ze speelden beiden ook bij Cavalera Conspiracy en Soulfly. Tijd om dat legendarische album van onder het stof te halen dus, 20 jaar later en 20 kilo’s meer zullen we maar zeggen. Integraal brachten ze Roots niet, maar ze namen een selectie van de beste songs in volgorde van op het album. Opener Roots Bloody Roots zette alvast de sfeer in. Iedereen zong, sprong of moshte mee. Ook met Altitude, Cut-Throat en Ratamahatta gaven ze er een lap op, maar dan kabbelde het optreden verder in de minder gekende nummers. Een album integraal brengen is altijd iets gevaarlijk, echt niet alle nummers zijn even goed of geschikt om live te spelen. Zo ook bij de gebroeders Cavalera. Met een ode aan Lemmy door Ace Of Spades te spelen eindigde het optreden ietwat raar. Een volledige overwinning boekten ze echter niet in onze ogen, Max is al beter bij stem geweest en niet alles was top.

Gojira - Main Stage 1

Waar velen ook naar uitkeken was het Franse Gojira. Opnieuw twee broers, de broertjes Duplantier zijn aan een enorme opmars bezig, nog meer dan daarvoor. Hun nieuwste album Magma dat door zowat alle media goed ontvangen werd zit daar zeker voor iets tussen. Het publiek ging meteen wild tekeer, want Gojira legde met hun technische metal de lat onmiddellijk zeer hoog. De eerste vlammen waren ook van de partij. Joe Duplantier was goed bij stem en iedereen van de band speelde meesterlijk. Songs als Silvera, Stranded, The Cell, Flying Whales, Vacuity en afsluiter L’Enfant Sauvage sloegen in als een bom. Dat alles van hoogstaand niveau, we gokken dat Gojira binnen enkele jaren als co-headliner wordt geprogrammeerd want opnieuw kwam, zag en overwon Gojira.

Mayhem - Marquee

Wie oh wie kwam er op het idee om Mayhem tegelijk met Gojira te programmeren. Het moest een van de moeilijkste keuzes geweest zijn voor vele festivalgangers. Zo ook voor ons, waardoor we slechts een klein stukje van ‘the true Mayhem’ zagen. De Noorse blackmetalband die berucht is omwille van hun satanistische gebruiken, moord op bandleden, het in brand steken van kerken, noem maar op. Ze staan ook bekend als de grondleggers van de Norwegian black metal. Een hele geschiedenis dus. De marquee ademde een sfeer van gitzwarte duisternis uit tijdens de nummers die ze speelden, waaronder uiteraard Freezing Moon. Maar wat betreft geluid stond niet alles goed afgesteld helaas.

A Day To Remember - Main Stage 2

7u ‘s avonds net een hapje op, tijd om al die calorieën er terug af te springen. Tijd voor wat metalcore. Tijd voor A Day To Remember. Jeremy McKinnon en de zijnen hadden er alleszins zin in. Het eerste deel van het plein voor het podium ook. Met All I Want en een hoop papierslingers werd de set stevig ingezet. Meer hebben de fans niet nodig om los te gaan. Om de sfeer nog een beetje te bevorderen werden er wat strandballen het publiek ingegooid. 2nd Sucks zorgde voor een iets zwaardere klank in de set. Waarna ze terug overschakelden naar het meer licht verteerbare werk. Paranoïa werd, uiteraard, enthousiast meegebruld. Ondertussen waren er ook al een paar pakken wc-papier door het publiek gevlogen en begon het voor het podium een serieus boeltje te worden na al die circle pits en rowing sessies. Na Have Faith In Me legde McKinnon even uit hoe je moet surfen op een crowdsurfer waarna het publiek, inclusief Jack Sparrow, aan de slag ging tijdens Naivety. Best een leuk zicht (en goede armspiertraining). Daarna was het tijd voor een melig momentje met het akoestische If It Means A Lot To You. Afgesloten werd er met The Downfall of Us All en een extra lading papierslingers. Het geluid was niet altijd wat het moest zijn maar al bij al was het best een goede set met redelijk wat afwisseling en bergen sfeer. En dat laatste is toch echt wel waar de meesten voor komen bij dit soort bands.

Amorphis - Marquee

Tijd voor Finse melodische metal. Amorphis begon met nieuw nummer Under The Red Cloud van het gelijknamige laatste album, een parel die ondertussen twee jaar terug uitkwam, voor een halfvolle marquee. Maar gedurende het optreden vorderde, werd het wel gezellig druk. Het tweede nummer Sacrifice zette de melodische trend verder. Het publiek genoot van de afwisselende gitaarmelodieën met de rauwere stukken waar de grunt van Tomi Joutsen optimaal gebruikt wordt. Als derde nummer werd al de hit Silver Bridge gespeeld, maar het werd ook zwaarder met Hopeless Days. Maar melodie trok de kaart op dit optreden, terug volop aanwezig met Bad Blood en The Smoke. Maar er was ook plaats voor old stuff zoals Into Hiding, waarbij voor even werd teruggegrepen naar het Tales of a Thousand Lakes album. Daar was zelfs een oudgediende gitarist bij aanwezig. Ook bij elk opvolgend nummer reageerde het publiek enthousiast met geroep en handengeklap. Amorphis was een frisse wind die doorheen de marquee waaide.

Alter Bridge - Main Stage 1

Alter Bridge was ook opnieuw van de partij. De band bestaande uit Myles Kennedy, Mark Tremonti, Scott Phillips en Brian Marshall is druk op tournee. Zo passeerden ze al in een net niet uitverkochte AB vorig jaar. Reden is het laatste album The Last Hero. De band bracht hier enkele nummers van maar liet de klassiekers zeker niet links liggen (denk aan Ties That Bind, Isolation en natuurlijk het magistrale Blackbird). Waarin Alter Bridge uitblinkt, zijn meezingers en knappe gitaarsolo’s. Het spreekt voor zich dat de combinatie van beiden tot een geweldig optreden leidt. Mark en Myles zijn beiden geoefende gitaristen die geen steken laten vallen en Myles was wederom goed bij stem. Bij een van de laatste nummers, Metalingus, zong Myles zonder gitaar te spelen, die werd even opgeborgen. Straf, want hieruit bleek dat die tweede gitaar eigenlijk niet nodig is, haast overbodig. Met een muzikant als Tremonti in de band, wat wil je. De recentste hit Show Me A Leader zette nog even de eindspurt in voordat er nog een grote verrassing kwam. Björn Gelotte van In Flames, aangekondigd als the most cool guitarist in rock business, kwam mee gitaar spelen bij Rise Today. Een leuk moment en perfect om mee af te sluiten!

Five Finger Death Punch - Main Stage 2

En dan een optreden waar iedereen naar uitkeek, zij het in goeie of slechte zin. Five Finger Death Punch had wat goed te maken. De band maakte er namelijk een rommeltje van in de 013 in Tilburg afgelopen maandag. Veel fans en geïnteresseerden kwamen dan ook zien wat het nu zou geven. Zanger Ivan Moody was terug naar Amerika om opnieuw af te kicken. Zijn vervanger (die tevens ook al in Tilburg aanwezig was) was Tommy Vext, een spierbundel met een groot stembereik. De bandleden wanen zich stuk voor stuk grote rocksterren, alsof ze al tot de top van de muziekwereld behoren. Om daartoe te behoren zullen ze toch nog wat harder en serieuzer moeten werken, maar hun plek op dit uur was niet misplaatst, ze maakten er een spectaculair optreden van vol met grote hits. Ze doen het toch maar denken we dan!

Deze keer speelden ze wel volledig hun optreden uit, dat wel iets korter duurde dan het geplande tijdslot. De ene na de andere mokerslag werd aan het publiek uitgedeeld, opener Lift Me Up, Never Enough, Wash It All Away en vooral Got Your Six knalden doorheen de boxen. Het publiek was energiek en ging uit hun dak. Headbangen, moshen, crowdsurfen en niet te vergeten ook meezingen, zoals het moment waarop het hele publiek “burn MF burn” moesten schreeuwen bij gelijknamig nummer. Toch werd het concert nog wat geplaagd door steeds dat moment stilte tussen de nummers. Ze haalden het ritme uit het optreden op die manier, hier kunnen ze toch aan werken. Rustig was ook het akoestisch gespeelde Wrong Side of Heaven, knap gespeeld door gitarist Jason Hook. Bij Coming Down daarna ging Tommy zowaar het podium af om voor de eerste rijen te gaan zingen, tot groot vermaak van de fans en liep hij volledig naar de PA achteraan via de middengang al zingend. Under And Over It schudde iedereen opnieuw wakker, geen Red Bull of Monster nodig met zulke muziek en met The Bleeding sloten ze af. Het was dan toch een meer dan geslaagd optreden geworden!

Monster Magnet - Metal Dome

Groovende riffs, gedrenkt in '70s psychedelica zijn zowat het handelsmerk van Monster Magnet. Neem daarbij de verzengende krachtige stem van zanger Dave Wyndorf en gebruik maken van veelzeggende beelden op het scherm, en we zouden een psychedelisch feestje voorgeschoteld moeten krijgen dat ons nog lang zou bijblijven. De samensmelting tussen visuele effecten, met veel naakte vrouwen, en lekker groovy klinkende riffs deden de tent wel degelijk ontploffen. Echter bleven we, doordat alles iets te veel die gezapige sfeer bleef opgaan, wat op onze honger zitten. Daardoor ging de aandacht eerder naar de beelden op het scherm dan de muziek op zich. Persoonlijk hadden we echter iets meer vuurwerk verwacht, in de trend van wat we dus op het scherm te zien kregen. We hebben de band al beter meegemaakt in het verleden, of lagen onze verwachtingen net iets te hoog? In ieder geval, een groot deel van het publiek liet dit niet aan zijn hart komen. En dat is de grote verdienste van de altijd charismatische frontman Dave Wyndorf die na al die jaren inderdaad nog steeds weet hoe hij de fans kan entertainen en over de streep trekken. Maar we bleven eigenlijk een beetje met een dubbel gevoel achter.

Deep Purple - Main Stage 1

Toen we vernamen dat Deep Purple de tweede festivaldag zou afsluiten, althans op Main Stage 1, fronsten we toch even de wenkbrauwen. Echter de nieuwste plaat Infinite laat een band horen, die enorm veel spelplezier uitstraalt. Vooral van de instrumentale aankleding waren we enorm onder de indruk. Daardoor hadden we nog een sprenkeltje hoop dat het nog goed zou komen op Graspop. Nu, vanaf de eerste song Time For Bedlam bleek al vrij snel dat we de eerder sceptische kijk op de zaak prompt naar de vuilnisbak mochten doorverwijzen. Ok, Ian Gillan zijn stem is niet meer wat het geweest is, dat bleek ook meermaals, hoewel we ook dat nog slechter hadden verwacht. Echter, het meest indrukwekkend aan dit optreden van Deep Purple op Graspop, waren de instrumentale huzarenstukken die Roger Glover en Steve Morse uit hun bas en gitaar toverden. Ian Pace drumde als vanouds de pannen van het dak. Echter, het meest in het oog springende waren de duivelse keyboardpartijen van Don Airey, die ons telkens opnieuw met verstomming sloeg. Dit zorgde weliswaar voor ellenlange solo's, die echter de luisteraar betoverden en in hogere sferen deden belanden. Althans, wij voelden niet alleen een adrenalinestoot ontstaan bij elke keyboard tot gitaaraanslag of drum salvo. We kregen prompt een krop in de keel als Don weer eens zijn kunsten toonde. De geest van in 2012 overleden John Lord was daarbij telkens aanwezig.

Naast enkele songs uit de nieuwe plaat mochten ook klassiekers niet ontbreken. Fireball, Lazy, Bloodsucker en Strange Kind of Woman tot het nog steeds heel strak klinkende Perfect Strangers werden door een uitzinnig publiek meegebruld. Een publiek dat toch in vrij grote getale was komen opdagen om één van de grondleggers van de hard- en progrock nog eens live aan het werk te zien. Meer dan één uur en half hield de band ons allen in de ban en bewees dat ze anno 2017 wederom staan als een huis. Net als op plaat hoor en zie je ook dat er weer een band op het podium staat die met enorm veel zin hun ding staat te doen. Elk van de bandleden vinden elkaar blindelings en stralen enorm veel spelplezier uit naar elkaar en hun publiek toe. Bij het ultieme Smoke on the Water ging het dak er compleet af. Deze song werd tot ver naar achter meegezongen, het zorgde voor een golf van kippenvelmomenten doorheen de festivalweide.

Als klap op de vuurpijl kregen we nog een uiterst gedreven Hush en Black Night. Nadat daarop een daverend applaus volgde, wisten we het zeker: al de sceptische gedachten die we op voorhand hadden, waren totaal voor niets nodig. Als dit het laatste Deep Purple optreden ooit moest zijn, dan heeft de band het leven 'on the route' langs de grote poort verlaten. Zonder meer een subliem concert kregen we voorgeschoteld. Deep Purple anno 2017 staan terug waar ze ooit hebben gestaan, ook al is dat niet meer met diezelfde vuurkracht als toen, de heren zijn dan ook rond de 70. Maar sommige jonge bands kunnen hier duidelijk nog van leren!

Helmet - Metal Dome

Het was al bijna tien jaar geleden dat Helmet nog op Graspop gespeeld heeft. Reden om hen dringend nog eens terug te halen. Weliswaar werden ze geprogrammeerd op hetzelfde moment als Deep Purple, maar het is altijd een eer om een podium te mogen afsluiten, in dit geval de Metal Dome. Helmet is haast een begrip in de muziekwereld. Het is een alternative rockband uit Amerika en leveren album na album steeds iets uniek op, wat hen al veel fans heeft gescoord. Zo bleek ook in de Metal Dome, ondanks dat Deep Purple op het andere podium stond, zat de dome goed gevuld. De kenmerkende gitaarriffs weergalmden door de tent en fans headbangden en zongen goedkeurend mee.

In Flames - Main Stage 2

Na het toch wel geweldige Deep Purple die zelfs critici over de streep konden trekken, moest nog In Flames spelen. Oud links, jong het rechtse podium? Het ging er zoiets aan toe. In Flames is ondertussen ook headliner-waardig en dat bewezen ze met verve. De lichtshow was grandioos, het showelement en de uitstraling van de band op dat grote podium fenomenaal. De band is geëvolueerd van old school death metal naar melodic death metal met moderne invloeden. Vooral op de laatste albums zijn de nieuwe invloeden te merken, maar dat maakt hun sound uniek.

Een hele menigte had zich voor het podium verzameld, maar de opkomst was toch een beetje tegenvallend als je het vergelijkt met hun eerdere passage op Graspop (weet je nog, toen ze het crowdsurfrecord verbroken?). Was het late uur de oorzaak gecombineerd met het feit dat veel Deep Purple fans naar huis trokken? Who shall tell… In Flames mocht hun nieuwste album Battles live voorstellen en hiermee gingen ze ook van start. Het hoofdzakelijk instrumentale Wallflower gaf het startschot van een merkwaardig optreden van de Zweden. Merkwaardig in die zin dat het er in het algemeen minder hard aan toe ging dan we van een optreden voor de tijd van dat nieuwe album gewend zijn. Ze schiepen juist een aparte sfeer die we bij In Flames nog niet gezien hebben. De meningen waren dan ook wat verdeeld na afloop, maar voor sommige fans is al wat nieuw is per definitie niet meer goed. Ruimdenkend als we zijn genoten we echter van dit optreden van begin tot eind en zagen we een band aan het werk die optimaal op elkaar ingespeeld zijn en volledig weten wat ze doen. De nieuwe nummers van Battles zoals het eerder genoemde Wallflower dat echt magistraal klonk, het melodische Before I Fall en naar het einde toe de hits The Truth en The End klonken ook live fris en geslaagd. Ze werden afgewisseld met andere recente hits zoals Alias, Leeches en Where The Dead Ships Dwell en ook de old school fans werden niet vergeten met Moonshield. Het echte ultieme moment situeerde zich echter in het midden van het optreden met de combo Only For The Weak, Cloud Connected met de zo herkenbare intro die het publiek gek maakte en het energieke Deliver Us. Crowdsurfing naar het hoogtepunt brengen, op en neer springen en meezingen was de boodschap.

Maar iets volledig onverwacht trof band en publiek hierna. Zanger Anders Fridén werd overmand door emoties voor hij aan het nieuwe nummer Here Until Forever begon. Hij vertelde over een bevriend koppel dat pas recent om het leven kwam tijdens een motorongeluk. Geniet van het leven, wees vriendelijk en behulpzaam voor elkaar, het leven is al zo kort en kan snel voorbij zijn, zo klonk het weemoedig. Anders legde zijn hart bloot en dat emotionele moment had effect op het publiek. We zouden er niet van opkijken moesten er traantjes gerold zijn bij de jongedames. Eerlijk, in combinatie met het melancholische nummer trof het zelfs ons. Daarmee blijken ook live de verschillende emoties die in Battles verwerkt zitten over te komen. Het optreden ontwaakte opnieuw uit deze emotionele waas met voorgenoemde nieuwe hits The Truth en The End en er werd afgesloten met ieders all time favorite: Take This Life. Goed voor een laatste adrenalinestoot (en mogelijks elleboogstoot in de moshpit) deze avond.

Foto's door Graspop Metal Meeting.

Lees ook de review van donderdagvrijdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!