Review Graspop Metal Meeting: zaterdag 18 juni 2016

Datum: 
zaterdag, 18 juni, 2016

Graspop Metal Meeting… Of voor het eerst in jaren Draspop of Graspop Mud Meeting. Beschrijf het zoals je wil, het grootste Belgische metalfestival bij uitstek werd dit jaar getroffen door zware regenval met een modderig terrein. Desondanks blikken we terug op opnieuw een fantastische editie met een heel gevarieerde line-up.

Een muzikaal goede eerste festivaldag zat erop, weliswaar onder wisselvallige weersomstandigheden. De die-hard metalhead trekt zich hier echter niks van aan, hoewel zelfs dit type mensen op hun tanden moesten bijten gedurende de tweede dag. Zonneschijn amper, regenbuien a volonté en koude gevoelstemperaturen. Weg met zonnecrème, zonnebrillen, korte broeken, topjes of rokjes, haal die regenjassen of poncho’s maar boven. Vocht, modder en duisternis omhulden Dessel, misschien omdat bands als Satyricon, Ghost, Slayer en Abbath zo laat speelden?

Bliksem - Main stage 1

Half 12 's ochtends (laat ons eerlijk zijn op een festival is dat nog lang geen middag) is geen dankbaar moment om een show te geven. Wie zichzelf toch al uit zijn tent/hut/auto/... had gesleept en na een al dan niet stevig ontbijt op de weide was geraakt werd echter getrakteerd op een vrolijke Peggy die samen met de rest van Bliksem het beste van zichzelf gaf. Stilaan vulde de ruimte voor Main stage 1 dan ook op tijdens de energieke thrash-set. De sfeer zat goed, de band speelde strak en het weer leek ook nog mee te willen voorlopig (al volgde de eerste harde plensbui al snel). Wat wil een mens meer om zijn dag goed te beginnen?

Secrets of the Moon - Marquee

​Het siert de organisatoren van Graspop dat ze dit jaar flink hebben gegraaid in de ton van eerder experimentele bands die buiten de lijntjes durven kleuren, Secrets Of The Moon is zo’n band. De Duitse zwartkijkers hebben nog geen enkel album geschreven dat op het vorige lijkt en hun experimentele vorm van black metal vraagt wel enige inspanning van de luisteraar. Blijkbaar lag hun muziek toch net iets te zwaar op de maag voor de modale metalfan op dit uur want de Marquee was maar schaarsgevuld. Wie bleef staan beleefde echter een boeiend concert. Tijdens het eerste nummer galmde en rammelde de klank nog naar alle uithoeken van de tent maar eens de geluidsman zijn zaakjes op orde had, kwamen de veelgelaagde songs veel beter tot hun recht. Spijtig dat men deze band niet geprogrammeerd heeft in de kleinere metaldome want ondanks de inspanningen van de band zouden nummers als Man Behind The Sun of Lucifer Speaks meer gebaat zijn bij een donkere club. U weet waar naartoe als deze band op tournee gaat.

Halestorm - Main stage 1

De vraag was groot om Lzzy Hale’s Halestorm eindelijk op Graspop in plaats van bijvoorbeeld Pukkelpop te programmeren. Vroeg op de dag op de Main stage stond de rockchick en haar band daar dan. Als een van de weinige frontvrouwen op Graspop moest ze dubbel en dik bewijzen dat ook vrouwen een flink stuk kunnen rocken. Wie Halestorm de afgelopen jaren al gezien heeft in hun vele doortochten in België weet dat dat geen probleem is. Zo ging Halestorm fantastisch van start met Love Bites (So Do I) en Mz. Hyde. Lzzy was vrij goed bij stem en het geluid van de muziek stond goed. De focus kwam hierna op nummers van het laatste album ‘Into The Wild Life’. Wat wel opviel was dat het leek alsof ze te ‘metal’ wou overkomen. Lzzy slaakte lang uitgerekte kreten waar eerst respect voor viel op te brengen, maar waarvan duidelijk werd dat ze te hard haar best wou doen om het publiek te behagen. Voor niks nodig eerlijk gezegd, op deze opmerking na een goed optreden al misten we enkele grote hits.

Pennywise - Main stage 2

De punkrockers van Pennywise traden voor de tweede keer op Graspop aan, na hun optreden in 2012 in de Marquee-tent. Toen nog met Zoli Teglas (Ignite) als zanger, nu was de originele zanger Jim Lindberg terug van de partij. De Californiërs zetten er het ganse concert vaart achter en speelden een gemengde set waarin vooral plaats was voor oud werk (bijvoorbeeld Peaceful Day, Perfect People, Fuck Authority), enkele meer recente nummers, alsook covers (Fight For Your Right van Beastie Boys en Stand By Me van Ben E. King). U kan al raden dat er afgesloten werd met vanzelfsprekend… Bro Hymn, dat tot ver op de Graspop-wei meegezongen werd. Met dit optreden nam Pennywise revanche voor hun misser vorig jaar op Groezrock.

God Dethroned - Marquee

Wat is het toch een leuk weerzien met Henri en zijn doodseskader van benoorden de grens. God Dethroned is in mijn ogen steeds één van de meest onderschatte death metalbands van Europa gebleven en na een bezinningsperiode zijn ze ondertussen weer op volle ramkoers. Wat de band steeds heeft doen afwijken van genregenoten is hun quasi perfecte evenwichtsoefening tussen brutale death metal en epische stukken. Getuige daarvan het machtige Under A Silver Moon en het melodieuze Soul Capture 1562. De band werd luid toegejuicht maar net als bij eerdere passages viel het op dat het publiek in België niet volledig loos gaat op de songs die nochtans uitnodigen tot agressief plezier. De moshpit bleef steeds vrij beperkt zelfs wanneer granaten als Villa Vampiria, The Art Of Immolation of Boiling Blood op de massa werden afgevuurd. Tijdens dat laatste nummer botste ondergetekende trouwens op de sinds kort tot metalhead bekeerde stijlgoeroe Jani die even kwam genieten van de halfnaakte mannen in de frontlinie. Met Soul Sweeper kwam er een einde aan een leuk maar nooit legendarisch concert van een uiterst sympathieke band. Tot binnenkort ergens ten velde.

Shining - Marquee

We trokken ook benieuwd naar de Marquee voor het optreden van het Zweedse Shining, waar we ons aan experimentele black metal konden verwachten. Dit kan altijd twee richtingen uitgaan, ofwel is het subliem, ofwel rommelig. In dit geval bleek het voor de meeste aanwezigen die eerste richting uit te gaan. Vraag ons niet welke nummers gespeeld zijn, zij hebben bijna allemaal een Zweedse titel. Maar wat zanger Niklas Kvaforth ervan maakte, weerklonk lekker na in de Marquee. De doomy, zweverige black metal ging perfect gecombineerd met zijn slakende kreten. Het zorgde voor een speciale, donkere maar intieme sfeer. Intens maar meteen ook haast rustgevend. Wat moet dat geven in een klein zaaltje.

Skillet - Main stage 1

Gelijktijdig speelde iets heel anders op de Main stage 1. Daar was Skillet opnieuw het beste van zichzelf aan het geven. Het contrast kon niet groter zijn, je kan de christian rock van Skillet op geen enkele manier vergelijken met de muziek van Shining. Skillet gooide hoge ogen twee jaar terug op Graspop waar ze een energiek optreden gaven voor zowel fans als veel nieuwsgierigen en gingen daarna in het najaar verder op tournee met een stop in Trix en in de 013 in Tilburg (waar de zaal met uitverkoop te klein leek te zijn). Hun succes is dus niet onder stoelen of banken te steken. Ze brengen catchy rockmuziek met veel hitpotentieel. De band onder leiding van zanger John Cooper (nu met baard) wordt steeds vergezeld door twee mannen die cello en viool spelen. Net als voorgaande keer startten zij het optreden gevolgd door het nummer Whispers in the Dark. De ene na de andere hit werd gespeeld (zoals Sick of It, Awake and Alive, Hero) en het publiek ging uit hun dak, vooral ook wanneer drumster Jen Ledger mee kwam zingen (die ondertussen blondgekleurd haar heeft in plaats van haar rood kopje). Kortom, Skillet did it again, de zon ging  er zowaar bij schijnen.

Skindred - Jupiler stage

Het was reeds van 2008 geleden dat Skindred toen nog één van de Graspop Marquee-tenten op zijn kop zette, maar de passage van de Welshmen dit jaar zette het veldje voor de Jupiler Stage in vuur en vlam. Volksmenner Benji heeft niet alleen een prachtige en krachtige stem, maar doet het publiek ook uit zijn hand eten. En al wie zin had in een feestje, zat bij Skindred aan het juiste adres. De ragga metal ging erin als zoete koek middels een dwarsdoorsnede uit 5 van de 6 studio-albums en goedgekozen tussenstukjes zoals bijvoorbeeld AC/DC's Thunderstruck om te openen, House Of Pain's Jump Around en zelfs Justin Bieber's Sorry ergens middenin, waarna traditiegetrouw bij een Skindred-concert op het einde van de set weeral gezwaaid werd met sweaters en T-shirts tijdens Warning. Skindred zal weer de nodige zieltjes hebben gewonnen, maar zet deze gekke bende eens op de Main Stage als één van de openende acts en je zal zien dat de wei direct opgewarmd is en iedereen met een big smile achterlaat.

Killswitch Engage - Main stage 2

Ook gelijktijdig met bovenstaande twee bands (wat moet een mens toch keuzes maken) speelde Skindred. Een zonnige namiddag, vette riffs en een hyperactieve Adam D. Dat is het recept voor een optreden dat je niet snel zal vergeten. Killswitch Engage zette de Main stage 2 in vuur en vlam. Dit is al de vierde keer dat deze band op Graspop staat en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Toen de bandleden het podium opkwamen begon de menigte al uitzinnig te schreeuwen. Het optreden begon met A Bid Farewell en hierbij zagen we Adam al als een bezetene van de ene naar de andere kant van het podium lopen. Tijdens het refrein dat clean gezongen werd, hoorden we het publiek voor de eerste keer meebrullen. De leden van Killswitch Engage zijn geboren entertainers en dat werd weer bewezen. Onderling werden er streken uitgehaald en Adam kon niet blijven stilstaan, hij liep constant rond of stond te springen. Zo ging hij geregeld naar de zijkant van het podium om de mensen die aan de urinoirs stonden eens te begroeten. Je kon zien dat deze band echt plezier heeft in wat ze doen. De klassiekers zoals My Last Serenade en Rose Of Sharyn werden goed onthaald maar ook Alone I Stand werd zeer luid meegezongen. Er werd afgesloten met My Curse en In Due Time. Een betere setlist konden we ons niet wensen. Een show vol gehuppel, gekke bekken, leuke interacties met het publiek, grappige uitspraken, moshpits, crowdsurfers, een geweldig publiek en bovenal zeer goede muziek zorgden weer voor een geweldig Killswitch Engage optreden.

Paradise Lost - Marquee

​De Marquee bleef een hele dag in het teken staan van donkere metal. Deze keer was het de beurt aan doom metal formatie Paradise Lost om het publiek in extase te brengen. Ze brachten een vrij vreemde setlist, desalniettemin goed. Er werd van start gegaan met het beste nummer van hun laatste album, No Hope In Sight. Het weerspiegelt een zwaarder Paradise Lost sinds jaren zonder die doom attitude te verliezen. De nummers kabbelden verder met onder andere As I Die, Rapture en het grandioze Faither Divides Us, Death Unites Us, maar geen bekende populaire nummers zoals Isolate, Erased of One Second. Neen, niks van dat, pure doom metal. Er werd zelfs afgesloten met het traagste Paradise Lost nummer ooit, zoals zanger Nick Holmes het aankondigde, Beneath Broken Earth. Holmes beschikt nog steeds over zijn dosis droge humor die hij tussen de nummers door op het publiek losliet. 

Testament - Main stage 1

Ondertussen speelde de Californische thrash metalband Testament op het hoofdpodium. Meermaals hebben ze al op het festival gestaan en steeds werden ze hartelijk onthaald. Headbanging, circlepits, crowdsurfing all over the place, zo had de band het graag. Zanger Chuck Billy maakte duidelijk aan het publiek dat ze altijd blij zijn om op Graspop te spelen wegens de goede ontvangst en sfeer. Toen we uit de donkere marquee kwamen hoorden we Practice What You Preach gevolgd door de ultieme knaller Into The Pit… Meer moet niet gezegd worden, het ging er daar vooraan al heftig aan toe en de adrenaline sloeg ook onmiddellijk naar ons over. Thrashen! Gaan! Meer van dat! Maar het optreden raasde net zoals de gitaren op sneltempo voorbij. Gelukkig werd er afgesloten met het loeiend harde The Formation of Damnation.

Dropkick Murphys - Main stage 2

Over naar de andere Main stage voor iets heel anders: Dropkick Murphys! Pure folk, zonder metal (opmerkelijk weinig folk metal bands dit jaar op Graspop trouwens), muziek waarbij je gewoon spontaan gaat dansen (of op z’n minst je voet die op en neer gaat). Al sinds 1996 mixen de Amerikanen een goeie dosis rock en punk in hun folk wat het wat extra pit geeft én een plaats in de line-up van een festival als Graspop. Plezier maken, bier (of whisky) drinken en vriendschap, daar draait het bij Dropkick Murphys allemaal om. Met nummers als The State of Massachusetts, het ontstuimige The Boys Are Back, het leuke Going Out in Style en natuurlijk I'm Shipping Up to Boston was het een waar feest. Mensen amuseerden zich overduidelijk door te dansen ter plekke of in het rond met elkaar of door als een treintje door het publiek te stappen. In het middenplein vond een ook bescheiden moshpit plaats. Ongeziene omstandigheden bij de doorsnee metalband, maar hier kon het! Een feestje bouwen!

Obituary - Marquee

Er zijn nog zekerheden in deze wereld. Duitsland haalt altijd de volgende ronde van een EK, we gaan allemaal dood en natuurlijk: Obituary. Geen enkele band ter wereld is zo betrouwbaar als dit death metalcollectief, steeds strak, steeds lomp en steeds garant voor een lekkere portie midtempo gebeuk. Maar voorspelbaarheid hoeft niet synoniem te staan voor saaiheid. Duizendmaal liever een band die degelijk maar weinig verrassend werk aflevert dan een bende artyfarty muziekmasturbanten die hun eigen nummers in naam van de kunst vakkundig verkrachten. Geen verrassingen dus maar wel lekker headbangen op zompige riffs rechtstreeks onttrokken aan de moerassen van Florida. Vanaf Redneck Stomp greep de band de Marquee bij de keel om ze pas te lossen als de laatste tonen van de überkraker Slowly We Rot uitstierven. Veel nieuwe fans zal Obituary niet gemaakt hebben maar de trouwe volgelingen konden tevreden en met een opkomende nekpijn de plek des onheils verlaten.

Bullet For My Valentine - Main stage 1

Voor een feestje van een heel andere orde kon je terecht bij Bullet For My Valentine. De jonge snaken die in 2005 hun hitalbum ‘The Poison’ uitbrachten en daarmee de wereld rondtourden zijn nu meer dan 10 jaar verder en blijven verder hameren aan hun succes. Een baard siert nu bij de meesten het gezicht, niet het enige dat hun volwassen worden benadrukt want wie een blik wierp op de mannen en dit vergeleek met weleer, kon alleen maar tot één gedachte komen: “wauw, die zijn ouder geworden!”. Hun muziek daarentegen klinkt wel nog als weleer. Zelfs met vier albums later houden ze zich nog steeds aan dezelfde stijl want daar is immers een (jong) publiek voor. Schreeuwende meisjes vooraan, de beren van mannen in de moshpit in het midden. De band speelde veel nummers van hun laatste album ‘Venom’, maar het waren toch alweer de oude hits zoals 4 Words (To Choke Upon), Scream Aim Fire en Tears Don’t Fall die het deden.

Satyricon - Marquee

Opgewonden als een klein kind stond ik reeds ruim voor aanvang van het optreden ongeduldig te trappelen. Vandaag vergasten onze favoriete Noren ons immers op een integrale uitvoering van hun meesterwerk 'Nemesis Divina', ondertussen ook weeral 20 jaar oud, een album dat voor mij om velerlei redenen erg bijzonder is. Even leek het concert af te stevenen op een teleurstelling wanneer het geluid in het begin verwordt tot een vormeloze brij maar halverwege Forhekset verbetert de klank zienderogen en vanaf Du Som Hater Gud begint een feest van nostalgische herkenning. De strateeg in frontman Satyr is zo slim geweest om het absolute prijsbeest Mother North niet vooraan in de set te plaatsen (in tegenstelling tot de volgorde op het album) en ook Transcendental Requiem Of Slaves is enkele plaatsjes opgeschoven. Het kan de modale fan geheel aan zijn of haar reet roesten want iedereen ging uit het dak op songs die al jarenlang niet meer de setlist bevolkt hebben (Nemesis Divina! Immortality Passion!). Zoals eerder gezegd vormde Mother North het sluitstuk en hoogtepunt van deze reis door het verleden en tijdens de aanloop naar het nummer werden stembanden aan flarden gebruld. In tegenstelling tot Moonspell gisteren liet Satyricon het daar echter niet bij. In een rotvaart denderen ze door drie recentere songs: Black Crow On A Tombstone, het kolkende Fuel For Hatred en publieksfavoriet-in-wording K.I.NG. Wat een tweede deel van een set! Het dak ging er helemaal af en net zoals in 2014 maakte de band aanspraak op één van de beste concerten van Graspop.

Toch nog één bedenking. Satyr zocht opvallend vaak het contact met het publiek op, hij was niet zuinig met zijn dankwoorden en appreciatie en op het einde werd uitgebreid de tijd genomen voor foto’s. Sinds geweten is dat de man rondloopt met een hersentumor voelt dit plots akelig veel aan als een afscheid. Laten we hopen dat dit enkel doemdenken is van onze kant en dat we over een paar jaar smakelijk kunnen lachen met mijn morbide gedachten.

Ghost - Main stage 2

Toen Ghost enkele jaren geleden voor het eerst op Graspop te zien was moesten ze zich nog tevreden stellen met een plekje in de metaldome. Ondertussen is de band explosief gegroeid en de aanvankelijke reserves bij het metalpubliek zijn omgeslagen in warme liefde. Uiteraard kan je op de weide nog steeds enkelingen horen toeteren dat het allemaal maar een hype is en dat de band eigenlijk geen ‘echte’ metal speelt maar die cynische stemmen zijn ondertussen gemarginaliseerd tot een kleine minderheid. Wel is het zo dat een band die het moet hebben van sfeerschepping altijd beter tot zijn recht zal komen in een donkere tent des nachts dan op een heldere zomeravond op het buitenpodium.

Niet dat Papa Emeritus en zijn discipelen zich daar iets van aantrokken. Ze kwijten zich met inzet van hun taak en voor heel even veranderde de Graspopweide in een satanskerk. Dat je Ghost ook niet altijd aux sérieux moet nemen beseft de band ook zelf; de droge humor van de bindteksten en zelfs een verwijzing naar de EK-overwinning van België door Papa zijn daar het beste bewijs voor. Muzikaal staat de band trouwens als een huis, het vele touren de voorbije jaren heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Het viel ook op dat nummers zoals Cirice of Absolution uit het laatste album ‘Meliora’ live een pak harder klinken dan op plaat. Maar ook het oudere werk werd niet vergeten en fans van het eerste uur mochten zich dan ook auditief te goed doen aan oerdegelijke uitvoeringen van Ritual, Stand By Him en Year Zero. Absoluut hoogtepunt was het aan Simon & Garfunkel grenzende He Is dat kippenvel over de armen joeg. Met Monstrance Clock eindigde de eredienst en de Zweden verlieten het podium in de wetenschap dat ze weerom wat zieltjes gewonnen hadden.

Slayer - Main stage 1

In de fantastische documentaire Get Thrashed (2006) - over de opkomst, ondergang en wedergeboorte van thrash metal - zegt één fan op een bepaald moment: "there is no such thing as a bad Slayer show". Indien deze dame aanwezig zou geweest zijn op de Graspopweide, zou ze haar mening waarschijnlijk moeten herzien want wat het vlaggenschip van de thrash op het podium bracht is bedroevend. Niet alleen kwam het allemaal wat routineus over maar vooral het geluid was diep bedroevend. We verplaatsten ons nog wat op het terrein in de hoop dat we gewoon slecht geposteerd stonden maar buiten het feit dat het volume wat de hoogte in ging (te hoog zelfs, niemand heeft wat aan een te luid geluid en een bassvibe die door je oren en zelfs hele lijf blijft denderen) veranderde weinig tot niets aan de kwaliteit van het geluid. Gedurende heel het optreden lang klonk de gitaar van Kerry King alsof ze bespeeld werd achter het podium in plaats van er op. Dat Tom Araya's stem niet meer hetzelfde is als in de gloriejaren weten we allemaal al, ook hier was dit best wel hoorbaar.

Aan de setlist zal het alvast niet gelegen hebben want die was op papier om duimen en vingers van af te likken maar tot onze grote droefheid kregen we niet één keer dat gevoel dat we bij andere Slayershows wel krijgen, namelijk de neiging om zo urgent mogelijk iets teers en liefs te vernielen in de nabije omgeving. Een flink deel van de trouwe discipelen liet het niet aan hun hart komen en uiteindelijk brulden ook wij mee met klassiekers als South Of Heaven, Raining Blood en Angel Of Death maar dit leek eerder ingegeven door onze wil om ons te amuseren dan door de band die de gemoederen wist op te hitsen. Nee, geef ons dan maar de stormachtige doortocht van Slayer begin dit jaar in de AB. Een optreden om zeer snel te vergeten. Benieuwd wat dit gaat geven op de Lokerse Feesten.

De setlist:

  • Repentless
  • Disciple
  • Postmortem
  • Hate Worldwide
  • War Ensemble
  • Mandatory Suicide
  • You Against You
  • Dead Skin Mask
  • Born Of Fire
  • Seasons In The Abyss
  • South Of Heaven
  • Raining Blood
  • Black Magic
  • Angel Of Death

Nightwish - Main stage 2

Slayer was (misschien letterlijk) uitgespeeld en laat net nu een onweer uitbarsten. Gedurende het hele optreden van Nightwish heeft het geregend. De symfonische metalband van Finland begeleid door de Nederlandse frontvrouw Floor Jansen beloofde opnieuw een show van jewelste neer te zetten op de Main stage. Wie hun recente passages op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival en in de Lotto Arena meemaakte bleef ongetwijfeld staan om nog eens te genieten van de muziek en zang. Nightwish is muzikaal album na album altijd heel sterk, maar met Floor op vocals hebben ze opnieuw de jackpot gewonnen.

Na een intro kwamen de bandleden een voor een op om met het actieve Shudder Before the Beautiful te starten. Met vier nummers lag de klemtoon vooral op het nieuwe album ‘Endless Forms Most Beautiful’. Wie veel klassiekers verwachtte was er echter aan voor de moeite. Ever Dream en Nemo werden prachtig gebracht en uitbundig meegezongen door het publiek, maar andere gebruikelijke songs zoals Wishmaster, Amaranth of Wish I had an Angel zaten er niet in. In de plaats kwam Storytime en I Want My Tears Back, die tegenwoordig veel geregelder in de setlist zitten, en de grote verrassing Sahara. Het was een energiek optreden met af en toe een rustiger maar sfeervol nummer zoals bij Élan. Het hoogtepunt was natuurlijk opnieuw het fabuleuze Ghost Love Score. De manier waarop Floor Jansen dit brengt zorgt keer op keer voor een kippenvelmoment, zelfs wanneer de regen van je regenjas gutst. De band sloot af met Last Ride of the Day, blijkbaar was er geen tijd om het lange epos The Greatest Show On Earth te brengen. Nightwish veroverde Graspop en we hopen dat hiermee al het scepticisme over de band als sneeuw voor de zon verdwenen is, want hoe kan dat ook na zo’n optreden.

De setlist:

  • Shudder Before the Beautiful
  • Yours Is an Empty Hope
  • Storytime
  • Élan
  • Weak Fantasy
  • Sahara
  • Ever Dream
  • I Want My Tears Back
  • Nemo
  • Ghost Love Score
  • Last Ride of the Day

Volbeat - Main stage 1

Ze deden het al eerder en deden het opnieuw: Graspop headlinen. Voor een metalparty moet je bij Volbeat zijn en dat hebben ze nog maar eens bewezen op Graspop. Terwijl de massa geduldig in de regen stond te wachten kondigde Born to Raise Hell de Denen aan. Het nieuwe album is pas twee weken uit maar dat bleek duidelijk geen sfeerbreker te zijn. De nieuwe nummers werden ook al meegebruld (al dan niet met de correcte lyrics, maar who cares). Dat het publiek een beetje doorweekt begon te raken is zanger Poulsen niet ontgaan, hij prees zijn toeschouwers dan ook meerdere keren voor hun volhardendheid. En alsof het gepland was zat de set vol pyro's, wie vooraan stond werd toch nog een beetje verwarmd, de rest moest zelf genoeg bewegen maar ook dat is bij Volbeat natuurlijk geen issue. Naast het nieuwe werk werden ook de oudere nummers bovengehaald, het klassieke kippenvelmoment bij The Ring of Fire dat traditioneel door de fans als intro op Sad Man's Tongue wordt gezongen klonk eens zo goed. Dat deze band een publiekslieveling is hoeft niet te verbazen ook nu weer spatte het enthousiasme er af en leken ze oprecht verrast te zijn dat er zo goed meegezongen werd. Op het einde van deze show was onderstaande moe maar voldaan en vreemd genoeg ook opgedroogd. Waar een stevige portie rock and roll metal al niet goed voor is.

De setlist:

  • The Devil's Bleeding Crown
  • Heaven nor Hell / A Warrior's Call / I Only Want to Be with You
  • Guitar Gangsters & Cadillac Blood
  • Sad Man's Tongue
  • Lola Montez
  • Hallelujah Goat
  • The Lonesome Rider
  • For Evigt
  • The Gates of Babylon
  • Dead but Rising
  • 16 Dollars
  • Goodbye Forever
  • Fallen
  • Doc Holliday
  • Still Counting
  • Radio Girl
  • Seal the Deal
  • The Mirror and the Ripper

Abbath - Marquee

Terwijl headliner Volbeat aan het spelen was, kon men er ook voor kiezen om in de droge Marquee te gaan staan voor een optreden van Abbath. De ex-Immortal frontman heeft nog geen jaar zijn eigen nieuwe band opgericht samen met bassist King ov Hell (ex-Gorgoroth, God Seed), toch stond hij al torenhoog de affiche als afsluiter dan de Marquee. Zou hij deze hoge positie met succes kunnen beklimmen? Het antwoord is volmondig ja. Na een duistere intro kwam ’s werelds grappigste black metal frontman op. Grappig, want tussen de nummers door weet deze lord of darkness toch zijn publiek een lach op het gezicht te toveren, al is het maar met zijn slaakkreet “Abbath… Abbath, Abbath, Abbath!”. De band ging bulderend van start met de eigen songs To War en Wintersbane, twee knallers van nummers van het self-titled debuutalbum. Al snel kwamen de eerste Immortal covers er ook aan, zoals Nebular Ravens Winter. Abbath mixte songs van zichzelf, Immortal en zijn ander project I. Het optreden eindigde zoals het startte, met een hoogtepunt door middel van All Shall Fall  en One By One. Abbath voor de ene, Volbeat voor de andere, zo eindigde de tweede dag van Graspop Metal Meeting.

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy, Eline, Rick en Jeroen Vranken.

Lees ook de reviews van donderdagvrijdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!