Review Graveyard @ Trix

De Zweedse rockers van Graveyard hebben eind september hun nieuw album ‘Innocence & Decadence’ uitgebracht. Bij een nieuw album hoort een tournee ter promotie van de nieuwe nummers. Zo gezegd, zo gedaan, Graveyard trad op in een volgepakte Trix in Antwerpen en nam hun landgenoten Imperial State Electric met zich mee.

Het zijn hoogdagen in de Trix in Antwerpen. Nadat vorige zondag Powerwolf de grote zaal wist uit te verkopen, kreeg de Trix ook deze avond een grote opkomst voor Graveyard. Iedereen kwam voor een gezellig avondje classic rock, we werden als het ware ondergedompeld in een ’70 sfeertje vol met blues en rock.

Imperial State Electric mocht de avond openen. Imperial State Electric is een rockband gevormd door frontman Nicke Andersson, nadat zijn vorige band The Hellacopters het in 2008 voor bekeken hield. In 2010 maakte deze nieuwe band hun eerste self-titled album, ondertussen zijn ze al drie platen verder. Ze speelden stevige rock die bij momenten harder en strakker klonk dan de hoofdact van deze avond, met 2 gitaristen en een bassist kunnen immers heerlijke gitaarriffs gespeeld worden. Het publiek kon het wel smaken. Hun nummers hadden wel vaak een abrupt einde, waarop heel snel een volgend nummer volgde. Een van de gitaristen zong ook een nummer, maar dit klonk minder goed dan dat frontman Nicke zong. Al bij al een goede opener voor een publiek dat perfect bij hen past.

Graveyard, een ingetogen band uit Zweden. Ingetogen slaat op het feit dat de heren heel down to earth zijn en heel dankbaar waren voor al het publiek dat naar hen kwam kijken, de grote zaal zat ondertussen al goed vol. Het beloofde een gezellige avond te worden, want de classic rock die ze spelen brengt zo’n sfeer met zich mee.

Sinds 2006 zijn deze muzikanten pas actief met Graveyard. Ze hebben ondertussen vier albums achter hun naam staan maar blijken een laaiend succes te zijn. Zoals al aangehaald had de band heel wat nieuws te bieden aan hun fans. Het album ‘Innocence & Decadence’ staat vol met bluesy en classic rock songs. Er werd eerst een lange, trage intro gespeeld waarbij helemaal niets gebeurde, tot ze uiteindelijk een voor een het podium opkwamen en zo’n nieuw nummer inzetten, Magnetic Shunk. Meteen zat de sfeer er in, het gitaarspel is virtuoos en frivool zoals we dat anno 2015 nog maar zelden te horen krijgen en de stem van gitarist/zanger Joakim Nilsson past perfect in het plaatje. Een regelrechte reis terug in de tijd, naar de jaren ’70 waar blues en de rock van toen hoogtij vierden.

Graveyard speelde een afwisselende set, trage nummers wisselden voortdurend af met snellere. Schoolvoorbeeld was het ingetogen Too Much Is Not Enough, een haast romantische rockballade, dat werd opgevolgd door From a Hole in the Wall, dat sublieme gitaarriffs liet horen. Zo was er ook een verdwaalde crowdsurfer (twee in totaal op de hele avond) en werd er op die net iets snellere nummers een beetje rondgesprongen, noem het een bescheiden moshpitje. Maar traag of snel, het hele optreden heerste er dat rokerig bluessfeertje, rokerig kan letterlijk genomen worden want vandaag gold er geen rookverbod in de zaal (althans volgens het publiek). De nieuwe nummers deden het uitermate goed, maar ook de oudere songs zoals Hisingen Blues deden het nog goed.

Na een uur bedankte zanger Joakim het publiek om te komen en gingen ze het podium af. Natuurlijk kwamen ze terug voor nog een ferme bisronde. Joakim kwam alleen het podium op en bracht solo met een spotlight op zich het nummer Stay for a Song: “Why won’t you stay for one more song”, heel toepasselijk. Maar het was meer dan een song, ze speelden nog even goed door, waaronder The Apple and the Tree ook aan bod kwam, nog zo’n nieuw nummer dat een schot in de roos bleek te zijn. Graveyard wist te overtuigen voor zij die dat nog niet waren en zullen zoals ze zelf vroegen zeker nog mogen terugkomen.

Bekijk ook het volledige fotoverslag.