Review Groezrock 2016: zaterdag 30 april

Datum: 
zaterdag, 30 april, 2016

Voor de tweede dag van Groezrock waren er een aantal nieuwe parkings voorzien. Parkings die vrijdag nog open waren werden gesloten wegens niet meer toegankelijk. De schrik dat de weide niet meer toegankelijk was viel gelukkig mee. Hier en daar waren er wel wat modderpoelen maar het terrein had er veel erger bij kunnen liggen.

Aan het begin van de dag kregen we zowaar enkele strepen zon en plots verschenen er meer glimlachen op de gezichten van de mensen. Dankzij de zon en een aangename temperatuur ontwaakte Groezrock stilaan en werden de katers doorgespoeld met enkele frisse pintjes. De eerste bands begonnen hun set omstreeks 12u maar het meeste volk zat op dat moment op het terras te genieten van wat zonnestralen. Helaas verdween de zon in de vooravond en stak er een frisse wind op zodat de jassen al snel weer werden aangetrokken, gelukkig bleven we wel gespaard van regen en was het tijd om de tenten in te duiken.

Not On Tour - Monster Energy Stage

Opener van de dag op het hoofdpodium was Not On Tour, een groep uit Israël die vorig jaar op het kleinste podium een veelbelovende indruk maakte en dit ook dit jaar dit wisten te bevestigen. Geen hoogvlieger, maar er zit nog heel wat groeimarge in. Bovendien hebben we in deze overwegend door mannen gedomineerde wereld wel nood aan een aantal ass-kicking frontvrouwen. Zie maar eens naar de populariteit van Walls Of Jericho.

Venerea - Monster Energy Stage

Minder groeimarge zit er in Venerea. Toch ook al een punkrockband die al sinds de jaren '90 meedraait. Maar ze hebben nooit het niveau van het landgenoten No Fun At All, Millencolin of Satanic Surfers kunnen behalen. Het klinkt allemaal wel degelijk, maar het is toch een beetje 'net niet'.

The Bennies - Watch Out Stage

The Bennies is niet meteen de meest conventionele groep. Hun muziek is echt moeilijk te omschrijven. Er zit wat ska en hard rock in, maar bij momenten deed het zelfs denken aan de partymetal van Andrew WK godbetert. Hoewel dit zeker geen slechte referentie is, weten we niet goed wat we er van moeten denken. Wellicht dat een genre als dit met de tijd wel groeit. Ze verdienen zeker een tweede kans. Maar of ze nu de grote hype waarmaakten? Nee dat niet.

Bad Cop/Bad Cop - Watch Out Stage

Nog meer girl power bij Bad Cop/Bad Cop. Deze groep bestaat volledig uit vrouwen. Gesteund door Fat Wreck Chords zou deze band misschien wel iets kunnen worden. Maar het is altijd eerst afwachten wat dat doet op Groezrock. Vorig jaar viel het veelbelovende Tiger Bell bijvoorbeeld live toch een beetje tegen. Afgaande van de platen van Bad Cop/Bad Cop zit er zeker potentieel in, maar het komt er toch nog niet helemaal uit. Bad Cop/Bad Cop bleek live toch goed te zijn. Ze zijn nog niet op een niveau dat ons wegblaast, maar we zijn toch zeer nieuwsgierig naar de evolutie van dit kwartet.

Juliette Lewis & The Licks - Monster Energy Stage

Onze Juliette Lewis. De vrouw die we allemaal kennen als de actrice uit films als ‘Cape Fear’, ‘Natural Born Killers’ en ‘From Dusk Till Dawn’. Een vrouw die in en uit de rockwereld leeft op haar eigen fantasie, maar die het rock ’n roll/punk gehalte ziet als haar grote liefde. De actrice is daarnaast een prachtige rock 'n roll/punkrock zangeres. Op Groezrock mocht ze op de Monster Energy stage staan met haar band Juliette & The Licks. Een band waar ze haar laatste album mee heeft gemaakt in 2006. In 2016 zal haar nieuwe album volgen, maar eerst zal haar documentaire ‘Hard Lovin’ Woman’ de wereld veroveren. Juliette nam plaats op het Belgische Groezrock in een witte onesie, met blauwe en witte sterren. Een soort Amerikaanse vlag, maar dan net weer niet. Daarbij had Juliette haar make-up weer in een gekke bui geplaatst, haar lang haar verwilderd langs haar gezicht.

De gracieuze Juliette begon aan een fameuze set waar drie vierde van de mainstage toch wel op stond te wachten. Het nummer Mind Full Of Daggers kwam als gegoten met de rauwe, strakke set van Juliette. De zangeres had dan wel een paar stemproblemen, toch maakte ze met haar excentriek karakter/persoonlijkheid een wereld vol muziek van rock ’n roll en punkrock op Groezrock. De ongelooflijke cover Proud Mary van Tina Turner, zorgden bij Juliette & The Licks voor een imposante cover. Het was een absoluut eerbetoon aan zangeres Tina Turner. Technisch gezien is het geen gemakkelijk nummer maar de ritmische tonen en tempo’s van zangeres Juliette Lewis zorgden voor een prachtige cover. Daarnaast zorgde Juliette voor een stevige beat bij het tweede deel van Proud Mary. De lekkere blues en soul mocht niet vergeten worden en laten we eerlijk zijn, Juliette was de funkylicious queen op de mainstage. Juliette & The Licks coverden een nummer dat niet één van de gemakkelijkste nummers was maar ze zorgden wel voor een overdonderend succes aan de mainstage. Zelfs tot buiten de tenten was het publiek aan het dansen/swingen. Juliette maakte het wild met haar funky kwaliteiten en haar eigenzinnigheid op het podium. Interactie met publiek verliep goed en zeker met haar gelijknamige nummer van Hard Lovin’ Woman.

Kortom, er werd op de mainstage een ijzersterke performance gegeven waar het publiek kippenvel van kreeg. De perfecte interactie tussen instrumenten, akoestiek, ademhalingen, tonen, ritmes en stemintonaties gaven een zwepende Juliette weer in een vorm van de hardwerkende vrouw in zowel de acteer- als muziekwereld. De nummers Hot Kiss en You Speaking My Language mochten zeker niet in deze muzikale set ontbreken want ze waren naast de mooie covers en de andere nummers adembenemende momenten. Het publiek was mee en gaf de zangeres een daverend applaus toen ze na vijfenveertig minuten haar set afsloot. Juliette, we zien je graag weer eens voorbij komen!

Mad Caddies - Monster Energy Stage

Een van de grotere namen op de affiche waren de Mad Caddies. Hoewel ze een dikke vijftien jaar geleden doorbraken met vooral ska-punk te maken, zijn ze aan het evolueren naar een volwaardige reggae groep en als dusdanig is het geen verrassing dat hun set aan de rustige kant was. Hun nieuwere materiaal zoals Ska City en Brand New Scar bevestigen deze richting enkel. Deze lagen perfect in lijn met andere nummers als Backyard en het altijd weer voor kippenvel zorgende Drinking For 11. Voor het eerst in een lange tijd speelden ze een set zonder keyboard-speler, waardoor het jazzy effect waar we intussen aan gewend zijn ontbrak. Echt onwennig voelde dit niet aan, maar de diepte ontbrak toch in hun tragere nummers. Als resultaat leken ze op een bepaald moment zichzelf en het publiek een beetje in slaap te wiegen. Ze reageerden wel uiteindelijk door met Villains, Contraband en No Hope meteen 3 harde nummers na elkaar te spelen. De balans was een beetje zoek en we misten toch enkele klassiekers als Monkeys. Ook de herwerkte versie van Distress kan dit niet compenseren. Natuurlijk kun je in 45 minuten niet iedereen tevreden stemmen, door af te sluiten met het door polka geïnspireerde All American Badass waren er toch polonaises a volonté.

Emmure - Impericon Stage

Een Amerikaanse band die zijn lovers en haters voedt met muziek en tekst maar zeker ook met attitude. Zanger Frankie Palmeri liet het zich niet aan het hart komen en toonde dit al vaker met optredens in Europa en Amerika. Op Groezrock gaf hij aan België zijn eerste performance met zijn nieuwe line-up. Wie de band GlassCloud kent, zal bij Emmure aan het juiste adres zijn. De nieuwe bandleden hebben hun achtergrond, Frankie zou van geluk mogen spreken om zo'n band aan de wereld voor te mogen stellen.

Toen de lichten uitgingen werden er stukken rap en hiphop gedraaid. De knallende intro van Bring a Gun to School zorgde ervoor dat de nieuwe bandleden één voor één het podium konden opzoeken voor een mooie plaats op de Impericon Stage. Zanger Frankie Palmeri sprong het podium op in zijn witte t-shirt en zwarte regenjas met een geoogde slanke/magere transformatie. Hij schreeuwde door zijn microfoon de eerste woorden van dit machtige nummer: "Get it through your fucking head, all your friends are fucking dead". Met deze benaming werd het meteen heet onder de voeten van talrijke lovers en haters en zo geschiedde, de eerste violent dancers en moshpits kwamen op gang. In de navolging van het nummer Nemesis sprong letterlijk het muzikale en strakke genot van de nieuwe bandleden naar voren. Een serieus zwaar muzikaal genot waardoor de zang van Frankie naar de achtergrond leek te verdwijnen in de eerste nummers van Emmure.

Had Frankie moeite om te volgen? Met het opvolgende nummer N.I.A. (News In Arizona) moest Frankie zich nog even snel vasthouden aan de uitlijnen van de instrumenten van de bandleden met een kleine opvolging van rap en hiphop. Dat zijn nieuwe bandleden nog niet een set aan één stuk konden vormen was duidelijk, maar hield Frankie zich mogelijk in? Het nummer Sunday Bacon en zijn mooie navolgende nummer I thought you met Telly And Turned me into Casper zorgden voor een wervelende transformatie op het podium en bij zanger Frankie. De sfeer werd gezet, het publiek was al aan hun menige rondes van moshen en violent dancing bezig; de set was strak en hard. De mooie interactie tussen zanger Frankie en zijn bandleden in combinatie met zijn publiek viel op. De Impericon tent stond bomvol en ook bij Emmure waren stagedivers en crowdsurfers aan aan ten orde, soms niet ten gunste van de security die rond de band heen spurtte om iedere persoon maar terug te duwen in de menigte. Na een stukje rap en hiphop kwam Mr. Palmeri weer op het podium met het nummer Most Hated, waar duidelijk de sing-a-longs een overduidelijk succes werden. De clean zang van Frankie absoluut niet. Hou het toch maar bij screams, Frankie!

De hele menigte van de Impericon tent was mee met het muzikale genot en de interactie met Frankie en co. Om maar niet te spreken over de acrobatische expressie van zanger Frankie op het podium. Het nummer 4 Poisons 3 Words kon het publiek doen daveren van het begin tot het einde; het was gewoon strak van het begin tot het einde. De nummers Drug Dealer Friend, E en Children Of Cybertron gaven de stoute zanger Frankie weer een cadeau voor zijn muzikale expressie, maar met het eindnummer When keeping it Real goes Wrong gaf Emmure het publiek een afsluiter van formaat. Emmure was back in the game maar helaas maar voor een dertigtal minuten; een te korte set voor een nieuwe line-up, een tijd waar Emmure zich moet bewijzen.

Me First & The Gimme Gimmes - Monster Energy Stage

Me First And The Gimme Gimmes touren niet zo héél vaak, dus is het een zaak om er bij te zijn als ze dat wel doen. Deze groep maakt originele covers, hun albums hebben vaak een specifiek thema, zoals country, musicals of divas (hun live album was zelfs opgenomen op een echte Bar Mitzvah). Met een slogan als "putting the cunt in country" weet je wat je kan verwachten. Stevige versies van Leaving on a Jet Plane, Ghostriders (in the Sky) of Country Roads. Een versie van Crazy For You van Madonna op ukelele (met de nodige reclame voor zanger Spike Slawson's solo-project Uke Hunt) dramatische r&b met The End of the Road van Boys2Men of lekker fout met Somewhere over the Rainbow van de musical Alice In Wonderland, de Gimmes hebben voor elk wat wils, zolang je maar bereid bent je schaamtegevoel voor een klein uurtje te vergeten. Schampen uitdelen naar gitarist Joey Cape (in dagelijks leven bij Lagwagon en vele andere projecten) en de avonturen van de snor van bassist ad interim Jay Bentley (Bad Religion), het leven van een Gimme is iets apart. Reguliere bassist Fat Mike blonk zoals gewoonlijk weer uit in afwezigheid (momenteel aan het touren in de VS met NOFX). Hoogtepunt (letterlijk) : I Believe I can Fly. Ongelofelijk toch eigenlijk dat punkrockers een nummer van R Kelly van het begin tot het einde foutloos kunnen meezingen.

Caliban - Impericon Stage

De Duitse band Caliban heeft al ettelijke jaren achter hun naam staan maar vandaag mochten ze op de Impericon stage hun nieuwe album ‘Gravity’ aan ons voorstellen. Het podium werd daardoor ook volgeplaatst met vlaggen van de G van Gravity, daarnaast vormden blokken met letters de bandnaam Caliban. De bandleden werden geïntroduceerd met een intro van melodieën en artistieke kunsten. Het blauwe licht vormde zich rond de bandleden die één voor één het podium benaderden. Zanger Andreas begon meteen met een uitputtende schreeuw van "Groezrock, get the fuck up" in het nummer Memorial. De screams van Andreas en de heldere cleans van zijn backing vocalist zorgden voor een mooie ervaring in het nummer. Caliban moest er nog even inkomen, maar hun fans niet. Sing-a-longs, moshpits, circlepits en violent dancers waren er continu aanwezig. Om nog maar niet te spreken van de hoeveelheid stagedivers die de gehele set van Caliban heeft gezien.

Met nummers Walk Alone en Paralyzed kwamen de nieuwe nummers van het album ‘Gravity’ aan bod, maar het publiek was ook erg blij met de oudere nummers Love Song en Davy Jones. Een paar memorabele momenten bleven niet lang uit. Een wall of death in de bomvolle tent zorgde voor een re-organisatie in het publiek. Daarnaast zorgde Caliban ook met zijn Duits nummer Mein Schwarzes Herz voor een ontiegelijk aantal fans en aanhangers in stagedivers. Met het nummer We are the Many gaf Caliban een perfecte combinatie van muzikaal talent in screams en heldere tonen. Maar niets was minder waar toen hun laatste en oudere song Nothing Is Forever er aankwam. Andreas en co. wouden al hun fans op het podium en zo geschiedde. De bandleden stonden tussen hun fans, soms er boven of er naast, maar de sfeer was er in uiterste mate aanwezig. Er werden moshpits en stagedivers op het podium geknald; een prachtige performance van Caliban en van hun publiek. Een oorverdovend applaus was dan ook het minste wat deze Duitse band mocht krijgen.

Face To Face - Monster Energy Stage

De punkrockers van Face To Face stonden reeds voor de vierde keer op de planken van Groezrock. Ze zijn een beetje een vaste waarde aan het worden op Groezrock. Anno 2016 zit de band die al actief is sinds 1991 terug onder de vleugels van Fat Wreck Chords. Recent bracht de band hun negende studioalbum uit 'Protection'. De band kwam natuurlijk deze cd promoten op Groezrock en brachten een viertal nummers van deze plaat namelijk Bent But Not Broken, I Won’t Say I’m Sorry, Double Crossed en Fourteen Fifty-Nine. Het publiek omarmde de plaat warm en een deel van de fans zongen al de nieuwe nummers vlot mee. De rest van de show was gewoon strak zoals we dit van Face To Face gewoon zijn, geen hoogvliegers maar ook geen dieptepunten. Gewoon lekker strak zoals een punkrock show hoort te zijn.

Sick Of It All - Impericon Stage

De New Yorkers van Sick Of It All vieren hun dertigste verjaardag (verbazend toch dat er nog steeds geen ouderdomsverschijnselen vast te stellen zijn bij Lou Koller en zijn muzikale maten) en mochten de Impericon Stage afsluiten, met een overvolle tent als resultaat. Wederom bewees het energieke viertal dat ze live een absolute topband zijn en onvermoeibaar werd de ene na de andere kraker de tent in geslingerd. Een werkelijk uitstekende bloemlezing van hun gans oeuvre (Rancid, eat your heart out) kregen we voor de kiezen en het publiek ging dankbaar uit de bol op de immer enthousiaste tonen van de New York hardcore. Om maar enkele hoogtepunten te noemen: Injustice System, Just Look Around, Us Vs. Them, Machete, Scratch The Surface, Uprising Nation, Step Down en Built To Last. Het is nu uitkijken naar de opvolger van het in 2014 verschenen 'Last Act Of Defiance'. En natuurlijk kan niet elke band op het grootste podium van Groezrock spelen, maar Sick Of It All verdient beter dan in een tentje te spelen waar amper enkele duizenden mensen plaats kunnen nemen.

No Use For A Name & Friends - Monster Energy Stage

Misschien nog meer dan de exclusieve set van Rancid, was het optreden waar we het meeste naar uitkeken dat van No Use For A Name (& Friends). Toen Nufan-frontman Tony Sly in 2012 overleed volgde een grote schokgolf doorheen de punkrock wereld. Ineens stond iedereen er bij stil hoe invloedrijk Nufan al die tijd geweest is. Misschien de grootste niet-commerciële poppunkband die de jaren negentig en de eerste jaren erna gekend heeft. Een album als 'Leche con Carne!' uit 1995 spreekt vandaag de dag nog steeds tot de verbeelding. De andere Nufan leden Matt Riddle (bassist), voormalig gitarist Dave Nassie en drummer en mede-oprichter Rory Koff besloten toch enkele shows te doen als eerbetoon, maar speelden aanvankelijk slechts een paar shows in de Verenigde staten. De heren waren bereid om ter gelegenheid van de verjaardagseditie van Groezrock hier in Europa defenitief afscheid te komen nemen van No Use For A Name. Dat het een emotionele show zou worden is een understatement. En dat was eerder bevestigd door het prachtige akoestische optreden van The Scorpios op Groezrock 2013. Een zijproject van Tony samen met zijn beste maatje Joey Cape Van Lagwagon.

Vanavond zou echter alles in teken staan van Tony (en een beetje de rest van Nufan). Bassist Riddle, die zelf een groot deel van de nummers zong vanavond, wees er op dat Tony Sly alles wat hij deed makkelijk deed lijken, maar wat hij deed toch écht wel talent nodig had. Maar Nufan-nummers zitten behalve de zang en songwriting ook gewoon technisch goed in elkaar en het zou fout zijn om de verdiensten van de andere leden en ex-leden te negeren. De suffix - (&Friends) doet het natuurlijk al vermoeden, maar Nufan stond niet alleen op het podium. Scott Shiflett (Face to Face, Me First And The Gimme Gimmes en broer van ex-lid Chris Shiflett) zorgde voor bijkomende gitaar. Vanzelfsprekend kwam ook Joey Cape een aantal nummers meezingen. Onder meer de zanger van Mad Caddies, Face To Face en Me First And The Gimme Gimmes kwamen één of meerdere nummers meepikken. Ook de frontvrouw van Not On Tour kwam een nummer meezingen maar was zo onder de indruk dat ze de bal wat missloeg, gelukkig deden de andere vrouwen het iets beter op het podium.

Wat best grappig was, was dat Spike (MFATGG) de tekst van een blad papier aflas terwijl hij zong. De set zelf was natuurlijk een greatest hits. Geopend werd er met Justified Black Eye en de show zat vol hoogtepunten, om maar enkele voorbeelden te noemen: Coming too Close, Invincible, Chasing Rainbows, On the Outside, Soulmate, Straight from the Jacket, Not Your Savior, For Fiona, Dumb Reminders, Exit en andere. Ook oude tradities werden in ere gehouden. No Use fans weten dat als de groep 'What's your name?' roept, het antwoord 'Fuck you, that's my name!' is (steeds voor het nummer The Answer Is Still No).

Het ultieme kippenvelmoment kwam bij het nummer International You Day en er werd afgesloten met het krachtige Feeding the Fire, één van de nummers van voor hun grote doorbraak. Ook Tony zijn vrouw en zijn kinderen waren aanwezig tijdens het optreden. No Use For A Name zorgden voor het hoogtepunt van deze 25ste Groezrock. Bedankt No Use, bedankt!

Sum 41 - Monster Energy Stage

De keuze voor Sum 41 als headliner werd bekritiseerd, maar opvallend genoeg was de tent toch sterk gevuld. Misschien is het omdat Sum 41 altijd erg populair geweest is bij de vele Duitse bezoekers, maar waarschijnlijk omdat deze band helemaal zo slecht niet is.

De vorige passage op Groezrock was geen onverdeeld succes wegens de drankproblemen van frontman Deryck Whibley. Maar na jaren in rehab lijken deze problemen achter zich. En dat vertaalde zich in een meer volwassen sound. Sum 41 associeer je niet meteen met zuivere zang, maar dat is exact wat we vanavond te horen kregen. Deryck zijn stem miste wel een beetje kracht, maar het is al positief dat hij op de goede weg is en we hopen met zijn allen dat hij niet hervalt. Met ook gitarist Dave 'Brownsound' Baksh teruggekeerd in de band, klonk het ook muzikaal strakker en beter dan ooit tevoren.

Tijd voor nostalgie! Het optreden werd stevig aangevangen met nummers als The Hell Song, Motivation en Makes No Difference, een nummer uit hun debuut-EP 'Half Hour of Power'. Wanneer de groep het rustige Pieces inzette viel het momentum wel een beetje stil en hoewel we zeker nog af en toe hoogtepunten kregen als We Will Rock You (Queen cover), Still Waiting en het immer nostalgische In Too Deep, was het toch vooral wachten op dat ene nummer. Iedereen in de tent en zelfs daarbuiten brulde (of zong, afhankelijk van hun eigen zangkwaliteiten) mee met de klassieker Fat Lip. De tijd dat je uitgelachen werd als je Sum 41 goed vond is lang voorbij. Deze groep is gewoon een terugkeer naar de tijd dat we jong en ondeugend waren. Hopelijk mogen we snel het nieuw materiaal van Sum 41 horen. Als afsluiter speelde Sum 41 het nummer Summer. Lekkere ironische songtitel om deze koude editie van Groezrock af te ronden.

Geschreven door Anna, Rick, Ronnie en Kurt

Lees onze review van dag 1 hier.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!