Review Hammerfall + Gloryhammer @ Trix

Weinigen zullen zich herinneren dat Antwerpen gedurende de tachtigjarige oorlog in 1584 gedurende 14 maanden belegerd gebied was. De geschiedenis herhaalt zich nu. Na da passage van oorlogsmachine Sabaton vorige week was het nu de beurt aan Gloryhammer en Hammerfall om de strijdhamers boven te halen en een audiovisuele veldslag te organiseren in de Trix. 

De Zweden van Lancer hebben de eer om de schermutselingen te openen in een toch al half gevulde zaal. De jonge wolven storten zich met overgave op hun set die grotendeels bestaat uit nummers van hun recente worp ‘Mastery’. Het geluid is wat dunnetjes en galmend. Zanger Isak Stevall komt niet helemaal uit de verf. En hun opzet mag best wat ambitieuzer. Als je zelf de missie van je band omschrijft als het opwarmen van stembanden, handen en nekken (en in de feiten is dat misschien wel zo) dan leg je de lat toch wel erg laag.

Toch kwijt de groep zich uitstekend van zijn taak en via flitsend gitaarwerk en wat volksmennerij met o.a. een aardig woordje ‘Zweuds’ Nederlands gaan de handen tot halverwege de al redelijke gevulde zaal op elkaar. Afsluiter Purple Sky uit het debuut vormt het hoogtepunt uit hun 30 minuten durende set. Gevraagd om een boodschap voor het Belgische publiek houdt de band het op een bescheiden ‘You Rock’. Wij houden het op geslaagd zonder meer.

Setlist Lancer:

• Behind The Walls
• Dead Raising Towers
• Future Milennia
• Mastery
• Iscariot
• Purple Sky

Gloryhammer speelt vervolgens een liga hoger. Zelf houden ze het op buitenaards. Gloryhammer is het geesteskindje van Christopher Bowes, bekend als bezieler, zanger en toetsenist van piraatmetaal legende Alestorm. Ze brengen heroïsche fantasy power metal, wat o.a. betekent dat elk bandlid een ‘fictief’ personage neerzet en optreedt met bijhorend kostuum, gaande van middeleeuws tot futuristisch. Dan weet je ook meteen dat er een concept achter zit. In dit geval gaat het om de strijd tussen de boze tovenaar Zargothrax (Bowen op toetsen) en prins Angus McFife (de Zwitserse zanger Thomas Winkler), en hun respectieve kompanen, die zich afspeelt in een middeleeuwse fantasie versie van Schotland, het keizerrijk ‘Fife’.

Epische verhalen behoren geserveerd te worden met een dikke saus bombast, kosmische soundscapes, episch artwork en flitsende duels. En daarvoor ben je bij Gloryhammer aan het goede adres. Ze doen het op plaat en live 2 keer beter dan gelijkaardige bands die zichzelf 2 keer serieuzer nemen. Van bij de opener Rise of the Chaos Wizards eet het intussen talrijke publiek uit de hand van Angus McFife. Het is duidelijk dat heel wat fans speciaal voor dit fenomeen zijn gekomen. Het geluid zit nu stukken beter en tijdens aansluiter Legend of the Astral Hammer gaat het hek helemaal van de dam als een reuzetrol gewapend met strijdhamer op de bühne verschijnt. Gitarist Ser Proletius (Paul Templing) voorziet het daaropvolgende gevecht van de nodige sonische gitaarflitsen. Hoeft het gezegd dat Angus de hamer verovert en de trol er flink van langs krijgt?

Haak nu alstublieft niet af bij zoveel potsierlijk vertoon als je de band niet kent of er niet bij was. Want het werkt wel! De muziek komt wel degelijk op de eerste plaats en zanger Winkler is een volksmenner van stellair niveau met of zonder strijdhamer. Het enthousiaste publiek zorgt er vervolgens voor dat het een feestje wordt en blijft. Tijdens ‘Questlords of Inverness, Ride to the Galactic Fortress!’ doet de band uitdrukkelijk beroep op hen. Bassist Hootsman, Barbarian Warrior of Unst (James Cartwright) is immers de uitdroging nabij en heeft dringend een bierinfuus nodig. Een fan, ter plaatse omgedoopt tot ‘Jantje’ wordt op missie gestuurd: al crowdsurfend een biertje aan de bar buiten de zaal gaan halen. Het intergalactisch ‘vangnet’ doet zijn werk en Jantje slaagt in zijn opdracht zonder een keer zijn voet aan grond te zetten. Onder luidkeelse aanmoedigingen ‘Hoot!, Hoot!’ wordt het biertje verzwolgen en hebben we meteen de intro gehad voor het aan Arnold Swarzenegger opgedragen The Hollywood Hootsman. Het meezinggehalte piekt nu.

Nadat ook drummer Relathor (Ben Turk) zijn sonisch slagwerk heeft mogen demonstreren, krijgen we een lang uitgesponnen finale met de The Unicorn Invasion of Dundee. Het keizerrijk wordt andermaal gered en de band heeft vanavond veel nieuwe zieltjes gewonnen. De verpakking mag dan bij Gloryhammer totaal over de top zijn, de inhoud is kwalitatief dik ok.  Na afloop konden we nog volgende quote ontfutselen aan Thomas en James; "We love your beer and there are no Goblins here to steal it from us! Cheers!"

Setlist Gloryhammer;

• Intro: Infernus Ad Astra
• Rise of the Chaos Wizards
• Legend of the Astral Hammer
• Hail to Crail
• Questlords of Inverness, Ride to the Galactic Fortress!
• The Hollywood Hootsman
• Angus McFife
• Universe on Fire
• The Unicorn Invasion of Dundee
• Outro: The National Anthem Of Unst

Tijdens de ombouwpauze wordt onmiddellijk duidelijk dat het opzet van Hammerfall nog grootser is. Een drumpodium met decorstukken dat eerder nog school achter een zwart doek (en toch wel erg storend was voor de openingsacts) vormt het centrum van de Hammerfall arena. Dit is de band die eigenhandig power metal terug op de wereldkaart plaatste in het (post)grunge tijdperk. Door platen als ‘Glory of the Brave’ en ‘Legacy of Kings’ mocht het opeens weer, al had je toen ook tegenstanders die het allemaal wat te lichtvoetig vonden. Ik kon de Zweden wel pruimen en zolang er nummers uit die klassiekers gespeeld worden, ga je mij niet horen klagen. En als ik even rond keek, zag ik een zaal vol gelijkgestemden. Niet uitverkocht maar toch een indrukwekkend legertje fans.

Aftrappen doen de Zweden vanavond met Hector’s Hymn en gelijk hebben ze de hele zaal mee. Hammerfall treedt vanavond aan met nieuwe drummer Johan Koleberg nadat David Wallin om familieredenen verstek heeft moeten laten gaan en met opnieuw Fredrik Larsson op bass. Geen spoor echter van aanpassingsverschijnselen, hier stond duidelijk een goed ingespeelde op en top professionele formatie. Zweden en hitmachines, het is een gekende combinatie. Zo ook vanavond wanneer klassieker na klassieker wordt afgevuurd. We noteren o.a. Riders of the Storm, het snelle Renegade dat zorgt voor een waar headbangfestijn, Last Man Standing en hoe kan het anders Let the Hammer Fall. Zanger Joachim Cans is goed bij stem vanavond en het publiek eet uit zijn hand. Ze zijn hem soms zelfs voor… Ook oprichter, bandleider en slaggitarist Oscar Dronjak is zichtbaar in zijn nopjes, benut elke vierkante meter ruimte en zoekt geregeld contact met het publiek. Pontus Norgren rijgt de ene solo na de andere elkaar en bassist Larsson gaat tekeer alsof het de laatste show van zijn leven is. En drummer Koleberg kwijt zich als nieuwkomer gewoon vakkundig van zijn taak zonder al te veel franjes.

Onmogelijk te zeggen welk nummer het luidst wordt meegekeeld. Alle aanwezigen lijken het hele repertoire onder de knie te hebben zelfs al gaan er heel wat handjes in de lucht bij de vraag “Voor wie is dit zijn eerste Hammerfall concert?” Het nieuwe album ‘Built to Last’ (review) wordt met 4 nummers waaronder de titelsong in de spotlights gezet. En dan merkt Joachim fijntjes op dat er nog een album bewezen heeft ‘built to last’ te zijn. Het is inderdaad al 20 jaar geleden dat Hammerfall zijn zegetocht inzette met de schijf ‘Glory to the Brave’ en dat kan de band natuurlijk niet onopgemerkt aan zich voorbij laten gaan. Geen integrale weergave zoals andere bands wel eens plegen te doen. Nee, Hammerfall kiest voor een evenwichtigere aanpak om zo alle fans te kunnen bedienen. Dus krijgen we een ‘Medley to the Brave’ met een gescandeerd Stone Cold en aaneenrijging van instrumentale versies van Steel Meets Steel, Unchained, HammerFall en The Metal Age alvorens te culmineren in het wel gezongen snelle en machtige The Dragon Lies Bleeding. Als dan nog Glory to Brave wordt ingezet, heeft elke fan van het eerste uur al lang een orgastisch hoogtepunt bereikt.

Mooi om zien is ook het wederzijdse respect tussen Joachim en Oscar nadat eerstgenoemde de bandleden heeft voorgesteld om vervolgens zelf een lofzang van Oscar te ontvangen. Na 16 nummers komt er een einde aan de reguliere set. Het publiek schreeuwt om meer en wordt uiteraard op zijn wenken bediend. Bij Hammer High gaan alle vuisten als hamers de hoogte in. Bushido, ofte de erecode van trouw en eer van de krijger in het Japans, staat symbool voor wat Hammerfall pleegt te brengen. Mijn hart en dat van het overgrote deel van de aanwezigen hebben ze dan al lang in vuur en vlam gezet. Hearts on Fire sluit na anderhalf uur een super degelijk concert af. Geen geouwehoer en lang uitgesponnen grapjes tussen de nummers door (ook eens proberen Manowar, Sabaton?), geen trendy shit, geen lange solospots maar gewoon lekkere heavy power metal gebracht met de precisie van een scherpschutter. Synchroon gitaarspel en bewegingen strakker dan een waterballet op de olympische spelen, zuivere vocale uithalen, snel, midtempo of trager, Hammerfall beheerst het allemaal en brengt het vloeiend en met heel veel spelvreugde. De hamer is lang niet gevallen voor deze Zweden. Hail to the brave en CU next time!

Setlist Hammerfall:

• Hector's Hymn
• Riders of the Storm
• Bring It!
• Blood Bound
• Any Means Necessary
• Renegade
• Dethrone and Defy
• Crimson Thunder
• Last Man Standing
• Let the Hammer Fall
• Built to Last
• Medley to the Brave (riffs and solos from Stone Cold, Steel Meets Steel, Unchained, HammerFall, The Metal Age)
• The Dragon Lies Bleeding
• Glory to the Brave
• Origins
• Punish and Enslave

Bisnummers:

• Hammer High
• Bushido
• Hearts on Fire
• Outro: Dreams Come True