Review Headbanger's Balls Fest @ Cultuurhuis De Leest

Datum: 
zaterdag, 6 mei, 2017

Hoe het evenement Headbanger's Ball Fest ooit is begonnen? Daarvoor citeren we even uit het volgende bericht op de website van het festival: "Alles begon toen een drietal vrienden aan den toog van hun sportclub zich vaak ergerden aan de muziek die op de meest standaard feestjes gespeeld wordt. En als men dan al eens een stevigere schijf speelt, dan moet het steeds na amper een handvol seconden alweer vééél stiller staan... Omdat het onder meer de periode was van “De Zwaarste Lijst” op Studio Brussel dachten we eens een avondje te organiseren met “onze” muziek, en oh ja, waarom niet met live bandjes?" Op de eerste editie waren dat twee bands en een dj set. Het concept bleek een succes. Ook de tweede en derde editie bleken een schot in de roos. Headbanger's Balls Fest wordt dan ook georganiseerd door een groep metalliefhebbers, die met een grote passie voor het hardere gitaar- tot drumgeweld een affiche samenstellen. Ook de editie van 2017 was op voorhand uitverkocht, verwonderen doet dit ons niet. Deze keer ging alles door in Cultuurhuis De Leest, opnieuw in Izegem maar in een grotere zaal met een capaciteit van zo'n 600 personen. Het meest opvallend was het gevarieerde aanbod, waardoor een ruim publiek aan metalliefhebbers van alle geuren en kleuren hun gading zouden vinden op het festival. Met lokale publiekstrekker Dyscordia, afsluiter Amaranthe en Thurisaz, Cowboys & Aliens, Fields of Troy, At the Front, Immanent Distance en het Duitse Freedom Call kregen we acht bands voorgeschoteld die het beste van zichzelf gaven. De ene met wat meer succes dan de andere. Ons verslag.

Immanent Distance:

De festivaldag openen is altijd een heel ondankbare taak. Immanent Distance konden toch al op wat bijval rekenen. We zagen een band die het vooral moest hebben van scherpe, heel hoogstaande gitaarriffs die de ene na de andere door je vlees snijden, als een scherp scheermes. De band bracht vooral een technisch hoogstaande set naar voor. Ook al blijft alles wat op diezelfde lijn zitten, de heren en dame lieten dit niet aan hun hart komen en deden er alles aan om het publiek voor zich te winnen. Frontman Mike Slembrouck beschikt bovendien niet alleen over een heerlijke stem, hij ontpopt zich tot een klasse entertainer. Zonder meer werkt de typische progressieve metal die Immanent Distance aanbiedt aanstekelijk. We kregen dus vooral een sfeervolle start voorgeschoteld en meer moet dat niet zijn om een festivaldag in te zetten.

At The Front:

Tijd voor het hardere werk. At The Front brengen thrash metal vanuit het hart van die muziekstijl. Vanaf die eerste noten werd de lat dan ook heel hoog gelegd en voelden de overweldigende gitaarriffs tot drumsalvo's als pure mokerslagen aan, waarbij telkens opnieuw onze hersenpan werd ingeslagen. De band beschikt bovendien over een frontman die met zijn rauwe stem geluidsmuren verpulvert. Bij elke song leek het wel alsof At The Front elk moment iedereen tot moes zouden slaan, de gensters vlogen als het ware ons rond de oren.

At The Front ontstond reeds in 1993, maar hield het niet lang daarna voor gezien. Bij hun terugkeer in 2014 werden enkele jonge wolven toegevoegd aan de line-up. Dat werpt zijn vruchten af want op het podium zorgt die kruisbestuiving tussen jong geweld en ervaring in het vak ervoor dat het lijkt alsof een razende wervelstorm het dak er doet afgaan. Naast hun eigen snoeiharde songs, bracht de band ook een gesmaakte cover van Sepultura's Roots. Een kers op de taart, die kon tellen! At The Front slaagden er dankzij deze aanpak erin Cultuurhuis De leest op zijn grondvesten te doen daveren. Een buitengewoon knappe prestatie leverden deze heren hier af en dat zo vroeg op de dag.

Fields of Troy:

Fields Of Troy is een jonge Belgische band die in 2010 rond Ieper is ontstaan uit leden van de band Blood Redemption. In 2011 kwam de eerste cd Black Rain uit. Deze cd kon rekenen op voorzichtig positieve reviews, niettegenstaande dat ze vooral toekomst zagen in de underground. Ondertussen werd een nieuwe schijf op de markt gebracht: Hardship. Een uitstekende, volwassen, sterke plaat. Moderne rock in een metalen jasje die kan blijven boeien. Langs de ene kant heb je het moderne rock gedeelte die de schwung in de muziek weet te brengen, langs de andere kant is er de hardere, metalgerichte kant die zorgt voor de nodige kracht. Een heel geslaagde mix! Bovendien bouwde de band langzaam maar zeker een stevige live reputatie op.

We kregen op Headbanger's Balls Fest dan ook een technisch enorm hoogstaand concert voorgeschoteld, waarin de dosis spontaniteit gelukkig niet verdwenen is. Menige riffs doen ons eerder denken aan gerenommeerde buitenlandse heavy metal acts, de vocale aankleding bezorgt je daarbij de ene na de andere adrenalinestoot. Bovendien deed frontman Louis Soensen er alles aan om het uitgedunde publiek (het was dan ook goed weer buiten en met zo'n mix aan genres blijft lang niet iedereen elke band bekijken) tot bewegen aan te zetten, ook al lukte dit ondanks alles niet zo goed. Zo werd er een wall of death ingezet, maar bleven enkel een handvol fans zich in de moshpit te begeven. Fields of Troy lieten dit niet aan hun hart komen en bleven gezellig strak doorspelen. Een professionele aanpak, waarvoor we alleen maar onze bewondering kunnen uitspreken. Een heel mooie cover van Alter Bridge kreeg toch wat meer bijval.

Thurisaz:

Thurisaz is een Belgische metalband uit het West-Vlaamse Wervik. Hun muziek is een combinatie van atmosferische black metal, hoewel de doom invloeden ook merkbaar zijn binnen hun muziek. In elk geval dompelden Thurisaz de zaal onder in een donker, griezelig sfeertje dat blijkbaar toch wat meer aanwezigen kon bekoren. Wijzelf waren ook onder de indruk van de rauwe aanpak, waarmee de band zonder enig medelijden waanzinnige riffs door onze ziel raasde, gerugsteund door al even kippenvel bezorgende drumsalvo's. Bovendien beschikt Thuisaz over een frontman die over een stem beschikt die wel lijkt te komen uit de diepste kerkers van de hel en zijn de clean vocals van de toetsenist ook prachtig om aan te horen binnen de duistere setting van de band.

De band liet er dan ook geen gras over groeien en haalde (na problemen en zichtbaar gekibbel tussen de bandleden tijdens de soundcheck) van begin tot eind snoeihard uit. Zonder verpinken hakten de gitaarriffs en drumsalvo's op onze hersenpan in, tot we compleet verweest achterbleven. Thurisaz sleept heel wat ervaring met zich mee, ze staan al sinds medio 1997 op het podium, maar beschikt gelukkig nog over een dosis - weliswaar heel duistere - spontaniteit. Waardoor dit geen routineklus werd, maar een concert waarbij we koude rillingen over onze rug voelden lopen, van puur innerlijk genot.

Cowboys & Aliens:

Cowboys & Aliens, een stoner-rockband uit Brugge, zijn geen onbekende binnen het rockwereldje in ons land. Sinds hun ontstaan, medio 1996 zoals op hun banners op het podium stond te lezen, hebben ze al een ijzersterke live reputatie weten uit te bouwen, waarbij ze niet moeten onderdoen voor de zogenaamde grote namen binnen het stonerrock gebeuren. Ze hielden er vroegtijdig mee op in 2006, maar in 2012 werd de band nieuw leven ingeblazen, ze mochten o.a. ook het voorprogramma verzorgen van Deep Purple dat jaar, waar deze heren een heel goede indruk nalieten. Ook zei hadden het aanvankelijk wat moeilijk om het publiek in Cultuurhuis De Leest compleet in te pakken. Echter frontman Henk Vanhee is een charismatische entertainer, die samen met zijn mede kompanen, niet rust vooraleer de gehele zaal in beweging is gebracht.

Cowboys & Aliens raasden dan ook als een sneltrein over de hoofden heen, etaleerden een hoge dosis humor en deden met deze aanpak uiteindelijk alle aanwezigen uit hun hand eten. Niet alleen Henk bleek een entertainer te zijn, de gitarist sprong gewoon tussen het publiek om daar zijn ding te doen, tot hilariteit van de aanwezigen. Kortom, Cowboys & Aliens zetten hun ijzersterke live reputatie nog wat meer in de verf, door een knallende set voor te schotelen waarop stilstaan onmogelijk bleek te zijn. Missie geslaagd!

Freedom Call:

Na een carrière die bijna 20 jaar overspant en 10 albums telt, is het Duitse gezelschap Freedom Call één van de bekendste bands die binnen de power metal scene. Bijster origineel klinkt deze band niet, het is ooit wel eens ergens voorgedaan, maar voor het eerst op deze avond kreeg een band de handen op elkaar van vooraan tot ver naar achter in de zaal. En dat is toch een heel sterke prestatie! Freedom Call brengen het soort power metal dat in je hoofd blijft hangen, en waarop stilstaan onmogelijk is. Bovendien brul je die songs vanaf het begin gewoon mee, en daarvan maakt de charismatische frontman voortdurend gebruik.

Vrolijk meebrullen en uitnodigen tot meedoen, het is een typische aanpak die we vaak terugvinden in het power metal genre. Bij de ene band lukt dat wat beter dan bij de andere. Freedom Call moeten niet veel moeite doen om iedereen voor zich te winnen. Ook al worden veel clichés boven gehaald, Freedom Call slaagden erin om het publiek uit hun hand te doen eten, waar andere bands eerder op de avond het daar moeilijk mee hadden. Of zelfs totaal niet in slaagden, ondanks alle verwoede pogingen.

De band stelde hun nieuwste schijf Master of Light voor en zou daaruit uitvoerig grasduinen. Metal Is For Everyone was de onderliggende boodschap die de band wilde meegeven, en dat leek zijn uitwerking te hebben op het uitzinnige publiek dat compleet uit de bol ging van begin tot einde. Freedom Call leken daardoor het eerste 'echte' hoogtepunt van de avond. Door de reacties vanuit het publiek, voelde het voor de band dan ook aan alsof ze een thuismatch stonden te spelen. Er ontstond uiteindelijk een kruisbestuiving tussen de band en zijn publiek, waardoor het dak er compleet af ging.

Dyscordia:

Het was ons al opgevallen dat een groot deel van het publiek naar Izegem was afgezakt voor Dyscordia. Deze West-Vlaamse metal band beschikt over een heel uitgebreide fanbase, die hen zowat overal lijkt te volgen. Dat was ook nu weer het geval, waardoor Dyscordia eigenlijk een thuismatch speelden. De band moet het vooral hebben van een indrukwekkende kruisbestuivingen tussen klasse muzikanten en een charismatische frontman, waardoor iets magisch ontstaat, wat moeilijk onder woorden te brengen is.

Naast de integrerende stem van Piet Overstijns en de hartverscheurende grunts van Stefan Segers waren we weer onder de indruk van het technisch hoogstaand vernuft van gitaristen Guy Commeene, Martijn Debonnet en bassist Wouter Nottebaert. Bovendien is er het indrukwekkende drumstel van Wouter Debonnet die zijn instrument bespeelde als een virtuoos. Kortom, ook nu bleek weer dat er niet één element is dat boven het ander uitstak. De grote sterkte bij Dyscordia is dus de kruisbestuiving tussen al die elementen.

Net door die hemelse aanpak slaagde Dyscordia er telkens opnieuw in om hun fans van begin tot einde uit hun hand te doen eten. Dat was op Headbanger's Balls Fest niet anders, vooral met publieksfavoriet Twin Symbiosis. Pure klasse van enorm hoogstaand niveau schotelden deze heren ons voor. Gelukkig resulteerde dit niet in een routineklus, de hoge dosis spontaniteit is een meerwaarde binnen het geheel. Dyscordia zag en overwon weer eens alle harten met hun progressief getinte muziek, deze keer inclusief cover van Sonata Arctica's My Land.

Amaranthe:

En plots was er geen doorkomen meer aan. Tot ver naar achter met mensen zelfs uit Spanje stond het publiek ademloos te zien en luisteren naar Amaranthe. Naast Dyscordia bleek de headliner van dienst zich dus eveneens te ontpoppen tot ultieme publiekslieveling. Partymetal bij uitstek, Eurosong-metal, ... Noem het wat je wil, voor sfeer zorgen deze Denen en Zweden, dat staat vast waar ze ook optreden. De poppy sound met enerzijds de clean vocals van de wel heel mooie verschijning Elize Ryd en vroeger Jake E (hij stapte recent uit de band) en anderzijds de felle grunts van Henrik Englund Wilhemsson, overgoten met sterke gitaarriffs die we onder modern metal kunnen klasseren, het is een succes hoe je hoe je het ook onder stoelen en banken zou willen steken. Wij waren echter vooral onder de indruk van de kruisbestuiving tussen de vrouwelijke vocalen, die door merg en been gingen, die steeds afwisselde met de zware grunt van Henrik of de clean vocals van tijdelijke zanger Nils Moline en de vlijmscherpe gitaarriffs.

Ook Amaranthe legde de lat daarbij heel hoog, en wist het publiek met deze aanpak compleet voor zich te winnen. Met het nieuwe album Maximalism knalden ze het feest op gang maar de sfeer barstte pas echt los toen monsterhit Hunger al zeer vroeg in de setlist werd ingezet. Het dak ging er af. 1.000.000 Lightyears, Automatic, The Nexus, Call Out My Name, ... Het waren toch vooral de oude nummers waarop de band moest teren, hoewel die nieuwere nummers helemaal niet echt anders klinken. Album na album doet de band immers hetzelfde, dat kan gevaarlijk zijn voor de toekomst maar tot nu toe blijft het werken. Met een knal en een ware party werd Headbanger's Balls Fest dit jaar afgesloten. Afspraak volgend jaar opnieuw het eerste weekend van mei!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!