Review Helldorado @ Klokgebouw Eindhoven

Datum: 
zaterdag, 18 november, 2023

Zaterdag 18 november deed Eindhoven Rockcity zijn naam terug alle eer aan. Dan was er voor de vierde keer Helldorado. Dit vond plaats in een van de vele locaties die Eindhoven rijk is, nl. het oude Philips gebouw beter bekend als het Klokgebouw.

Terwijl buiten de regen met bakken naar beneden viel maakten we ons klaar voor een dagje Helldorado in het Klokgebouw dus. Deze oude fabriekszaal was voor het publiek ingedeeld in vier zalen. Twee identieke zalen (Cobra Stage en de Lion Stage) en één kleinere zaal (Tarantula Stage). De vierde zaal was voorbehouden eetstanden en diversen meer. Tevens zorgden deejays voor de nodige ambiance, iets wat later uitdraaide in serieuze ambiance (lees op de tafels dansen, …) maar buiten even onze honger stillen was dit niet de zaak waarvoor we naar Eindhoven waren afgezakt.

Terug naar de orde van de dag. Stipt om 13:45 mocht de lokale psychedelische post/doom metalband An Evening With Knives de spits afbijten op de Tarantula Stage. Het kan ook te maken hebben met het feit dat dit trio een thuismatch aan het spelen was maar feit is dat op dit vroeg uur de zaal voor driekwart gevuld was. Afgaande op de verkoop aan de merchandise stand van AEWK hebben Marco, Peer en Jarno er zeker wat zieltjes voor zich gewonnen.

Opener van de Lion stage waren de Spanjaarden van Angelus Apatrida. Hoewel deze speed/thrash band al een ruime carrière achter zich heeft, kunnen ze niet buigen op de herkenbaarheid die hun compagnons waar ze op tournee mee zijn te evenaren (Sacred Reich en Death Angel). Toch hebben deze heren heel wat in hun mars, hun korte broeken buiten beschouwing gelaten. Frontman Guillermo heeft dan wel wat weg van de jongere Max Cavalera, maar dan zonder de dreadlocks en was dit de laatste stop op hun Europese tournee buiten Spanje (op twee Portugese stops na), de inzet en vreugde was er zeker niet minder op. Indoctrinate (opener op hun nieuwste release Aftermath) opende de set en You are Next (uit The Call uit 2012) sloot de set dan weer af.

Tijd voor de opener op het derde podium, de Cobra Stage. Daar mocht een band uit ons Belgenland Helldorado openen, Psychonaut. Deze psychedelisch post-metalband uit de streek van Mechelen kwam, zag en overwon. De zaal liep goed vol en er werd positief gereageerd op de muziek die Psychonaut brengt. Al is dit geen natuurlijk gegeven want dit trio presenteert niet altijd goed verteerbare en voorgekauwd repertoire. De setlist putte vooral uit hun laatste worp Violate Consensus Reality en een paar nummers uit en Unfold the God Man (2020). Naar het einde toe verloren ze een beetje van hun publiek, al kan dit ook te maken hebben met het feit dat Prong klaar stond om te beginnen.

Prong dus. Blijkbaar hadden velen naar deze New Yorkse band uitgekeken, afgaande op de afgeladen volle zaal. Test mocht de set openen waarna Whose Fist is This Anyway, Unconditional, Breaking Point en Broken Peace volgde. Wat uiteraard niet in een set van Prong mag ontbreken is Snap Your Fingers, Snap Your Neck (uit 1994 al). Afsluiter van dienst was weggelegd voor The Descent.

Even terug naar de Tarantula Stage om de Nederlandse band Splinter te gaan ontdekken. De uitleg over deze band maakte mij wel nieuwsgierig, zodus. Splinter wordt omschreven een rockband die dweept met bands als Deep Purple, Black Sabbath, … De eerste aanblik bleek al meer richting The Doors, afgaande op het Hammond orgel en het doorschijnend drumstel. Dit vermoeden werd nog meer versterkt eens we de frontman zagen we verschijnen. John Lennon brilletje, pornosnor en de moves die doen denken aan David Lee Roth. De muziek is heel retro maar dat konden we eigenlijk al vermoeden toen we het intronummer hoorden, Cliff Richard en Living Doll.

Een genre dat nogal veel vertegenwoordigd is op de Lion Stage is thrash metal. Dus de volgende in rij is de Amerikaanse band Sacred Reich. Een band waarvan de oorsprong al teruggaat naar 1985, oudgediende dus. Sacred Reich is een band die zeer maatschappelijk betrokken is en dat hoor je ook in hun teksten en tussendoor steek de frontman al eens graag een toespraak af over moraliteit en andere problemen, die hem storen. Zo kregen we ook zo een redevoering te horen net voor hun grote hit The American Way. Een nummer dat trouwens werd opgedragen aan de gitarist. Verder bevatte de setlist een mooie samenvatting van hun carrière met als afsluiter Surf Nicargua.

Terug naar Cobra Stage voor het uit London afkomstige Bad Nerves. Een vijfkoppige garagerockband die een opzwepende mix brengt van powerpop en punkrock. Denk aan Sum 41 meets The Libertines waarbij alle clichés kloppen. Het om de haverklap punkgewijs omhoog springen met de benen wijd open is in hun hoofd misschien wel stoer maar een heel optreden lang? De frontman had blijkbaar iets teveel naar Liam Gallagher van Oasis gekeken want hij zou de ideale kloon kunnen zijn. Zonnebril op en niet te veel wijken van zijn plaats. Eenmaal bril weg waren blijkbaar ook schaamtes weg en was hij plots een spring in het veld. Het publiek was ook niet echt wild van deze band, gelet op de opkomst.

Dat publiek zat blijkbaar vol spanning te wachten op de volgende thrash metalband, Death Angel. En dat was te verwachten ook  natuurlijk. Naast The Big Four (Metallica , Megadeth, Anthrax en Slayer) is Death Angel de eerste in rij om bij het selecte clubje te horen van de Bay Area Thrash. Ook deze metalgoden brachten een mooie setlist die zowat het beste van hun repertoire bevatte. Zoals opener Lord of Hate (uit Killing Season, 2008), Vocarious Souls (The Ultra Violence , 1987) of The Moth (The Evil Divide, 2016) . Als afsluiters van de set kregen we een paar nummers uit het laatste album, wat ondertussen ook al van 2019 dateert, titeltrack Humancinide en Thrown to the Wolves.

Brutus was de volgende in rij. Blijkbaar zijn Stefanie en haar kompanen ook wel geliefd bij onze noorderburen want de zaal liep goed vol en zeer enthousiast. Ondertussen zijn we de zijwaartse opstelling van de drum wel gewoon maar het blijft toch wel iets uniek om te zien hoe Stefanie met haar voetwerk en drumsticks en tussendoor doodleuk nog wat “zingt” ook. Na een dreigende intro die evengoed een serie als Twin Peaks zou kunnen inleiden, opende Brutus met War. Een nummer dat zowel bedrieglijk melodieus is en afwisselt met dwingend energiek. Zo gaat dit de hele show verder. Passeerden verder de revue: Justice de Julia II, Miles Away, Brave, What Have We Done, Liar, Horde II, Dust en Sugar Dragon.

Carcass is de volgende op het lijstje. Weer een band die al meegaat van in de jaren 80. Alleen dit maal geen thrash maar grindcore gecombineerd met death (al dan niet melodieus) metal. Natuurlijk konden deze ouwe ratten ook niet achterblijven en putte ook zij uit hun ruim repertoire. Met als hoofdbrok tracks uit Heartwork (1993) en uiteraard mocht een track uit hun laatste album niet ontbreken, Torn Arteries. De moshpits en crowdsurfing kwam meteen op gang vanaf de eerste noot en zou pas stoppen toen ook de band hun instrumenten weg legden.

Toen een country nummer door de boxen schalde wisten de fans hoe laat het was. De aankondiging werd gedaan door Dikke Dennis… Peter Pan Speedrock. Ook een band dat al meedraait sinds 1996 en zijn thuisbasis heeft in Eindoven Rockcity (en daar trouwens een nummer over heeft). Was het omdat het een thuismatch was of omdat ze al zolang meedraaien, feit is dat de zaal nog nooit die dag zo vol stond. Ieder hoekje was letterlijk bezet. Toch was er nog plaats voor moshpits en circlepits. Dikke Denis kwam zelf ook nog tweemaal even meebrullen. Twee maal een Motörhead cover. R.A.M.O.N.E.S en Schoppenaas, zijn eigen Nederlandstalige versie van Ace Of Spades.

Tijd voor de headliner van dit festival, Life Of Agony. De New Yorkse hardcore/metalband speelde integraal het 30-jarige debuutalbum River Runs Red. Wat natuurlijk zeer hartelijk overkwam. Toen de set begon kwam Mina een beetje over als een sneltrein op XTC. Geweldig en opgefokt. Gelukkig normaliseerde ze zich naarmate de set vervolgde. Bij de titeltrack sprong ze frontspace om dichter bij het publiek te staan. Eenmaal terug het podium kreeg één van de security een standje. Hij moest meer het publiek in de gaten houden dan staan te genieten van de show, This is a fucking hardcore show, riep Mina. Kwam er nog bij dat het de gitarist zijn verjaardag was en dus kreeg hij een verjaardagtaart gepresenteerd. Op vraag van Mina zong het publiek dan maar een verjaardagsliedje. Als toemaatje bovenop het album kregen we nog Lost at 22 en Other Side of the River (Ugly, 1995) en Weeds  (Soul searching Sun,1997). Helldorado was tevens de laatste stop op de 30 Years of River Runs Red tournee van Life Of Agony. En voor ons tijd om terug richting België te rijden.

Bekijk meer foto's in het fotoverslag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!