Review Hellfest 2019 dag 1: vrijdag 21 juni - Geen Manowar, wel andere klasse acts

Dat de opwarming gisteren door Knotfest ook door de weergoden in goede aarde is gevallen merkten we vandaag aan de temperatuur, het beloofde een tropische driedaagse te worden. We bevinden ons natuurlijk nog steeds in het pittoreske stadje Clisson dat momenteel is ingenomen door duizende enthousiaste metalfans. Hellfest dus, zoals al enkele jaren het geval ruim op voorhand uitverkocht. Gigview was erbij en maakte voor jullie dit verslag.

Op het terrein zagen we alvast enkele veranderingen ten opzichte van vorig jaar. Zo was er een heuse foodcourt opgericht met een fantastische fontein middenin, werd er vlakbij de Warzone een heuse wijnbar neergepoot waar je je kon voldoen met de plaatselijke Muscadet en zagen we nog extra decors her en der verschijnen. Hellfest blijft een streling voor het oog, zoals we vorig jaar reeds zeiden "Tomorrowland voor metalheads".

Maar metalheads komen natuurlijk niet voor de mooie decors maar toch vooral voor de scheurende gitaren en harde vocalen. Op de affiche stond vandaag alvast heel wat lekkers, al had de organisatie op hun eerste dag al een heuse kater. Headliner voor vandaag Manowar, die zichzelf vorig jaar aankondigden met heel wat bravure, hadden de site gewoon terug verlaten. Later verschenen op de sociale media van beide partijen nog enkele berichten maar veel meer duidelijkheid over de omstandigheden schepten ze niet. De organisatie kondigde even later aan dat de helden van Sabaton met plezier Hellfest en het publiek nog eens kwamen entertainen. Ze sloten gisteren trouwens ook al Knotfest France af.

Over tot de orde van de dag dan want heel wat bands stonden op onze planning en dat zorgde toch voor de nodige meters in de benen. Zo zouden we vandaag ruim 15km afleggen tussen de verschillende podia.

Eerste punt van afspraak was Main stage 1 waar Gloryhammer onze dag ging op gang trappen. Deze power metalband werd in 2012 opgericht door Alestorm frontman Christopher Bowes en als je dat leest weet je al in welk straatje deze band zich zal bevinden. Het hoeft allemaal niet serieus te zijn, elk bandlid vertegenwoordigd een eigen karakter en treedt dan ook uitgedost als uit een comic-book character op. Een beetje plezier en parodie om de eerste dag op gang te trappen, daar geraak je wel opgewekt door en ben je volledig klaar om de rest van de dag aan te vatten.

Binnen hetzelfde genre maar van een compleet andere orde was het Finse Sonata Arctica. Zeker geen onbekende voor de fans van het genre want al van 1996 hanteren zij de gitaren. De band legt tussen het touren door de laatste hand aan de opvolger van ‘The Ninth Hour’ uit 2016, hun inmiddels tiende langspeler ‘Talviyö’. Net vandaag releaste de band een lyric-video van A Little Less Understanding vanop de nieuwe plaat die op 6 september zal verschijnen. Live kregen we echter nog geen nieuwe nummers te horen en moesten we ons tevreden stellen met hun ouder werk.

Voor onze volgende bands hebben we even getwijfeld want No Fun At All en Godsmack speelden op hetzelfde moment. Dan maar No Fun At All want Godsmack zagen we onlangs al op Rock Am Ring. De Warzone is toch het plezantste podium om te fotograferen. Buiten en met een podium dat niet te hoog is zodat je zonder veel moeite ook de drummer nog kan spotten van in de fotopit. Aan de main stages is dat door de hoogte van de podia onmogelijk. Maar goed, over naar No Fun At All dan. Zij zetten hier een set neer die in niets overeenkomt met hun groepsnaam. Dit was Fun met de grote F en dat was in het publiek ook te merken. De Warzone werd omgetoverd in Funzone al ging het er op sommige momenten wat wilder aan toe dan de naam doet vermoeden. De band is sinds een tijdje terug bij elkaar na ze uiteen gingen en ook als een reünie beleefden. Dat dit goed nieuws is voor de hele punkscene mag wel duidelijk zijn al staan er veel jonge veelbelovende bands te popelen om in de voetsporen van deze legendarische punkbands te treden.

Groot was onze verrassing toen we aankwamen bij de main stage om aan te schuiven bij de volgende dat we nog de pit in mochten voor enkele Godsmack nummers, als we wilden mochten we zelf heel de show meemaken. 'When Legends Rise' hun recentste album is nu ruim een jaar oud en nu beginnen de nummers pas echt aan te slaan. Iedereen kent ondertussen wel de teksten van klassiekers Awake en I Stand Alone die hier gebracht werden maar ook When Legends Rise, het titelnummer uit hun recentste album werd volmondig meegezongen. Nog een hoogtepunt tijdens de set was de drumbattle tussen Erna en Larkin tijdens Batalla De Los Tambores, het blijft zalig om Sully Erna op die conga's te zien trommelen.

Demons And Wizards was de volgende band die de main stage mocht betreden. Ja, we vertoefden vandaag wel een tijdje aan de main stages. Deze supergroep, zoals als er bekende namen van andere bands in meespelen vaak wordt genoemd, ontstond als zijproject van Hansi Kürch (Blind Guardian) en Jon Schaffer (Iced Earth). Het is dan bijna onvermijdelijk dat we vandaag ook covers van één van deze bands gingen aanhoren. En ja hoor, Iced Earth's Burning Times en Blind Guardian's Welcome To Dying vonden hun weg op de setlist. De progmetalband is vooral populair bij de oudere generatie en dat zag je ook aan het publiek, de jongelingen wisten eigenlijk totaal niet wie er stond te spelen terwijl de ouderen wild stonden te headbangen. De band werkt trouwens aan een nieuw album dat ergens volgend jaar moet verschijnen, misschien ze we ze dan al weer op Hellfest om die nieuwe plaat te verwelkomen. 

Een Franse band op een Frans festival heeft toch altijd dat tikkeltje meer. Ja, Fransen zijn zeker ook chauvinistisch. Maar eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat elke aanwezige hier uit zijn dak ging voor Dagoba. De wall of death die de band hier wist voor elkaar te krijgen deed onze monden openvallen. Je moet maar eens op Youtube zoeken naar 'Dagoba wall of death hellfest'. Fenomenaal om zien, dat belooft voor de tweede editie van Troyfest waar deze band ook z'n opwachting zal maken. Muzikaal kwam de band zeer sterk voor de dag met hun mix van groove metal en melodieuze deathmetal. Ook nog het vermelden waard en dat is dan meer een pluim naar de organisatie toe waren de enorme video walls op het podium. Geen backdrops dus voor de bands maar hun logo op het grote scherm, best indrukwekkend.

Ook indrukwekkend waren de progmetal meesters van Dream Theater. Zeker de drums van Mike Mangini waren een streling voor de liefhebbers, hoe hij z'n weg vindt tussen alle hardware blijft ons een raadsel. Maar hij is natuurlijk een heerser en meester op de drums net zoals z'n voorganger Mike Portnoy. Wat we verder nog onthouden van de set van Dream Theater waren vooral de typische lange nummers waardoor op papier de setlist vrij kort leek maar qua tijd er zeker lang genoeg kon genoten worden.

We verplaatsten ons dan naar de Altar tent want daar speelde Kvelertak, toch een band die we vandaag niet wilden missen. Deze Noorse band mengt twee genres die op het eerste zicht onverenigbaar zijn, rock 'n' roll en black metal. Ze doen dit op zo'n voortreffelijke wijze dat je er bijna stil van wordt. We zeggen wel bijna, want je wil natuurlijk niks anders dan meebrullen. Tenminste als je de Noorse taal beheerst want dat is de taal in welke elk nummer wordt gezongen. Het geeft deze band net die extra dimensie. Halverwege de set waren er even technische problemen, de drums waren volledig weggevallen en stond de band toch enkel ogenblikken verdwaasd naar elkaar te kijken. Het euvel werd rechtgezet en de band kon zijn strakke setlist verderzetten.

Van Altar naar de Warzone en dat terwijl op de main stage Dropkick Murphys speelden? Er moest wel een goede reden zijn dat we toch voor de Warzone kozen. Wel, Dropkick Murphys zagen we eerder zoals Godsmack op Rock Am Ring en gingen we dus naar Hank Von Hell. Hank Von Hell was de vroegere frontman van Turbonegro, je weet wel de band waarvan de fans fier gehuld in jeansjasjes met Turbojugend op rond paraderen. Veel jeansjasjes dus vandaag voor Hank ondanks de hoge temperaturen. We waren aangenaam verrast door de performance van deze man en z'n vrolijke glitterbende die hij bij zich had. De vrouwelijke kantjes die alle bandleden wel een beetje in zich hadden moeten in deze moderne tijden zeker kunnen. Muzikaal zat het ook allemaal snor en kunnen we deze band enkel maar aanraden aan liefhebbers van wat pittigere punk. De middelvingers en obscene teksten moet je er wel bijnemen.

We bleven nog wat vertoeven op de Warzone want punkrocklegendes Descendents stonden zo dadelijk geprogrammeerd. We hadden nog tijd om de inwendige mens te versterken en waren zo volledig klaar om deze band te beleven. Want een beleving is dit wel, een band die ik persoonlijk voor de eerste en enige maal zag op Pukkelpop in 1998 op een kleine skate stage. Toen maakte ze al indruk want we waren direct gebeten door Everything Sucks en het gelijkgenoemde album. Lang konden we helaas niet blijven genieten van dit optreden want we wilden natuurlijk als fotograaf verzekerd zijn van onze plaats voor Gojira die de main stage gingen platspelen.

Dus op naar de main stage waar Sabaton het afzeggende Manowar deed vergeten. En of ze dat deden, hun show was nog grotesker, nog spectaculairder en nog intenser dan degene van gisteren op Knotfest. Voor zanger Joakim Broden was het blijkbaar iets te intens allemaal want na enkele nummers moest hij de vocals overlaten aan z'n andere bandleden. Zijn stem was het volledig aan het begeven, bij het toespreken van het publiek kwamen er enkele piepgeluiden boven dit toch tot hilariteit van het publiek. De zangpartijen werden trouwens perfect overgenomen, anders natuurlijk dan Broden maar daardoor gaf Sabaton aan Hellfest iets speciaals. Terwijl Chris Rörland en Tommy Johansson bewezen over ook een meer dan degelijke stem te beschikken entertainde Joakim zijn bandleden als roadie, rondlopend met setlists en allerhande papieren, aangever van de gitaren of met kwajongensstreken. Met Diary Of An Unknown Soldier weerklonk het laatste salvo en konden we ons opmaken voor hét concert van de dag.

Want hoe goed Sabaton wel niet was, niks of niemand overtrof Gojira vandaag. dat Fransen hun eigen bands op handen dragen zagen we al eerder vandaag en dat is bij Gojira zeker niet anders. De band is enorm populair en kregen dus terecht deze headliner slot. Hoe de band over enkele jaren is gestegen naar de top onder de metalbands is best bewonderingswaardig. Zeker in een genre dat niet zo toegankelijk is, want niet iedereen houd van de technische en progressieve deathmetal die de band speelt. Maar nummers als L'enfant Sauvage, Flying Whales of de recentere nummers Silvera en Stranded razen zo als een bulldozer over het aanwezige publiek dat elke aanwezige glinsters van geluk in zijn ogen krijgt. Het voordeel van Gojira als headliner is natuurlijk dat je er extra lang van kan genieten en dat deden we dan ook met volle teugen. 

Als slot trotseerden we nog de mensenmassa om aan de Warzone nog enkele nummers van Sum 41 mee te pikken. Dit bleek een onmogelijke opdracht tot we onze charmes bovenhaalden en de vrouwelijke security konden overtuigen om via backstage naar het podium te geraken. Enkele andere security fronsten hun wenkbrauwen toen we vanachter de coulissen vandaan kwamen, maar na het zien van de fotopas lieten ze gewoon begaan. Dus zo kregen we toch ook nog Sum 41 op foto. Bij ons is Sum 41 vooral gekend door de nummers In To Deep (met de zwembad-clip) en Fat Lip. Dat de band veel meer is dan deze populaire punkhits lieten ze ons vannacht horen, dit belooft veel goeds voor Jera On Air waar ze de eerste dag headlinen.

Bekijk ook het foto report.

Lees ook het verslag van de tweede en derde festivaldag en bekijk de foto's van dag 2 en dag 3.