Review Hellfest 2019 dag 3: zondag 23 juni - De heerschappij van Tool en een laatste maal Slayer
De laatste dag van Hellfest 2019 is wederom aangebroken. Een tropische editie is het geworden en dat zou op deze zondag niet veranderen. Het ging voor alle Franse en veel buitenlandse metalliefhebbers een emotionele dag worden, want voor de laatste keer op Franse bodem zagen we thrash grootmeester Slayer aan het werk.
Maar we beginnen natuurlijk bij het begin, en dat begin was voor ons van Belgische makelij. Vorig jaar waren ze de hoogste nieuwkomer in de zwaarste lijst van Studio Brussel en hier stond dit drietal op de Warzone. We hebben het natuurlijk over Brutus, die hier een ware veroveringstocht ondernamen. Stefanie Mannaerts die zowel de drums als zang volledig beheerst wist hier de monden te doen openvallen. Brutus maakte duidelijk indruk en werd warm onthaald, en dat lag niet alleen aan de zomerse temperaturen. Onder luid applaus begon de band hun set met het fantastische War, uit hun nieuwe album 'Nest'. Het publiek was zowel ontroerd als ging bij het hevigere stuk volledig uit hun dak. Ook bassist Peter Mulders en gitarist Stijn Vanhoegaerden genoten zichtbaar van de positieve reacties uit het publiek. Spijtig misschien voor ons als Belgen dat we hier kraker All Along niet te horen kregen maar met de set die Brutus hier neerzette mogen we zeker niet klagen. Stefanie nam afscheid van het publiek met de woordjes "merci, je t' aime".
We bleven nog even op de Warzone want volgende band op de affiche hier was opnieuw een female-fronted band namelijk Employed To Serve. Deze band brengt snoeiharde post-hardcore en het klinkt allemaal wat pittiger door de vocals van Justine Jones. De band bracht in mei hun nieuwe album 'Eternal Forward Motion' onder label Spinefarm Records, uiteraard veel aandacht dus voor het nieuwe werk. Zo hoorden we onder andere titelnummer Eternal Forward Motion en single Force Fed, ondanks de recente release toch al luidkeels meegezongen door het publiek. Dat de Warzone het meest intensieve van alle podia is, zien we aan de niet stoppende stroom van circle-pits en dat bij deze temperaturen.
Op dan naar de main stage 2 voor één van onze favoriete frontmannen. De immer sympathieke Matt Heafy en Trivium gaven er weer een lekkere lap op. De band is van alle markten thuis zoals we al merkten op hun albums. Thrash metal, progressieve metal, metalcore, noem maar op, het past allemaal binnen de stijl van Trivium. Een band die doorheen de jaren duidelijk volwassen is geworden. 'The Sin And The Sentence', hun meest recente plaat, is daar een heel mooi voorbeeld van. De band opende hun set trouwens met drie nummers uit dat album, namelijk The Sin And The Sentence, het geweldige Beyond Oblivion en Sever The Hand. Een immer tong uitstekende Matt nam met In Waves afscheid van het Franse publiek, die deze band maar al te graag in hun harten sluiten.
West-Vlaamse black metal dan in de Temple. Wiegedood zette hier een uiterst strakke set neer, de tweede belgische band die duidelijk indruk weet te maken op het Franse publiek. Het is geen sinicure om als Belgische band in het buitenland iets van betekenis te spelen maar met het talent dat de laatste jaren op metalgebied in ons kleine landje opkomt komt daar misschien nog verandering in. Zolang we onze landgenoten op grote buitenlandse metalfestivals zien verschijnen zijn we al uiterst tevreden. Wiegedood kon hier duidelijk met opgeheven hoofd Hellfest verlaten.
We namen een ruime rustpoze, die welgekomen was na drie zulke intensieve dagen. Je legt al gauw enkele kilometers per dag af met de zware camera's die langs je bengelen. Nu was de rustpauze niet zelfgekozen, Stone Temple Pilots liet slechts een beperkt aantal fotografen toe met helaas geen geluk voor GigView. Ook Anthrax ging helaas aan onze neus voorbij, door de grote aandacht van de fotografen haalden we helaas de derde golf voor het fotograferen niet maar stonden we wel vooraan voor een andere legendarische band. Lynyrd Skynyrd, een beetje vreemde eend in de bijt misschien op een metalfestival maar zo waren hier nog wel enkele bands. Metal of niet, Lynyrd Skynyrd deed de temperaturen hier zowaar nog de hoogte in gaan. De intro werd al luidkeels meegezongen door het publiek want dit was een bandje dat AC/DC's Thunderstruck afspeelde, hiermee was de sfeer al meteen gezet. We konden onder de zon echt genieten van de southern rock die de band ons hier met gemak binnenlepelde. Natuurlijk was het vooral wachten op de laatste twee nummers Sweet Home Alabama en het fantastische bisnummer Free Bird. Het verbaasde ons hoeveel jongelingen uit hun dak gingen bij deze band.
Of stonden deze jongelingen klaar voor de volgende band en gebruikten ze Lynyrd Skynyrd als opwarming voor aan hun echte sportactiviteit te beginnen? Die intensieve sportactiviteit kwam er onder leiding van het Amerikaanse Lamb of God. Wie Lamb Of God zegt, zegt natuurlijk Randy Blythe en Mark Morton maar uiteraard is deze band vooral gekend door hun genadeloze muziek. Nummers als Omerta, Walk With Me In Hell en afsluiter Redneck zijn hier het perfecte voorbeeld van. De stofwolken die ontstonden aan de main stage waren het duidelijke bewijs dat de workout aan een intensiviteit van 100% verliep. Het wordt trouwens stillaan uitkijken naar nieuw werk van Lamb Of God, want met de revival van Burn The Priest werd het even stil rond Lamb Of God. Volgend jaar opnieuw met nieuw werk? Van ons en het publiek mag het zeker.
Het was dan weer lang wachten op de volgende band want door opnieuw foto-restricties geen Slash. Dan maar een goed plekje veroveren voor mede-headliner vandaag, het legendarische Slayer. Bezig met een uitgebreide afscheidstournee is het toch een beetje slikken dat dit misschien de laatste keer was dat we ze ooit live aan het werk zagen. Hun muziek zal echter immer in ons geheugen gegrift zijn alsook de ontelbare keren dat we iemand hebben horen roepen "Slaaaayyyeeeerrrrr". De band wou dat iedereen zich dit concert nog lang zou herrinneren en gaf er dan ook een geweldige lap op. Thrash metal van de bovenste plank aangevuurd door Kerry King, die met z'n indrukwekkende sik en al even indrukwekkende kettingen aan z'n riem het publiek als een slangenbezweerder in de ban houdt. Hoe verder de set vordert hoe meer emotie we in het publiek merkten, het besef kwam dat dit de laatste keer was. Wanneer dan Raining Blood werd ingezet ontplofte de weide voor de zoveelste keer maar nu wel het luidruchtigst. Als afsluiter en laatste nummer van Slayer op Franse bodem kregen we Angel Of Death waarna een zichtbaar geëmotioneerd Tom Araya afscheid nam van Hellfest. Het daaropvolgende afsluitende vuurwerk zorgde voor de kers op de taart.
Maar na dit vuurwerk was Hellfest nog niet afgelopen, er stond nog een heuse klepper te wachten. Helaas hier ook geen foto's maar uiteraard wouden we Tool niet missen. We zagen hen eerder aan het werk op Rock Am Ring, toen wel met foto's maar dienden daar een deel van de set te missen door we nog bands wilden fotograferen. Hier hebben we dat probleem niet en konden we genieten van een fenomenaal Tool. Superlatieven met overschot kunnen we over deze performance neerschrijven maar geen enkele is genoeg om te omschrijven wat we konden aanschouwen. Al vanaf opener Aenema stonden de haren over ons gehele lichaam rechtop en ze zullen zo de gehele set blijven staan. Maynard Keenan is een heerser op het podium samen met zijn kompanen Adam Jones, Danny Carey en Justin Chancellor. Als een bulldozer raasde het geluid van Tool over de weide van Hellfest met een enthousiast onthaal van de nieuwe nummers Descending en Invincible, aftellend naar het nieuwe album. Een nieuw album dat er na zoveel jaren eindelijk komt, mede daardoor spreekt Tool zo ook tot de verbeelding. Geen tweejaarlijkse release zoals veel andere bands, neen, Tool wil het mysterieuzer, intenser en soms ondraaglijker voor de fans. Het lijkt wel sado-masochistisch hoe we toch maar onszelf bleven pijnigen vooraleer dat verlossende bericht er kwam dat Tool een nieuw album uitbrengt in 2019. Maar voor die release en een hoop nieuwe nummers worden we live nog ondergedompeld door een tsunami aan songs. Forty Six & Two, Vicarious en Stinkfist lieten geen spaander heel van het uitzinnige publiek en sloten deze 14e editie van Hellfest met een ultiem hoogtepunt af.
Tot volgend jaar voor de jubileum editie, 15 jaar Hellfest.
Lees ook het verslag van de eerste en tweede festivaldag en bekijk de foto's van dag 1, dag 2 en dag 3.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!