Review Hellfest: zondag 24 juni 2018

Datum: 
zondag, 24 juni, 2018

Aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan deze editie van Hellfest. Op deze laatste dag konden we nog genieten van enkele kleppers van vroeger en nu.

De kick-off werd gegeven door hardcore band Feed The Rhino die me het missen van The Raven Age snel deed vergeten. Feed The Rhino bracht strakke en beukende hardcore en ondanks het vroege uur hadden de aanwezigen er onder een stralend zonnetje duidelijk veel zin in. Na deze straffe set was het de beurt aan het nog straffere Stray From The Path. Straight to the face NY hardcore met een duidelijke politieke visie. De band nam van de gelegenheid gebruik om een muziekvideo op te nemen, de vraag naar 100 crowdsurfers werd met plezier ingewilligd. Tijd daarna voor een band van vroeger die ook nog weet te scoren in het nu, Primal Fear. Geliefd door de oudere generatie maar de jeugdigere toeschouwers konden deze band ook wel pruimen. Het blijft dan ook tijdloze metal die deze Duitsers brengen en zo lijkt het erop dat er toch nog Duitsers Frankrijk weten te veroveren.

 

Een band die in populariteit blijft stijgen is Shinedown. Meer rock dan metal bij deze band en dat slaat hier wel aan, de band heeft geen moeite met de weide volledig in te pakken. Zanger Brent Smith neemt zelfs de moeite om alle fotografen in de pit een hand te geven. Een andere band die helemaal geen moeite heeft om de weide in te pakken is In This Moment. Maria Brink weet de hele weide rond haar vingers te draaien, zowel de mannen als de vrouwen. Ze wordt immers door de mannen op handen gedragen door haar looks en uitdagende kledij en door de vrouwen door haar attitude. Met de indrukwekkende stage-act is de band niet enkel een streling voor het oor maar ook voor het oog. Maria Brink wisselt zowat elk nummer van outfit. In This Moment heeft een pak geweldige songs in hun arsenaal en daar lustte het publiek wel pap van.

 

Asking Aleksandria is een andere band die van heel wat populariteit geniet. De teruggekeerde Danny Worsnop zat vandaag goed bij stem, zowel in de cleans als in de hardere vocalen. Ik ben wel fan van de hese, geraspte zangstem van Worsnop. Dat de nieuwere nummers van de band meer en meer afstand nemen van de metalcore sound nemen we er maar bij. Heavy metal viert hoogtij met Iced Earth, de old-school metalliefhebber gaat hier volledig uit zijn dak. Niet compleet mijn ding maar daar trekt de volle weide zich niks van aan. Wel volledig mijn ding is de volgende band op de affiche, Killswitch Engage. Sinds enkele jaren terug met Jesse Leach achter de microfoon en daar ben ik zeker niet treurig om hoe zeer ik ook fan was van Howard Jones. Gelukkig is ook Howard niet stil blijven zitten en maakt hij ook terug muziek in een strakke band. Killswitch Engage staat terecht op de bovenste treden van de metalcore ladder en zet dat hier op Hellfest nog wat extra in de verf. De immer grappende en clown op het podium Adam Dutkiewicz weet als geen ander het publiek hier te entertainen. Met grappen en grollen, obscene dansjes of het aansporen van het publiek tot wat meer actie zoals alleen hij dat kan. “This is Hellfest not le festival du pussy's” met een Frans accent dat leek weggelopen uit de serie Allo Allo. Alle kleppers van de band passeerden en iedereen zag dat het goed was.

 

De Main Stage lieten we even achter ons daar ik al de luxe had gehad om Accept al te fotograferen en ik heel nieuwsgierig was naar de band Zeal & Ardor. Ik heb het me zeker niet beklaagd. Een aangename verrassing die me qua stijl wat deed denken aan Amenra. Na deze knappe set haastten we ons dan terug naar de Main Stage waar mijn favoriete metaldiva haar opwachting maakte. Alissa White-Gluz is altijd een verademing om naar te kijken en Arch Enemy een metalen streling voor het oor. Melodisch maar snoeihard en met stuk voor stuk uitstekende muzikanten. I love it en ik was duidelijk niet de enige. Deze derde dag lijkt me de drukste van de drie want er is soms moeilijk doorkomen aan als deze reporter zich van podium naar podium begeeft. Nog meer knappe muziek uit Scandinavië dan. Het Finse Amorphis verwent de gehoorgangen met melodische maar ook intense metal. Amorphis heeft zich een hele eigen stijl weten toe te eigenen waar je diverse elementen in terugvindt van folk tot psychedelisch en progressive. Live weten ze zo voor een aparte sfeer te zorgen.

 

Nog meer verkenning op deze derde dag. Ik kende Septic Flesh enkel van naam en had er nog niks van beluisterd ondanks enkele aanmoedigingen van vrienden. Al van de eerste noten had deze band me volledig in zijn greep en dat terwijl ik normaal gezien helemaal geen fan ben van het genre. De volgende band speelde in de tent ernaast en dat gaf me de kans om deze Septic Flesh hun set volledig te beluisteren. 'Codex Omega', hun meest recente album, zal zeker aan mijn collectie worden toegevoegd. At The Gates was de band die in de tent ernaast speelde en deze band geldt toch samen met Dark Tranquillity en In Flames als grondleggers van de Gothenburg melodische deathmetal. Deze stijl is hier duidelijk hoor -en voelbaar in de volgelopen tent.

 

Terwijl Iron Maiden op de Main een geweldige set neerzette ging ik voor de inwendige mens zorgen, helaas geen pas om deze kleppers te fotograferen. De rust was eigenlijk wel welgekomen want de drie dagen van intensief rondlopen om zoveel mogelijk bands te fotograferen begon stillaan toch zijn tol te eisen. Maar we hadden nog twee bands te gaan. De eerste was Marilyn Manson met zijn industrial metal. Hier kregen we pas een njet in verband met de fotopas toen we al in de wachtrij stonden, helaas want anders had ik Amenra voor jullie kunnen meepikken. Nu bleef ik maar in de wachtrij staan omdat ik zo een goede plek had voor de afsluiter Nightwish. Maar eerst moesten we deze kwelling nog ondergaan. Mr. Manson is maar een flauw afkooksel van de shockrocker die hij ooit was en ook het geluid en muziek liet te wensen over. Tijdens de eerste songs liep hij duidelijk gefrustreerd over het podium en schopte tegen alles wat in zijn weg stond. Het werd een hele set aftellen naar het laatste nummer. Enig lichtpuntje in de set waren de topless meiden die vanuit het publiek het podium mochten betreden en met hun zwoele danspasjes de show toch nog bekijkbaar maakten. Er waren ongetwijfeld meer fans van de meisjes dan van Marilyn Manson.

 

Afsluiter van de dag en van deze knappe editie van Hellfest was het Finse Nightwish. Sinds enkele jaren met Floor Janssen als zangeres en dat was een perfecte keuze. Want zij komt qua stem toch nog enigszins in de buurt van Tarja Turunen. Na een knappe show met vele klassiekers van de symphonische metalband (ze toeren namelijk onder de naam Decades, om de oude nummers opnieuw live te brengen) en massa's pyro's en vuurwerk, namen we afscheid van de weide, de drankstandjes, de kathedraal en Hellfest 2018. Tot volgend jaar Hellfest voor editie 2019.

 

Lees ook de reports van vrijdag en zaterdag en bekijk de foto's van vrijdag, zaterdag en zondag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!