Review Jera On Air 2016

Datum: 
vrijdag, 24 juni, 2016 tot zaterdag, 25 juni, 2016

In het Nederlandse Ysselsteyn vond op 24 en 25 juni 2016 de 24ste editie van Jera On Air plaats. Waar een festival nooit op staat te wachten, gebeurde in de avond en nacht voor het festival: noodweer sloeg toe op de camping, de parking en op de weide. Door het noodweer stond een deel van de camping onder water, de weide kreeg modderige toestanden en de parking stond onder water van wel 10 tot 15 cm hoog.

Jera On Air liet zich niet kennen. De organisatie zocht naar vrijwilligers om de festivalweide en camping in orde te maken. Jera On Air kreeg de hulp van de militairen aan de grens van Jera, waar er parkings werden gecreëerd voor de bezoekers van het festival. De bezoekers konden met shuttlebussen naar de festivalweide worden gebracht. Dit verliep allemaal prima en zonder enige accidenten. Daarnaast werden de tenten op de camping een stuk dichterbij geplaatst en de weide werd op modderigste plaatsen bedekt. Tenslotte werd de vloerplank van de mainstage vervangen, aangezien het noodweer daar ook zijn slag had geslagen.

Daarnaast prijzen we even in onze intro de beste zorg- en dienstverlening van de vrijwilligers en de organisatie op dit mooie festival. In al mijn mooie jaren als festivalganger, waren dit de meest gastvrije mensen. Een grote shoutout naar hun toe!

Op vrijdag 24 juni 2016 werd het festival geopend en men mocht meteen genieten van de indeling van dit festival. Twee grote tenten, waaronder de Impericon Mainstage en de Second Stage, de Vitelia Punkbrockbar (waar de kleinere acts speelden) en de Teunissen Cathedral Of Chaos, waar er DJ’s hun beste kant lieten zien en om even een mooie afwisseling te krijgen van alle luide muziek. Daarnaast hadden we onze ogen al even laten gaan, dat er ook talrijke standjes waren en een Festivalmarket waar de bandmerchandise aanwezig was. Tenslotte waren er bij het foodstandje Just Like Your Mom ook nog akoestische sessies, waar een kleine menigte stond.

In de Second Stage traden om 18.30 uur de Russische mannen van Siberian Meat Grinder op. Op het eerste zicht zijn de twee zangers bedekt met een soort van berenmaskers, toch op hun eigen vorm gemaakt. Twee gekke mannen met hun absolute magnifieke eigenzinnige muziek: een mix van crossover thrash, punk, power metal, stonerrock en rap. Door deze variatie aan muziek veroverde Siberian Meat Grinder een enkele volgeling in het publiek. De band had er duidelijk zin in en met hun songs Slay The Dragon, From The Dust Returned, Face The Clan, Still In The Game en natuurlijk Walking Tall en Hail To The Tsar hebben deze Russische mannen een duidelijk standpunt aangegeven in hun muziek en naar het publiek toe. Jera On Air moest nog even duidelijk wennen aan deze variatie van core.

Op de Mainstage vloog er een Amsterdams vrouwtje op het podium met haar band For I Am King. Een vrouw met ontzettend veel ballen aan haar lijf en haar eigenzinnige waardering voor hamburgers. Al lachend willen we haar hiermee introduceren omdat ze met haar ketchup shirt en hamburger rugzak toch wel steeds een impressie maakt naar het publiek. Maar vandaag was haar hamburger kostuum een meerwaarde, want alleen met dit kostuum mocht er gecrowdsurfd worden. Menig man sloeg zijn slag en door deze extra touch werden de bandleden van For I Am King gezien als de nieuwe Iwrestledabearonce. De nummers knalden door de boxen; nummers als This Is A Warning, This Is The End, The Haunted en The Beast Within zorgden voor sterke melodieën, steenharde drums en gruwelijke vocalen. For I Am King is live een zeer sterke performance; een aanrader voor iedere metalcore liefhebber.

De Second Stage vulde zich met aanhangers voor de band Fallujah. Een band die experimentele metal brengt. Ruw, strak en zeer hoogbeladen technisch. De set van Fallujah schreeuwde voor hulp om deze Second Stage. Het was geen hoogstaander van Jera On Air. Deze atmosferische death metal in combinatie met core werd niet geheel gesmaakt door het publiek, aangezien de experimentatie toch niet duidt naar meer. De menigte stormde af naar de Impericon Mainstage waar de liefhebber van de metalcore zou beginnen, namelijk Bury Tomorrow. Helaas pindakaas voor het publiek, want de band begon wel erg laat na hun aanvangstijd. Een dikke 30 minuten later en Bury Tomorrow zette zijn technische strakheid in met het nummer Memories, wat uiteindelijk een falikant misliep. Ofwel stond de afstemming met de PA niet goed, ofwel had de stem van de backing vocalist toch wel een erg vals kantje aan zich. De tonen snoeiden te hard door de stereoboxen, maar ondanks deze pech kon Bury Tomorrow zich op zijn fans gooien. De band verontschuldigde zich voor de vertraging, deze zou gekomen zijn door een stroomstoring en volbracht een set met snoeiharde nummers waaronder één van hun befaamdste nummers Lionheart. De backing vocalist had zich duidelijk herpakt en zijn stem was een pak beter dan in het eerste nummer van de set. Het publiek kreeg er maar geen genoeg van en duidelijk werden de eerste 30 minuten vertraging vergeten door moshpits, violent dancers, circlepits en sing-a-longs. Nummers als Man On Fire, Last Night en Earthbound vonden hun plaats in de set van Bury Tomorrow. Ondanks de vertraging werd het een eerlijke en mooie set.

Door het halfuurtje vertraging werd het tijdsschema onbewust gewijzigd, zodoende dat iedere band nu een halfuur later speelde. Maar geen nood, de mannen van Deez Nuts zochten de (letterlijk) hoge sferen van de Second Stage op. De tent stond bomvol liefhebbers van deze party muziek. De set van Deez Nuts begon meteen met de nummers Shot After Shot, What I Gotta Do en Like There’s No Tomorrow. De menigte in de Second Stage werd gebombardeerd met circle pits, violent dancers en moshpits. Deze muziek blijft gesmaakt bij het jongere publiek, dit door de welbefaamde hiphop en core te mengen in een ludiek feestgenre. Niet ieder festivalganger is even wild voor deze nummers, maar als je even wilt schudden met die heupen, dan waren de nummers I Hustle Everyday, Stay True, What’s Good, Don’t Wanna Talk About It, Face This On My Own en afsluiter Band Of Brothers toch wel de mooiste shakende heupbewegingen waard.

Thy Art Is Murder mocht de Impericon Main Stage beklimmen. De tent stond in vuur en vlam en dit was een duidelijk standpunt naar het grote publiek toe. Technisch is het één van de sterkste bands van het moment. Door de combinatie van djent, death metal en deathcore kan deze band zorgen voor een explosie waar je bijstaat. Met hun nieuwste zanger Nick Arthur kan ook deze band geen enkele breakdown wegslaan door gruwelijke, maar tegelijkertijd zeer strakke vocalen toe te voegen aan een sterke muzikale set op Jera On Air. Nummers als Absolute Genocide, Coffin Dragger, Reign Of Darkness en Holy War konden natuurlijk niet ontbreken in deze waanzinnige duistere metal act van het festival.

Een tweede dag Jera On Air begon zich meteen met een bewolkte hemel. De modderpoelen waren nog steeds aanwezig, de plassen werden groter, de houtschilfers zonken weg en de regen bleef maar mondjesmaat gieten. Door de aanhoudende regen, weinig slaap en een paar shuttelbussen later, stonden we op de weide van de tweede festivaldag van Jera On Air 2016. Net een beetje later als normaal, maar we waren er geraakt.

Één van de eerste mooie hoogtepunten van de dag konden we krijgen met de oldschool hardcore punk band Backtrack. Deze brute en stevige oldschool hardcore werd onder het motto van de zanger zielsbreed gesmeerd over het podium van de Second Stage: die hard hardcore motherfuckers. De zanger in kwestie bruiste van energie, waardoor het moshen, two steppen en andere soorten vormen van violent dancen zelfs aan bod kwamen op het podium. De prachtige samenwerking tussen de verschillende bandleden was adembenemend voor deze oldschool band. Nummers als Darker Half, Nailed To The Tracks en The Worst Of Both Worlds werden zwaar geïntroduceerd in de muzikale set van Backtrack, maar het nummer Their Rules maakte de zanger zowel het publiek als de band helemaal gek. Crowdsurfers, violent dancers, big pits en kleine sandpits werden er gemaakt in de tent van de Second Stage. Steeds meer menigte zorgde voor een spannende oldschool hardcore set. Het einde kwam in zicht met nummers als Lost In Life en Erase The Rat; een prachtige eind van een zeer sterke oldschool hardcore punk band, die we in onze harten zullen sluiten, voor eeuwig en altijd.

Een band als geen ander zocht zijn stekkie op de Second Stage, namelijk de mannen van de pop punk band Neck Deep. Deze band staat bekend om hun erg hoog geprezen catchy ritmes, refreinen, optimistische songteksten en hun explosieve drums. Een band met aanstootgevende energiestroom en nummers waar men U tegen kan zeggen. Zo waren nummers als Citizens Of Earth, What Did You Expect?, Kali Ma, Can’t Kick Up The Roots en Losing Teeth present in een zeer sterke set van de bandleden van Neck Deep. Heel het publiek was mee met de tonen en refreinen van de gekke poppunk band; een band die zeker te checken is door menig poppunk liefhebber.

Na Neck Deep plaatsten we ons op de frontale eerste rijen van de oldschool hardcore punk sensatie Turnstile. Hun debuutalbum ‘Nonstop Feeling’ is één van de meest succesvolle hardcore albums, maar ook hun liveshows zijn één van die momenten die je niet mag vergeten. Frontrow en de set begon hard. Zanger Brendan en co. sprongen in het rond en het publiek werd wild van de eerste minuut. De spring-in-'t-veld zanger is één van de grootste hardcore invloeden van het moment, maar hoe kan dit ook niet anders als je hem bezig ziet? Het nummer Canned Heat snoeide hard door de boxen en het publiek was niet stil te krijgen. Sing-a-longs, crowdsurfers, violent dancers, moshpits, headbangers, echt alles vloog door de Second Stage tent. Met Fazed Out sprong zanger Brendan zelf in het publiek waarna hij de microfoon ook nog eens gooide in het publiek. Tientallen keren zocht de zanger van Turnstile zijn publiek op en sprong wild op en van het podium. Zijn rauwe oldschool hardcore stem snoeide door de microfoon en boxen, het publiek zong met hem mee en even later stond het nummer Drop waar de figuurlijke muren van de tent verslonden werden door het publiek. Uitgebreide acrobatische toeren van de zanger en andere bandleden werden een must have van deze zeer sterke muzikale en technische set. Het applaus naar Turnstile toe werd groter met de minuut. Met het nummer 7 en Keep It Moving werd de explosie in de tent te groot en het hele publiek kreeg een muzikaal orgasme van Turnstile. Crowdsurfers en stagedivers werden niet verboden. Turnstile vond het niet erg dat er mensen op het podium kwamen, dit zorgde toch ook voor die lekkere oldschool hardcore sfeer. Zanger Brendan kon het zelf ook niet meer aan en sprong opnieuw in het publiek waar sandpits zich vormden om ook maar even te proeven van de muzikale sferen van de bandleden en hun muziek. Het werd een prachtig zicht toen zanger Brendan zichzelf wierp in het publiek bij een stage waar een barrière van 1.5 meter stond. Een stagedive waar we kippenvel van kregen! Menig man kon zijn ogen niet geloven, verbijsterde mensen bleven kijken. De smaak naar meer was er en deze konden we krijgen met nummers als Pushing Me Away en Death Grip. Met het zachte dessert Blue By You sloot Turnstile zijn meest explosieve set ooit af. De bandleden van Turnstile bedankten het publiek, maar het publiek bedankte hen vooral voor het hoogtepunt van de tweede dag van Jera On Air.

De regen hield maar niet op, maar op de Impericon Main Stage hadden de mannen zich van Zebrahead zich opgesteld. De tent zat bomvol fans en menig man die maar eens een glimps wou nemen van deze mooie zanger. Toen we éénmaal aan de tent waren aangekomen zagen we twee bandleden staan met hun flessenkostuums. Zebrahead maakten hun muzikale set waar, zeker met het nummer Who Brings A Knife To A Gun Fight? waar de band zelf een paar mensen uit het publiek kozen om hen te vergezellen op het podium. Er was een zekere komische toets aan Zebrahead, maar eerlijk is eerlijk, dit is een band waar geen enkele andere bands snel tegemoet in kan komen. Nummers als Hell Yeah, Save Your Breath en Sirens waren dan ook niet weg te schrijnen uit deze set. Zebrahead knalden op de Impericon Stage en waren een zeer sterke toevoeging op muzikale affiche.

Aangezien De Punkbrockbar zo fenomenaal vol zat met fans van 18 Miles, gingen we even door naar de eetbar. Mooie prijzen op een festival als Jera On Air: 2,20 euro voor één bon. Dat mag wel een mooie prijs zijn, ook het eten werd er niet duurder op. Alcoholische drank werd meestal verkocht voor anderhalve of twee bonnen. Met de bands Our Last Night en Frank Carter & The Rattlesnakes op de achtergrond, mochten we toch wel even genieten van een paar zonnestralen die door de wolken kwamen. Op zo’n momenten als deze, weet je dat het leven, ondanks de regen, goed kan zijn. En zo konden we de DJ’s in het Kerkje ook eens de kans geven om een andere vorm van festival te zien. Azec Jam en Afpilze waren sterk hun rondje bezig.

Rond 19.20 uur begon de band Boysetsfire aan zijn eigenzinnige muzikale set. Menig hart was verbaasd door de sterke post-hardcore muziek die deze band produceerde. De band, die ruim meer dan twintig jaar bestaat, kon met nummers als Bled Dry, Requiem, Release The Dogs, Cutting Room Floor, Until Nothing Remains en Rookie een sterke set geven aan het publiek vol kleine moshpits en sing-a-longs.

Op de Impericon Main Stage begonnen de mannen van metalcore band August Burns Red aan hun rondje. Hun introductiesong Martyr werd al meteen door menig man in de armen gesloten. De sterke band die instaat voor zeer technische gitaarlijnen, brute drumtechnieken en briljante stemtechnieken kwamen met een muzikale set die van het begin tot het einde snoeihard was. Het publiek stond niet meer in voor de gevolgen die gebeurden tijdens de moshpits en circle pits, maar één ding was zeker, August Burns Red had de hele tent mee. Met nummers als Identity, Empire, Everlasting Ending, Cutting The Ties, Back Burner, Ghosts, Majoring In The Minors en White Washed heeft de band een zeer sterke muzikale set gevormd. August Burns Red is duidelijk gegroeid in zijn technieken, waardoor de band een betere en sterkere positie vormt.

Voor ons de afsluiter van formaat, maar voor menig man kon Sick Of It All, Pennywise en While She Sleeps hun harten niet meer onderdrukken. De Amerikaanse band H2O zorgt altijd voor sfeer. Waar dan ook, maar H2O moet je gezien hebben om een duidelijk mooi beeld te scheppen van de echte punk rock/core wereld. Zanger Toby Morse is één van de meest vriendelijke, sociale personen ter wereld en wil altijd de wereld een mooie gedachte meegeven. Natuurlijk die van oldschool hardcore. Ook vandaag stond de Second Stage voor H2O vol met liefhebbers van het genre, maar ook met nieuwelingen die H2O in hun armen sloten. De band begon natuurlijk met zijn liefhebbertje van formaat 1995, waar al het hele publiek stond mee te zingen met de noten van dit nummer. Schreeuwen, lachen, dansen en vooral meezingen; niets mocht er vergeten worden. Met Everready, Family Tree, One Life Once Chance, Black Sheep, Use Your Voice en Sunday kenden we H2O een duidelijk motief voor te zingen en te dansen alsof je leven ervan af hangt. Met de nummers Nothing To Prove, Guilty By Association en What Happened werd de H2O-set afgesloten met een duidelijk aantal van stagedivers, crowdsurfers, headbangers, mohspits en circle pits. H2O zorgde voor de duidelijke sfeer en zanger Toby Morse had weer zijn mooie befaamde glimlach op zijn gezicht.

Met de Amerikaanse band H2O eindigde onze Jera On Air 2016, maar met een voldane ontmoeting van twee dagen core en rock, een mooie zorg- en dienstverlening, vriendelijke mensen van over de hele wereld en een uitgebreid aanbod van muziek en sfeer. Jera On Air 2016 was, ondanks het noodweer, een perfecte editie, waar men nog een hele tijd aan zal denken!

Een terechte dankjewel aan de organisatie, vrijwilligers en andere disciplines die Jera On Air 2016 tot een goed einde hebben gebracht!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!