U bent hier

Review Linkin Park @ Ziggodome Amsterdam

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Friday, 14 November 2014

Datum:

vrijdag, 7 november, 2014

Een echte introductie over de band Linkin Park hoeft er zeker niet te zijn. De Amerikaanse nu-metal band Linkin Park is één van de meest bewonderenswaardige bands van de laatste 20 jaar. Linkin Park scoorde in de jaren nillies hit na hit, zoals ‘One Step Closer’, ‘Crawling’ en ‘Numb’. De laatste jaren veranderde hun stijl, maar deze band bleef ondanks alle kritiek, van dubstep tot softie, één van de beste bands ooit in de nu-metal wereld.

Linkin Park kondigde eerder in het jaar aan dat ze eindelijk weer naar Europa zouden komen met hun nieuwe CD ‘The Hunting Party’. Een grote kanshebber in België of Nederland; we gingen ervoor. Toen eindelijk bekendraakte dat Linkin Park alleen in Nederland zou verschijnen, werden er meteen beslissingen gemaakt. Linkin Park is niet een band die veel naar Europa komt; de laatste keer stonden ze in België op Rock Werchter in 2011 en in Nederland op het festival Pinkpop in 2012. Het was dus hoog tijd voor een zaalshow!

In de rij staan voor de online voorverkoop en jawel hoor, 20 minuten later en de tickets voor staanplaatsen waren in mijn handen. Ongeveer 56 euro voor een staplaats, niet wetende dat dit volledig het waard zou zijn na een concert van ongeveer 2 uur.

Op vrijdagavond 7 november 2014 was de weg naar Amsterdam lang, maar als je alle deuntjes van Linkin Park in je achterhoofd hoort spelen, dan weet je dat je als echte fan het je niet deert als je nu 2 of 5 uur moet rijden. Als we even Ziggodome mogen introduceren: een prachtige zaal met 2 ringen die helemaal om de zaal rondlopen en dit in een U-vorm. In het midden een zaal voor het staande publiek en van voor een podium, groot genoeg om Linkin Park te treffen en klein genoeg om een interactie te krijgen met de bandleden. Daarnaast waren er genoeg toiletten, garderobes, kluisjes en alle andere dingen voorzien, om iedereen het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Eten en drinken met wel wat hoge prijzen, 1 bonnetje kost gemakkelijk 2,85 euro, maar je komt hier toch ook wel degelijk voor de bands.

In het voorprogramma stond de metalcore band Of Mice And Men. Het publiek was eigenlijk helemaal klaar voor de show met Linkin Park, maar gaf ook sfeer aan deze band. Ze introduceerden zich 40 minuten lang in een mooie set met heldere vocalen en mooie cleans. Een kleine pit bleef niet uit, maar voor menig publiek is metalcore toch nog een omstreden taboe. Aangezien Linkin Park mogelijk meer mainstream publiek scoort, werd het voorprogramma niet in grote handen ontvangen. Ondanks geen wilde vormen van ontvangst, bracht Of Mice And Men toch een sterke set.

30 minuten pauze. God, wat is het toch vaak zo lang als je staat te wachten op één van je favoriete bands. 21:00, het wordt al wat onrustiger in de zaal. 21:10, zouden ze nu niet op het podium moeten komen? Je gaat alles even bekijken. Het podium, de mensen rondom het podium, de decoraties, enz. maar wat echt bij je blijft is dat de accessoires goed genoeg zijn gebleven, net zoals Linkin Park zich voordoet. Ook al verdient Linkin Park miljoenen euro’s, toch blijven ze nog steeds realistisch. Het podium is ingedeeld in een paar kubussen van televisieschermen, een paar verhogingen en dan hebben we het ver gehad. Linkin Park is nooit een band geweest die veel ‘tralala’ met zich mee brengt en dit was nu ook niet van toepassing.

21:15. Het moment is aangebroken. Klokslag kwart na 9 wordt het helemaal donker en komen één voor één de bandleden op het podium. De hel breekt los. Oog in het oog staan met Mike Shinoda en Chester Bennington; dat brengt toch echt wel rillingen met zich mee. Zoals we de bandleden van Linkin Park kennen, staan ze op het podium met hun meest casual kleding. De band start met een kleine ‘Mashup Intro’, maar wordt snel gevolgd in de duisternis naar de intro van ‘Guilty All The Same’. Daar vliegt Chester en co. neer op het publiek en begint een oorverdovende song die heel het publiek al mee laat zingen, maar nog net niet helemaal. The Hunting Party tour zal toch moeten starten met nummers van de nieuwe CD en het blijkt dat sommige delen van het publiek dat toch nog niet kennen. De die-hard fans schreeuwen en zingen alles mee; het zittende publiek geeft ook een blijk van waardering met zich mee.

Misschien geeft ‘Given Up’ wel zijn eigen exacte noot aan Linkin Park. Het publiek davert van alle kanten en de groove en het ritme van deze song blaast het hele publiek omver. Handjes in de lucht en zingen/dansen maar! En als daar de lyric ‘I’m giving up’ door de lucht wordt gezwaaid horen we de lichte screams van Chester in dit oorverdovende spektakel! We spreken ernaast ook wel van zeer goede interactie van instrumentale technieken! Alles is perfect op elkaar afgestemd en zo horen we het toch wel erg graag! De screams van Chester geeft het publiek rillingen en ook na al die jaren dat Linkin Park bestaat, kan onze zanger Chester verbazingwekkend screamen! Wat een geluid produceert dat kleine lijfje van hem!

Linkin Park zingt ‘Given Up’ met een extra uitvoering en gaat in een vloeiende beweging over naar de single ‘Points Of Authority’, die een kortere intro krijgt als de normale versie van de single. Maar wat maakt het uit? Het publiek reageert er geweldig goed op en zingt uit volle borst mee met de lyrics ‘My life, my pride, is broken’. En met het rapgedeelte van Mike gaat alle handjes weer de lucht in en publiek zingt rappend mee met deze prachtige lyrics.

De interactie tussen de bandleden zit onderling sterk in elkaar. Daarnaast worden de leuke lichteffecten en instrumentale technieken tijdens ‘Points Of Authority’ in een sterk daglicht geplaatst. Prachtig om te zien en waar te nemen! Na deze single komt één van de beste singles van Linkin Park tegemoet met blauwe lichteffecten, namelijk ‘One Step Closer’, die een mooie verlengde outro krijgt. Het hele publiek zingt mee van de eerste tot de laatste toon. Dit is echt één van de topmomenten van de set! Het gevoel wat je krijgt als je het hele publiek hoort mee screamen, springen, dansen en daveren.. Dat gevoel krijg je niet snel weg!

Na de verlengde outro van ‘One Step Closer’ wordt het weer even donker en zien we op de televisieschermen allerlei groene effecten heen en weer vormen, die daarnaast door de instrumentale intro van ‘Blackout’ worden vergezeld. Joe Hahn en Mike Shinoda laten het publiek genieten van hun talenten, waardoor de interactie tussen de bandleden weer versterkt wordt. Als drummer Rob Bourdon ook erbij komen samen met gitarist Brad Delson en bassist Dave Farrell, zien we al snel dat deze instrumentale ‘Blackout’ wordt verlengd door een korte versie van ‘Papercut’. En daar proost Mike Shinoda op met ‘This one is dedicated for the LPU’ en Chester met zijn waanzinnige sprong door de lucht. Het applaus, de screams van Chester, de rap van Mike Shinoda en alle technieken in drum, bass en gitaren worden vergezeld door prachtige lyrics van één van de eerste songs van Linkin Park, namelijk ‘Papercut’. Als je daarnaast de screams wegneemt en de clean vocalen van Chester erbij neemt, krijg je echt een krop in je keel. Dit is echt een waanzinnig moment voor iedere lover and hater van Linkin Park; zeker als Mike en Chester in duet op het voorste stukje van het podium samen gaan zingen voor de fans van Linkin Park. We horen hier eens en voor altijd hoe sterk de heldere vocalen van Chester wel niet zijn. Na al die jaren krijgt hij het nog steeds voor elkaar! Op en top krachtig!

Alsof we er nog niet genoeg van kunnen krijgen, wordt hun set gevolgd door een nieuwe song ‘Rebellion’, die ook weer een verlengde intro krijgt. Met die lekkere groove en ritmes die waanzinnig schreeuwen door het publiek, wordt deze nieuwe single toch wel op het publiek losgelaten, maar niet helemaal in het publiek gezogen. Totdat Chester weer zijn beste kant laat zien met de combinatie van zijn screams en heldere vocalen en dit met de interactie van de rappende backing vocalen van Mike Shinoda.

In een snelle tijd komt de intro van ‘Runaway’ aan bod en heel het publiek begint te springen en te stuiten. In deze alweer verkorte versie komt alleen het eerste strofe en het refrein aan bod; er wordt wel in het middelste stuk voor een rappende chorus van de song ‘Wastelands’ gekozen. Deze combinatie prikt het publiek een beetje lam, want iedereen wou wel ‘Runaway’ helemaal horen. Het publiek volgt mee en zingt met de song ‘Wastelands’, ook al omdat deze song een sterke groove, ritme, bass en drums bevat, waar je meteen de neiging hebt om te headbangen en een moshpit te starten. Chester laat op het einde van deze song zich nog extra in de verf zetten met zijn waanzinnige screams en waar je dan toch wel gaat denken waar hij zijn kracht vandaan haalt. Wat een passie heeft die kerel!

Met een meer volwassen versie van ‘Castle Of Glass’ begint Mike Shinoda op zijn piano met een zeer zachte melodie en stem. Na enkele lyrics komt Chester Bennington erbij, aan een staande microfoon, waar de muziek wordt opgejut met wat groove, dance en pop. Effe stevig doordansen! Ja, Linkin Park laat zich van erg veel kanten zien. Het duet tussen Mike en Chester wordt één van de beste momenten van de hele set, zeker omdat deze gecombineerd is met een prachtige groove en ritme. We dachten dat we alles al gezien hadden, maar dat is het absoluut niet. Het publiek wordt er stil van, ook omdat de outro geïntroduceerd is door een prachtige pianostilte. Met applaus wordt ‘Castle Of Glass’ afgesloten, maar wordt er begonnen aan een nieuw stuk van ‘Leave Out All The Rest’. Chester staat adembenemend op enkele pianotoetsen na akoestisch te zingen aan de microfoon met de interactie van zijn kameraad en rapper Mike Shinoda, die de piano leidt naar een geweldig en meest oorverdovend moment van een 2 uur durende set.

Het duet tussen Chester en Mike geeft je rillingen over je hele lijf. Doe je ogen dicht en luister naar de kracht, de passie en de emotie van zanger Chester en dan weet je waar je het echt allemaal voor doet. Even lijkt er geen tijd meer te zijn, geen oorlog, geen aarde... Chester en co. laten je een hele andere planeet zien; met steun, vertrouwen, liefde, passie en kracht. Met je ogen dicht voel je de voorbehouden liefde van Chester en zijn muziek; dit is een moment waar iedereen stil van wordt. Zo’n zuivere en heldere vocalen; onmogelijk dat iemand zo’n talent heeft, maar dit is toch wel echt ten orde. ‘Leave Out All The Rest’ is echt het hoogtepunt van de hele set van Linkin Park, zeker nadat alle bandleden mee gaan zingen en Chester zijn gitaartje er ook even bovenuit haalt. Zoiets heb je echt nog nooit meegemaakt tot je het zelf ervaart en ziet. Deze ballad medley wordt vergezeld door de andere nummers ‘Shadow Of The Day’ en ‘Iridescent’, wat toch wel belangrijk is en niet te vergeten! Linkin Park krijgt een daverend applaus van het publiek en eerlijk gezegd, dit verdienen ze zo hard!

Snel wordt er plaats gemaakt voor een instrumentale versie van ‘Robot Boy’, zoals Linkin Park het zelf wil noemen, ineengezet door Mike Shinoda. Maar dan laat er zich een solo van Joe Hahn op zich wachten door bepaalde stukjes van songs te mixen, zoals van ‘Wretches And Kings’, remix ‘Vicitimized’, ‘By Myself’, ‘Cure For The Itch’, ‘Session’ en ‘Plc.4 Mie Haed’. De kubussen met televisieschermen zijn nu heen getreden over de bandleden en geven even een lekkere maar korte remix-introductie.

Joe Hahn sluit zich hierna aan op de song ‘Burn It Down’ en daar komen de andere bandleden weer allemaal tevoorschijn. Zodoende horen we weer Chesters belangrijke en zuivere vocalen met de lyrics ‘We building it up, to break it back down’ en het publiek zingt ludiek mee. Toch zitten we wel te wachten op de volgende song en dat pakt zich snel uit met de intro van de tweede rap verse van ‘Until It Breaks’ om daarna over te gaan naar de single ‘Waiting For The End’. Mike Shinoda vraagt voor de vuistjes van het publiek en Chester springt in het publiek en zo horen we weer meteen die prachtige, krachtige en passionele vocalen van hem. Man, wat heeft hij toch zo’n unieke stem!

Na deze prachtige song komt de nieuwe song ‘Final Masquerade’ aan bod. Het publiek springt, zingt en beweegt mee. Het is weer één van die momenten dat Linkin Park het publiek in beroering achter laat. Instrumentaal komt er ontzettend veel kracht tevoorschijn, naast de heldere vocalen van zanger Chester en rapper Mike. Maar het is nog steeds niet voorbij; willen we dit ook eigenlijk ook wel? Mike maakt zich klaar om ‘Wretches And Kings’ en ‘Remember The Name’ aan het publiek voor te stellen. Onze rapper Mike is toch wel een uniek talent en zet deze nu weer eens geweldig neer in een spektakel op een klein podium. Het publiek applaudisseert en rapt mee, zingt mee en maakt dezelfde groovy en ritmische bewegingen van Mike. Als onze rapper de muts van een LPU-aanhanger neemt en op zijn hoofd zet, wordt de menigte helemaal gek. Hij geniet en volgt het publiek, net als het omgekeerde.

Als dan de intro van ‘Numb/Encore’ volgt, is het hek helemaal van de dam. ‘Give me an encore’.. Oh god, yes baby! Maar dan maakt Chester het waar om de microfoon over te nemen en de goddelijke lyrics van ‘Numb’ in zich op te nemen, te bewegen en te zingen. Het hele publiek zingt mee en de rillingen lopen over je lijf. Dit is nogmaals één van de prachtigste momenten van de set, hoe kan het ook anders? ‘Numb’ is één van de gevoeligste nummers ooit. De interactie tussen bandleden en publiek is gewoon te prachtig om waar te nemen! Doe je ogen dicht en voel mee. Deze song was echt wel een hoogtepunt met een mooie outro van ‘Encore’ er nog eens bij!

En als ‘Numb’ niet de gevoeligste song ooit was, brengt ‘In The End’ daar dan wel verandering in. Het publiek davert en de ritmes en groove van Linkin Park zet de hele zaal in vuur en vlammen. Mike gaat nogmaals het publiek in en laat het publiek helemaal meezingen. Als dat nog niet genoeg is, pakt hij zijn standaardje en gaat er mee door het hele publiek. De interactie met publiek was echt wonderbaarlijk; als men er nog aan denkt, voel je weer de rillingen over je lijf heen lopen.

Maar dan komt ‘In The End’ tot een einde en brengt ‘Faint’ de moshers tot een hoogtepunt. En deze song hoor je echt van ver aankomen! Zowel het staande als het zittende publiek gaat helemaal uit zijn dak! Wat een sfeer vindt plaats in 2 minuten; dat is echt niet te geloven. En dat de rappende Mike het waarmaakt in deze song net als de screamende Chester, die na al die jaren nog screamt alsof hij zijn eerste keer zingt. Dit is niet te geloven; na al die jaren kan Linkin Park het nog steeds en dit is echt meer dan een applaus waardig; wat ze ook krijgen van elke fan in het publiek! Met een uitgebreide outro van ‘Faint’ en enorme dikke screams van Chester, onderbreekt Linkin Park hun set, om na een kleine pauze terug te komen met de woorden ‘Thank you very much’.

Linkin Park start met een verkorte versie van ‘Lost In The Echo’ en het lijkt alsof dit daadwerkelijk de beste songs van de hele set worden. Het publiek snakt naar meer en daar zorgen de bandleden van Linkin Park wel voor. In een vloeiende beweging wordt er gegaan na een korte versie van ‘New Divide’. Hier ook kunnen we onze ogen sluiten en genieten met de muziek die Chester en co. zich aan ons voorlegt. En ja, toen kwamen de prachtige tonen van ‘Crawling’ naar voren en het publiek schreeuwt alles bijeen! Deze korte en snelle ‘Crawling’ wordt geïntroduceerd door het publiek te laten zingen. Dat is dan de wens van Chester op dat moment! Wauw, wat een prachtige voorstelling. Chester blaast ons omver in deze verkorte versie van ‘Crawling’ met zijn unieke en heldere vocalen. Om dan maar niet te zwijgen van zijn screams die nog klinken alsof hij dit voor de eerste keer zingt.. wauw! Als je een kippenvelmoment wilt hebben, dan spreekt deze je zeker wel aan.

Mike komt daarna weer in een vloeiende beweging met de rap van ‘Points Of Authority’ versie die de intro van de song ‘Until It’s Gone’ moet voorstellen. Één van de meest waanzinnige en ludieke nummers van het nieuwe album ‘The Hunting Party’. Door een korte tikkende intro, weten we meteen dat ‘What I’ve Done’ op zich te wachten staat. Het publiek zingt weer mee alsof het niets is en het mooie is dat aan deze song een verlengde gitaarsolo verbonden is in combinatie met snelle screams van Chester, wat zeker een dik pluspunt geeft aan het nummer.

Linkin Park eindigt hun ongeveer 2 uur durende set met een uitgebreide review over de LPU Summit, wat in Amsterdam doorging voordat Linkin Park optrad, voor 17.000 mensen. Een wonderbaarlijk moment voor iedere fan van Linkin Park. En aangezien Mike even het voortouw nam, startte hij een intro van een nummer waarmee het ooit begon voor elke die-hard fan van Linkin Park, namelijk ‘Reading My Eyes’. Linkin Park heette in die tijd nog ‘Xero’. Dit was persoonlijk een ongelooflijk moment, je weet niet wat je overkomt als je dit echt in 2014 hoort, als je weet dat de plaat van 1997 is. Mike knalde door de microfoon met deze onwijs snelle raps en snel volgde de echte song ‘Bleed It Out’. Maar toch, als je dit meemaakt, staat je hart even stil.

Chester zong en screamde uit volle borst mee in de laatste tonen van ‘Bleed It Out’, die een lekkere en ijzersterke drumsolo kreeg en oorverdovend applaus van het publiek. De band ging van het podium met het einde van ‘Bleed It Out’ en liet het podium memorabel achter. Ieder bandlid liet zich in het rode licht bezien en gaf hun uitdrukkelijke dank over aan het publiek. De plectrums en de drumstokken vlogen door de lucht en Linkin Park nam afscheid van zijn fantastische publiek!

Het mooie aan deze hele show was de interactie die Linkin Park met het publiek deelde. Het zette zich voort in een prachtige glimlach bij Mike Shinoda, door knipogen van de bassist of door een dankwoord van Chester. Daarnaast springt Mike of Chester wel eens in het publiek, zodoende dat je ook weet dat hun muziek hun passie en voorliefde is. Voor Linkin Park is hun interactie hun muziek en vooral hun lyrics en dat weet elke fan van hen.

Linkin Park heeft na mijn mening een prachtige set gespeeld, waar interactie niet zich uit in woorden, maar in daden. En dat is wat een band moet hebben! Ondanks alle jaren dat deze band bestaat, rockten ze het dak van Ziggodome eraf. Voor sommigen van het publiek werd er een verschillende mening ondervonden omwille van hun verkorte versies, maar algemeen gezien heeft Linkin Park veel nummers geschonken aan het publiek, deze aangepast zodoende dat de bandleden zich van verschillende kanten hebben laten zien op het podium. Is dit niet waar we allemaal naar zochten?

De meningen zijn verdeeld, maar één ding is zeker, Linkin Park zette Amsterdam in vuur en vlam! Kom dan ook maar snel terug.

De setlist: