Review Lokerse Feesten 2013: dag 7

Lokeren, de stad waar we jaarlijks met veel plezier terugkomen. Wetende dat de Lokerse Feesten steeds garant staat voor gezelligheid, een goede programmering, lokale lekkernijen, een blij weerzien met kennissen uit de buurt en ook tijdens het optreden door rondlopende kelners van drank worden voorzien. Al viel ons dit jaar nog iets op dat te vermelden waard is, al is het specifiek op mannen gericht, want door de opstelling van enkele urinoirs blijf ik het steeds grappig vinden om al pissend gewoon te kunnen blijven kijken naar het podium.

Bij het binnenkomen net de laatste nummers van Donovan Frankenreiter meegepikt en meteen al spijt dat we niet vroeger op de wei waren. De zonnige blues, de stevige tussenstukken en de uitstekende begeleidingsband deed ons meteen dromen van een surfstrand ergens in Australië. Aan de reactie van het publiek was duidelijk te merken dat het optreden gesmaakt werd.

Seasick Steve (***) verliet zijn thuis toen hij veertien was om als zwerver te gaan leven en sinds zijn debuutplaat ‘Dog House Music’ in 2006 uitkwam (hij was toen al 65) zwerft hij verder langs zowat alle Belgische podia. Zijn jongensachtige genietende blik, zijn knuffelbeergehalte en zijn opwekkende en aanstekelijke bluesnummers zorgden ervoor dat hij er steeds in slaagt om bij zowel jong als oud een glimlach op de mond te toveren. Ook nu in Lokeren bewees hij dat Seasick Steve staat voor een uurtje power blues en heupwiegende boogie woogie. Muziek die je niet per sé hoeft te kennen om al snel met een glimlach te staan bewegen in bewondering voor de krasse oude knar met de speelse fonkeling in de ogen. Die blik zagen we al vroeg in de set wanneer hij zijn nieuwe gitaar aan het publiek voorstelde, bestaande uit wieldoppen, een barbecue-tang, een bierblikje en kerstverlichting, om met wat poëzie ‘Down On The Farm’ in te zetten. Of hoe hij nadien een meisje op het podium uitnodigde en voor  haar ‘Walkin Man’ bracht, terwijl hij het publiek als een echte kwajongen: “I do this all the time, but I mean it all the time.” toefluisterde. De snedige bluesrocker ‘Dog House Blues’ mocht de set afsluiten en zette voor de laatste keer het gehele publiek aan het heupwiegen. Legendarisch en immer beklijvend zal Seasick Steve voor weinigen zijn, maar hij zal zeer weinigen ooit ontgoochelen. Wat misschien wel een nog  grotere prestatie is.

Arno Hintjens (*****), het enfant terrible van de Belgische rockscene bracht dit jaar zijn negentiende(!) album ‘Future Vintage’ uit. En wat de titel al doet vermoeden blijft hij niet in het verleden hangen, maar gaat hij op zijn eigen excentrieke wijze op zoek naar vintage toekomstmuziek. De blitse en frisse openingstune met beats en beatbox gaf meteen aan dat dit geen trip in de tijd zou worden, maar een jonge en zeer vinnige schop onder de kont van het muzieklandschap. Opvallend hoe duister en snedig de nummers gebracht werden. Het bluesy ‘Meet The Freaks’ bewees dat we in België onze eigen Seasick Steve hebben, al was Arno gemener en de muziek rauwer, harder en met meer variatie (al moeten we toegeven dat hij ook over een bassist beschikt). Klassiekers als ‘Vive Ma Liberté’, ‘Putain Putain’ of ‘Oh La La La’ zorgden voor dat extraatje, maar Arno had ze helemaal niet nodig om ons te overtuigen van zijn klasse en vooral van zijn vermogen om de rest toch weer een stapje voor te zijn. Arno speelde een indrukwekkende set, met een band die zeer strak speelde zonder het chaotische los te laten en met een overtuiging die als definitie voor jonge bands zou moeten dienen. En als we er dan toch iemand mogen uitpikken, dan toetsenist Serge Feys, die bij elk nummer nieuwe invloeden koppelde aan sfeerschepping. Het deed mij denken aan hetgeen waar Django Django mee experimenteert, maar dan steviger, rockend en niet meer zoekende. Otto-Jan Ham kondigde Arno vrolijk aan door te melden dat België nu wel een nieuwe koning heeft, maar dat er maar één echte koning van België is. Wel bij deze: Lang leve Koning Arno, vive le Roi Arno! We zien u met plezier terug, bovenaan ons lijstje beste optredens van 2013! Godverdomme!

Dubbele pech voor headliner vanavond Damien Rice(***1/2), niet alleen moest hij nog na Arno het podium op, maar hij droeg ook zijn optreden van vorig jaar op Gent Jazz mee waar hij ons tot in het diepste van onze ziel raakte. Al leek de setting op de kaai hem eerst niet te deren. Enkele seconden, meer had hij niet nodig om met ‘Delicate’ het publiek muisstil te krijgen, enkel doorbroken door hevig applaus en gillende vrouwenstemmen aan het einde van elk nummer. ‘I Remember’ werd ruw gemaakt door distortion op de akoestische gitaar te laten botvieren en met ‘The Professor & La Fille Danse’ blijft hij het publiek gijzelen in een breekbare en melancholische wereld. De Ierse bard bezit het vermogen om elk nummer in een sluier van weemoed en doorleefdheid te hullen met zijn polyvalente stem en zijn ‘fijn als het kan en grof als het moet’ gitaarspel. Maar toch slaagde hij er niet om het kleinschalige gevoel van vorige keer op te wekken. Hij worstelde met het hoge podium, de open ruimte en zijn eigen teruggetrokkenheid. Waar hij vorig jaar spraakzaam, vurig en ingetogen humoristisch was, moesten we het nu, de eerste helft van het optreden, enkel met de nummers doen. Met veel vonken, maar te weinig vuurwerk als gevolg. Nog meer dan vorig jaar misten we Lisa Hannigan bij ‘9 crimes’ en begonnen we ons stilaan af te vragen of Rice bang is om nieuwe nummers te maken, uit schrik over zijn hoogtepunt heen te zijn. Het zingen in canon tijdens ‘Volcano’ was opnieuw een tof intermezzo maar bereikte geen magisch hoogtepunt. Het gevoel van ‘net niet’ kwam steeds vaker bovendrijven, al kon hij het tij net op tijd keren met ‘Cold Water’ door op zoek te gaan naar een meisje uit het publiek dat kon zingen en de tekst kende. Na het gevecht met de stress te hebben gewonnen bleek ze over talent te beschikken en kreeg ze meermaals de handen op elkaar. Dat ze elkaar meetrokken in wat improvisatie maakte het tot een zeer verrassend moment dat Rice eindelijk deed loskomen. Waarna hij zelf even de kluts kwijt was en inging op een verzoekje en ‘Unplayed Piano’ speelde, althans het deel dat hij nog kende. Met ‘Rootless Tree’ trok hij zich opnieuw op gang en het leek wel of meer mensen op ‘The Blower’s Daughter’ zaten te wachten dan op zijn hit '9 Crimes'. Rice leek eindelijk volledig in zijn sas waarna opnieuw een meisje haar opwachting mocht maken op het podium, alwaar, op vraag van Rice, het klaargezette tafeltje en stoelen dichter bij het publiek werden geschoven en de wijn eindelijk kon vloeien. De liefdevolle inleiding van ‘Cheers Darlin’ werd in sneltempo beklonken met een lege fles wijn, evenredig en precies verdeeld over beiden, waarna de domper en de klaagzang kwam. Om iedereen toch wel smachtend naar meer achter te laten. Bisnummer ‘Eskimo’ sloot een succesvolle dag Lokerse Feesten af en liet vele vrouwen dromen van een andere man. Al had deze doorleefde excentriekeling het moeilijk om zijn prestatie van vorig jaar te benaderen. Wie hem voor het eerst zag vond het fantastisch, wie hem vorig jaar in Gent zag wist dat het nog veel magischer en intenser kan.