Review Lokerse Feesten 2015: dag 9

De Lokerse Feesten zitten er na tien dagen (her)ontdekken, ontmoeten en blij weerzien met een uiterst verscheiden gamma aan artiesten finaal op. Op de voorlaatste dag speelden Tourist LeMC, The Van Jets en de iconische Chic featuring Nile Rodgers ten dans en mocht Giorgio Moroder het geheel afkruiden met een DJ-set. 

Rapper. Volksdichter. Stadstroubadour. Johannes Faes ofte Tourist LeMC wordt met diverse termen omschreven en liet Lokeren op zaterdagavond ondervinden waar die vandaan komen. Met een ontwapenende authenticiteit pakte hij een nog vollopende Grote Kaai in.

Opener van de gelijknamige plaat En Route bewees ook live een perfecte aftrap te kunnen geven. Tourist, ingeleid en ondersteund door de uitstekende Legionairs, kwam op het podium gewandeld zoals hij dat vermoedelijk ook in thuishaven Antwerpen doet: cool, zelfverzekerd, zonder verborgen agenda. Rollenspelen en maskers zijn hem vreemd; Johannes Faes is wie hij is, onverontschuldigend. Met Verhalen Van de Wijk schetste hij met immens inlevingsvermogen een multilateraal beeld van zijn habitat, de beruchte wijk Seefhoek. In deze live-uitvoering werd het nummer door de begeleidende Legionairs ook nog eens extra voorzien van een warme gloed die weinigen onberoerd kon laten. Waar Troubadours het gemis van ene Kowlier niet honderd percent kon compenseren, zette een magistraal Adieu toeschouwers van alle rangen en strekkingen in het hemd. Moeilijk voor één gat te vangen, leek Faes de nodige credibiliteit uit te stralen naar de toch vrij gedifferentieerde opkomst. Publiekslieveling Koning Liefde bracht de Kaai dan weer moeiteloos tot samenzang en afsluiten deed Tourist LeMC met het wondermooie Deze Nacht, een ode aan “’t Stad” en aan grote voorbeeld Wannes Van De Velde. Een eerste Lokerse doortocht, een overwinning voor Vlaamse volkshiphop. Of anders gezegd “anti-ego hiphop”, afkomstig van en bedoeld voor de gewone mens met zijn daagse bekommeringen en beslommeringen.

Op de vraag wie het publiek het best kon opwarmen voor hitmachine Nile Rodgers, waren ze het bij de organisatie van de Lokerse Feesten vast snel eens. The Van Jets straalt sinds ‘Halo’ het meest disco in het gehele Belgische rockcircuit uit en met laatste worp ‘Welcome to Strange Paradise’ openden ze opnieuw een blik zwierig hitpotentieel. Weinig verwonderlijk dat er geopend werd met de gelijknamige titeltrack. Een rode loper om elke aanwezige nog eens op het hart te drukken dat het er minzaam extravagant aan toe gaat bij de broertjes Verschaeve en hun kornuiten.

The Van Jets verstaan de kunst van het entertainment, met zanger Johannes als vaandeldrager. Flamboyant het publiek bespelen in een spel van wederzijdse ophitsing. Oudgediende People Come On kreeg opnieuw een sexy opsmuk mee en met Sound of Sea hebben ze credible kitch-pop in huis. The Future, Down Below, Danger Zone,… voldoende materiaal van uitstekende makelij om een menigte mee in te pakken.

The Van Jets zitten ondertussen al enkele jaren in een wederkerende identiteitscrisis, die gelukkig voor hen voorlopig steeds positief uitdraait. Zelfs de scheef hangende, goudgekleurde en gedeukte backdrop zou hiervan een exponent kunnen zijn. De drang om aandacht is groot, wat regelmatig uitmondde in een terugkaatsen van energie tussen band en publiek. Hoe groter de communicerende vaten, hoe grootser de performance. Vandaar dat de passage op de Lokerse Feesten zeer goed, maar niet uitmuntend was. Johannes deed zijn uiterste best; zonder vrees het publiek in duiken, spelen met mimiek, spotlight en bandleden, maar dit alles ten spijt, was de menigte nooit extatisch en de Kaai niet overdekt en zweterig. Aangezien de laatste noten het best blijven hangen, konden ze als koningen de bühne verlaten. Two Tides of Ice heeft alles wat een song nodig heeft om keer op keer te bekoren, schudden ze er zo nog een paar uit hun mouw en ze komen de volgende maal als keizers naar Lokeren. 

Soms wordt de muziekcriticus in ons geconfronteerd met zelf toegebrachte vooroordelen. Zaterdagavond was zo’n moment, wanneer Chic featuring Nile Rodgers – discosensatie pur sang – Lokeren in lichterlaaie zette zoals maar weinigen het voordeden. We hadden willen kniesoren en stellen dat Chic procentueel te weinig uit eigen oeuvre puurde. Dat het teveel hits bracht die Nile Rodgers produceerde voor anderen. Of dat de discoshow een beetje cliché bevestigend was. Maar wat maakt dat allemaal uit wanneer het zó leuk werd? De Lokerse Feesten werden getrakteerd op een twee uur durende hitparade die zelfs de stijfste plank tot danspasjes dwong.

Everybody Dance, I Want Your Love, Dance, Dance, Dance, Upside Down, He’s The Greatest Dancer, enzovoort, enzovoort. Chic reeg de nummer-één hits aan elkaar dat het een lieve lust was. Ondanks de vrij lange set, rees op geen enkel moment de indruk dat het een routineklus betrof. Elke gitaaraanslag van de legendarische Rodgers bleek een schot in de roos. Wanneer een heuse bloemlezing van wereldhits werd ingezet die Rodgers schreef voor o.a. Diana Ross, Sister Sledge, Duran Duran, Madonna en Pharrell Williams daagde het dat Chic op deze zomerse avond gewoonweg geen steek meer zou laten vallen. “Let’s party like it’s 1979”, gebood de flegmatieke Rodgers, waarop de massa blindelings volgde. Iedereen, van zeven tot zevenenzeventig jaar, sprong op zijn commando in de lucht. Het publiek at uit zijn hand en hijzelf genoot er zichtbaar van.

Tegen de tijd dat Bowies Let’s Dance het slotsalvo inluidde, waren alle kritische bemerkingen gesmolten als sneeuw voor de zon. Een uitbarsting van vreugde was ons en ieders deel toen het onsterfelijke Le Freak voor een geestdriftige apotheose zorgde. Laat er geen twijfel over bestaan: het geoliede Chic bracht één van de meest memorabele concerten van deze editie. Dat ze nog lang mogen verder Feesten.

Memorabel des te meer omdat de heer Rodgers een kwartier na affluiten nog steeds vooraan het podium geposteerd stond om dankbetuigingen in ontvangst te nemen. Zo lang dat de DJ-boot van zijn goede vriend Giorgio Moroder ("Door hem ben ik verliefd geworden op dance-music") ondertussen klaarstond om bewerkt te worden. Gewillig zorgde Rodgers zelf voor de overgang naar de setlist van Moroder, door hem op podium te roepen, te knuffelen, te bejegenen en aan te kondigen. Moroder leek daardoor een beetje van zijn melk waardoor het begin van zijn DJ-set even in rook leek op te gaan. Wie daarna dacht dat de elektropionier zou bekoren was er aan voor de moeite. Veel meer dan hitjes mixen bleek er in den beginne niet aan, waardoor velen de neus richting huis keerden. Geen kers op de taart voor de Kaai, gelukkig was die door Chic meesterlijk gebakken.