Review Lokerse Feesten 2017 dag 3: metaldag

Datum: 
zondag, 6 augustus, 2017

Traditiegetrouw stond de derde dag van de Lokerse Feesten in het teken van de zware metalen of om het anders te zeggen, het gaat er die dag iets zwaarder aan toe dan de overige dagen. Een volgepakte Grote Kaai verzamelde er voor maar liefst zeven bands waar de shock rock domineerde op de affiche met zowel Alice Cooper als Marilyn Manson.

Fleddy Melculy en hun brood.

De weergoden zijn de metaldag praktisch altijd gunstig gezind, zo ook dit jaar. Onder een stralende zon mocht Fleddy Melculy de dag al om 16:00 aftrappen. Deze Belgische muzikanten worden soms als een ‘laughing stock’ gezien binnen de muziekwereld, maar doe het hen maar na. Op korte tijd zijn ze razend bekend geworden. Voor wie er zich niets kan bij voorstellen, Fleddy zingt in het Nederlands en de band steekt de draak met menig cliché, dat terwijl de muziek toch wel vrij snel en hevig is. Dat ze ondertussen goed gekend zijn was te merken aan het enthousiasme van het publiek. Al van bij het eerste nummer Fuck You Fleddy werd rechts van het podium een eerste kleine moshpit ingezet en brulden de fans met Fleddy mee.

Maar de boel was nog maar pas op gang gekomen. Feestje in uw huisje en Ik haat jazz volgden en bij Apu van de nightshop was het eerste hoogtepunt aangebroken. Apu himself verscheen even op het podium en smeet bifirollen in het publiek, die met veel plezier werden opgevangen. Daar bleef het niet bij, het zou een hele rotzooi worden op het podium. Fleddy kende ook de Lokerse paardenworst en smeet zomaar omdat het kon een aantal rauwe, ongekookte worsten het publiek in… Daar ving niemand er echter eentje van, walgelijk! Het moment voor de fans was daarna aangebroken met het nummer Brood. De sneden brood vlogen letterlijk alle kanten op het podium, tot vermaak van de band. Marilyn Manson zou er niet blij mee zijn, aldus Fleddy. De vegetariërs moesten het ook ontgelden want waar het nummer Geen vlees wel vis over gaat is in deze context wel heel duidelijk. Fleddy is zelf ook zo’n vegetariër, hij eet geen vis maar wel vlees, aldus de ludieke frontman om het onderwerp nog wat meer in de verf te zetten.

Een cover is niet ongewoon bij Fleddy Melculy en dat was ook nu het geval. Het was misschien een gemiste kans om het publiek nog extra op te jutten, maar met de komst van Max en Iggor Cavalera later op de dag zou Refuse/Resist als opwarmer niet misstaan hebben. Ze kozen nu echter voor de Hatebreed cover Proven, dat er natuurlijk ook op losknalde met circlepits tot gevolg. Eindigen deden ze met hun hit T-shirt van Metallica. Het smaakte best wel naar meer!

The Amity Affliction - Verwachtingen niet ingelost.

Het uit Australië afkomstige The Amity Affliction speelde vervolgens maar helaas, het enthousiasme van voorheen zakte weg. Het spreekt voor zich dat zo goed als niemand speciaal voor hen naar hier was gekomen en het aantal fans was dan ook schaars. Hun melodische metalcore kwam niet over onder de stralende zon en een publiek dat er plots niet meer geïnteresseerd in zag. Niet dat de band slecht speelde, want met zes studioalbums hebben ze ondertussen bewezen hun naam waar te maken, maar de sfeer kwam er nooit in. De afwisselende grunts, screams en clean vocals met de technische gitaarriffs en tempowisselingen hadden niet de impact die het geheel zou moeten hebben. Ze speelden in totaal ook maar zo’n 6-7 nummers, wat eigenlijk te kort is om er volledig in te komen, maar het publiek had er wel genoeg aan. Liever zo’n band op een concept als Brakfest in de kleine zaal.

Apocalyptica plays Metallica by four cellos.

Wie wel meer succes hadden, waren de Finnen van Apocalyptica. Korte introductie: Apocalyptica bestaat uit vier cellisten die gestart zijn met het coveren van Metallica op hun cello’s. Doorheen de jaren hebben ze nog andere bands gecoverd (waaronder Sepultura) en maakten ze ook eigen composities waar later drums en zelfs enkele gastzangers aan toegevoegd werden. Dit jaar grijpt de band terug naar hun debuutalbum en touren ze onder het thema ‘Apocalyptica plays Metallica by four cellos’. Niks dan Metallica classics dus, hoera!

Zo gezegd, zo gedaan. Eicca Toppinen introduceerde de band en het thema en ze schoten uit de startblokken met hits als Master of Puppets en Enter Sandman. Geen zanger, dus het publiek zong luidkeels (vooral de refreinen) mee terwijl de cellisten erop los speelden en wild headbangden tegelijkertijd. Apocalyptica live is altijd leuk om zien. De drummer Mikko Siren vervoegde de vier cellisten na de eerste nummers en toen barstte het feest pas echt los. Een drumritme is altijd welkom en het gaf wat extra ‘punch’ aan het optreden. Fight Fire With Fire, For Whom the Bell Tolls, Nothing Else Matters passeerden allemaal de revue en zelfs het iets minder gekende Orion. Het publiek genoot zichtbaar en zong uit volle borst mee. Eicca kondigde nog aan dat het oude album opnieuw geremasterd is uitgebracht en dat er drie bonusnummers op staan. Daar werd het hevige Battery van gespeeld, dat veel van de muzikanten vergde door het moordende tempo. Maar missie geslaagd en met afsluiter Seek & Destroy waanden we ons misschien al even in het Sportpaleis, dat voor later dit jaar pas is als die echte grootheden in november tweemaal daar spelen.

Broertjes Cavalera return to Roots.

Niet alleen stond Max Cavalera opnieuw op het podium hier in Lokeren (hij stond er al meermaals met Soulfly, 2011, 2015), hij nam ook zijn broer Iggor mee die ook af en toe meedrumt bij het Belgische Soulwax. Samen brachten de gebroeders Cavalera het concept Return To Roots. Dat betekent een integraal gespeeld (of zo goed als) album dat de geschiedenisboeken is ingegaan. Het legendarische Sepultura album is het laatste waar zowel Max als Iggor bij betrokken waren, die hele geschiedenis dateert al van 1996 en dat brengen de broers nu live. De verwachtingen waren echter onzeker, zou de performance even mak zijn als zo’n anderhalve maand geleden op Graspop Metal Meeting?

Lokeren had er blijkbaar massaal zin in. De Cavalera broers raasden als gekken door de nummers heen, een pletwals van jewelste. Gigantische mosh- en circlepits ontstonden en Max jutte hen nog meer op. Hoe kan dat ook anders dan door te starten met een knaller als Roots Bloody Roots. Hij maakte gretig gebruik van de ‘catwalk’ aan het podium om zo dicht mogelijk bij het publiek te komen, zetten hen regelmatig aan tot springen en klappen. Toch was vooral in het begin Max opnieuw lang niet goed bij stem. De ouderdom, het muzikantenleven en mogelijks de extra kilo’s spelen hem duidelijk parten. Aan de andere muzikanten echter niks op te merken. Iggor drumt nog steeds geweldig en gitarist Marc Rizzo en bassist Tony Campos shredden er op los. Naast Roots Bloody Roots waren vooral ook Attitude, Cut-Throat en Ratamahatta recht in de roos. Daarna kabbelde het optreden wat verder, maar aan activiteit geen gebrek in Lokeren. Zou de meeste drankconsumptie overigens opnieuw naar deze dag gaan? Aan het rijkelijk vloeiende bier te zien allicht wel.

Enkele rare zaken aan het optreden waren toch de Iron Man (Black Sabbath) snippet die de band speelde en de Motörhead cover Ace of Spades als eerbetoon aan Lemmy, alsook het afsluitende Roots Bloody Roots, ja, een tweede keer gespeeld dus. Maar Lokeren vindt hen steeds sympathiek, temeer omdat Max naar het einde toe bij Dictatorshit een t-shirt van Sporting Lokeren aan had en Iggor eentje van de Rode Duivels. Brazilië en voetbal, het gaat er nooit uit.

Megadeth – Maatschappij kritische thrash met een Vlaamse randje.

Megadeth laat vooral de muziek en hun lyrics spreken. Dat kan goed en minder goed uitvallen. In het verleden was het tweede helaas teveel aan de orde bij Dave Mustaine, Dave Ellefson en kompanen. Futloos en ongeïnspireerd (door drank, drugs en/of andere kwelduivels) teerden ze enkel nog op de naam deel uit te maken van de ‘Big 4’. De laatste jaren gaat het beter, veel beter! Niet alleen heeft frontman Mustaine zijn zaakjes beter op orde maar met de komst van Kiko Loureiro (ex Angra in 2015) en onze Vlaamse drummer Dirk Verbeuren (ex Soilwork, ex-… in 2016), treedt Megadeth aan in wellicht zijn beste line-up ooit. Dat bleek in Lokeren. Voeg daar nog Megadeth’s laatste album Dystopia uit 2016 aan toe, een geweldige schijf die pronkte in menig jaarlijstje, en je hebt de ingrediënten voor een avondje strakke melodieuze thrash.

Opener en klassieker Hangar 18 zette de toon voor de rest van de set. Op een gigantische videomuur flitsten afwisselend animaties en realistische beelden voorbij. Die toonden geen Utopia maar wel Megadeth’s Dystopia, een grimmige, zwartgallige en kritische visie op onze maatschappij. Hoe kan het ook anders met platen als Countdown to Extinction, The System Has Failed, United Abominations en het eerder genoemde Dystopya in je achterzak. Oorlog, milieuproblemen, terreur, corruptie, robotisering, killervirussen, de hele ranzige mikmak passeert de revue. Al die ellende gaat gelukkig gepaard met flitsend gitaarwerk. De zo kenmerkende Megadeth riffs en veelvuldige snelle solo’s van Mustaine en Loreiro gedragen door de pompende baslijnen van Ellefson en het millimeter precies drumwerk van Dirk Verbeuren (luid applaus is zijn deel), werden met zichtbaar spelplezier gebracht. Even bewijzen aan metalminnend België dat ze die top 4 status waard zijn.

Mustaine is nooit een hoogvlieger geweest als zanger en zal dat ook nooit worden. De fans malen er niet om dus daar gaan we het verder niet over hebben. Gitaarvirtuoos is hij des te meer en als je regelmatig grimassende lachjes ziet dan weet je dat Dave er zin in heeft. Nieuwer werk als Poisonous Shadows, The Threat is Real en Dystopia sluit naadloos aan bij de oude klassiekers als Trust, de massaal meegezongen powerballad A Tout Le Monde of Sweating Bullets. Mustaine begaf zich naar elke uithoek van het podium en zocht vaak de rand en het (oog)contact met het publiek. Als Symphony of Destruction werd ingezet, mag je dat letterlijk nemen. Megadeth schreef hier vandaag een meedogenloze partituur en maakt de fans gek. Elke noot werd vakkundig aan flarden geshred en de resterende gaatjes de strot toe geramd zonder ooit de melodie uit het oog te verliezen. Tijdens Peace Sells kwam als naar gewoonte Mascotte Vic Rattlehead een rondje meedraaien. De muzikanten kregen zowaar schouderklopjes. Heel wat anders dan de destructieve Vic die we eerder te zien kregen op de videoschermen… Afsluiter Holy Wars... The Punishment Due deed ons beseffen dat we getuige waren van een gemene gestroomlijnde machine die voor de fans een dosis pure onversneden metal uit het Mega fabriekje liet rollen. The world needs a hero tegen zoveel ellende? Die hebben we toch in de vorm van Dave Mustaine. En superhelden ook zou later de avond blijken wanneer Alice Cooper zijn demonen ontbond...

Lessen in horror met Alice Cooper.

Een tiental jaar geleden kreeg Alice Cooper (aka Vincent Furnier) de stempel versleten en oubollig mee. Te traag en we hadden het allemaal al wel eens gezien. Hoe anders was dat vandaag! Nu was zijn vorige passage op de Lokerse Feesten in 2013 al niet misselijk maar wat de bijna zeventiger nu voorschotelde was niet minder dan TOP. Dat had alles te maken met het doseren van de meester en het intelligent gebruik van het gigantische muzikaal talent van zijn begeleidingsband. Drumgoochelaar Glen Sobel, bassist Chuck Garric en gitaristen Tommy Henriksen, Ryan Roxie en Nita Strauss (bekend van The Iron Maidens) zuigen beurtelings en/of samen de aandacht naar zich toe wanneer Alice even naar adem moet happen of een volgende stunt voorbereid. Ze kwijten zich ook uitstekend van de achtergrondzang waardoor het amper opvalt dat Cooper’s stem tanend is. Eigenlijk keken we naar één langgerekt nummer, maar dan eentje dat nooit verveelde. Theater en muziek gingen harmonisch hand in hand. Alice Cooper en zijn band spelen perfect met en tegen elkaar (met de nodige humor). De meester kent zijn grenzen perfect en schuwt persoonlijke overdaad (anders dan de ‘top of the bill’ die na hem zal spelen). Menig bedrijfje kan nog wat opsteken van de efficiënte gestroomlijnde aanpak van de man. Handig systeempje voor kostuumwissels, theaterstukken die bijna onzichtbaar al aanwezig zijn, assistenten die onopvallend een nieuwe horrorstunt voorbereiden en als er dan toch een bruggetje nodig is, ruimte voor een korte en effectieve solospot van zijn muzikanten.

Na opener Brutal Planet nam Cooper als volleerde dirigent de touwtjes in handen. No More Mr. Nice Guy, natuurlijk zat niemand in Lokeren te wachten op een brave koorknaap. Poison was waar iedereen om riep en we werden op onze wenken bediend. Een macabere ‘parings’dans met een pop (Cold Ethyl – Only Woman Bleed) leidde naar een heel arsenaal aan ‘dodelijke’ behandelingen. Elektrocutie, transformatie tot een reusachtige Frankenstein (Feed My Frankenstein), wurging, reuze injecties, een dwangbuis, messteken passeerden de revue. En natuurlijk de onthoofding tijdens Killer die er kwam nadat de beul Alice te pakken kreeg voor wat hij zijn horrorverpleegster (met in die rol zijn vroegere danseres en huidige vrouw Sheryl Cooper?) heeft aangedaan in The Ballad of Dwight Fry. Zelfs het nieuwe Paranoiac Personality uit het 27ste (!) studioalbum voelde onmiddellijk vertrouwd aan. Cooper sleurde zijn muzikanten in de spotlight en duwde hen er ook even bruusk weer weg. Vooral Nita Strauss bespeelde de meester perfect (of is het toch andersom?). En wat dan gezegd van haar gitaarbehandeling? Het instrument is gewoon een verlengstuk van haar soepele lichaam. Yannick Gers zal nog wat moeten oefenen om dit te evenaren…

I Love The Dead en iedereen geloofde het! Magere Hein zal echter nog veel geduld moeten oefenen. Alice (met kruk) is immers nog maar 18! De oerklassieker kreeg een onverwachte wending. De talrijke Manson fans konden hun ogen nauwelijks geloven als hun idool plots zijn leermeester vervoegde en letterlijk de kruk overnam (zal hem nog van pas komen, zie verder). De twee zongen de song broederlijk uit en dan het moment van de avond: Marilyn Manson ging op de knieën en kuste de hand van zijn goeroe als eerbetoon. Dit gaat gegarandeerd de wereld rond! Speelvogel Cooper besloot dan dat het welletjes is. School’s Out maar niet voordat de speelvogel in hem nog wat grote confetti ballonnen aan zijn sabel reeg. Pink Floyd werdt er bij gehaald want het klopt natuurlijk: I Don’t Need No Education. Magister Cooper flikte het weer. Respect!

Marilyn Manson - Een koude hap.

De naam Manson staat voor altijd verbonden met schokkende gruwel. Aan Marilyn om te bewijzen dat ook hij ons nog steeds een optater van jewelste kan verkopen. Als je dan net nog even inspiratie bent gaan snuiven bij je leermeester dan mag een mens toch verwachtingen koesteren? De die hard fans zagen het alvast zitten. Al de hele dag hingen ze rond in de buurt van de frontstage, de een al wat beter geïnspireerd door hun idool dan de ander. Al mag een combinatie van tijd, zon en bier als excuus worden ingeroepen voor een verlopen schminkaanblik. Maar goed, respect daarvoor! En al zeker voor die tientallen die het een hele dag uithouden met gekleurde lenzen.

De set dan. Een lange intro (The End van Doors, een voorteken?) voordat het doek valt en Revelation #12 uit de nieuwe nog te verschijnen ‘Heaven Upside Down’ plaat op de massa werd losgelaten. Die reageerde alvast enthousiast. Van This Is The New Shit ging het na een onderbreking naar The Dope Show. Die klassieker deed de hoop oplaaien dat het iets zou worden. Maar dan volgde weer zo’n vervelende (te lange) break, iets wat de hele show kenmerkte. Dat deed meester Cooper oneindig vloeiender. Te sombere ‘licht’show ook. Wie wat details wou oppikken en niet helemaal vooraan stond, was aangewezen op de videoschermen. Manson zelf besteedde overigens meer energie in het opvrijen van de TV camera’s dan in zijn publiek.

Tijdens de Eurythmics cover Sweet Dreams verscheen Manson op lange stelten. Dat kan je dan letterlijk een hoogtepunt noemen. Na Disposable Teens volgde met We Know Where You Fucking Live nog een nieuw nummer. We missen toch de nitro en de zwavel in al deze songs. Absint en absent. Waar is de rebel die keet schopte en muzikaal en tekstueel wild om zich heen sloeg? Microfoons wegwerpen en statieven omschoppen ok, maar de tiende keer boeit dat niet meer. En roadies schofferen, past bij geen enkele artiest die naam waardig. The Beautiful People die stonden vooraan, trouw aan hun idool en in hun nopjes. Na een korte bisronde met Say10 (satan) en The Reflecting God restte ons enkel nog de feedback van een gitaar… U heeft het al begrepen. Wij waren niet wild van dit optreden en zijn nochtans niet, zoals een hele stroom anderen, vroegtijdig naar de parking vertrokken. Conclusie: back to school Marilyn Manson, vakantiewerk en herexamen op 2 december in Vorst.

Tot slot zou Goe Vur In Den Otto met hun dj-set de ultieme afsluiter worden maar helaas was Jan Vermeersberg ziek en niet aanwezig, zo kregen we al te horen door Fleddy het begin van de dag, die een nummer aan hem opdroeg. Geen main stage performance dus, maar Pieter-Jan Symons, oftewel Pete Da Bomber, nam zonder zijn partner in crime de touwtjes in handen achteraan het plein op zijn eentje, waar hij nog tot 2:30 de ene klassieker na de andere draaide.

Geschreven door Tim Vermoens en KrikkeDM

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!