Review Lokerse Feesten 2017 dag 6: Kapitan Korsakov, Brutus, Cocaine Piss, La Jungle

Datum: 
woensdag, 9 augustus, 2017

Opnieuw werd er een stevige affiche op de Lokerse Feesten voorgeschoteld. Niet enkel op de main stage op de Grote Kaai met The Offspring, Pennywise en meer maar ook in de Red Bull Elektropedia Room waar Belgium’s finest van de underground punk en alternatieve muziek het beste van zichzelf mochten geven. 

Het programma van de main stage en de kleine zaal in de sporthal waren exact op elkaar afgestemd, het werd lopen van het ene podium naar het andere. Om verslag uit te brengen, daar zijn we immers voor. Slaves eindigde en in de Red Bull Elektropedia Room startte La Jungle. Veel verwarring onder het voorlopig minimaal opgedaagde publiek over hoe je de naam van de Waalse band uitsprak. L.A. Jungle, of toch gewoon La Jungle? De presentatrice die de band aankondigde bracht klaarheid, gewoon dat laatste.

De twee jongemannen uit Bergen/Mons brengen een vorm van punk en noise gecombineerd met elektronica. Klinkt als een rare mengeling maar je moet hen gewoon ondergaan. Binnen dit geheel is vooral de primitieve drum toonaangevend. Gekke danspasjes, raar gitaargetokkel, elektronica, enkel een sporadische zin in het Frans en een dankwoord tijdens de nummers, zo ging het er aan toe al vanaf het eerste nummer. Speciaal, maar meteen aantrekkelijk en goed.

De elektronica maakte gedurende het optreden geregeld plaats voor zeer rauwe, chaotische gitaar waardoor het geheel plots veel heviger werd. De zaal werd steeds dichter bevolkt (de kleine zaal was dan ook uitverkocht, integendeel tot de main stage) en de ene reageerde al enthousiaster dan de andere. La Jungle liet blijken waarom ze dezer dagen zo in de spotlight komen te staan binnen het alternatieve milieu.

Cocaine Piss vervolgens. Nog zo’n band uit de underground die tegenwoordig overal uitgesproken wordt. Doet de populariteit deze Luikse band echter streven naar een meer mainstream geluid? Integendeel, Cocaine Piss is zo rauw als de ongekookte paardenworsten die Fleddy Melculy op zondag in het publiek smeet. Maar daarom helemaal niet zo walgelijk als dat, ook integendeel. Cocaine Piss spreekt aan door hun sound, hun sympathie en connectie met het publiek en frontvrouw Aurélie Poppins. Deze jongedame is een echte spring-in-‘t-veld. Ze wordt gekenmerkt door haar schelle stem die wel heel ongewoon is in eender welk muziekgenre. Samen met haar Luikse kompanen brengt ze straight in your face punk. De nummers hebben een gemiddelde duurtijd van anderhalve minuut en knallen er van begin tot eind op los. Dat moet ook, want enkel zo heb je het publiek volop mee. En dat had Cocaine Piss hier in Lokeren in deze ondertussen nokvolle zaal.

Na het eerste nummer braken de drumheads al, zo hoorde we zeggen. Het duurde even voor dit hersteld was en ze kampten ook met enkele andere technische problemen. Maar geen haan die daar naar kraaide, het was een waar punkfeestje van begin tot eind met menig moshpit tot vooraan het podium. Aurélie zei sympathiek hallo aan het publiek en zwaaide na de eerste knallende opener, terwijl ze daar paradeerde. Dat duurde echter niet lang, de dame ging gewoon in het publiek zingen en trok met haar microfoon en draad van links naar rechts, al zingend tussen de moshers en aanschouwers. Of dit steeds het geval is weten we niet, maar een gastzanger genaamd Egbert was ook even van de partij en vergezelde Aurélie in het publiek. Na het hevig punk-vertoon dat we te horen kregen, werd kort en krachtig geëindigd. Aurélie verdween en de microfoon werd in het publiek achtergelaten. Boum, c’est fini. Daar stonden we toch even met onze mond vol tanden en bijna letterlijk met verstomming geslagen van dit optreden, in positieve zin.

Brutus dan. Tegenwoordig het Studio Brussel materiaal bij uitstek, maar lang niet voor iedereen weggelegd. De een vindt het overrated, de ander vindt het net iets te zwaar voor radiomuziek en voor nog anderen is het dan weer niet zwaar genoeg. No fucks given, veel mensen waren deze avond hier verzameld speciaal voor deze band. Dit trio bestaat uit bassist Peter Mulders, gitarist Stijn Vanhoegaerden en de drummende zangeres Stefanie Mannaerts. Je leest het goed, een drummende zangeres. Laten we eerlijk stellen dat zonder deze combinatie de band helemaal niet zo bekend en populair zou zijn. Het is dan ook leuk om zien.

De band heeft nog niet zolang een plaat uit genaamd Burst en stelde die uitvoerig aan het publiek voor. Brutus beschrijven is een hele opgave, van postrock en noise tot metal en hardcore met vlagen punk, het zit er allemaal wel in. Muzikaal dus zeer complex. Vocaal vragen we ons steeds af hoe Stefanie tijdens die intense drumritmes toch zo een vocale capaciteit uit haar longen kan krijgen. Laten we het geniaal noemen om dit te aanschouwen. Het publiek was razend enthousiast en zong, sprong en moshte erop los. Slechts eenmaal nam Brutus gas terug, toen ze “da traag” nummer speelden (ja, zo stond het zelfs op de setlist). Het was er echter niet minder intens om, de muziek en de stem van Stefanie gingen door merg en been. Het publiek klapte mee op het ritme en Stefanie wist te vertellen dat ze het hier fantastisch vond en dat nog geen ander publiek hier ooit op meegeklapt had. Go Lokeren! De intense eindronde werd ingezet met waar iedereen op stond te wachten, de monsterhit All Along. Nog een nummer met uitgesponnen gitaarintervallen en het zat er op. Bezweet bleven we achter, snakkend naar adem.

Setlist:

  • March
  • Horde II
  • Bearclaws
  • Justice De Julia II
  • Drive
  • Child
  • Baby Seal
  • “Da Traag”
  • All Along
  • Horde

Hier moest Kapitan Korsakov nog nakomen. Wat ons betreft zat het hoogtepunt er al op, zo concluderen we achteraf. Kapitan Korsakov, opnieuw een trio, heeft er al een mooie carrière opzitten, maar was eerder het softe eendje in de bijt vanavond. De kapitan kan nochtans ook lekker rocken en hier in deze donkere zaal kwam de muziek volledig tot zijn recht. Met momenten klonk het zweverig en kon je in een roes wegdromen tussen alle andere bezwete lichamen, terwijl op andere momenten energieke punk en rock de bovenhand namen.

Stilstaan was dan ook vaak geen optie. Dat gold ook voor de mannen van Kapitan Korsakov. Zanger/gitarist Pieter-Paul Devos rekende op de hulp van het publiek om bovenop hen rechtstaand gitaar te spelen en dat ook te doen al crowdsurfend. Aan energie en interactiviteit dus geen gebrek maar hoe goed het optreden ook was, het was wat ons betreft toch niet de topper van de avond. En dan lonkte nog de roep van The Offspring die zo dadelijk op de main stage zouden beginnen spelen. Iets vroeger vertrekken dus toch richting die main stage. Lees het hele verslag van alle main stage optredens hier.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!