Review Lokerse Feesten 2022: woensdag 10 augustus – Van verschroeiende zonneschijn naar magische sneeuwvlokken

Datum: 
woensdag, 10 augustus, 2022

Onder een loden hitte trad op woensdag tien augustus, de ondertussen zesde dag van de Lokerse Feesten, Portland op, daar op de Grote Kaai. Zij waren het startschot voor een fijne avond met ook Seasick Steve, The Afghan Whigs en headliner Snow Patrol. In de Club Stubru stond Mooneye, Admiral Freebee en Willy Organ geprogrammeerd en ook daar was het fijn vertoeven. Lees hier het verslag van deze avond.

Portland mocht dus starten. Talent van eigen bodem waar je steeds meer van hoort, en dat is logisch gezien de kwaliteit die ze naar buiten brengen. Het muzikale geesteskind van het duo Jente Pironet en Sarah Pepels won De Nieuwe Lichting enkele jaren terug, kan al Rock Werchter en Pukkelpop van hun bucketlist schrappen en nu was het de beurt om datzelfde te doen met de Lokerse Feesten. Hun zweverige muziek, live aangevuld met nog een gitarist, bassist en drummer, liet het publiek wegdromen, ondanks de gloeiend hete zonneschijn. Het is ook vooral de afwisseling en de duetten van Jente en Sarah die de Portland songs vleugels geven. We herkenden onder andere You Misread Me, dromerig Killer’s Mind en het zeemzoete Lucky Clover. Toch werd er af en toe ook een rauwer kantje getoond waarbij gitaar even de bovenhand nam op het keyboard dat Sarah in stijl onder handen nam en Jente uit intensiteit van de muziek op het podium al liggend gitaar lag te spelen. Ze speelden zelfs een te lange set en gingen over hun tijd. Rustig en intiem in het begin, maar energiek naar het einde toe, het publiek kon dit ten zeerste smaken.

Opnieuw een Nieuwe Lichting winnaar op de bühne hierna, maar dan in de Club Stubru. Met enige overlap tussen het hoofdpodium en de club was het steeds hollen tussen beide locaties om zoveel mogelijk van de muziek mee te pikken. Club StuBru ving aan met Mooneye waar al aardig wat volk verzameld was. Opnieuw kregen we dromerige en zweverige muziek te horen, maar met een meer melancholische ondertoon. Michiel Libberecht, de jongeman achter de microfoon en met gitaar, vergezeld door Jesse Maes (gitaar), Guillaume Navarro (gitaar), Ramses Van Den Eede (drum) en Stan Holvoet (bassist), bracht een ware singer-songwriter sfeertje naar de club. Mensen wiegden heen en weer op de weemoedige, zeemzoete melodieën van de nummers. We gaan hier zeker nog meer van horen, van dit Mooneye.

Het zou moeilijk worden voor Seasick Steve om het publiek uit deze roes te doen ontwaken. Maar gedaan met rondzweven, terug met de voetjes op de grond komen onder de bluesrock die deze man brengt. Feitelijk was dit optreden een intermezzo, een tussendoortje om wat bij te praten en te drinken met je medemens. We willen hiermee zeggen dat Seasick Steve niet van begin tot eind kon boeien en ondanks het muzikale kunnen van het heerschap en z’n compagnon drummer lijkt het toch steeds een beetje hetzelfde, ook dezelfde show als elders zo we vernomen hebben achteraf. Voorbeelden zijn een meisje uit het publiek halen en voor haar op het podium een liefdesverklaring te zingen. Zeer leuk allemaal en goed klinkend die bluesrock, maar een tikkeltje repetitief.

We verplaatsten ons opnieuw naar de Club StuBru maar die stond net voor Admiral Freebee zou beginnen al afgeladen vol. De Admiraal, die al van begin de nillies meegaat in het muziekcircuit, heeft recent een nieuwe plaat uitgebracht getiteld The Gardener en ging dit bijgevolgd eindelijk, na bijna twee jaar coronapandemie, live presenteren. Hij deed eerder op de dag al een heel intiem akoestisch concertje in openlucht aan de Durme totaal onaangekondigd, wat we gemist hebben maar wel via de social media van de Lokerse Feesten zelf gezien hebben. Niks akoestisch op dit uur, deheer Tom Van Laere zoals de artiest heet, bracht met z’n muzikale compagnie een klasse optreden. Echter konden we hier niet lang van genieten wegens het gewoonweg amper binnen geraken in de zaal. Ooit stond Admiral Freebee op het hoofdpodium, het is ons een raadsel waarom er nu voor de club gekozen is. Maar de gelukkigen die de zaal in geraakten genoten wel zichtbaar.

Terug naar hoofdpodium. Daar stonden de Amerikanen The Afghan Whigs geprogrammeerd. Na een break up in 2001 zijn zanger/gitarist Greg Dulli en co opnieuw actief sedert 2011. In die enkele jaren zijn er ook enkele kilo’s en grijze haren bijgekomen. Ze gingen knallend van start met I’ll Make You See God, hun nieuwste single die meteen kleur bekent: lekkere gitaarshreddende rock. Als dat een voorbode is van hun nieuw album dat in september dit jaar uitkomt, dan kijken wij daar alvast zeker naar uit. Niet alleen bij bovengenoemde opener was het smullen, het was feitelijk het hele optreden lang likkebaarden van de knappe gitaarpartijen, de ene moment al razend (zoals in bovengenoemd nummer), het andere moment rustig, eerder sfeercreëerend zoals bij het mooie Algiers.

De band had er zin in en dat reflecteerde naar het publiek toe, die uitbundig meededen op de muziek. Wel een opmerkelijke keuze aan songs en zeker geen best of, want enkele bekende hits zoals Debonair, What Jail Is Like en Honky's Ladder kregen we niet te horen. Niet getreurd, The Afghan Whigs konden van begin tot eind entertainen. We hoorden trouwens een aparte versie van de The Smiths-cover There Is A Light That Never Goes Out op het einde. Niet dat de band een grootse show opzette, het was zelfs eerder sober te noemen, en zanger Greg Dulli had ook niet zoveel interactie met het publiek, maar in dit geval sprak de muziek duidelijk voor zich. We betrapten Dulli er wel meermaals op zeker bij de hoge noten, hoe zullen we het zeggen, er van af te wijken. Maar ach, de Grote Kaai werd getrakteerd op een straf potje rock, en dat voor mannen die al van in de jaren 80 meegaan, zo kennen we er nog, toch? Op 2 november 2022 spelen The Afghan Whigs in De Roma.

Waar we absoluut niet op voorbereid waren na al deze topconcerten was Willy Organ. Ons totaal onbekend, we hadden een toch wel ferme afsluiter in de club nog verwacht. Helaas, wat zich daar afspeelde was feitelijk een foute party. Willy, een man uitgedost met zonnebril en in shortje en een visnet-achtig bovenstuk bracht Nederlandstalige foute muziek, samen met z’n dj zeg maar. Origineel en actueel is het heerschap zeker. We hadden de indruk dat vooral heel wat beschonken mensen hier de tijd van hun leven leken te hebben. Als dat de opzet was, dan in elk geval wel missie geslaagd.

Zo kregen we wel ruim de tijd om ons voor te bereiden op het optreden van Snow Patrol. Van uitstel komt geen afstel, de Schots-Ierse band was immers al van voor de coronapandemie geboekt. In tegenstelling tot Kings Of Leon de dag ervoor wist Snow Patrol wel een heel optreden lang muzikaal te boeien en waren ze de echte headliner van de avond. Wat we te horen kregen streelde onze oren! Ze serveerden een best of, aangevuld met enkele singles van het meest recente album Wildness. Met Chocolate vingen ze aan, om over te gaan in Take Back The City, Crack The Shutters en Run. Een start om u tegen te zeggen dus. Zanger Gary Lightbody, die geregeld met gesloten ogen zong, was zeer goed bij stem en zijn rustige uitstraling deed het publiek gloeien met een gelukzalig gevoel. Of zou dat aan de emotionele songs gelegen hebben die meer dan eens een gevoelige snaar wisten te raken? Doet er niet toe, het was anderhalf uur genieten op zachte rocksongs met mooie projecties en beelden.

Open Your Eyes en Shut Your Eyes, en natuurlijk hoe kan het ook anders, megahit Chasing Cars kregen de gehele Kaai aan het zingen en meewiegen of -dansen. Kippenvelmomenten bij het meebrullen van Shut Your Eyes bijvoorbeeld, waarbij zelfs de instrumenten even het zwijgen werden opgelegd om het publiek hun moment te gunnen. Sfeer ten top en zelfs een koude rilling ook met Chasing Cars dat op de gemoedstoestand stevig inwerkte (nog iemand met een krop in de keel toevallig?), maar het zat er nog niet op. De bisronde bestond nog uit What If This Is All the Love You Ever Get? waarbij de gsm’s voor een lichtshow in het publiek zorgden op vraag van Gary en als ultieme afsluiter natuurlijk: Just say Yes! We zagen een grootse artiest hier aan het werk die niets vernieuwends brachten, maar met hun hitmachine een vertrouwd aanvoelend en vooral oprecht optreden bracht. Een magisch optreden durven we zelfs te stellen! Als we dan toch twee puntjes van kritiek mogen geven: voor de old school fans hadden bijvoorbeeld Hands Open en Spitting Games op de setlist mogen staan, plus waar was Eva De Roovere om de vrouwelijke zangpartij bij Set The Fire To The Third Bar te vertolken (zoals we al eerder op onder andere Rock Werchter en Pukkelpop zagen)? Ach, volgende keer ook een reeks concerten in het Koning Boudewijn stadion? We can only say tot that: just say YES!

Bekijk ook de fotoreportage.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!