Review Lokerse Feesten 2022: zondag 7 augustus - Bedankt metaldag, voor de pijnlijke voetjes!
Eindelijk terug een echte metaldag op de Lokerse feesten. En wat voor één. Onze voeten doen nog pijn, door het vele rondlopen tussen de twee podia, die beide een geweldige line up hadden, met hoofdrollen voor Kreator, Lamb of God, Judas Priest, Lalma en Wiegedood. Een verslag.
Sloper (Main Stage 15:30-16:15)
Elke keer als we deze band zien, worden ze beter en beter. Vier bandleden, twee drummers, die beide al uit gevestigde bands komen, en je hebt een recept voor een heerlijke opener op deze metaldag. Goede stevige blues, gemengd met gitaar- maar vooral drumsolo's stond garant voor een geweldig feestje. César Zuiderwijck en Mario Goossens beginnen beter en beter op elkaar ingespeeld te geraken en hebben beide zo een jeugdig enthousiamse dat je niet anders kan dan er ook gelukkig van te worden. Na geweldige shows in De Casino en op Graspop dit jaar, is dit een band dat in de toekomst een hogere plek op de affiche verdient.
At The Gates (Main Stage 16:40-17:40)
Als je ziet dat zanger Tomas Lindberg van At The Gates zijn flanellen hemd uit doet, dan weet je dat het warm is. In broeierige temperaturen kwam deze band hun nieuwe album voorstellen, maar ook om ruimte te maken voor het oudere werk, waar de meeste fans op staan te wachten. Als voorvechters van melodic death metal deden ze dit ook met verve. Het publiek was al massaal aanwezig om hun helden aan het werk te zien en kregen een uitstekende show te zien. We hoorden dat de show vol nostalgie zat (Slaughter Of The Soul, anyone?) en velen werden terug gekatapulteerd naar hun jeugd. Een band die velen aan de extremere metal hebben voorgesteld verdiende dan ook een groot aplaus. Ook de heren zelf zagen dat het goed was en komen snel terug. Iemand toch mee naar de AB dan?
killthelogo (Club StuBru 17:15-18:00)
Eén van de redenen waarom we niet zo heel veel te zeggen heb over At The Gates is omdat we richting de StuBru Stage liepen, en niet voor de eerste keer die dag. Daar stond killthelogo, een band die ontstaan is uit het oudere .calibre. En dat merk je. Bewogen hardcore met een boodschap. Er kon al wel eens gedanst worden en het werd dan ook erg heet in de kelder van de polyvalente zaal. Fans van het oudere werk ontdekten een band die een mooi vervolg breidde aan wat ze vroeger deden. Stelde dan ook zeker niet teleur.
Brutus (Main Stage 18:05-19:05)
Van de Red Bull Elektropedia Room (de oude naam van de Club SbuBru) naar de Main stage als opener van de vorige metaldag en nu nog een plek hoger op de affiche, we hebben over Brutus, die enorm energieke band die ons land en daarbuiten stap voor stap aan het veroveren zijn. Volgens sommigen overroepen, voor anderen ook nu weer een uur lang emotie en dynamiek. We keken rondom ons en zagen dat heel veel mensen dat ook deden. Zangeres Stefanie Mannaerts weet hoe ze hard maar toch fragiel kan zijn achter haar drumstel, met de fragiele kant die naar bovenkomt tussen de nummers toe. De band was duidelijk erg dankbaar voor alle liefde die ze van het Lokerse publiek kregen, ook bij het spelen van hun nieuw nummer Liar maar zeker ook bij hoogtepunten als Baby Seal, Sugar Dragon en natuurlijk All Along. Een nieuw album zal wel snel volgen!
lalma (Club StuBru 19:00-19:45)
We trokken opnieuw naar de Club StuBru (alweer die zijweg en trappen op en af), voor wat misschien hier het beste van de avond zou worden. Net zoals op Graspop zorgde lalma voor een beklemmend, maar toch bevrijdend gevoel. Zanger John Roan, u wel gekend van Arsenal, gebruikt black metal om zijn verdriet over zijn overleden moeder te verwerken. Hij had niet de beste relatie met zijn moeder en dat leverde duistere, maar toch inspirerende teksten op. Live resulteert dit in een totaal ervaring. Roan zingt en danst alsof hij nog bij Arsenal staat te zingen, terwijl zijn band erg duistere black metal uit hun instrumenten toveren. Hoogtepunt The Realm zorgde voor kippenvlees bij het aanwezige publiek, dat jammer genoeg totaal niet talrijk was. Deze band verdient zoveel beter. Het is misschien wel erg niche en niet voor iedereen, maar geef het een kans, het zal je niet berouwen.
Kreator (Main Stage 19:30-20:30)
Hate Über Alles, het nieuwe album van de Duitsers, stond centraal in hun show. Maar niet alleen dat. Aanvangen met een knaller als Violent Revolution kan tellen. Ze hadden bij hun landgenoten van Rammstein gekeken en hadden ook grote vuurkolommen mee die hun thrash metal de nodige oempfh meegaf. De band zelf stond strak te spelen en er werd al wel eens een moshpit gestart of een persoon de lucht in gegooid. Ze deden dus volledig wat er van hen verwacht werd met nog andere hits als Phobia en Enemy Of God, maar ook niet meer of minder. Een mooie inleiding voor wat er later op het hoofdpodium te zien zou zijn.
Cobra The Impaler (Club StuBru 20:30-21:15)
Deze band verving Psychonaut, die jammer genoeg had moeten afzeggen. Maar op zich is dat ook niet getreurd. Deze band is al een tijdje aan het opklimmen naar een mooie carrièrre, en ik denk dat deze show hier een mooi hoofdstuk in zou zijn. Met leden van (ex-)Aborted, Haester en Horses on Fire weet je dat je beukende drums en geweldige riffs kan verwachten, ook hier was je niet teleurgesteld. De zaal had zich volledig gevuld en er werd uitvoerig gedanst en geheadbangd. Een mooie mengeling van melodie en totale verwoesting, en zo voelde ik me dan ook bij het verlaten van de zaal. Hop, weer naar de Main Stage voor nog groter geweld.
Lamb of God (Main Stage (20:55-21:55)
Waar Cobra met verwoesting werkte op Belgisch niveau, zit Lamb of God een universum verder. Wat een harde, maar oh zo geweldige show. Deze band had met zijn hoge plaats op de affiche iets te bewijzen en deed dit dan ook... En nog zoveel meer. Zanger Randy Blythe liet het publiek uit zijn hand eten en was als een echte leeuwentemmer de circlepits aan het mennen, terwijl zijn bandleden speelden alsof hun leven er vanaf hing. Ook hier was er een enorme dankbaarheid naar het publiek toe, want Lamb of God heeft niet altijd de gemakkelijkste periodes gehad. De ene hit na de andere, gaande van klassiekers als Memento Mori, Ruin, Walk With Me In Hell, 512 en uiteraard afsluiter Redneck (dat ongelooflijk hard werd meegezongen) tot hun nieuwste song Omens, gekozen uit hun toch al wel indrukwekkende oeuvre, werd onthaald alsof het nieuwe volksliederen waren. Een feestje om U tegen te zeggen dus.
Wiegedood (Club StuBru 22:00-22:45)
Kan Wiegedood eigenlijk wel teleurstellen? Mij lijkt het moeilijk. Met hun bandnaam zullen ze niet meteen de grootste vrienden worden van Moeders voor Moeders, maar laat iemand die een voorliefde voor de gitaar en het harde werk heeft een plaat van hen op en ze overtuigen meteen. En dat merk je ook op het podium. Het is een band dat de laatste jaren erg gegroeid is, ook muzikaal, want de nieuwste plaat, waar ook de meeste nummers van de set uit kwamen, is de meest volwassen plaat van de vier die ze al gemaakt hebben. Volgende keer toch voor op het hoofdpodium? Wij zullen de mensen van Gezinszorg dan wel op een afstandje houden.
Judas Priest (Main Stage 22:40-00:10)
50 jaar aan heavy metal er op een half uur door jagen is moeilijk, maar Judas Priest kan dat. In een rotvaart werd het ene nummer na het andere gespeeld. Halford was goed bij stem en er werd strak gespeeld. Het 70-jarige heerschap had er zo blijkt reuzezin in, nog nooit hebben we Halford naar het publiek toe zien komen de laatste jaren: hij liep op z'n eentje de trappen naast het podium af en begaf zich tussen de fans in de middengang. Alleen kon je je toch niet van het gevoel ontdoen dat er iets mis was. De set was te voorspelbaar in elkaar gezet. De band speelde, zoals gezegd erg strak, maar we konden ons toch niet van een bepaalde ennui ontdoen. Het was de laatste show van een erg lange tour voor de band, en dat voelde je soms wel. Ook was dit bijna volledig dezelfde set die de band op Graspop neerzette. Voor de fans was dit een show die niet teleurstelde, maar als liefhebber, met ook niet te grootste kennis van de band, was het een aardige afsluiter, die toch zoveel meer kon zijn. Uiteraard was er veel sfeer op de Grote Kaai, met hits als Turbo Lover, Painkiller, de motor op het podium en met de bisronde met Hell Bent For Leather, Breaking The Law en Living After Midnight, maar misschien moeten we deze oude rakkers toch net wat meer rust gunnen tussen twee Belgische bezoeken.
Het eindigde dus met een lichte afknapper, maar wel op een mooie en met momenten echt een brutale dag. De metal dag op de Lokerse stelt zelden teleur. Hopelijk blijft deze trend zich naar de volgende jaren voortzetten!
(Foto Judas Priest Lokerse Feesten 2018)
Bekijk ook de volledige fotoreportage, helaas zonder Judas Priest wegens restricties van het management.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!