Review Lokerse Feesten 2023: maandag 7 augustus - Technisch perfecte emotieloosheid

Het is opnieuw die bepaalde periode dat heel Lokeren feest. Tien dagen Lokerse Feesten (en Fonnefeesten) boordevol sfeer en muziek. Naast headliner Placebo werd er vooral uitgekeken vaan Siouxsie (je weet wel, die van The Banshees) en kon Graham Cox al een dagje vroeger de club opwarmen met zijn band The Waeve. Maar of dat alles even goed was die dag, daar valt veel over te discussiëren. 

Om de Grote Kaai al in slaap te wiegen stond The Haunted Youth op het hoofdpodium. Persoonlijk kende ik het niet, en ik ken het eigenlijk ondertussen nog niet. Zo vergeetachtig zijn hun popdeuntjes over depressie en weltschmerz. Zo hard stond ik te geeuwen en was veel meer geïnteresseerd van wat er op mijn gsm aan het gebeuren was dan wat er op het podium stond, daar kreeg ik tenminste nog een prettig gevoel van. En ik was zeker niet de enige. Ik weet dat deze band De Nieuwe Lichting heeft gewonnen een paar jaar geleden, en dat ze dit jaar op elk groot festival staan. Maar komaan, wij zijn ons leven nog niet beu en hoeven daartoe ook niet bewogen te worden, een schril contrast met zanger Joachim Liebens blijkbaar als je op de teksten af moet gaan (I Feel Like Shit And I Wanna Die is een letterlijke songtitel om het simpelste voorbeeld te geven, omgeven door zeemzoete gitaar- en keyboardmelodieën). Voor muziek als dit zijn therapeuten uitgevonden. Beste Haunted Youthers, ik zal uw eerste sessie trakteren, dan kunnen jullie zich met nuttigere dingen bezig houden of de toon wat opgesmukt worden.

Neen, geef mij dan maar liever de zorgeloze synthpop van de Nederlandse singer-songwriter Pip Blom. Voor een halfgevulde club werd een drie kwartier gedanst op de muziek van deze dame en haar twee compagnons, die alles in goede banen leidde met drumcomputers. Ze kwam haar derde album voorstellen en heeft die avond toch enkele fans gemaakt. Aanradertje voor op een barbecue op de achtergrond te zetten!

Horden fans stonden klaar om de koningin van de New Wave te begroeten: Siouxsie. Wie er niet stond, was pers en fotografen. Die mochten geen enkel beeld van het concert maken, en zelfs de security moest mensen die filmden met de gsm aanmanen om deze weg te steken. En tijdjens het optreden werd duidelijk waarom. Toen ze opkwam in haar zilveren kleed werd ze met groot applaus onthaald. Maar toen begon ze te zingen... Ik wou bijna de zilverpoets boven halen, want het was wel erg roestig. De 66-jarige Siouxsie ging terug uit pensioen, maar had er beter wat ingezeten. Het werd bijna een parodie op zichzelf. Enkel de grote fans, die met een gigantische roze bril naar het optreden keken, konden er nog iets van maken. Maar voor veel mensen werd het een teleurstelling. De koningin van de New Wave was van haar troon gevallen en er was niemand om haar op te vangen, zelfs niet haar band, die verveeld voor zich stonden te kijken. Was het misschien omdat dit podium te groot voor haar is? Ik kan mij inbeelden dat dit concert in bijvoorbeeld het OLT, waar het weekend ervoor die andere New Waver Gary Numan wel een fantastisch concert gaf, beter kan werken. Of in een aardedonkere AB. Maar hier bleven heel veel mensen op hun honger zitten. Jammer, want dit icoon van het genre verdient beter, en haar fans ook.

The Waeve dan in de Club Stubru! Het is vreemd Graham Coxon (Blur) zonder een gitaar te zien. Maar het werkte wel. Samen met Elinor Dougall werd de club getransporteerd naar een andere tijd. Saxofonen, drumcomputers, een heel klein beetje gitaar en een synth waren genoeg om de zaal een uur te boeien en het optreden van ervoor te doen vergeten. Deze nieuwe band gaat hopelijk nog erg veel furore maken in het indiewereldje. Als u nog op die barbecue zit, zet dan na Pip de LP van deze band op. Bedank me later! Tof trouwens dat dit heerschap al in Lokeren vertoefde de dag voor hij met het grote Blur op de main stage zou staan. En wat dan beter te doen dan, inderdaad, muziek spelen!

Als slotact op de main stage was er Placebo. Voor ik aan deze review begin: ik hou van Placebo. Het is één van de eerste bands die ik in mijn tienerjaren heb ontdek en daardoor naar muziek ben beginnen luisteren. Het was één van mijn eerste concerten (Vorst Nadionaal in 2003, met Skin als voorprogramma). Dat optreden staat nog op mijn netvliezen gebrand. Ik heb een tijd lang met zwarte nagellak op school rondgelopen, en in het begin van de nillies werd dat door de medeleerlingen niet altijd even goed onthaald. En ja, voor dit optreden heb ik mijn potje nagellak terug bovengehaald. Zoveel zin had ik in dit optreden. Des te groter was de teleurstelling door het emotieloze, maar toch technisch perfecte optreden. Placebo speelde maar liefst negen nummers uit hun nieuwe plaat, in een set die exact dezelfde was als op TW Classic. En dat was in 2022. Het geluid stond perfect, er werd erg strak gespeeld en de stem van Brian Molko geeft me nog altijd kippenveel. Maar de emotie, waar deze band groot mee is geworden was volledig weg. Komt daar nog bij dat de band enige capsones heeft gekregen, zo mochten de eerste vijf rijen geen video's maken van het optreden... Probeer dat maar eens te controleren.

Er waren slechts acht nummers uit de geschiedenis van de band gespeeld. En dat waren dan ook de enige momenten waar het publiek meedeed. En deze nummers werden pas voor het einde gehouden. Ook erg vreemd: twee covers tijdens de bisronde van drie nummers. Een totaal onnodige Shout van Tears for Fears, maar wel hun beste cover Running up that Hill van Kate Bush helemaal op het einde. Persoonlijk vind ik het altijd jammer dat een band eindigt met een cover, want dat neemt het plezier van hun eigen nummers weg. Placebo is een geweldige band, met een geweldige backcatalogue, die nog steeds technisch erg goed speelt, maar breng alsjeblieft de emoties terug. De zwarte nagellak werd er weer snel afgehaald. 

Om de dag op een hoogtepunt te laten eindigen, speelden onze landgenoten van Vive La Fête in een bomvolle club een set met hun grootste hits. Els Pynoo stond met een gigantische smile hun erg dansbare, door new wave geïnspireerde songs te zingen, terwijl Danny Mommens in een schaduwhoekje zijn gitaar liet schreeuwen en spinnen van plezier. En dat was ook duidelijk aan het publiek te merken. Iedereen was mee, niemand stond stil. Er werd al sterk gestart met Nuit Blanche en Tokyo, beiden aanstekelijke nummers, werd het een feestje met bv. Touche Pas en Verité, maar ging het er ook stevig aan toe met ware electro (zelfs EBM) bij bv. Machine Sublime, AC en vooral het intense Jaloux, om te eindigen met een climax met Maquillage en Noir Désire. Het perfecte einde aan een dag met toch enkele teleurstellingen, enkele ontdekkingen maar vooral veel nostalgie. Bedankt Lokeren!

Bekijk meer foto's in het fotoverslag via deze link.