Review Lokerse Feesten 2023: zondag 6 augustus - Donderslagen der muziek

Het is opnieuw die bepaalde periode dat heel Lokeren feest. Tien dagen Lokerse Feesten (en Fonnefeesten) boordevol sfeer en muziek. Naar goede gewoonte wordt op de eerste zondag een hele line-up metal geprogrammeerd. God leek vastbesloten de zondige Lokerse Metaldag van de kaart te vegen met een zondvloed. Dat was buiten de vele metalheads gerekend, die in grote getalen en in geen tijd hun beschuttende ark bouwden en met de hulp van de duivel en de hitte van zijn hellevuur de donkere wolken verdreven.

Geplande opener STAKE had dan wel al zijn stek op het hoofpodium geruild (wegens te gevaarlijk door de felle windstoten en regenval op het podium) voor een plekje later op de avond in de betonnen clubbunker. De echte opener op het grote podium werd daardoor Biohazard, Brooklyn New-York hardcore met metal- en hiphop-invloeden en dat zowaar voor het eerst in 28 jaar opnieuw in de klassieke line-up, met zanger-bassist Evan ‘p*rn’ Seinfeld, zanger-gitarist Billy ‘Bio’ Graziadei, leadgitarist van het eerste uur Bobby Hambel en Danny Schuler op de drumkruk. Biohazard hielp nog een handje als ‘plaag’ tegen de regen en kijk, even later zag de State of the World er in Lokeren al een stuk beter uit met af en toe zelfs een ferme streep zon. Op de tonen van Down For Life en Tales From The Hard Side bleven ook de eerste circle pits niet uit. Kleine uitschuiver wel als Evan voor een moshpit competitie het linkerdeel van het publiek labelt met "jullie zijn de Franstalige Belgen" en de overzijde de "Nederlandstaligen" (nvdr: links, vanop de barrières aangemoedigd door Billy Bio, kwam als winnaar uit de bus). Dat akkefietje ter zijde gelaten, bleef het een meer dan geslaagd weerzien met deze legendarische hardcore veteranen. Wellicht zat er in deze metaldag meer punk dan wat later tijdens de Lokerse Feestweek nog geprogrammeerd staat onder die noemer. Biohazard was geen Punishment maar een lekker energieke brullende pletwals die het publiek stevige opwarmingsoefeningen voorschotelde! Op de tonen van No Sleep ‘Till Brooklyn (Beasty Boys) en onder luid gejuich en na veel handjes schudden verlieten de vier heren met een gelukzalige glimlach de mainstage.

We namen ook een kijkje in de Club Stubru, zo heet de zaal die zich in het Sportcomplex bevindt. Vermits het buiten aan het regenen was en er op het terrein wegens het niet spelen van STAKE niks te doen was, zetten massaal veel mensen aan richting de indoor zaal. Hammok mag dan ook van geluk spreken voor een nu al zo goed al volzette zaal te spelen! Het zal deze Noorse band zeker deugd doen. Bij Noorwegen denk je misschien vooral aan black metal, maar niks van dat met Hammok. De psychedelische klanken tussen al het drone gedonder waren niet weg te denken. Een speciale maar stevige opener in de Club!

Doodseskader dan na Biohazard in de Club. Wie deze band nog niet kende, zou een muilpeer van jewelste krijgen. Doodseskader bestaat uit slechts twee bandleden: Tim De Gieter (die we later deze avond nog bij Amenra zien) en Sigfried Burroughs. Met een mix van sludge doordrenkt van drone-klinkende klanken speelden ze heel wat songs die deden denken aan onder andere bijvoorbeeld STAKE en uiteraard Amenra, maar evengoed vleugen Wiegedood en Hemelbestormer. Zowel drummer Sigfried als gitarist Tim nemen afwisselend zang op zich, wat voor veel variatie zorgt. Een belevenis als het ware, loodzwaar zowel wat betreft muziek als inhoud.

Bullet For My Valentine is allang niet meer die band die horden pubermeisjes magnetiseert. De look is zelfs wat hipster (petje, baardje, gescheurde broek) maar de Welshmen serveren inmiddels wel een volwassen sound die heen en weer slingert tussen metal- en emocore. De meerstemmige zang en een flinke portie eigenzinnigheid, zo kenmerkend voor die van over het kanaal, zorgen voor een herkenbare ‘eigen’ sound. En als je dan enkele hits in strak tempo afvuurt op de Lokerse metalmassa (denk Your Betrayal, Scream, Aim, Fire, 4 Words (To Choke Upon, The Last Fight en natuurlijk Tears Don't Fall) dan krijg je de gewenste respons. De Grote Kaai lustte er wel pap van. Fris gitaarspel en drums die alles mooi bij elkaar hielden… meer dan geslaagd is ons oordeel!

Psychonaut was de volgende band in de Club. De zaal vulde zich met fans en nieuwsgierigen, al is Psychonaut stilaan een begrip in de Belgische metalwereld aan het worden. Met hun doomy sound die lange, logge passages vol met psychedelische invloeden afwisselen met felle uithalen wisten ook zij het publiek voor zich te winnen. De zang wordt ook hier verdeeld over twee personen, bassist Thomas Michiels en Stefan De Graef. Samen brengen ze meeslepende, doomy gloomy muziek die je van begin tot eind in vervoering brengt. De drie heren kwamen vooral hun nieuw, tweede album Violate Consensus Reality voorstellen, maar natuurlijk kon grote hit van het debuutalbum The Fall Of Conscienceness niet ontbreken. Psychonaut is eigenlijk nooit slecht!

Van opwarmertjes naar mega…deth. Rechttoe rechtaan is al nu al heel wat jaren het motto van Dave Mustaine en de zijnen. Dat was vanavond niet anders. Gitaarduels, pakkende riffs en een tot in de puntjes verzorgde basdrum begeleiding bij een rist door ieder gekende trashklassiekers zorgen voor grijnzende gezichten en ritmisch headbangen, enkel onderbroken door een vuist in de lucht. Megadeth serveert 3-sterren gerechtjes zoals de ware metalliefhebber ze verlangt. Puur, zonder al te veel zalfjes en schuimpjes. Een zangwonder zal Dave als zestiger niet plots worden en dat verlangt ook niemand. Een praatvaar al evenmin. Een grommend "hello" volstaat als tussengerecht. Instrumentale virtuositeit is wat telt, de visuals op de achtergrond dienen gewoon als tafeldecoratie. Bijzonder vermelding voor die ene met de eeuwig durende glimlach: Dirk Verbeuren geeft als kleine/grote Belg opnieuw een masterclass drummen. Heel de band is overigens top! James LoMenzo houdt de teugels strak op bas en zit in een glimlach-competitie met drummer Verbeuren. Kiko Loureiro strooit met de solo’s en duelleert op het scherp van de snee met Mustaine. "Zonder fans kunnen we dit niet brengen, wij houden van jullie" spreekt Mustaine vanuit het hart tijdens Symphony of Destruction. De liefde is wederzijds. Het is volop genieten van krakers als In My Darkest Hour, Tornado of Souls en Holy Wars. Peace sells en het Lokers publiek betaalt er met genoegen Kaaikes voor. A Tout Le Monde: we love Megadeth!

Met SLIFT stond er ook een Franse band op het podium, uit Toulouse meer specifiek. Opnieuw kregen we een vlaag psychedelic over ons heen, gecombineerd met verschroeiende gitaarriffs en loeiharde uithalen. Het is echter heel moeilijk om de muziek van SLIFT te omschrijven, het is iets dat je zelf moet ondergaan. Het publiek liet zich onderdompelen in de donkere sfeer die deze band opwekte.

Een ware publiekswisseling vond ondertussen plaats aan de main stage. Van heavy metal naar symphonic metal. De Nederlanders van Within Temptation doen slechts een handvol festivalshows en de Lokerse Feesten wisten ze opnieuw te strikken. Een voor een kwamen de bandleden op, met uitzondering van zangeres Sharon Den Adel. Sanctus espiritus klonk het als intro, de intro voor Our Solemn Hour, en daarna verscheen de mooie verschijning van Den Adel. Het publiek vooraan reageerde uitzinning op het weerzien van hun favoriete band. Within Temptation behoort dan ook tot de top van het specifieke genre.

We kregen een mix songs te horen van allerhande albums van de band, gaande van het nieuwste Resist (The Reckoning, Raise Your Banner en Supernova) en voorganger Hydra (Paradise (What About Us?)), tot het oudste Mother Earth (de titeltrack) en The Silent Force (Stand My Ground) met tussendoor ook andere hits als Faster en In The Middle Of The Night. Het verbaast allicht niemand dat die oudere nummers het meest herkenning en sfeer opwekten hier op de Grote Kaai, waar niet persé elke aanwezige bezoeker fan is. Tijdens Raise Your Banner nam Sharon zowaar de Oekraïnse vlag ter hand, dat spreekt boekdelen. De ervaren zangeres was opnieuw goed bij stem, ook hier lijkt geen sleet op te komen. Met Mother Earth werd sfeervol afgesloten, nog een laatste keer die pyro’s laten schieten om een indrukwekkende show mee af te sluiten. Within Temptation is een graag geziene gast op de Lokerse Feesten, het zal ongetwijfeld opnieuw niet de laatste keer geweest zijn.

Van uitstel kwam geen afstel: STAKE speelde dan toch, maar veel later dan gepland en in de Club in plaats van de main stage. Feitelijk een veel betere plek om een optreden van deze West-Vlamingen te beleven. Ze hebben zich echter hier al enkele keren bewezen en verdienen de promotie naar mainstage, dat zeker en vast, maar we kunnen met zekerheid zeggen dat de sfeer er hier in de zaal tien keer beter is geweest dan dat openlucht in daglicht zou geweest zijn. Onder rood, blauw en groen licht kregen we knallers als Devolution, Catatonic Dreams, Return Of The Kolomon, Gravity Giants, Dickhead en het nieuwe F*ck My Anxiety te horen, alsook de meezinger Everybody Knows. De gasten hadden er zin in, alsook het publiek die als een uitgelaten bende de (dans)vloer onveilig maakten. Een knaller van een afsluiter in de Club!

Na de bombarie, confetti en vlammen van Within Temptation viel Amenra de eer te beurt om de main stage af te sluiten. De mystieke, intens donkere metal/doom van het Kortrijkse vijftal wordt steevast in de pers met superlatieven overladen. En ook vanavond viel er weinig af te dingen op hun zwartgeblakerde prestatie. Er is echter een maar… Een deel van het publiek was inmiddels huiswaarts getogen. Wie bleef was ofwel reeds overtuigd fan, ofwel bereid om aan iets nieuws te snuffelen. En net die laatste groep leek moeite te hebben om mee te gaan in het verhaal van Amenra. Op een festival met een per definitie meer gemengd publiek was een woordje toelichting (en waarom niet via projectie op de schermen?) op zijn plaats geweest. Nu had je de eerste rijen die zich muisstil op sleeptouw lieten nemen door Colin H. van Eeckhout (vaak met de rug naar het publiek) en zijn kompanen en genoten van de maalstroom aan emoties opgewekt door de doorwrochten hersenspinsels als Evenmens, Thurifer en Terziele. Verder naar achter verslapte de aandacht echter snel, werd er gepraat, gelachen en gedronken. Nog wat verder gaapte de leegte. Spijtig, want eens je je openstelt en toelaat dat je geest afdwaalt richting trance, volgt de beloning onder de vorm van een versmelting van fysieke en mentale energie en rust tegelijkertijd. Amenra als keizers van hun Solitary Reign, maar dan net iets te solitair voor een festivalafsluiter…

Goe Vur In Den Otto sloot de Lokerse metaldag af met een stevige dj-set waarin menig metal-hitparade de revue passeerde. Tot in de vroege uurtjes (wel, tot de maximum toegelaten tijd tenminste) konden degenen die er nog niet genoeg van hadden nog even feesten als de beesten! Opnieuw was de Lokerse metaldag een succes, er komt geen sleet op de formule!

Bekijk alle foto's via deze link.