Review Lokerse Feesten: zondag 4 augustus - Met plezier en ontgoocheling dansen

Lokeren feest! Tien dagen boordevol sfeer en muziek op de Grote Kaai van de Lokerse Feesten. Zondag 4 augustus stond in het teken van de new wave, van dansen en een beetje van teleurstelling. We hebben twee geweldige Belgen gezien, een vreemde eend in de bijt en dan twee bands die het eigenlijk veel beter hadden kunnen doen. 

Marcel Vanthilt. You either hate him or you love him. Op de Grote Kaai waren er vooral mensen van de tweede strekking. Met zijn Arbeid Adelt! staat hij al bijna veertig jaar op de planken en bewees dat er nog geen sleet op de formule stond. Tussendoor wat grapjes, teksten die niet op teveel slagen, maar wel fantastische beats en eigenlijk een zeer welkom voorwoord op wat er die dag nog op het podium zou verschijnen. 

Dit feestje werd voortgezet met Els Pynoo als leeuwentemster, als master of ceremony, maar vooral als het vrolijkste springkonijn dat je die dag in Lokeren op het hoofdpodium kon zien. Wat Vive La Fête vorig jaar op de StuBru stage hadden laten zien, kreeg op het grote podium een geweldige sequel. De ventilator vooraan deed aan overtime en lieten Pynoo's haren mee feesten alsof ze een eigen entiteit waren. En ook het publiek was mee. Er werd gedanst alsof het een lieve lust was op nummers als Nuit Blanche, Tokyo, Liberté, Touche Pas, La Vérité, AC, Jaloux, Maquillage en Noir Désir. Allemaal al even aanstekelijk, deze band heeft zijn naam absoluut niet gestolen. Velen hoopten dat deze trend ging worden voortgezet de rest van de dag. Spoiler: helaas.

The Selecter was eigenlijk een beetje vreemd geplaatst in de line-up. We waren eerst de hemel ingeworpen met zware beats, maar werden met de (toch wel goede) ska van deze Britse band weer met de beide voetjes op de grond gezet. Om eerlijk te zijn is het niet mijn genre, en ken er veel te weinig van om een echt uitgesproken mening te hebben. Maar het heen en weer gewieg van het publiek wees op toch een goed concert, maar ik denk dat er toch veel mensen liever wat heen en weer wouden springen. Zie het eerder als een leuk tussendoortje, ondanks dat de groep zeker muzikaal het beste van zichzelf aan het geven was.

Met The Damned zat de organisatie er dan weer boenk op! Spontaan kreeg iedereen zwarte nagellak aan de vingers gesmeerd, de oogschaduw bij iedereen werd net dat ietsje donkerder. En ja, de dansbenen kwamen weer op volle toeren. Deze oerpunkers bewezen dat dit genre bijlange nog niet dood is. En het publiek vrat het met alle plezier op. Samen met Vive la Fête toch zeker het hoogtepunt van de dag, al was ook dit weer niet voor iedereen weggelegd, al zeker niet voor zij die hier puur voor de laatste twee artiesten waren. Maar soms moet je net de parels ervoor weten te appreciëren, zo bleek toch ook alweer vandaag.

Want wat de meesten voor vreesden, werd dan ook waarheid. Sisters of Mercy is soms goed, maar vaak ook niet. En jammer genoeg was het die zondag het tweede geval. Er was sprake van een bepaalde ennui. Enkel echte fans van het eerste uur waren zich rot aan het amuseren, maar voor de meeste was het tijd om te kijken, met de hits wat te wiegen maar vooral een moment om die pintjes te drinken en een gesprek te hebben met die vrienden die ze al een jaar niet meer hadden gezien. Let op, Sisters hebben goede nummers, dat zeker wel. Ik betrapte mezelf ook om tijdens Temple of Love wat extra mee te bewegen. Jammer genoeg had ik er veel meer van verwacht, hun gloriedagen zijn al lang verstreken (en dat gaven zelfs enkele fans ter plekke toe!).

Ditzelfde kan enigszins ook gezegd worden van Front 242. Sterker nog, het was eigenlijk wat saai, te lang uitgerokken. Misschien was dit podium te groot? Misschien hadden we al teveel goede artiesten op het podium gezien, maar deze heren geraakte met hun beats en trainingspakken niet aan het niveau wat je van hen zou hopen. Ja, er werd gedanst, ja, er een ontstond een moshpit, maar ik kon me er toch niet van aan doen dat het toch allemaal... wat loom was. Ik het het hier uiteraard als een persoonlijke mening. Ik ben dan ook niet de grootste kenner, maar om afscheid te nemen in stijl, denk ik dat ze hier toch de bal wat mis hebben geslagen. Hopelijk doen ze het in de AB binnenkort veel beter, want zo in mineur eindigen wens je niemand toe. En ja, ook dit moesten enkele fans in het publiek toegeven, te langdradig deels door een jammere spreiding van nummers in de setlist.

Geef ons dan maar Absolute Body Control die er wel een feestje van maakten in de club in true EBM style én van eigen bodem! Of het Britse postpunkduo The KVB die er een waar punk/electro festijn van maakten, daar werd pas gedanst (zelfs on high heels zoals de toetseniste)! In de club was overigens La Muerte de vreemde eend in de bijt, deze Brusselse band is toch meer in het metal-genre gesitueerd maar ondanks de stijlbreuk kweten ze zich uitstekend van hun taak, een dynamisch optreden geven en het publiek volledig mee hebben. Het mysterieuze element die de band brengt werd in de club uitstekend uitgespeeld, met rook en rood-blauw licht, en de juten zak over het hoofd van de zanger, best wel macaber. Ex P.I.L. lid Jah Wobble mocht de club afsluiten met gitaar-virtuoosheid, voor de liefhebbers die tussen Sisters en Front 242 toch nog even iets anders wilden horen.

Bekijk foto's van het hoofdpodium hier. Foto's van de Club vind je hier.