Review Lost Souls Carnival @ Trefpunt vzw

Verloren zielen, whisky in de fles, een gitaar in de hand, zich verliezend in een mengeling van potige blues, stoner en een vleug psychedelica… Voelt u zich getriggerd? Dan hebben we iets voor u, wij waren namelijk bij de cd release van Lost Souls Carnival.

Vijf Gentse jeugdvrienden die zich verbonden weten door vuile gitaren en melancholische delta-blues, Lost Souls Carnival in een notendop. ‘Collection of Carefully Selected’ werd dan ook officieel gedoopt in Trefpunt  vzw onder het goedkeurend oog van voornamelijk vrienden en familie. De gemoedelijke sfeer bracht de heren gelukkig niet van de wijs, een afgemeten set die de toehoorder voortdurend op zijn qui vive hield was ieders deel. De keuze voor snedige bluesrock kan voor een band een zegen of vloek zijn. Een genre dat bij velen goedkeuring oplevert, maar waar er weinigen in slagen de spanningsboog een hele set strak te houden. LSC slaagde in onze vuurproef, laverend tussen sferisch, rauw en massief dirigeerde de band zichzelf in een set die over voldoende variatie beschikte om afdwaalscenario’s te vermijden.

Lost Souls Carnival overtuigde ons als liveband vooral door de aanwezige groezeligheid in elk nummer, waardoor ze toch krachtdadiger uit de hoek komen dan op plaat. Waar Devil’s Queen via de hoofdtelefoon nog vrij ingetogen overkomt, liet het live potten spontaan breken. Raak uit de hoek komen waar het moest, melodisch en gracieus vernuftig als het kon. Het zou trouwens niet het laatste nummer zijn waar het mondharmonicaspel van de zanger niet alleen voor de verfrissende toets zorgde, maar ook de kwaliteit naar boven trok. Dat doet zijn stemgeluid helaas net iets minder, dat net te stereotiep voor het genre klinkt om origineel te zijn. Het schurende en wat doorrookte geluid past perfect in het plaatje, maar heeft snel al zijn geheimen prijsgegeven. Niet dat we de charismatische frontman oneer willen aandoen, daarvoor was zijn prestatie immers sterk genoeg.

Wat in feite van alle bandleden gezegd kan worden. Een drummer met Animal-gehalte, een bassist die ritmisch meer dan zijn slag trekt en het medebrein achter de teksten is en twee gitaristen die elk met hun eigen sound de verschillende klankkleuren bepalen. Bovendien moeten ze niet onder doen voor elkaars solo’s, waardoor niemand met de meeste aandacht gaat lopen. 22, het instrumentale nummer om pintjes op te gaan halen, bleek live minstens even effectief en ook Walking Tall deed meer dan zijn duid in het zakje om iedereen aan het ritmisch hoofdknikken te krijgen. Afsluiten werd er gedaan met War Pigs van Black Sabbath, waarbij de kwaliteit van de cover niet moest onderdoen voor het origineel. Het stemtimbre kwam buitengoed tot zijn recht in deze soulvolle versie en wederom zorgde de toevoeging van de mondharmonica voor de spreekwoordelijke kers. Terugkeren uit de coulissen deden ze met Screamin’ Jay Hawkins, waarbij I Put A Spell On You het beste van blues en stoner meekreeg.

Achteraf kunnen we niet anders dan content zijn met hetgeen we voorgeschoteld kregen. Bezieling, muzikaal onderlegd, veel plezier op en rond het podium en vooral geen dipjes.  Alleen blijft na een uur ook de perceptie hangen dat dit een band is die vooral binnen een bepaald circuit potten kan breken, maar te weinig buiten de lijntjes kleurt om de muren rond het genre aan gruzelementen te slaan. Wie deze onzachte bluesvariant echter een warm hart toedraagt, zal live niet snel teleurgesteld worden.

Wie het befaamde Roadhouse uit Twin Peaks nog kent – toeval of niet, we keken deze week naar de serie – weet in welk soort ‘hol’ u deze mannen best op een podium zet. Café’s waar het woord rock nog eerbiedig wordt uitgesproken, de motoren voor de deur staan en de rook de droge worsten extra smaak meegeeft. Waar de pooltafel steeds iets dreigends uitstraalt en het testosterongehalte net dat tikkeltje hoger ligt. Bruine kroegen voor mannen met stevige baarden en gewillige vrouwen dus. De mening over het album zelf kan u binnenkort online vinden.